Αρμίνιος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Αρμίνιος (Χέρμαν) | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 19 π.Χ Μεγάλη Γερμανία |
| Θάνατος | 21 μ.Χ (38 ετών) Μεγάλη Γερμανία |
| Αιτία θανάτου | δολοφονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Φυλή των Χερούσκων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολέμαρχος, φύλαρχος |
| Γνωστός για | ανακοπή του Ρωμαικού επεκτατισμού στην Ευρώπη |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Τουσνέλντα[1] |
| Τέκνα | Τουμελίκος[2][3] |
| Γονείς | Segimer[4][1][5] |
| Αδέλφια | Flavi |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μάχη του Τευτοβούργιου δρυμού |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μονάρχης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αρμίνιος (λατινικά: Arminius, γερμανικά: Hermann) ήταν εκρωμαϊσμένος Βάρβαρος λεγεωνάριος και στην συνέχεια φύλαρχος των Χερούσκων. Είναι γνωστός, επειδή ηγήθηκε των γερμανικών φυλών στην ιστορική Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού στην οποία οι Βάρβαροι (όπως αποκαλούσαν τους Γερμανούς οι Ρωμαίοι) συνέτριψαν τρεις Ρωμαϊκές λεγεώνες, γεγονός που ουσιαστικά απέτρεψε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να επεκταθεί σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αρμίνιος (ή Χέρμαν) γεννήθηκε το 19 π.Χ. στην Μεγάλη Γερμανία, σε μια περιοχή που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν γη των Βαρβάρων (σημερινή Βορειοδυτική Γερμανία). Ήταν πρίγκιπας των Χερούσκων, αλλά απήχθη από τους Ρωμαίους όταν ήταν μικρός, μαζί με τον μικρότερο αδερφό του. Αυτοί του άλλαξαν το όνομα, από Χέρμαν σε Αρμίνιος, και τον μεγάλωσαν ως Ρωμαίο. Δέχτηκε στρατιωτική εκπαίδευση και υπηρέτησε στον στρατό από το 1 μ.Χ έως το 8 μ.Χ. Τότε στάλθηκε να υπηρετήσει στην γενέτηρά του, στην Βορειοδυτική Γερμανία. Εκεί, αποδείχτηκε ότι δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα του και δρούσε κρυφά από τους Ρωμαίους και τον έπαρχο Βάρο, με σκοπό να ενώσει τις φυλές απέναντι στους Ρωμαίους.
Η Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην περιοχή βρίσκονταν τρεις λεγεώνες υπό τον Βάρο και βοηθητικές μονάδες ντόπιων υπό τον Αρμίνιο. Αφού ολοκλήρωσαν τις επιχειρήσεις και επέστρεφαν στο χειμερινό καταυλισμό τους μαζί με αποσκευές και οικογένειες στρατιωτών, ο Βάρος πληροφορήθηκε πως ο Αρμίνιος (που βρισκόταν μαζί του) συνωμοτούσε με Γερμανούς φυλάρχους εναντίον του. Επιθυμώντας να προλάβει οποιαδήποτε εξέγερση άμα τη γενέσει της, άλλαξε το δρομολόγιό του και κατευθύνθηκε προς τις επίφοβες περιοχές. Έτσι αναγκάσθηκε να περάσει από εδάφη που του ήταν τελείως άγνωστα, με αποτέλεσμα να πέσει στην παγίδα που είχε στήσει ο Αρμίνιος. Καθώς οι Ρωμαίοι δυσκολεύονταν να διασχίσουν τα ελώδη δάση του Τευτοβούργιου Δρυμού, ο Αρμίνιος υποκρίθηκε ότι φεύγει για να φέρει βοήθεια. Αντί όμως βοήθειας, επέστρεψε με ένα στρατό από συνασπισμένες φυλές. Στη σύγκρουση που ακολούθησε, υπολογίζεται ότι συμμετείχαν περίπου 20.000 - 25.000 από τη μεριά των Ρωμαίων (3 λεγεώνες, 6 κοόρτεις από υποτελείς φυλές, 3 ίλες ιππικού) και 15.000 από τη μεριά του Αρμινίου. Γνωρίζοντας εκ των έσω τις ρωμαϊκές στρατιωτικές τακτικές και την τοπογραφία του εδάφους, ο Αρμίνιος κατάφερε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του με τέτοιο τρόπο ώστε να επιφέρει συντριπτικά πλήγματα στον αριθμητικά υπέρτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο αντίπαλο. Επί τρεις ημέρες οι Ρωμαίοι έπεφταν θύματα αλλεπάλληλων ενεδρών και επιθέσεων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν σχεδόν όλοι, ενώ πολλοί άνδρες από τις βοηθητικές κοόρτεις αυτομολούσαν προς τους συμπατριώτες τους. Ο Βάρος αναγκάσθηκε προς το τέλος της μάχης να αυτοκτονήσει για να μην πιαστεί αιχμάλωτος, όπως και αρκετοί ακόμα αξιωματικοί. Ο Τάκιτος έγραψε ότι κάποιοι Ρωμαίοι δεν πέθαναν στη μάχη, αλλά θυσιάστηκαν στα πλαίσια θρησκευτικών τελετών των νικητών ή κρατήθηκαν ως σκλάβοι - χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ επιχειρούσε στον Άνω Ρήνο το 50, ο διοικητής Λεύκιος Πομπόνιος βρήκε άνδρες του Βάρου υποδουλωμένους για σαράντα χρόνια.
Μετά την μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την μάχη η περιοχή απελευθερώθηκε και οι Ρωμαίοι αποχώρησαν. Ο Αρμίνιος έγινε φύλαρχος των Χερούσκων και θέλησε να ενώσει πολλές συγγενικές γερμανικές φυλές σε ένα βασίλειο, με τον ίδιο ως βασιλιά όμως δεν τα κατάφερε. Ο Αρμίνιος παντρεύτηκε με την πριγκίπισσα Θουνέλντα, κόρη ενός φιλορωμαίου Χερούσκου ευγενή. Τα επόμενα χρόνια οι Ρωμαίοι επιτίθενται στην περιοχή, για εκδικητικούς λόγους. Ο Αρμίνιος αναλαμβάνει την ηγεσία των φυλών. Όμως αυτή την φορά οι Ρωμαίοι κερδίζουν στις περισσότερες μάχες και σκοτώνουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Σε μία από αυτές τις επιδρομές, ο Ρωμαίος στρατηγός Γερμανικός, αιχμαλωτίζει την Θουνέλντα και την παίρνει ως λάφυρο. Ο Αρμίνιους εκτελέστηκε το 21 μ.Χ., εξαιτίας φιλονικιών μεταξύ των φυλών.
Kληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η νίκη του Αρμίνιου στην Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού είχε μεγάλο αντίκτυπο και στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην Γερμανία. Πολλοί θεωρούν ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη ήττα των Ρωμαίων στην ιστορία, ενώ σίγουρα μέσω αυτής ανακόπηκε η ραγδαία επέκταση των Ρωμαίων στην Ευρώπη.
στην Ρώμη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η νίκη του Αρμίνιου, προκάλεσε μεγάλο σοκ στην Ρώμη. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την είδηση του αποδεκατισμού των τριών λεγεώνων, ο τότε αυτοκράτορας, Οκτιαβιανός Αύγουστος Καίσαρ, κοπάναγε το κεφάλι του στους τοίχους και φώναζε συνεχώς την φράση "Quintili Vare, legiones redde!" (Βάρε, δώσε μου πίσω τις λεγεώνες μου!).
Σύμφωνα με τον ιστορικό, Τάκιτο, ο Αρμίνιος θεωρούνταν μεγάλος ηγέτης από τους Ρωμαίους και τον αναγνώριζαν ως απελευθερωτή του λαού του.
Επίσης ο Αρμίνιος, ήταν η αιτία που οι Ρωμαίοι αποφάσισαν ότι τα όρια της Αυτοκρατορίας θα έφταναν μέχρι τον Ρήνο, δικαιολογώντας το λέγοντας ότι η περιοχή είναι φτωχή και δεν προσφέρει τίποτα. Βέβαια οι επιθέσεις των Ρωμαίων συνεχίστηκαν (και συνήθως είχαν και επιτυχία), αλλά όχι για επεκτατικούς λόγους.
στην Γερμανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παλαιοί Γερμανικοί Θρύλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έγιναν προσπάθειες για να αποδεοχτεί ότι η ιστορία του Αρμινίου και η νίκη του μπορεί να έχουν ζήσει στα παλιά Νορβηγικά σάγκα, με τη μορφή του δολοφόνου δράκων Sigurd, στα σάκγα Völsunga και Nibelungenlied. Μία ισλανδική αναφορά, θέλει τον Sigurd "να σκοτώνει τον δράκο" στο Gnitaheidr (σήμερα το προάστιο Kνέτερχάιντ της πόλης Μπαντ Σαλζούφλεν), που βρίσκεται σε μια στρατηγική τοποθεσία στον ποταμό Βέρε, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το σημείο αναχώρησης των λεγεώνων του Βάρου στο δρόμο τους για την καταστροφή τους στον Τευτοβούργιο Δρυμό.
Γερμανικός πατριωτισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της ενοποίησης της Γερμανίας τον 19ο αιώνα, ο Αρμίνιος χαρακτηρίστηκε ως σύμβολο της γερμανικής ενότητας και ελευθερίας. Στη Γερμανία, το όνομα Αρμίνιος ερμηνεύτηκε ότι αντικατοπτρίζει το όνομα Χέρμαν από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος θεωρούσε τον Αρμίνιο σύμβολο του γερμανικού λαού και τον αγώνα του ενάντια στη Ρώμη. Ο Χέρμαν των Χερούσκων, έγινε έμβλημα της αναβίωσης του γερμανικού πατριωτισμού που τροφοδοτήθηκε από τους Ναπολεόντους Πολέμους τον 19ο αιώνα. Το 1838, ξεκίνησε η κατασκευή ενός τεράστιου αγάλματος του Αρμινίου, γνωστό ως "Hermannsdenkmal", σε έναν λόφο κοντά στο Ντετμόλντ, στον Τευτοβούργιο Δρυμό. Τελικά ολοκληρώθηκε και αφιερώθηκε στα πρώτα χρόνια της Δεύτερης Γερμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την γερμανική νίκη επί της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-1871. Το μνημείο υπήρξε σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο από τότε. Δυστυχώς, ο Αρμίνιος χρησιμοποιήθηκε και από τους Ναζί, ως σύμβολο γερμανικού εθνικισμού, κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράιχ.
Ως σύμβολο κατά της καταπίεσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ανατολική Γερμανία, ο Αρμινίος εμφανίστηκε ως μια επαναστατική φιγούρα, που οδήγησε τις γερμανικές φυλές σε έναν αγώνα ενάντια στη Ρωμαϊκή κοινωνία, που χαρακτηριζόταν από την καταπίεση και την υποδούλωση των άλλων λαών και ήταν γεμάτη σκλάβους (Sklavenhaltergesellschaft). Ο Αρμινίος ερμηνεύτηκε ως συμβολικός του σοσιαλισμού, με τη Ρώμη να είναι σύμβολο των καταπιεστών και του καπιταλισμού.