Ελεονώρα Ντεμιέ ντ'Ολμπρέζ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελεονώρα Ντεμιέ ντ'Ολμπρέζ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Éléonore Desmier d'Olbreuse (Γαλλικά)
Γέννηση3  Ιανουαρίου 1639
Castle of Olbreuse
Θάνατος5  Φεβρουαρίου 1722[1][2][3]
Τσέλε
Τόπος ταφήςFürstengruft
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Γερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[4]
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΚυρία επί των τιμών
Οικογένεια
ΣύζυγοςΓεώργιος Γουλιέλμος του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ (από 1665)[5]
ΤέκναΣοφία Δωροθέα του Τσέλλε
ΓονείςAlexandre Desmier d'Olbreuse και Jacquette Poussard du Bas-Vandré et de Saint-Marc
ΣυγγενείςΓεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας (γαμπρός) και Φρειδερίκος Γουλιέλμος Α΄ της Πρωσίας (σύζυγος εγγονής)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ελεονώρα-Μαρία Μτεμιέ ντ'Ολμπρέζ (γαλλ.: Éléonore-Marie Desmier d'Olbreuse, 3 [6] ή 7 Ιανουαρίου [7] 1639 - 5 Φεβρουαρίου 1722), ήταν Γαλλίδα ευγενής, η οποία έγινε πρώτα ερωμένη και αργότερα σύζυγος του Γεωργίου-Γουλιέλμου δούκα του Λάουενμπουργκ και πρίγκιπα του Σέλε. Ήταν η μητέρα της Σοφίας-Δωροθέας του Σέλε, η οποία ήταν σύζυγος του Γεωργίου Α΄ της Μ. Βρετανίας. Έτσι είναι η γιαγιά του Γεωργίου Β΄ της Μ. Βρετανίας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο κάστρο του Ολμπρέζ στο Ντε-Σεβρ κοντά στο Nιόρ της Γαλλίας, σε μία οικογένεια κατώτερων ευγενών, που ήταν Ουγενότοι (Προτεστάντες). Οι γονείς της ήταν ο Αλέξανδρος Ντεμιέ ντ'Ολμπρέζ και η Ζακέτ Πουσάρ ντυ Μπα-Βαντρέ ε ντε Σαιν-Μαρκ. [6] [8]

Το 1661 πήγε στη βασιλική Αυλή του Παρισιού ως κυρία των τιμών στην υπηρεσία της Mαρίας ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκισσας του Τουάρ, της οποίας ο γιος Ερρίκος-Κάρολος ντε Λα Τρεμουάλ νυμφεύτηκε την Αιμιλία, κόρη του Γουλιέλμου Ε΄ λαντγκράβου της Έσσης-Κάσσελ το 1648. Τον χειμώνα του 1664 η Αιμιλία επισκέφθηκε τους συγγενείς της στο Κάσσελ συνοδευόμενη από την Ελεονώρα, της οποίας η αξιοθαύμαστη ομορφιά προσέλκυσε πολλούς μνηστήρες. Ήταν στην Αυλή του Κάσσελ, όπου η Ελεονώρα συνάντησε τον Γεώργιο-Γουλιέλμο του Μπράουνσβαϊγκ πρίγκιπα του Κάλενμπεργκ, ο οποίος αμέσως την ερωτεύτηκε και άρχισαν μία ερωτική σχέση. [9]

Αρχικά η Ελεονώρα μπορούσε μόνο να φιλοδοξεί να είναι απλή ερωμένη, αλλά ο Γεώργιος-Γουλιέλμος ήταν αποφασισμένος να τη νυμφευτεί, παρά την προηγούμενη συμφωνία που είχε γίνει από αυτόν και τους άλλους αδελφούς του, ότι κανένας από αυτούς δεν θα νυμφευόταν (εκτός από τον Ερνέστο-Αύγουστο), προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω διαιρέσεις των κτήσεών τους. Τελικά το 1665 ο Γεώργιος-Γουλιέλμος παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματα επί του πριγκιπάτου του Κάλενμπεργκ (το έδωσε στον αδελφό του Ιωάννη-Φρειδερίκο) και στο πρόσφατα κληρονομηθέν πριγκιπάτο του Λύνεμπουργκ (το παραχώρησε στον αδελφό του Ερνέστο-Αύγουστο) και έκανε έναν μυστικό, μοργατικό γάμο με την Ελεονώρα, που έλαβε τον τίτλο κυρία του Χάρμπουργκ (Frau von Harburg)· [10] Ωστόσο ο Γεώργιος-Γουλιέλμος κατάφερε να διατηρήσει το πριγκιπάτο του Σέλε ως προσωπική κτήση κατά τη διάρκεια της ζωής του. Επιπλέον, μία δουκική απόφαση με ημερομηνία 15 Νοεμβρίου 1665 εγγυόταν ένα εισόδημα για τον Ελεονώρα, σε περίπτωση που ο Γεώργιος-Γουλιέλμος απεβίωνε. [11] Έναν χρόνο αργότερα, στις 15 Σεπτεμβρίου 1666, η Ελεονώρα γέννησε μία κόρη, τη Σοφία-Δωροθέα.

Η Ελεονώρα και ο Γεώργιος-Γουλιέλμος απολάμβαναν έναν σχεδόν αστικό και πολύ χαρούμενο γάμο. Δεδομένου ότι δεν είχε καμία επίσημη θέση στα πρώτα χρόνια του γάμου της, μπόρεσε να μεγαλώσει προσωπικά την κόρη της, η οποία ήταν πολύ παρόμοια με αυτήν. Μεγαλωμένη στην πίστη των Ουγενότων, η Ελεονώρα ίδρυσε μία μεταρρυθμισμένη εκκλησία (Reformierte Kirche) στο Σέλε και τη συντηρούσε με τους δικούς της πόρους. Κατάφερε επίσης να κανονίσει καλούς γάμους για τις αδελφές της: η μεγαλύτερη, η Ανζελίκ (απεβ. στις 5 Οκτωβρίου 1688) παντρεύτηκε τον Ερρίκο Ε΄ Ρόις του Πλάουεν, κύριο του Ούντεργκραϊτς το 1678, ενώ η νεότερη, η Mαρία, έγινε σύζυγος του Ολιβιέ ντε Μπολιέ-Μαρκοναί (1660-1751), επίσης από μία ευγενή οικογένεια Ουγενότων, που κατείχε υψηλόβαθμο αξίωμα στην Αυλή του Αννοβέρου.

Παρά το ότι ο Γεώργιος-Γουλιέλμος όχι μόνο εξασφάλισε προίκα για την Ελεονώρα, αλλά και κληροδότησε όλη την ιδιωτική του περιουσία σε αυτήν και δεσμεύτηκε να φροντίσει τους φτωχούς συγγενείς της, [12] ήθελε να αναγνωριστεί ως δούκισσα του Μπράουνσβαϊγκ με πλήρη δικαιώματα. Με αυτοκρατορική διαταγή της 22ας Ιουλίου 1674 και σε αναγνώριση της στρατιωτικής βοήθειας που έδωσε στον αυτοκράτορα Λεοπόλδο Α΄, ο σύζυγός της απέκτησε για την Ελεονώρα και την κόρη τους τον υψηλότερο τίτλο κόμισσα του Χάρμπουργκ και Βίλχελμσμπουργκ (gräfin von Harburg und Wilhelmsburg) με αλλοδιακά δικαιώματα επάνω στις ιδιοκτησίες της. [13]

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε καταστεί σαφές ότι μεταξύ των τεσσάρων αδελφών (του Γεωργίου-Γουλιέλμου και των τριών άλλων), μόνο ο νεότερος Ερνέστος-Αύγουστος είχε αποκτήσει άρρενες κληρονόμους και ότι ολόκληρο το δουκάτο του Λύνεμπουργκ ήταν πιθανό να ενωνόταν υπό τον μεγαλύτερο γιο τού Ερνέστου-Αυγούστου, τον Γεώργιο (Α΄). Ο Γεώργιος-Γουλιέλμος ήθελε λοιπόν ο Γεώργιος (Α΄) να νυμφευτεί την κόρη του Σοφία-Δωροθέα, της οποίας οι προοπτικές γάμου διαφορετικά δεν θα ήταν λαμπρές, δεδομένων των περιστάσεων της γέννησής της. Προς ενόχληση του Γεωργίου-Γουλιέλμου, ο Γεώργιος (Α΄) και οι γονείς του αρνήθηκαν την πρόταση, λόγω ακριβώς της κατάστασης γέννησης της υποψήφιας νύφης.

Μετά την απόρριψη της κόρης του, ο Γεώργος-Γουλιέλμος αποφάσισε να βελτιώσει οριστικά το καθεστώς του Ελεονώρας και της Σοφίας-Δωροθέας: με σύμβαση που υπογράφηκε στις 22 Αυγούστου 1675 και σε ανοιχτή παραβίαση της προηγούμενης υπόσχεσής του, ο Γεώργιος-Γουλιέλμος δήλωσε ότι ο γάμος του με τον Ελεονώρα δεν ήταν μοργανατικός, αλλά έγκυρος Τόσο στην εκκλησία όσο και στην πολιτεία, με μια δεύτερη γαμήλια τελετή στο Σέλε στις 2 Απριλίου 1676. Ο μικρότερος αδελφός του Ερνέστος-Αύγουστος και ειδικά η σύζυγός του, η Σοφία του Παλατινάτου, έμειναν επιδεικτικά μακριά από τον δεύτερο γάμο. Είκοσι δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Απριλίου, ο δεύτερος γάμος δημοσιοποιήθηκε και η Ελεονώρα ονομάστηκε επίσημα δούκισσα του Μπράουνσβαϊγκ και η κόρη τους κηρύχθηκε νόμιμη.

Αυτή η εξέλιξη ανησύχησε πολύ τους συγγενείς του, καθώς απειλούσε να εμποδίσει τη μελετώμενη ένωση των εδαφών του Λύνεμπουργκ. Πράγματι, εάν ο Γιώργος-Γουλιέλμος είχε γιο, θα μπορούσε να προκύψει μία σοβαρή κρίση διαδοχής. Κανένας γιος όμως δεν γεννήθηκε, γιατί η Ελεονώρα, στις δύο επόμενες εγκυμοσύνες της το 1671 και τον Αύγουστο του 1676 έκανε μόνο κόρες (που απεβίωσαν σύντομα). Μόλις κατέστη σαφές ότι ο Γεώργιος-Γουλιέλμος δεν θα είχε άρρενες κληρονόμους, τα αδέλφια του υποχώρησαν: με την οικογενειακή συμφωνία που υπεγράφη στις 13 Ιουλίου 1680, η Ελεονώρα τελικά αναγνωρίστηκε από την οικογένεια του συζύγου της ως δούκισσα του Μπράουνσβαϊγκ και, το πιο σημαντικό, η Σοφία-Δωροθέα ανακηρύχθηκε πριγκίπισσα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ-Σέλε με όλα τα δικαιώματα γέννησης. Επίσης, οι γονείς του Γεωργίου (Α΄) συμφώνησαν τελικά στον προτεινόμενο γάμο με τη Σοφία-Δωροθέα ως τρόπο αποφυγής της αβεβαιότητας και των διαφορών κληρονομιάς. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1682, αλλά από την αρχή η ένωση ήταν μία αποτυχία: τα συναισθήματα μίσους και περιφρόνησης που είχε η Σοφία του Παλατινάτου για την νύφη της, σύντομα επηρέασαν τον γιο της Γεώργιο-Λουδοβίκο, ο οποίος ήταν περίεργα επίσημος για τη σύζυγό του. Η Σοφία-Δωροθέα συχνά την κατηγορούσε για έλλειψη εθιμοτυπίας και οι δύο είχαν έντονες και πικρές διαφωνίες. Ωστόσο, κατάφεραν να αποκτήσουν γρήγορα δύο παιδιά: τον Γεώργιο-Αύγουστο (γεννημένο στις 30 Οκτωβρίου 1683, μελλοντικό βασιλιά Γεώργιος Β΄ της Μ. Βρετανίας) και τη Σοφία-Δωροθέα (γεννημένη στις 16 Μαρτίου 1687 και με γάμο βασίλισσα στην Πρωσίας και εκλέκτορας του Βρανδεμβούργου).

Η Ελεονώρα βίωνε από πρώτο χέρι την καταστροφική πορεία του γάμου της κόρης της. Όταν η Σοφία-Δωροθέα ξεκίνησε μία σχέση με τον Φίλιππου-Χριστόφορο κόμη του Κένιγκσμαρκ και απείλησε με το σκάνδαλο μίας διαφυγής, τη Αυλή του Αννοβέρου, συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο των αδελφών και της μητέρας του Γεωργίου (Α΄), αλλά και της Ελεονώρας, προέτρεψε τους εραστές να σταματήσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το πρωί της 2ας Ιουλίου 1694, μετά από συνάντηση με τη Σοφία-Δωροθέα στο κάστρο Λάινεσλος, ο φον Κένιγκσμαρκ συνελήφθη και εξαφανίστηκε, υποτίθεται ότι δολοφονήθηκε με την παρότρυνση του Γεωργίου (Α΄) και το σώμα του ρίχτηκε στον ποταμό Λάινε. Η Σοφία-Δωροθέα τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και ο γάμος της λύθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1694 λόγω λιποταξίας. Κατόπιν αιτήματος του πρώην συζύγου της και με τη συγκατάθεση του πατέρα της, απαγορεύτηκε να δει ξανά τα παιδιά της και φυλακίστηκε για πάντα στο κάστρο του Άλντεν. Καταρρακωμένη από τη μοίρα της κόρης της, η Ελεονώρα προσπάθησε με κάθε τρόπο να την απελευθερώσει, χωρίς επιτυχία.

Όταν ο Γεώργιος-Γουλιέλμος βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη του το 1705, ήθελε να δει την κόρη του για τελευταία φορά να συμφιλιωθεί μαζί της, αλλά ο πρωθυπουργός του κόμη Μπέρνστορφ προέβαλε αντιρρήσεις, και ισχυρίστηκε ότι μία συνάντηση θα οδηγούσε σε διπλωματικές επιπλοκές με το Αννόβερο. Ο ασθενής δούκας δεν είχε πλέον τη δύναμη να επιβληθεί επάνω του.

Μετά το τέλος του συζύγου της, η Ελεονώρα έλαβε το κάστρο Λύνεμπουργκ ως ιδιοκτησία χηρείας της. Η Σοφία-Δωροθέα ζήτησε ανεπιτυχώς από τον πρώην σύζυγό της για τελευταία φορά, ότι πρέπει να την αφήσει να εγκαταλείψει το Άχλντεν να ζήσει με τη μητέρα της σε πλήρη απομόνωση, αλλά το αίτημά της απορρίφθηκε.

Η Ελεονώρα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της φροντίζοντας την κόρη της και προσπαθώντας να πάρει την απελευθέρωσή της. Στράφηκε ακόμη και στον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας, ο οποίος κάποτε είχε οδηγήσει την ίδια και την Ουγενοτική οικογένειά της έξω από τη Γαλλία. Ο Γάλλος μονάρχης δεν θα δίσταζε να δεχθεί αυτή και την κόρη της, αλλά η Ελεονόρα δεν ήθελε να εκπληρώσει την προϋπόθεση να μεταστραφεί σε καθολική. [14]

Ο Ελεονώρα απεβίωσε στις 5 Φεβρουαρίου 1722, σχεδόν τυφλή, στο κάστρο Σέλε, στο Σέλε. Ανέφερε 342 άτομα στη διαθήκη της. Τάφτηκε στο Φύρστενγκρουφτ (πριγκιπική κρύπτη) στο Στάτκιρχε Σανκτ Μάριεν (εκκλησία της Αγίας Μαρίας στην πόλη) του Σέλε. [15]

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 8476411. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10279.htm#i102783. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 20  Μαΐου 2020.
  5. ↑ p10279.htm#i102783. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 Horric de Beaucaire 1884, σελ. 38.
  7. ↑ Neigebaur 1859, σελ. 68.
  8. ↑ M. Lewis: Our Royal, Titled, Noble, and Commoner Ancestors & Cousins (over 192,000 names) [retrieved 4 August 2020].
  9. ↑ Horric de Beaucaire 1884, σελ. 32.
  10. ↑ du Vinage 2010, σελ. 41,43.
  11. ↑ Horric de Beaucaire 1884.
  12. ↑ Leitner 2000, σελ. 13.
  13. ↑ Horric de Beaucaire 1884, σελ. 62.
  14. ↑ Leitner 2000, σελ. 66.
  15. ↑ The royal crypt and the grave slabs of the dukes of Braunschweig-Lüneburg in the town church of St. Marien Celle, with a leaflet illustrated with photos by Dietrich Klatt, Friedrich Kremzow and Ralf Pfeiffer, in DIN A5 format (4 pages) designed by Heide Kremzow, after: Dietrich Klatt: Little Art Guide Schnell & Steiner N° 1986, 2008.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Andreas Flick: "Der Celler Hof ist ganz verfranzt". Hugenotten und französische Katholiken am Hof und beim Militär Herzog Georg Wilhelms von Braunschweig-Lüneburg (στα γερμανικά). Σε: Hugenotten . 72ο έτος, N ° 3, 2008,ISSN 0340-3718, S. 87–120 ( PDF, 2,2 MB).
  • Charles Prosper Maurice Horric de Beaucaire: Une mésalliance dans la maison de Brunswick, 1665-1725, Éléonore Desmier d'Olbreuze, duchesse de Zell . H. Oudin, Παρίσι 1884 ( online (στα γαλλικά) ).
  • Elisabeth E. Kwan und Anna E. Röhrig: Frauen vom Hof der Welfen. (στα γερμανικά) MatrixMedia, Göttingen 2006, σελ. 53–63 και 115–126,(ISBN 3-932313-17-8)
  • Thea Leitner : Skandal bei Hof. Frauenschicksale an europäischen Königshöfen (στα γερμανικά). 7η έκδοση. Piper, Μόναχο 2000, σελ. 13–15, 48, 66–68.(ISBN 3-492-22009-6)ISBN 3-492-22009-6
  • Luise Marelle: Eleonore d'Olbreuse, Herzogin von Braunschweig-Lüneburg-Celle. Die Großmutter Europas (στα γερμανικά). Hoffmann und Campe, Αμβούργο 1936.
  • Pierre-Henri Mitard: Éléonore Desmier d'Olbreuse. «La Grand'Mère de l'Europe» (1639–1722) Σε: Bulletin de la Société Historique et Scientifique des Deux-Sèvres. Deuxième série (στα γαλλικά). τομ. 23, Ν ° 1. Niort, 1990, σελ. 35–38.ISSN 0751-5294ISSN 0751-5294
  • Johann Ferdinand Neigebaur: Eleonore d'Olbreuse, die Stammmutter der Königshäuser von England, Hannover und Preußen (στα γερμανικά). 1859, ( PDF ; 12,8 MB)
  • Dorothea Nolde: Eléonore Desmier d'Olbreuse (1639-1722) am Celler Hof als diplomatische, religiöse und kulturelle Mittlerin (στα Γερμανικά) Σε: Dorothea Nolde, Claudia Opitz (επιμ. ): Grenzüberschreitende Familienbeziehungen. Akteure und Medien des Kulturtransfers στο der frühen Neuzeit . 1η έκδοση, Böhlau, Köln [ua] 2008,(ISBN 978-3-412-20100-5), σελ. 107–120 ( απόσπασμα )
  • Michael Sikora: Dynastie und Eigensinn. Herzog Georg Wilhelm von Celle, Eleonore d'Olbreuse und die Spielregeln des Fürstenstandes . Σε: Heiko Laß (εκδ. ): Hof und Medien im Spannungsfeld von dynastischer Tradition und politischer Καινοτομία zwischen 1648 και 1714 (= Rudolstädter Forschungen zur Residenzkultur, τόμος 4). Deutscher Kunstverlag, Μόναχο 2008, σελ. 19–30.(ISBN 978-3-422-06862-9)ISBN 978-3-422-06862-9
  • Renate du Vinage: Ein vortreffliches Frauenzimmer. Das Schicksal von Eleonore d'Olbreuse, der letzten Herzogin von Braunschweig-Lüneburg-Celle (στα γερμανικά). 2η Έκδοση, Otto Meissners, Βερολίνο 2010,(ISBN 3-87527-107-6) .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Éléonore d'Olbreuse στο Wikimedia Commons</img>

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελεονώρα_Ντεμιέ_ντ%27Ολμπρέζ&oldid=10464417"