Γιοβάν Βελιμάρκοβιτς
| Γιοβάν Βελιμάρκοβιτς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Јован Белимарковић (Σερβικά) |
| Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1827 Βελιγράδι |
| Θάνατος | 16 Αυγούστου 1906 Βρνιάτσκα Μπάνια |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Σερβίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διπλωμάτης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Πόλεμοι/μάχες | Β΄ Σερβοτουρκικός πόλεμος και d:Q12273275 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Μίλος του Μεγάλου Order of the Cross of Takovo Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Α΄ Τάξη μετά Ξιφών |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γιοβάν Βελιμάρκοβιτς (σερβικά : Јован Белимарковић) (Βελιγράδι 1 Ιανουαρίου 1827 - Врњачка бања 16 Αυγούστου 1906) ήταν Σέρβος στρατιωτικός, πολιτικός και ανώτατος δημόσιος υπάλληλος.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Πέταρ και της Στογιάνκα, παντρεύτηκε δύο φορές με την πρώτη του σύζυγο Μπισενίγια Σίμιτς δεν απέκτησε παιδιά. Με την δεύτερη σύζυγο του Κάμα Κότριτς απέκτησε είχε τρεις γιους και πέντε κόρες.
Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο και λύκειο στο Βελιγράδι. Σπούδασε αρχικά στο Βερολίνο για έναν χρόνο φιλοσοφία για να σπουδάση στην συνέχεια στη στρατιωτική ακαδημία (τότε η σχολή πυροβολικού) και αργότερα στο Βερολίνο στην εκεί σχολή μηχανικών, προήχθη στο βαθμό του υπολοχαγού την 1 Φεβρουάριου 1850. Έγινε αντιστράτηγος την 1 Ιανουαρίου 1854, αντισυνταγματάρχης την 1 Απριλίου 1865, συνταγματάρχης την 1 Ιανουαρίου 1869 και στρατηγός την 21 Νοέμβριου 1877.
Στρατιωτική και πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εντάχθηκε στον Σερβικό στρατό τον Σεπτέμβριο του 1846 κι εστάλη για επιπλέον στρατιωτικές σπουδές στην Πρωσία. Στο Βερολίνο σπούδασε στην σχολή μηχανικών και του πυροβολικού[1]. Διετέλεσε καθηγητής στη στρατιωτική ακαδημία του Βελιγραδίου την περίοδο 1852-1859. Διορίστηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης βασιλείας του πρίγκιπα Μιχαήλο διοικητής του πυροβολικού στο Κραγκούγεβατς όπου παρέμεινε μέχρι το Νοέμβριο του 1861. Στη συνέχεια παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε. Το 1858 συνεργάστηκε με τους Φιλελεύθερους στην εκδίωξη του Αλέξανδρου Καρατζόρτζεβιτς με σκοπό την επιστροφή Μήλου Ομπρένοβιτς.
Επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία κατά τον χρόνο του τουρκικής βομβαρδισμού του Βελιγραδίου τον Ιούνιο του 1862, όταν διορίστηκε διοικητής του υπουργείου άμυνας στο Βελιγράδι. Κατά τον τερματισμό των πολεμικών γεγονότων στις 27 Ιουλίου 1862 διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου στρατού. Επιθεωρητής μηχανικός και αναπληρωτής υπουργός Άμυνας διορίστηκε το 1865. Υπουργός Άμυνας από 21 Ιουνίου 1868 έως 17 Ιουλίου 1869[1]. Στην κυβέρνηση του Ρντιβόγισ Μιλίγκοβιτς στην ίδια θέση από 17 Ιουλίου 1869 έως 10 Αυγούστου 1872. Με την πτώση ττης κυβέρνησης το 1872 κατηγορείται για κατάχρηση αλλά αθωώνεται από την Εθνοσυνέλευση. Από 10 Αυγούστου 1872 έως 2 Απριλίου 1873 ήταν υπουργός κατασκευών.
Στις 9 Ιουνίου 1876 ορίστηκε επίτροπος της Σερβίας στο Μαυροβούνιο για την διευθέτησή ορισμένων όρων της στρατιωτικής σύμβασης με το Μαυροβούνιο τον Μάιο του 1876, σε αυτή την θέση παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 1877[1].
Την παραμονή του δεύτερου Σερβοτουρκικού πόλεμου, προήχθη στο βαθμό του στρατηγού , και στις 21 Νοέμβριου 1877 διορίστηκε διοικητής του σώματος της Σουμάντια. Το 1877 στάλθηκε να καταστείλει μια στρατιωτική εξέγερση στις περιφέρειες lepenicki και JASENIČKA κι έπειτα εστάλη στα σύνορα με την Τουρκία . Σαν διοικητής οδήγησε επιτυχημένα τις στρατιωτικές μονάδες του στον δεύτερο Σερβοτουρκικό πόλεμο. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Νότιας Σερβίας του Βράνιε και του Grdelice[1].
Τον Μάρτιο του 1880 εστάλη σε στρατιωτική και διπλωματική αποστολή, μαζί του είχε και μια ομάδα νεαρών αξιωματικών για εκπαίδευση στην Πρωσία. Η αποστολή αυτή ήρθε εις πέρας με επιτυχία. Αποσύρθηκε και πάλι, κατόπιν δικού του αιτήματος από την ενεργό δράση στις 19 Ιανουαρίου 1882.
Το 1899 ορίζεται από τον πρίγκιπα Μίλαν Ομπρένοβιτς ως αντιβασιλέας πριν από την παραίτησή του στις 22 Φεβρουαρίου 1889. Στη θέση παρέμεινε μέχρι τις 1 Απρίλιου 1893, όταν ο νεαρός βασιλιάς Αλέξανδρος Ομπρένοβιτς ενηλικιώθηκε. Ο Βελιμάρκοβιτς τότε αποσύρθηκε από την ενεργό δράση για τρίτη φορά. Όταν ο βασιλιάς Αλέξανδρος κατάργησε το σύνταγμα προσωρινά στις 24 Μαρτίου 1903 τον επανέφερε στην στρατιωτική υπηρεσία για να αποσυρθεί πάλι την 1 Ιουνίου του ίδιου έτους για τέταρτη φορά[1]. Πέθανε στις 16 Αύγουστος 1906.
Είχε χρηματίσει μεταξύ άλλων πρόεδρος της επιτροπής για την οργάνωση και τη διδασκαλία των στρατιωτικών. Διετέλεσε επίσης μέλος πολλών επιτροπών για τις εξετάσεις των αξιωματικών. Ως κάτοχος πολλών ακινήτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων, ήταν ένας από τις πλουσιότερους στρατηγούς της Σερβίας. Κέρδισε την τιμή το σύνταγμα του στρατού της Σερβίας(1ο Σύνταγμα Πεζικού) να ονομάζεται με το όνομα του[1].
Μετάλλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εγχώρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μετάλλιο Μίλου του Μέγα, 1
- Διάταξη του Σταυρού του Τάκοβο 1,2 και 3
- Χρυσό μετάλλιο ανδρείας
- Μετάλλιο του πολέμου για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία 1876-1878
Από ξένα κράτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τάγμα του Αγίου Στάνισλαβ με σπαθιά 1
- Τάγμα του Αγίου Γεωργίου με τα ξίφη 1
- Μετάλλιο Меџендије 3
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Војна енциклопедија, Београд, 1970., књига прва, страна 547.
- Историјски роман „Хермелин“ (στα Σερβικά). Београд: Народна књига, Политика. 2006. ISBN 978-86-507-0052-5.
- Милић Милићевић; Љубодраг Поповић (2003). Генерали Војске Кнежевнине и Краљевине Србије. Војноиздавачки завод. σελίδες 40–43. ISBN 86-335-0142-2.