Ευρωπαϊκή Εταιρεία Πολιτισμού
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. |
Η Ευρωπαϊκή Εταιρία Πολιτισμού είναι οργάνωση η οποία συγχωνεύει έρευνες και πράξεις και ασχολείται με τις σχέσεις ανάμεσα στον πολιτισμό και την πολιτική. Ιδρύθηκε το 1950 στη Βενετία της Ιταλίας.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ευρωπαϊκή Εταιρία Πολιτισμού, ιδρύθηκε στη Βενετία το 1950 από μία πρωτοβουλία του Ιταλού φιλόσοφου Ουμπέρτο Καμπανιόλο ("Umberto CAMPAGNOLO" ) (1904-1976) και με την βοήθεια πολλών συγγραφέων ( Benedetto Croce, Thomas Mann, Karl Barth, Francois Mauriac) επιστημόνων και καλλιτεχνών (Henri Matisse ) οι οποίοι είχαν έναν κοινό στόχο: την ανάπτυξη του διαλόγου, τη συνεργασία και την ειρήνη σε μία ενωμένη Ευρώπη.
Οργάνωση και δραστηριότητες
Η Γενική Συνέλευση συνεδριάζει κάθε δύο χρόνια. Η συζήτηση επικεντρώνεται γύρω από την επικαιρότητα και από την επίδρασή της πάνω στην πολιτική και την πολιτιστική ζωή με στόχο να προσδιοριστούν οι προτεραιότητες μέχρι την επόμενη συγκέντρωση του συντελεστικού συμβουλίου.
Ταυτόχρονα υπάρχουν δραστηριότητες και των εθνικών επιτροπών της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Πολιτισμού. Υπάρχουν είκοσι Εθνικά Κέντρα που βρίσκονται κυρίως στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική και στο Ισραήλ.
Η Ευρωπαϊκή Εταιρία Πολιτισμού συγκεντρώνει περίπου 1500 στελέχη σε 60 διαφορετικές χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Εταιρία Πολιτισμού δημοσιεύει μία εφημερίδα το χρόνο με την ονομασία "ΚΑΤΑΛΑΒΕ". Έχουν εκδοθεί ήδη 50 τεύχη.
Οι αξίες της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Πολιτισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
· Διάλογος
Ο Ουμπέρτο Καμπανιόλο ήθελε κάθε λέξη που χρησιμοποιούμε να έχει ένα συγκεκριμένο νόημα που θα αντιστοιχούσε μοναχά σε αυτήν την λέξη. "Συναντήσεις" ήταν η λέξη κλειδί της Γενεύης και "Διάλογος" της Ευρωπαϊκής Εταιρία Πολιτισμού από την αρχή της δημιουργίας της. Ο Καμπανιόλο αρνιόταν να δει μέσα στο διάλογο το μέσο εύρεσης της αλήθειας. Αντίθετα έκανε την αλήθεια να μοιάζει με το κριτήριο που επιτρέπει την ερμηνεία των πραγμάτων. Ο διάλογος είναι οπότε η πίστη στην ενότητα και την ανθρώπινη ταυτότητα, η άρνηση της βίας, και η παραδοχή ότι η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι ταυτόχρονα υπερβατικές και διανοητικά έμφυτες. Δεν υπάρχει αληθινός διάλογος χωρίς ένα μίνιμουμ ισότητας.
· Άνθρωπος πολιτισμού
Μία άλλη λέξη-κλειδί του λεξιλογίου της Ευρωπαϊκής Εταιρίας Πολιτισμού είναι ο "άνθρωπος του πολιτισμού". Τα στελέχη του γαλλικού κέντρου υποδέχτηκαν αυτή την αξία με ελάχιστο ενθουσιασμό, πρώτα επειδή δεν το έβρισκαν γλωσσικά σωστό και μετά επειδή στη Γαλλία στις δεκαετίες του 1950-1960 υπήρχε μεγάλη συζήτηση γύρω από τον "ιστορικό αγώνα" των "διανοούμενων". Ο Καμπανιόλο συγκρίνει τον διανοούμενο του οποίου ο ρόλος είναι να ομογενοποιήσει την συνείδηση της κοινωνικής του τάξης και τον άνθρωπο του πολιτισμού που "εκφράζει τις βαθιές βλέψης του λαού".
Παγκόσμιος Πολιτισμός
Ο Καμπανιόλο προσδιορίζει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό ως έναν πολιτισμό που τείνει προς έναν παγκόσμιο πολιτισμό. Συχνά τον χαρακτηρίζει ως "πολιτισμό του ανθρώπου". Στο Παρίσι, το 1953, συνέδεσε τον παγκόσμιο πολιτισμό με τρείς ευρωπαϊκές πηγές: την ελληνική σκέψη, το ρωμαϊκό δίκαιο και την χριστιανική πνευματοκρατία. Ο Ζάν Λακρουά (“Jean Lacroix”) πιστεύει όμως ότι εάν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι παγκόσμιος υπάρχει κίνδυνος να το ισχυριζόμαστε μόνο όσο διαρκεί το τέλος της αποικιοκρατίας και ο πόλεμος του Βιετνάμ, προσθέτοντας και τον πόλεμο της Αλγερίας για τη γαλλική περίπτωση.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Nancy Jachec, «The Société Européenne de Culture's Dialogue Est-Ouest 1956: Confronting the ‘European Problem’», History of European Ideas, τόμος 34, τχ. 4, Δεκέμβριος 2008, σ. 558–569.