Εξορία
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Εξορία ονομάζεται η απομάκρυνση, εν είδει ποινής, κάποιου από την περιοχή ή το κράτος στο οποίο μένει, χωρίς να επιτρέπεται να επιστρέψει, η ζωή έξω από τα όρια της πατρίδας.
Η πρακτική της εξορίας εφαρμόζεται από παλαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα σε περιπτώσεις όπου δεν είναι επιθυμητές άλλες, πιο δραστικές (φυλάκιση) ή εγκληματικές (δολοφονία) λύσεις απομάκρυνσης των ανθρώπων από ορισμένο μέρος. Για παράδειγμα, η εξορία προτιμάται σε περιπτώσεις επιφανών προσώπων, όπου η φυλάκιση δεν είναι επιθυμητή ή θεωρείται ότι δε θα γίνει αποδεκτή από το κοινό αίσθημα. Αντίστοιχα, σε περιπτώσεις επιθυμητής απομάκρυνσης μεγάλου αριθμού ατόμων, όπου η φυλάκιση είναι αντιοικονομική, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί η εξορία / εκτοπισμός ως αποδεκτή λύση.
Στην αρχαία Αθήνα πολίτες με υπερβολικά μεγάλη επιρροή εξορίζονταν μετά από ψηφοφορία, η οποία ονομαζόταν εξοστρακισμός. Ο χρόνος για τον οποίο κρατούσε η εξορία τους ήταν 10 έτη.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εξορία γίνεται χωρίς τη θέληση του εξοριζόμενου. Όταν η εξορία είναι ενσυνείδητη απόφαση ενός ανθρώπου, λέγεται ότι αυτός είναι αυτοεξόριστος. Φωτεινό παράδειγμα αυτοεξόριστου ήταν ο Σόλων ο οποίος μετά τη θεσμοθέτηση των νόμων του, έφυγε από την Αθήνα, για να μην του ζητήσουν οι Αθηναίοι να τους αλλάξει.
Σε αρκετές περιπτώσεις η εξορία ταυτίζεται με κακουχίες και ταλαιπωρία, αλλά σε άλλες περιπτώσεις, η εξορία μπορεί να είναι ζωή με πολύ καλές συνθήκες, αν και μακριά από την πατρίδα του εξορισμένου.
Παραδείγματα από τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατά τη δικτατορία του Μεταξά πολλοί διαφωνούντες πολιτικοί εκτοπίστηκαν σε απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας (Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Παπανδρέου, Νίκος Ζαχαριάδης, πολλοί άλλοι κομμουνιστές κ.ά.).
Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα εφαρμόστηκε συστηματικά η μέθοδος της εξορίας των θεωρουμένων ως επικίνδυνων για τη δημόσια ασφάλεια πολιτών με κομμουνιστική ή φιλοκομμουνιστική δράση και των αντιρρησιών συνείδησης. Γνωστότεροι τόποι εξορίας ήταν η Μακρόνησος, η Ικαρία, ο Άγιος Ευστράτιος (Άη Στράτης), η Γαύδος.
Κατά την επταετία, η κυβέρνηση της δικτατορίας είχε ως συνήθη πρακτική τον εκτοπισμό των αντικαθεστωτικών, σε άγονα νησιά και μακρινές περιοχές, ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν ανατροπή του καθεστώτος.
Γνωστοί τόποι εξορίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Επταετία 1967-1974: Γυάρος, Μακρόνησος, Λέρος
- Μακάριος Κύπρου 1956-1957: Σεϋχέλλες
- Κωνσταντίνος Καραμανλής 1963-1974: Παρίσι (Γαλλία) (αυτοεξόριστος)
- Ναπολέων Α΄: Έλβα 1814, Νήσος Αγίας Ελένης 1815-1821