Βλαντιμίρ Βορόνιν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βλαντιμίρ Βορόνιν
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση25  Μαΐου 1941, Corjova
ΥπηκοότηταΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, Μολδαβία και Ρωσία
Πολιτικό κόμμαΚόμμα Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
ΠαιδιάOleg Voronin
ΣπουδέςAcademy of Social Sciences of the Central Committee of CPSU
Russian Academy of State Service
K.G. Razumovsky Moscow State University of Technology and Management
Academy of Management of the Ministry of Internal Affairs of Russia
Επάγγελμαοικονομολόγος
πολιτικός[1]
ΒραβεύσειςΜεγάλο Τάγμα του Βασιλιά Τόμισλαβ
Τάγμα του Πρίγκηπα Γιάροσλαβ του Σοφού, 1η τάξη
Τάγμα της Κοινοπολιτείας
Τάγμα του Αγ. Πρίγκηπα Βλαδίμηρου
Order of Holy Prince Daniel of Moscow 1st class
Τάγμα του Αίμου
Order of Grand Duke Dmitry Donskoy 1st Class
Τάγμα του Σωτήρος
τάγμα του Αγίου Πρίγκιπα Ντάνιελ της Μόσχας
Order of Saint Righteous Grand Duke Dmitry Donskoy
ΑξίωμαΠρόεδρος της Μολδαβίας, President of the Moldovan Parliament, μέλος του κοινοβουλίου της Μολδαβίας και εκπρόσωπος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Βλαντιμίρ Βορόνιν (Владимир Николаевич Воронин, Vladimir Nikolaevich Voronin) είναι πολιτικός από τη Μολδαβία, Πρόεδρος της χώρας από τις 7 Απριλίου του 2001 έως τις 11 Σεπτεμβρίου 2009. Είναι αρχηγός του Κόμματος των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (PCRM), το οποίο κατέχει 61 από τις 101 έδρες στο Κοινοβούλιο της Μολδαβίας. Είναι ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος κομμουνιστής ηγέτης στην Ευρώπη με δεύτερο τον Δημήτρη Χριστόφια στην Κύπρο, ο οποίος είναι και ο πρώτος στην ΕΕ.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο χωριό Κόρζοβα (Corjova) της επαρχίας Ντουμπασάρι στην πάλαι ποτέ σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία της Μολδαβίας, στις 25 Μαΐου του 1941. Σπούδασε Οικονομικά και επίσης έκανε νομικές και σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες. Είναι παντρεμένος, με δύο παιδιά. Πολλοί πιστεύουν ότι έχει επίσης ρωσική υπηκοότητα, καθώς ελάμβανε σύνταξη για το υπουργείο Εσωτερικών, όταν ζούσε εκεί ως πολίτης, το διάστημα 1991-93.[2]

Πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώην διευθυντής αρτοποιείου και αρχηγός της αστυνομίας, αναρριχήθηκε στην εξουσία μέσα από τις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, έγινε μέλος του Ανωτάτου Σοβιέτ και υπηρέτησε ως Υπουργός Εσωτερικών για σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν υπηρετούσε στο τελευταίο αξίωμα τάχθηκε εναντίον της καταστολής των αντισοβιετικών διαδηλωτών το Νοέμβριο του 1989[3].

Το 1994 εξελέγη πρώτος γενικός γραμματέας του PCRM. Το 1998 εξελέγη βουλευτής. Έναν χρόνο αργότερα το 1999 διορίστηκε πρωθυπουργός από τον πρόεδρο Πέτρου Λουσίνσκι αλλά το κοινοβούλιο δεν ενέκρινε το διορισμό του[4] . Το Φεβρουάριο του 2001 εξελέγη ξανά βουλευτής. Το PCRM κέρδισε 71 επί συνόλου 101 εδρών στις βουλευτικές εκλογές που διενεργήθηκαν το Φεβρουάριο του 2001. Παράλληλα το Σύνταγμα άλλαξε και ο πρόεδρος θα εκλεγόταν πλέον από το κοινοβούλιο.[4]

Πρόεδρος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγους μήνες μετά από τις εκλογές του 2001, το PCRM όρισε τον Βορόνιν ως τον υποψήφιό του για την προεδρία[5] και στις 4 Απριλίου του 2001 ο Βορόνιν εξελέγη πρόεδρος από το κοινοβούλιο. Επί συνόλου 89 βουλευτών που συμμετείχαν στην ψηφοφορία, 71 ψήφισαν υπέρ του Βορόνιν, 15 υπέρ του Ντουμίτρου Μπράγκις και τρεις ψήφισαν για τον Βαλέριαν Κριστέα.[6] Στις 7 Απριλίου ορκίστηκε και ανέλαβε επίσημα καθήκοντα σε τελετή στο Κισινάου.[7] Το Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο πρόεδρος μπορούσε να ηγείται ενός κόμματος, με αποτέλεσμα ο Βορόνιν να επανεκλεγεί στην ηγεσία του PCRM.[4]

Ο νέος πρόεδρος υποσχέθηκε να καταπολεμήσει τη φτώχεια και ακολούθησε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του, Πέτρου Λουσίνσκι. Το 2002, έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη χρήση της ρωσικής στα σχολεία και της ανακήρυξής της ως επίσημης γλώσσας. Το 2003, η κυβέρνησή του υποχώρησε στο θέμα υπογραφής συμφωνίας που πρότεινε η Ρωσία και που θα καθιστούσε ομοσπονδιακό κράτος την περιοχή της Υπερδνειστερίας. Το 2004,ο Βορόνιν διέταξε «οικονομικό αποκλεισμό» της περιοχής, εξαιτίας του γεγονότος ότι έκλεισαν τα σχολεία όπου διδασκόταν η μολδαβική.

Το 2005, το Κομμουνιστικό Κόμμα κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με 56 επί συνόλου 101 εδρών στο κοινοβούλιο και στις 4 Απριλίου του 2005 ο Βορόνιν επανεξελέγη εύκολα για δεύτερη θητεία με 75 ψήφους. Ένας ακόμα υποψήφιος, ο Γκεόργκε Ντούκα, έλαβε μία ψήφο, ενώ υπήρχαν και δύο άκυρα ψηφοδέλτια.[8].

Τον Απρίλιο του 2009 το Κομμουνιστικό Κόμμα αναδείχθηκε νικητής ξανά στις βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, η Αντιπολίτευση αμφισβήτησε τη νίκη και ξέσπασαν βίαια επεισόδια με 1 νεκρή και περισσότερους από 100 τραυματίες. Οι διαδηλωτές εισέβαλαν στις 7 Απριλίου στο κτήριο του Κοινοβουλίου[9] και προέβησαν σε βανδαλισμούς και καταστροφές. Ο Βορόνιν κατηγόρησε τη Ρουμανία για τα επεισόδια[10] και αποφάσισε την απέλαση της πρέσβειρας στο Βουκουρέστι. Παράλληλα αποφάσισε το κλείσιμο των συνόρων με τη Ρουμανία.[11]. Η Ρουμανία αρνήθηκε τις κατηγορίες.Στις 10 Απριλίου ο Βορόνιν υποκύπτοντας σε πιέσεις από την αντιπολίτευση ζήτησε κι εκείνος από το Συνταγματικό Δικαστήριο να αποφασίσει υπέρ της ανακαταμέτρησης των ψήφων[12]. Στις 12 Μαΐου του 2009 εξελέγη πρόεδρος του κοινοβουλίου. Παραιτήθηκε από πρόεδρος στις 11 Σεπτεμβρίου του 2009 και ανακοίνωσε την παράδοση της εξουσίας στους φίλα προσκείμενους προς τη Δύση αντιπάλους του.[13]. Προσωρινός πρόεδρος ανέλαβε ο Μιχάι Γκίμπου.

Βουλευτικές εκλογές Νοεμβρίου 2010[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, κανένα κόμμα δεν εξασφάλισε τη πλειοψηφία, που απαιτείται για το σχηματισμό κυβέρνησης και την εκλογή Προέδρου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βορόνιν πήρε το 40,8% των ψήφων.[14]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Ιουνίου 2015.
  2. «Azi.md: "PRP urging President Voronin to pour light on some details in his biography"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2009. 
  3. "The Moldovan Communists: From Leninism to Democracy?" Αρχειοθετήθηκε 2006-03-14 στο Wayback Machine. του Luke March, Eurojournal.org, Σεπτέμβριος 2005.
  4. 4,0 4,1 4,2 Political Parties of the World (6th edition, 2005), ed. Bogdan Szajkowski, page 414.
  5. "Moldovan communists determined to keep links with West", Kommersant (nl.newsbank.com), 7 Μαρτίου 2001.
  6. "Moldovan Communist Party leader elected president", Basapress news agency (nl.newsbank.com), 4 Απριλίου 2001.
  7. "Moldovan president sworn in", ITAR-TASS news agency (nl.newsbank.com), 7 Απριλίου 2001.
  8. "Moldovan parliament re-elects Voronin as president", Moldova One TV (nl.newsbank.com), 4 Απριλίου 2005.
  9. Alpha TV Μολδαβία: Εισβολή διαδηλωτών στο κοινοβούλιο, 8 Απριλίου 2009.
  10. Flash.gr Αρχειοθετήθηκε 2009-04-12 στο Wayback Machine.,Ο Μόλδοβας ανακαλεί για διαβουλεύσεις την πρέσβειρά του στη Ρουμανία , 8 Απριλίου 2009.
  11. Ελεύθερος Τύπος Αρχειοθετήθηκε 2009-04-11 στο Wayback Machine., Διπλωματικός «πόλεμος» Μολδαβίας - Ρουμανίας, 8 Απριλίου 2009.
  12. Ελευθεροτυπία, Μολδαβία: Ναι στην ανακαταμέτρηση των ψήφων, 10 Απριλίου 2009.
  13. Το Βήμα, Μόλδοβας:Παραίτηση του προέδρου Βλαντίμιρ Βορονίν , 11 Σεπτεμβρίου 2009.
  14. Οι βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία – η χώρα και πάλι βρέθηκε σε αδιέξοδο Αρχειοθετήθηκε 2010-12-02 στο Wayback Machine., Η Φωνή της Ρωσίας, 29-11-2010.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vladimir Voronin στο Wikimedia Commons