Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις

Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις

Περίοδος	1940 - 1η Αυγούστου 1943
Χώρα	Γαλλία και Γαλλική αποικιακή αυτοκρατορία
Προσχώρηση	Ελεύθερη Γαλλία
Δυναμικό	73.300 άτομα
Πόλεμοι	Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Μάχες	Εκστρατεία της Συρίας Μάχη του Μπιρ Χακέιμ Μάχη του Ελ Αλαμέιν
Ιστορικός Διοικητής	Σαρλ ντε Γκωλ

Οι Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις (FFL) ήταν η ονομασία που δόθηκε στις ένοπλες δυνάμεις που πρόσκειντο στην Ελεύθερη Γαλλία.

Ιστορία

Επιθεώρηση των στρατευμάτων από τον Ντε Γκωλ.

Φωτογραφία του 1942 ενός στρατιώτη από το Τσαντ ο οποίος υπηρετούσε στον Γαλλικό Στρατό. Οι FFL μετρούσαν ένα ποσοστό περίπου 60 % επί του συνόλου των στρατιωτών τους που προερχόταν από την Γαλλική Αποικιακή Αυτοκρατορία (σύμφωνα με τον Φρανσουά Μπρος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος της Ελεύθερης Γαλλίας).

Σύμβολό τους ήταν ο Σταυρός της Λωρραίνης. Υπήρχε, εντός των FFL, ένας διαχωρισμός μεταξύ των Ελεύθερων Γαλλικών Αεροπορικών Δυνάμεων (FAFL) και των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων (FNFL), αν και οι Επίγειες Δυνάμεις της Ελεύθερης Γαλλίας δεν διέθεταν άλλη ονομασία πέραν αυτής των FFL.

Οι Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις δημιουργήθηκαν την 1η Ιουλίου 1940 με την δημιουργία « στα χαρτιά », για τις επίγειες δυνάμεις, ενός « πρώτου σώματος της Γαλλικής Λεγεώνας » στην οποία περιλαμβάνονταν 1.300 άτομα του εκστρατευτικού σώματος της Νορβηγίας καθώς και απλοί πολίτες που επιθυμούσαν την προσχώρησή τους στην Ελεύθερη Γαλλία — με δυναμικό 1.994 ανδρών εκ των οποίων οι 101 αξιωματικοί στις 8 Ιουλίου, 2.721 ανδρών εκ των οποίων οι 123 αξιωματικοί στις 15 Αυγούστου — και ο διορισμός του ναυάρχου Μυζελιέ ως διοικητή των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων — με δυναμικό 882 ανδρών εκ των οποίων οι 30 αξιωματικοί στις 15 Ιουλίου — και προσωρινού διοικητή των Ελεύθερων Γαλλικών Αεροπορικών Δυνάμεων — περίπου 200 πιλότοι μετέβησαν στην Αγγλία μεταξύ της 15ης και της 30ής Ιουνίου, μετρούσαν περίπου 300 πιλότους στη Μεγάλη Βρετανία και περίπου 100 στην Εγγύς Ανατολή στα τέλη του 1940.

Μια από τις κυριότερες στρατιωτικές τους επιτυχίες ήταν η Μάχη του Μπιρ Χακέιμ, από τις 26 Μαΐου έως τις 11 Ιουνίου 1942, στην Λιβύη, όπου το 1ο Ελεύθερο Γαλλικό Σώμα, υπό τις διαταγές του στρατηγού Κένιγκ, σταμάτησε για διάστημα 14 ημερών την ξέφρενη πορεία της Afrika Korps προς το Σουέζ, δίνοντας, έτσι, τον απαραίτητο χρόνο στην υποχωρούσα 8η Βρετανική Στρατιά να συγκεντρωθεί στην οχυρωμένη γραμμή του Ελ Αλαμέιν, όπου και σταμάτησε οριστικά την πορεία του Ρόμελ προς την Διώρυγα του Σουέζ. Η νίκη αυτή απέδειξε στους Συμμάχους ότι ο γαλλικός στρατός είχε μόλις αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Πράγματι, στη διάρκεια αυτών των 14 ημερών, ήταν συνολικά 3.700 στρατιώτες που αντιστάθηκαν σθεναρά στους 40.000 άνδρες του Ρόμελ. Ακόμη και με τα άρματα μάχης τους, τα αεροπλάνα τους και την ανωτερότητά τους σε επίπεδο στρατιωτικής τεχνολογίας και οπλισμού, καθώς και σε αριθμό, δεν κατάφεραν να περάσουν. Από αυτούς τους συνολικά 3.700 άνδρες, υπήρξαν 800 νεκροί ή αγνοούμενοι.

Μια λιγότερο γνωστή πολεμική επιχείρηση είναι ο πόλεμος που διεξήχθη στην Συρία και τον Λίβανο ενάντια στις δυνάμεις του Βισύ, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1941.

Οι δυνάμεις αυτές αποτελούνταν από εθελοντές με την ονομασία Ελεύθεροι Γάλλοι, οι οποίοι προέρχονταν από διάφορες περιοχές και χώρες και αρνούνταν την ανακωχή η οποία είχε υπογραφεί από την Κυβέρνηση του Βισύ.

Η παρακάτω ιστορία, όπως την διηγείται ο Πιέρ Κλοστερμάν, δίνει μια ιδέα για την κατάσταση και τα συναισθήματα που επικρατούσαν εκείνη την εποχή: σε έναν διοικητή που έκανε παρατηρήσεις σε έναν συμπολεμιστή του Κλοστερμάν για το γεγονός ότι φορούσε κίτρινες κάλτσες και ένα κίτρινο πουλόβερ κάτω από την στρατιωτική στολή του, ο συγκεκριμένος συμπολεμιστής απάντησε : "Διοικητά μου, είμαι απλώς ένας πολίτης που έρχεται ως εθελοντής να πολεμήσει σε έναν πόλεμο τον οποίον οι στρατιωτικοί δεν επιθυμούν να λάβουν μέρος !"

Οι FFL έπαψαν να υφίστανται την 1η Αυγούστου 1943 έπειτα από την συγχώνευσή τους με την Στρατιά της Αφρικής υπό την ηγεσία του Ανρί Ζιρώ, συνεχίζοντας τον αγώνα τους εντός των τάξεων του Γαλλικού Απελευθερωτικού Στρατού.

Δυναμικό

Σύμφωνα με μία έκθεση που συγγράφηκε από το αρχηγείο των FFL στο Λονδίνο στις 30 Οκτωβρίου 1942, δηλαδή πριν από την προσχώρηση από την Βόρεια Αφρική και των Γάλλων που κατάφεραν να ξεφύγουν από την Ισπανία την Άνοιξη του 1943 (περίπου 10.000 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ζαν-Νοέλ Βενσάν), γίνεται λόγος για 61.670 στρατιώτες γα τον μοναδικό στρατό ξηράς, ανάμεσά τους 20.200 σκοπευτές προερχόμενοι από τις Αποικίες και 20.000 μέλη ειδικών δυνάμεων προερχόμενων από τον Λεβάντα (μη-μέλη των FFL).

Έχοντας ως πηγή το Joint Planning Staff, Ζαν-Λουί Κρεμιέ-Μπριλάκ κάνει λόγο, τον Μάιο του 1943, για 79.600 άνδρες ως στρατό ξηράς, συμπεριλαμβανομένων 21.500 ανδρών από ειδικές δυνάμεις από την Συρία και τον Λίβανο, 2.000 έγχρωμους οι οποίοι πλαισιώνονταν από αξιωματικούς των FFL στην Βόρεια Παλαιστίνη και 650 στρατιώτες που είχαν μετατεθεί στα αρχηγεία του Λονδίνου.

Από την πλευρά του, ο Ανρί Εκοσάρ, παλιό στέλεχος των Γαλλικών Ελεύθερων Δυνάμεων, δίνει ως αριθμό τουλάχιστον 54.500.

Σύμφωνα με τον Φρανσουά Μπρος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος της Ελεύθερης Γαλλίας, επί των 53.000 FFL (μέγιστος αριθμός κατά την διάλυση των FFL το καλοκαίρι του 1943), μετρούσαν περίπου 32.000 « αποικιακούς », οι οποίοι δεν ήταν Γάλλοι πολίτες το 1940, 16.000 Γάλλους και περίπου 5.000 ξένους, οι οποίοι προέρχονταν από σώματα της Λεγεώνας των Ξένων τα οποία είχαν προσχωρήσει στις FFL.

Το 2009, στο βιβλίο του με θέμα του Ελεύθερους Γάλλους, ο Ζαν Φρανσουά Μουρατσιόλ, ιστορικός ειδικός της Ελεύθερης Γαλλίας, επαναχρησιμοποίησε τον κατάλογο του Ανρί Εκοσάρ, υποστηρίζοντας, ωστόσο, ότι υποτιμά σε σημαντικό βαθμό την αριθμητική δύναμη των αποικιακών στρατιωτικών σωμάτων. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, 73.300 άνδρες (39.300 Γάλλοι πολίτες, 30.000 αποικιακοί, σχεδόν αποκλειστικά από την "μαύρη" Αφρική, και 3.800 ξένοι και λεγεωνάριοι) — υπολογιζόμενη εκτίμηση με βάση τον πλέον έγκυρο αριθμό των προηγούμενων εκτιμήσεων — εντάχθηκαν στις FFL, από την ίδρυσή τους το καλοκαίρι του 1940 μέχρι και την συγχώνευσή τους με την Στρατιά της Αφρικής το καλοκαίρι του 1943. Χωρίστηκαν όπως ακολουθεί :

• επίγειος στρατός : 50.000
• ναυτικό : 12.500
• αεροπορία : 3.200
• δίκτυα στην Γαλλία : 5.700
• επιτροπές της Ελεύθερης Γαλλίας : 1.900

Γενικοί αξιωματικοί των Γαλλικών Ελεύθερων Δυνάμεων

Ο ναύαρχος Μυζελιέ.

Ο στρατηγός Λεκλέρ.

Οι FFL μετρούσαν αρκετούς γενικούς αξιωματικούς.

Γενικοί αξιωματικοί που εντάχθηκαν στην Ελεύθερη Γαλλία

• Ζορζ Κατρού, général d'armée τον Ιούνιο του 1940.
• Πολ Ζαντιγιόμ, στρατηγός στρατιωτικού σώματος το 1938, de division το 1941 και général de corps d'armée τον Μάρτιο του 1943.
• Εμίλ Μυζελιέ, αντιναύαρχος τον Οκτώβριο του 1939.
• Αντόλφ Σισέ, γενικός ιατρός το 1939, γενικός επιθεωρητής των κοινωνικών και περιθαλπικών υπηρεσιών τον Ιούλιο του 1942.

Άλλοι γενικοί αξιωματικοί

• Ζορζ Τιερί ντ'Αρζανλιέ, πλοίαρχος κορβέτας τον Φεβρουάριο του 1940, φρεγάτας τον Ιούλιο του 1940 και πλοίου τον Δεκέμβριο του 1941, υποναύαρχος τον Ιούλιο του 1943 και αντιναύαρχος τον Δεκέμβριο του 1944.
• Φιλίπ Ωμπουανώ, πλοίαρχος φρεγάτας τον Ιούνιο του 1940, υποναύαρχος τον Απρίλιο του 1942 και αντιναύαρχος τον Δεκέμβριο του 1945.
• Σαρλ Μπαστ
• Πολ Μπεϊνέ
• Πιέρ Μπιλότ, λοχαγός τον Δεκέμβριο του 1936, αντισυνταγματάρχης τον Δεκέμβριο του 1941, συνταγματάρχης τον Δεκέμβριο του 1942, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Σεπτέμβριο του 1944.
• Ντιεγκό Μπροσέ, αντισυνταγματάρχης τον Δεκέμβριο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Αύγουστο του 1943, στρατηγός μεραρχίας τον Σεπτέμβριο του 1944.
• Αλφρέντ Καζώ, αντισυνταγματάρχης τον Ιούνιο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Οκτώβριο του 1941, στρατηγός μεραρχίας τον Φεβρουάριο του 1945.
• Ζορζ Σαντεμπέκ ντε λα Λαβαλάντ
• Φιλίπ Κολέ, διοικητής το 1938, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Αύγουστο του 1941, στρατηγός μεραρχίας το Νοέμβριο του 1944.
• Πιέρ Γκαρμπαί, λοχαγός το 1938, διοικητής τον Σεπτέμβριο του 1940, αντισυνταγματάρχης τον Δεκέμβριο του 1941, συνταγματάρχης τον Ιούνιο του 1944, στρατηγός στρατιωτικού σώματος το Νοέμβριο του 1944.
• Φιλίπ ντε Ωτκλόκ, γνωστός και ως στρατηγός Λεκλέρ, λοχαγός τον Δεκέμβριο του 1934, διοικητής τον Ιούλιο του 1940, συνταγματάρχης το Νοέμβριο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Αύγουστο του 1941/Απρίλιο του 1942, μεραρχίας τον Μάιο του 1943 και général de corps d'armée τον Μάιο του 1945, μετά θάνατον προβιβάστηκε σε στρατάρχη της Γαλλίας.
• Μαρί Πιέρ Κένιγκ, λοχαγός τον Ιούλιο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Ιούλιο του 1941, στρατηγός μεραρχίας τον Μάιο του 1943 και général de corps d'armée τον Ιούνιο του 1944, μετά θάνατον προβιβάστηκε σε στρατάρχη της Γαλλίας.
• Εντγκάρ ντε Λαρμινά, συνταγματάρχης τον Μάρτιο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού αποσπάσματος τον Ιούλιο του 1941, στρατηγός μεραρχίας τον Σεπτέμβριο του 1942.
• Πιέρ Λελόν
• Ζοζέφ Μανιάν
• Ραούλ Μαγκρέν-Βερνερέ, γνωστός και ως Ραλφ Μόνκλαρ, αντισυνταγματάρχης τον Ιούνιο του 1938, συνταγματάρχης τον Ιούνιο του 1940, στρατηγός στρατιωτικού σώματος τον Δεκέμβριο του 1941.
• Πιέρ Μαρσάν
• Ρενέ Μαρσάν
• Ζινόβι Πετσκόφ, διοικητής τον Φεβρουάριο του 1923, συνταγματάρχης στα τέλη του 1941, στρατηγός μεραρχίας τον Δεκέμβριο του 1944.
• Ερνέστ Πετί
• Μαρσιάλ Βαλέν, διοικητής το 1938, στρατηγός αεροπορικής μεραρχίας τον Αύγουστο του 1941, στρατηγός αεροπορικού σώματος το 1945.

Βιβλιογραφία

• Henri Michel, Histoire de la France libre, Paris, éd. PUF, coll. « Que sais-je ? », 1967, 126 p. (ISBN 978-2-13036273-9)
• Jean-Louis Crémieux-Brilhac, La France libre : de l'appel du 18 juin à la Libération, éd. Gallimard, coll. « Suite Des Temps », 1996, 976 p. (ISBN 2-070-73032-8)
• Michel Chauvet, Le sable et la neige : mes carnets dans la tourmente, 1939-1945, éd. du petit véhicule, coll. « Mémoires de vie », octobre 1996, 427 p. (ISBN 978-2-84273004-8)
• François Broche, Georges Caïtucoli et Jean-François Muracciole (préf. Max Gallo), La France au combat : de l'Appel du 18 Juin à la victoire, éd. Perrin & scérÉn (CNDP), 2007, 848 p. (ISBN 978-2-26202530-4)
• Jean-François Muracciole, Les Français libres : L'autre Résistance, éd. Tallandier, coll. « Histoire Aujourd'hui », 2009, 424 p. (ISBN 978-2-84734596-4)
• François Broche, Georges Caïtucoli et Jean-François Muracciole (dir.) (présentations de Max Gallo et de Jean-Louis Crémieux-Brilhac, postface de Jean-François Sirinelli), Dictionnaire de la France libre, éd. Robert Laffont, coll. « Bouquins », juin 2010, XXV-1606 p. (ISBN 978-2-221-11202-1)
• Dominique Lormier, Histoire générale de la résistance française, La Geneytouse, éd. Lucien Souny, septembre 2012, 620 p. (ISBN 978-2-84886-383-2)