Βιττόριο ντε Σίκα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 22:59, 6 Ιουλίου 2011

Ο Βιττόριο ντε Σίκα (Vittorio de Sica, 7 Ιουλίου 1901 - 13 Νοεμβρίου 1974) ήταν Ιταλός κινηματογραφικός σκηνοθέτης και ηθοποιός. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού.

Ο Βιτόριο ντε Σίκα γεννήθηκε το 1901 στη περιοχή της Ιταλίας Φροζινόνε. Γιος Ιταλού επιχειρηματία αρχικά ξεκίνησε σπουδές για σταδιοδρομία τραπεζικού πλην όμως οικονομική άνάγκη τον υποχρέωσε το 1923 να συμμετάσχει ως μέλος σε θεατρικό θίασο όπου και ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού. Το 1926,παράλληλα με την ενασχόληση του με το θέατρο, στράφηκε προς τον κινηματογράφο. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως κινηματογραφικό αστέρι ήταν στην ταινία "Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!" (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Η δε πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν το "Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα" (1940).
Οι επόμενες ταινίες του, μετά τον Β' Π.Π., όπως Οι λουστράκοι (1946), Ο κλέφτης των ποδηλάτων (1948), Θαύμα στο Μιλάνο (1951), Ουμπέρτο Ντι (1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Μετά τη νεορεαλιστική του περίοδο,ο Βιτόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες (Γάμος α λα ιταλικά, 1964). Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: Χθες, σήμερα, αύριο (1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (1970 )που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Τελευταίες του ταινίες ήταν "Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης" (1974) και το "Τελευταίο ταξίδι" (1974). Πέθανε στο Παρίσι το ίδιο έτος, 1974.

Σημειώνεται ότι η πρεμιέρα της ταινίας του "Τελευταίο ταξίδι" δόθηκε στο Παρίσι λίγο μετά τον θάνατό του.

Πηγές

"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.46ος, σελ.70.

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
-{{πηγές|17|01|11}}
 Ο '''Βιττόριο ντε Σίκα''' (''Vittorio de Sica'', [[7 Ιουλίου]] [[1901]] - [[13 Νοεμβρίου]] [[1974]]) ήταν [[Ιταλοί|Ιταλός]] κινηματογραφικός σκηνοθέτης και [[ηθοποιός]]. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του [[νεορεαλισμός (κινηματογράφος)|ιταλικού νεορεαλισμού]].
 Ο Βιτόριο ντε Σίκα γεννήθηκε το 1901 στη περιοχή της Ιταλίας Φροζινόνε. Γιος Ιταλού επιχειρηματία αρχικά ξεκίνησε σπουδές για σταδιοδρομία τραπεζικού πλην όμως οικονομική άνάγκη τον υποχρέωσε το 1923 να  συμμετάσχει ως μέλος σε θεατρικό θίασο όπου και ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού. Το 1926,παράλληλα με την ενασχόληση του με το θέατρο, στράφηκε προς τον κινηματογράφο. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως κινηματογραφικό αστέρι ήταν στην ταινία "''Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!''" (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Η δε πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν το "''Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα''" (1940).<br />
-Οι επόμενες  ταινίες του, μετά τον [[Β' Π.Π.]], όπως ''Οι λουστράκοι'' (1946), ''Ο κλέφτης των ποδηλάτων'' (1948), ''Θαύμα στο Μιλάνο (1951)'', ''Ουμπέρτο Ντι'' (1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Μετά τη νεορεαλιστική του περίοδο,ο Βιτόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες (''Γάμος α λα ιταλικά'', 1964). Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: ''Χθες, σήμερα, αύριο'' (1963) και ''Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι'' (1970 )που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Πέθανε στο [[Παρίσι]] το 1974.
+Οι επόμενες  ταινίες του, μετά τον [[Β' Π.Π.]], όπως ''Οι λουστράκοι'' (1946), ''Ο κλέφτης των ποδηλάτων'' (1948), ''Θαύμα στο Μιλάνο (1951)'', ''Ουμπέρτο Ντι'' (1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Μετά τη νεορεαλιστική του περίοδο,ο Βιτόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες (''Γάμος α λα ιταλικά'', 1964). Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: ''Χθες, σήμερα, αύριο'' (1963) και ''Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι'' (1970 )που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Τελευταίες του ταινίες ήταν "''Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης''" (1974) και το "''Τελευταίο ταξίδι''" (1974). Πέθανε στο [[Παρίσι]] το ίδιο έτος, 1974.
+* Σημειώνεται ότι η πρεμιέρα της ταινίας του "Τελευταίο ταξίδι" δόθηκε στο Παρίσι λίγο μετά τον θάνατό του.
@@ Γραμμή 17: / Γραμμή 17: @@
 |ΤΟΠΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ=Παρίσι
 }}
+== Πηγές ==
+* "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.46ος, σελ.70.
 [[Κατηγορία:Ιταλοί σκηνοθέτες|Ντε Σίκα]]