Γήταυρος

Ο Γήταυρος στην ελληνική μυθολογία ήταν ένα τέρας με ακαθόριστη μορφή που, κατά τη λαϊκή παράδοση, εμφανιζόταν κοντά σε έλη, λίμνες ή στους βυθούς των ποταμών και έβγαζε τρομακτικούς μυκηθμούς, που κατ' άλλους έμοιαζαν με αυτούς του ταύρου και κατ' άλλους με φοβερά ανθρώπινα μουγκρητά. Παραπέρα, όταν ακούγονταν οι μυκηθμοί αυτοί συνδυάστηκαν με μελλοντικές συμφορές. Ο Αριστοτέλης (Προβλ. κε΄ 2 937, β΄ 38) αποδίδει τους ήχους αυτούς στη ροή του αέρα όταν εξέρχεται από στενό σε ευρύτερο χώρο. Πιθανότερη εξήγηση όμως είναι ίσως οι ήχοι που παράγει το πουλί βούταυρος ο αστεροσκόπος, γνωστότερο ως «νυχτοκόρακας», οι οποίοι μοιάζουν με μουγκανητά βοδιών. Ο νυχτοκόρακας, πράγματι, ζει στα έλη και στους καλαμιώνες και στον Μεσαίωνα ονομάσθηκε ο ίδιος «γήταυρος». Η πρώτη δοξασία των αρχαίων, πριν δηλαδή γίνει λόγος για τέρας, ήταν ότι οι μυκηθμοί προέρχονταν από τους ιερούς ταύρους των θεών.

Παράδοση αναφέρει ότι όταν όλη η Θεσσαλία ήταν μια τεράστια λίμνη, ο Γήταυρος χώρισε με την ουρά του τον Όλυμπο από τον Κίσσαβο, που ήταν μέχρι τότε ενωμένοι. Με αυτό τον τρόπο, τη διάνοιξη δηλαδή του ρήγματος που σήμερα είναι γνωστό ως η Κοιλάδα των Τεμπών, το νερό που σκέπαζε τον θεσσαλικό κάμπο διέφυγε στη θάλασσα.

Πηγές

• Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 268