Γερμανοί του Καζακστάν
Οι Γερμανοί του Καζακστάν ή οι Γερμανοί Καζακστανοί (γερμανικά: Kasachstandeutsche) είναι μειονότητα στο Καζακστάν, και αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού. Σήμερα ζουν κυρίως στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας μεταξύ των πόλεων Νουρ-Σουλτάν και Οσκεμέν, με την πλειοψηφία να είναι κάτοικοι της πόλης. Με περίπου ένα εκατομμύριο τη στιγμή της σοβιετικής διάλυσης, οι περισσότεροι έχουν μεταναστεύσει από τότε, συνήθως στη Γερμανία ή τη Ρωσία. Ωστόσο, μετά από σημαντική μείωση από το 1989 έως το 2009, έως το 2015 ο αριθμός είχε σημειώσει μια μικρή αύξηση μερικών χιλιάδων, για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
| Συνολικός πληθυσμός | |
|---|---|
| 176,108 (2020) | |
| Περιοχές με σημαντικούς πληθυσμούς | |
| Νουρ-Σουλτάν και Οσκεμέν | |
| Γλώσσες | |
| Ρωσικά, Καζακστανικά, Γερμανικά | |
| Θρησκεία | |
| Προτεσταντισμός, Ρωμαιοκαθολικισμός, Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία |
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απόγονοι των Γερμανών του Βόλγα, οι οποίοι απελάθηκαν στη τότε Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν από τη Γερμανική Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βόλγα αμέσως μετά τη ναζιστική Γερμανική εισβολή κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλα τμήματα της κοινότητας φυλακίστηκαν στο σοβιετικό σύστημα στρατοπέδευσης (γκουλάγκ).
Μετά την απέλαση, οι Γερμανοί του Βόλγα, καθώς και άλλες απελαθείσες μειονότητες, υπέστησαν δια της βίας πολιτιστική αφομοίωση στον ρωσικό πολιτισμό. Οι μέθοδοι για την επίτευξη αυτού του στόχου περιλάμβαναν την απαγόρευση της δημόσιας χρήσης της γερμανικής γλώσσας και την εκπαίδευση στα γερμανικά, την κατάργηση των γερμανικών εθνικών αργιών και την απαγόρευση της δημόσιας τήρησής τους και την απαγόρευση της μετεγκατάστασης μεταξύ άλλων.
Αυτά τα μέτρα είχαν θεσπιστεί από τον Ιωσήφ Στάλιν, παρόλο που η γερμανική κοινότητα του Βόλγα στο σύνολό της δεν ήταν σε καμία περίπτωση συνδεδεμένη με τη ναζιστική Γερμανία, και οι Γερμανοί του Βόλγα ήταν πιστοί πολίτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Σοβιετικής Ένωσης για αιώνες. Αυτοί οι περιορισμοί έληξαν, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του "Ξεπαγώματος Χρουστσόφ".[1][2]
Το 1972 , πάνω από 3.500 Γερμανοί Ρώσοι έστειλαν αίτημα στη Μόσχα ζητώντας και πάλι μια αυτόνομη δημοκρατία στις περιοχές του Βόλγα. Η κυβέρνηση απάντησε με μια ad hoc επιτροπή, για να μελετήσει αυτό το αίτημα. Το 1976, η Επιτροπή συμφώνησε τελικά να δημιουργήσει μια αυτόνομη Περιφέρεια (κομητεία) στο Βόρειο Καζακστάν, με επίκεντρο το Ερεϊμεντάου, 140 χιλιόμετρα από το Τσελινογκράντ (Παρθένα Γη πόλη και πρωτεύουσα της περιοχής των παρθένων εδαφών). Η περιοχή θα βρισκόταν εν μέρει στα «παρθένα εδάφη», τα οποία είχαν ήδη βάλει 41,8 εκατομμύρια εκτάρια στη γεωργική παραγωγή, αν και αυτή η περιοχή ήταν μια από τις λιγότερο ανεπτυγμένες στο Καζακστάν. Η επιτυχία της αγροτικής εστίασης του Χρουστσόφ οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην εργασία των Γερμανών, που εξορίστηκαν εκεί. Αυτή η κυβερνητική πρόταση δημιούργησε μεγάλη αντίθεση στο Καζακστάν από κατοίκους, συμπεριλαμβανομένης μιας δημόσιας διαμαρτυρίας, ένα σπάνιο φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση. Καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια, για να διατηρηθεί η διαδήλωση μυστική. Οι ηγέτες του Τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος αντιτάχθηκαν επίσης σθεναρά στο σχέδιο , καθώς θα μείωνε την εξουσία τους στη ΣΣΔ του Καζακστάν. Τελικά, τίποτα δεν προέκυψε από την ιδέα, η οποία δεν είχε υποστήριξη ούτε από τους Γερμανούς Ρώσους, οι οποίοι πίστευαν ότι η ανασύσταση της Δημοκρατίας του Βόλγα ήταν ο μόνος τρόπος [3] προς την πλήρη επανένταξη και αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους.
Σύμφωνα με την απογραφή του 1989, περισσότεροι πολίτες γερμανικής καταγωγής ζούσαν στο Καζακστάν, με αριθμό 957.518, ή 5,8% του συνολικού πληθυσμού, περισσότερο από ό, τι σε ολόκληρη τη Ρωσία συμπεριλαμβανομένης της Σιβηρίας (841.295). [4]
Λόγω του γερμανικού νόμου περί δικαιώματος επιστροφής, που επιτρέπει στους Γερμανούς από το εξωτερικό, που είχαν αναγκαστικά απελαθεί να επιστρέψουν στη Γερμανία, οι Γερμανοί του Βόλγα μπορούσαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως, λόγω της ευρείας κατάχρησης του συστήματος και της έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά των υπερβολικά εκρωσισθέντων νεοαφιχθέντων μεταναστών να αφομοιωθούν, η Γερμανία κατήργησε την πολιτική στις αρχές του 21ου αιώνα. Μέχρι το 2009 η Ρωσία είχε αντικαταστήσει τη Γερμανία ως τον σημαντικότερο προορισμό μεταναστών για τους Γερμανούς του Καζακστάν. Το 1999, απέμειναν 353.441 Γερμανοί στο Καζακστάν.
Ένας μικρός αριθμός Γερμανών επέστρεψε στο Καζακστάν από τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια, αδυνατώντας να αφομοιωθεί στη γερμανική πολιτιστική σφαίρα. Ο οργανισμός Αναγέννηση, που ιδρύθηκε το 1989, χειρίζεται πολιτιστικές και κοινοτικές υποθέσεις της γερμανικής εθνικής κοινότητας.
Οι περισσότεροι Γερμανοί του Καζακστάν μιλούν μόνο ρωσικά. Οι περισσότεροι ήταν ιστορικά οπαδοί του Προτεσταντισμού, αλλά μερικοί είναι Ρωμαιοκαθολικοί και ορισμένοι άλλοι υιοθέτησαν την Ρωσική Ορθοδοξία. Σήμερα πολλοί, πιθανώς η πλειοψηφία, είναι άθρησκοι. Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις Γερμανών στο Καζακστάν βρίσκονται στις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας περιοχής, όπως το Ουσπέν (11,19%), το Ταράν (10,14%) και το Μποροντουλίχα (11,40%). [5]
Δημογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Έτος | Πληθ. | ±% |
|---|---|---|
| 1897 | 2.613 | — |
| 1926 | 51.094 | +1855.4% |
| 1939 | 92.571 | +81.2% |
| 1959 | 659.751 | +612.7% |
| 1970 | 839.649 | +27.3% |
| 1979 | 900.207 | +7.2% |
| 1989 | 957.518 | +6.4% |
| 1999 | 353.441 | −63.1% |
| 2009 | 178.409 | −49.5% |
| 2018 | 179.476 | +0.6% |
| 2020 | 176.108 | −1.9% |
| [6] | Πληθυσμός [7] | Ζωντανές γεννήσεις [8] | Θάνατοι | Φυσική αλλαγή | Ακατέργαστο ποσοστό γεννήσεων (ανά 1000) | Ποσοστό ακατέργαστου θανάτου (ανά 1000) | Φυσική αλλαγή (ανά 1000) | Καθαρή μετεγκατάσταση [9] |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1999 [10] | 353,441 | 4 765 | 3 524 | 1 241 | 14.0 | 10.5 | 3.5 | |
| 2000 | ||||||||
| 2001 | ||||||||
| 2002 | ||||||||
| 2003 | ||||||||
| 2004 | ||||||||
| 2005 | ||||||||
| 2006 | ||||||||
| 2007 | 4 267 | 2 606 | 1 661 | 19.3 | 12.1 | 7.2 | ||
| 2008 | 4 810 | 2 585 | 2 225 | 21.8 | 11.9 | 9.9 | ||
| 2009 | 178,476 | |||||||
| 2010 | 179.398 | 4 573 | 2 469 | 2 104 | 25.5 | 13.8 | 11.7 | −1,111 |
| 2011 | 180,376 | 4 405 | 2 481 | 1 924 | 24.4 | 13.8 | 10.6 | −1,465 |
| 2012 | 180.832 | 4 380 | 2 405 | 1 975 | 24.2 | 13.3 | 10.9 | ,41,484 |
| 2013 | 181,348 | 4 319 | 2 213 | 2 106 | 23.8 | 12.2 | 11.6 | ,41,468 |
| 2014 | 181,928 | 4 241 | 2 110 | 2 131 | 23.3 | 11.6 | 11.7 | −2,101 |
| 2015 | 181,958 | |||||||
| 2016 | ||||||||
| 2017 | ||||||||
| 2018 [11] | 179,476 |
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «The Thaw | Soviet cultural history». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021.
- ↑ «Khrushchev Thaw - New World Encyclopedia». www.newworldencyclopedia.org. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021.
- ↑ Merten, Ulrich (2015). Voices from the Gulag: the Oppression of the German Minority in the Soviet Union. Lincoln, Nebraska: American Historical Society of Germans from Russia. σελίδες 285, 279, 280. ISBN 978-0-692-60337-6.
- ↑ KAZAKHSTAN: Special report on ethnic Germans, IRIN Asia
- ↑ National Census of 2009, Kazakhstan
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021.
- ↑ «2015 жыл басындағы Қазақстан Республикасы халқының жекелеген этностары бойынша саны». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021.
- ↑ Қазақстанның демографиялық жылнамалығы Αρχειοθετήθηκε 2020-09-29 στο Wayback Machine. p. 123
- ↑ Қазақстанның демографиялық жылнамалығы Αρχειοθετήθηκε 2020-09-29 στο Wayback Machine. p. 244
- ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 5 Ιουλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2010.
- ↑ «Численность населения Республики Казахстан по отдельным этносам на начало 2018 года». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021.