Γοδεφρείδος Α΄ του Περς, Β΄ του Σατωντάν
| Γοδεφρείδος Α΄ του Περς, Β΄ του Σατωντάν | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 1040[1][2][3] Σαρτρ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[2] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης φεουδάρχης[3] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Helvis or Elisabeth |
| Τέκνα | Ροτρού Α΄ του Σατωντάν Ούγος Γ΄ του Σατωντάν |
| Γονείς | Φούλκων του Μορτάν[3] και Μελισσάνθη, υποκόμισσα του Σατωντάν |
| Αδέλφια | Ούγος του Περς |
| Οικογένεια | Οίκος του Σατωντάν και του Περς |
Ο Γοδεφρείδος Β΄ (απεβ. 1040) ήταν υποκόμης του Σατωντάν και, ως Γοδεφρείδος Α΄, κόμης του Περς.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Φούλκωνα κόμη του Περς και της Mελισσάνθης, κόρης και διαδόχου του Ούγου υποκόμη του Σατωντάν.
Ορισμένες πηγές λένε ότι έγινε υποκόμης του Σατωντάν μετά τον διορισμό του εκ πατρός θείου του Ούγου Α΄ ως αρχιεπίσκοπου του Τουρ, διαδεχόμενος αυτόν στο Σατωντάν. Τότε ήταν πιθανώς υπό την επιτροπεία της μητέρας του.
Διαφώνησε με τους συγγενείς του, τους ευγενείς του Μπλουά και ξεκίνησε εχθροπραξίες εναντίον του Φούλμπερτ επισκόπου του Σαρτρ. Μία αποτυχημένη προσπάθεια αναζήτησης να βοηθηθεί στρατιωτικά από τον Θεοβάλδο Γ΄ κόμη του Μπλουά και τον Ροβέρτο Β΄ της Γαλλίας είχε ως αποτέλεσμα τον αφορισμό του το 1029. Μόνο η εκκλησία του Αγίου Τάφου στο Σατωντάν, που είχε ιδρύσει, τον ελευθέρωσε από τον αφορισμό.
Το 1040, ενώ ήταν στο Σαρτρ, άρχισε μία ταραχή εναντίον της παρουσίας του και δολοφονήθηκε.
Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ούγος Β΄ ως κόμης του Περς και υποκόμης του Σατωντάν.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Γοδεφρείδος νυμφεύτηκε την Ελβίζ (Ελισάβετ) ντε Κορμπόν, κόρη του Ραινάρ κυρίου του Πιτιβιέρ και της συζύγου του Χέλβιζε. Ο Γοδεφρείδος και η Ελβίζ είχαν τρία παιδιά:
- Γοδεφρείδος (απεβ. μεταξύ 1015 και 1028).
- Ούγος Γ΄. υποκόμης του Σατωντάν και Α΄ κόμης του Περς.
- Ροτρού Α΄, υποκόμης του Σατωντάν και Β΄ κόμης του Περς.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Settipani, Christian, Les vicomtes de Châteaudun et leurs alliés, dans Onomastique et Parenté dans l'Occident médiéval, Oxford, Linacre, Μονάδα για την Προοπτική Έρευνα, 2000
- Μεσαιωνικό Έργο, Vicomtes de Châteaudun