Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ελεονώρα Καρλόττα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ-Φράντσχαγκεν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελεονώρα Καρλόττα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ-Φράντσχαγκεν
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση8  Αυγούστου 1646[1][2]
Marianowo
Θάνατος26  Ιανουαρίου 1709 ή 9  Φεβρουαρίου 1709[1]
Schulendorf
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΣύζυγοςChristian Adolph, Duke of Schleswig-Holstein-Sonderburg (από 1676)[3]
ΤέκναΛουδοβίκος Κάρολος του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Φραντσχάγκεν[4]
Leopold Christian, Duke of Schleswig-Holstein-Sonderburg-Franzhagen[4]
Johann Franz von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Franzhagen[4]
ΓονείςΦραγκίσκος Ερρίκος της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ[4] και Μαρία Ιουλιανή του Νάσσαου-Ζίγκεν[4]
ΑδέλφιαΈρντμαν της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ-Φράντσχαγκεν
ΟικογένειαHouse of Ascania (Saxony-Lauenburg branch)
Θυρεός

Η Ελεονώρα-Καρλόττα, γερμ.: Eleonore Charlotte von Saxen-Lauenburg (8 Αυγούστου 1646, Mαρίενφλης, Πομερανία - 26 Ιανουαρίου 1709, κάστρο Φράντσχαγκεν, Σούλεντορφ) ήταν κόρη του δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Φράντσχαγκεν, συνιδρύτρια του κλάδου αυτού.

Ήταν η δεύτερη κόρη του Φραγκίσκου-Ερρίκου δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ (1604-1658), ο οποίος κατείχε το Φράντσχαγκεν ως εισόδημα (appanage), από τον γάμο του με την Μαρία-Ιουλιανή (1612-1665), κόρη του Ιωάννη Ζ΄ κόμη του Νάσσαου-Ζήγκεν.

Παντρεύτηκε την 1η Νοεμβρίου 1676 τον δούκα Χριστιανό-Αδόλφο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ (1641–1702). Μετά το τέλος της μεγαλύτερης αδελφής της Έρμουτε-Σοφίας το 1689, η Eλεονώρα-Καρλόττα έγινε κληρονόμος του Φράντσχαγκεν με το αντίστοιχο κάστρο. Το 1667 ο Χριστιανός-Αδόλφος και οι κληρονομικές του ιδιοκτησίες χρεοκόπησαν, και ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γ΄ της Δανίας, ως φεουδαλικός επικυρίαρχος, πήρε πίσω το φέουδο. Η Ελεονώρα-Καρλόττα ταξίδεψε στην Κοπεγχάγη και διαπραγματεύτηκε προσωπικά, αλλά ανεπιτυχώς με τον βασιλιά για την επιστροφή των εδαφών. Ο σύζυγός της έλαβε ένα ετήσιο επίδομα, το οποίο βοήθησε το ζευγάρι να χρηματοδοτεί έναν πριγκιπικό τρόπο ζωής.

Μετά το τέλος του εξαδέλφου της Ιουλίου-Φραγκίσκου τελευταίου δούκα της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ, η Eλεονώρα-Καρλόττα -όπως και οι κόρες του Άννα-Μαρία-Φρανζίσκα και Σίβυλλα- διεκδίκησε ανεπιτυχώς ότι θα έπρεπε αυτή να τον κληρονομήσει. Αφού ο Γεώργιος-Γουλιέλμος δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ], πρίγκιπας του Τσέλλε, είχε κατακτήσει με επιτυχία και είχε προσαρτήσει τη Σαξονία-Λάενμπουργκ, η Ελεονώρα-Καρλόττα συνέχισε να ζητά τη διαδοχή της στο Χάτελν, έδαφος εκτός του Λάουενμπουργκ, το οποίο, ωστόσο, τέθηκε υπό αυτοκρατορική επιστασία. Ωστόσο, σύμφωνα με το Σαλικό δίκαιο, δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να κληρονομήσουν. [5]

Το ζευγάρι μετακόμισε στο κάστρο Φράντσχαγκεν στο δουκάτο της Σαξονίας-Λάουενμπουργκ, το οποίο είχε κληρονομήσει η Ελεονώρα-Καρλόττα, ιδρύοντας έτσι τον κλάδο Σ.Χ.Σ.Φράντχαγκεν. Μετά το τέλος τού συζύγου της, η Ελεονώρα-Καρλόττα κράτησε το κάστρο ως εισόδημα, επειδή και οι δύο γιοι της είχαν παντρευτεί μοργανατικά.

Παντρεύτηκε το 1676 τον Χριστιανό-Αδόλφο πρίγκιπα του Σ.Χ.Σόντερμπουργκ, γιο του Ιωάννη-Χριστιανού δούκα του Σ.Χ.Σ. (γιου του Αλεξάνδρου δούκα του Σ.Χ.Σ.) και είχε τα ακόλουθα παιδιά:

  • Χριστιανός-Λεοπόλδος (1678-1707), δούκας του Σ.Χ.Σ.Φράντσχαγκεν.
  • ανώνυμο παιδί (1679), απεβ. νήπιο.
  • Λουδοβίκος-Κάρολος (1684–1708), δούκας του Σ.Χ.Σ.Φράντσχαγκεν.
  • Ιωάννης-Φραγκίσκος (1685–1687), απεβ. 2 ετών.

Αναφορές και πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Verein für Mecklenburgische Geschichte und Alterthumskunde, Schwerin: Mecklenburgische Jahrbücher, τόμος. 31–32, 1866
  • Johann Samuel Ersch: Allgemeine Encyclopädie der Wissenschaften und Künste στο alphabetischer Folge, τόμος 48, J. f. Gleditsch, 1848, σελ. 129 ff ( Ψηφιοποιημένο )
  1. 1,0 1,1 1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p573.htm#i5724.
  2. 2,0 2,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003. I00010275.
  3. p573.htm#i5724. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. W. Prisac: Geschichte des deutschen Reichs u. des deutschen Volks von den ältesten Zeiten bis auf die Gegenwart, Manz, Regensburg, 1857, p. 672