Αντόν Αρένσκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντόν Αρένσκι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Антон Аренский (Ρωσικά)
Γέννηση12ιουλ. / 24  Ιουλίου 1861γρηγ.[1]
Νόβγκοροντ[2][3][4]
Θάνατος25 Φεβρουαρίουιουλ. / 10  Μαρτίου 1906γρηγ.[5][6][7]
Zelenogorsk[8]
Αιτία θανάτουφυματίωση
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Τίκβιν
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΟρθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[9][10]
ΣπουδέςΚονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης[11]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυνθέτης[2][4][12]
διευθυντής ορχήστρας
μουσικός παιδαγωγός
διδάσκων πανεπιστημίου[12]
πιανίστας
ΕργοδότηςΩδείο της Μόσχας (1882–άγνωστη τιμή)[13]
Περίοδος ακμής1882 - 1905
Οικογένεια
ΣύζυγοςYelizaveta Lachinova
ΤέκναPavel Arensky
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αντόν Στεπάνοβιτς Αρένσκι, (Анто́н Степа́нович Аре́нский , Νόβγκοροντ 12 Ιουλίου 1861 – Περκγιέρβι 25 Φεβρουαρίου 1906) ήταν Ρώσος συνθέτης και πιανίστας της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Έμεινε γνωστός, περισσότερο, για την ενόργανη μουσική, τις όπερες και τα τραγούδια του. [14]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρένσκι γεννήθηκε σε εύπορη οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική, στο Νόβγκοροντ της Ρωσίας. Ήταν μουσικά προικισμένος και είχε συνθέσει πολλά τραγούδια και κομμάτια πιάνου, μέχρι την ηλικία των εννέα ετών. Με τη μητέρα και τον πατέρα του, μετακόμισαν στην Αγία Πετρούπολη το 1879, όπου σπούδασε σύνθεση στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης με τον περίφημο Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Αφού αποφοίτησε, το 1882, διορίστηκε καθηγητής στο Ωδείο της Μόσχας όπου, έως το 1885, ανέπτυξε και τη δραστηριότητα του διευθυντή ορχήστρας. [15] Μεταξύ των μαθητών του υπήρχαν οι μετέπειτα διάσημοι συνθέτες Σκριάμπιν και Ραχμάνινοφ, καθώς και ο, λιγότερο γνωστός, Α. Γκρετσανίνοφ. Το 1895, ο Αρένσκι επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη ως διευθυντής του Αυτοκρατορικού Παρεκκλησίου, [16] μια θέση για την οποία τον είχε συστήσει ο Μίλι Μπαλάκιρεφ. Αποχώρησε από το πόστο αυτό το 1901, ζώντας με άνετη σύνταξη και περνώντας τον υπόλοιπο χρόνο του ως πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας και συνθέτης. Πέθανε από φυματίωση σε σανατόριο, στο Περκγιέρβι (Perkjärvi) της Φινλανδίας σε ηλικία, μόλις 44 ετών. Παρόλο που, λίγα είναι γνωστά για την ιδιωτική ζωή του, ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ ισχυρίζεται ότι το ποτό και ο τζόγος υπονόμευσαν την υγεία του. [17]

Μουσικολογικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσαϊκόφσκι ήταν η μεγαλύτερη επιρροή των μουσικών συνθέσεων του Αρένσκι, παρόλο που υπήρξε μαθητής τού Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Πράγματι, ο τελευταίος έλεγε: «Στα νιάτα του, ο Αρένσκι δεν διέφυγε της δικής μου επιρροής· αργότερα η επιρροή ήρθε από τον Τσαϊκόφσκι. Γρήγορα θα ξεχαστεί». Γενικά, η επικρατούσα αντίληψη ότι δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο προσωπικό στυλ, συνέβαλε στη μακρόχρονη παραμέληση της μουσικής του, αν και τα τελευταία χρόνια έχει ηχογραφηθεί μεγάλος αριθμός από τις συνθέσεις του. Ιδιαίτερα δημοφιλές έργο είναι οι «Παραλλαγές σε ένα θέμα του Τσαϊκόφσκι», για ορχήστρα εγχόρδων. Θεωρείται ότι, τα ιμπρεσιονιστικού ύφους έργα του, προαναγγέλλουν τον Σκριάμπιν, όπου επικρατεί το λυρικό και ελεγειακό στοιχείο. Τα έργα του συνάντησαν πολλές δυσκολίες, όσον αφορά στην απόκριση του κοινού και, αρκετά από αυτά, δεν μπόρεσαν να σταθούν στη σκηνή. Πάντως, μεγαλύτερη απήχηση και αποδοχή είχαν τα τραγούδια και η μουσική δωματίου του Αρένσκι, ιδιαίτερα τα κουαρτέτα εγχόρδων. [18][19]

Κυριότερα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορχήστρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Συμφωνία αρ. 1 σε Σι ελάσσονα, Op. 4 (1883)
  • Συμφωνία αρ. 2 σε Λα μείζονα, Op. 22 (1889)
  • Κοντσέρτο για πιάνο σε Φα ελάσσονα, Op. 2 (1881)
  • Κοντσέρτο για βιολί, Op. 54 (1891)
  • Σουίτα αρ. 1 σε Σολ μείζονα. Οp. 7 (1885)
  • Παραλλαγές σε ένα θέμα του Τσαϊκόφσκι, για ορχήστρα εγχόρδων.

Όπερες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Όνειρο στον Βόλγα, έργο 16 (λιμπρέτο του συνθέτη πάνω σε θεατρικό έργο του Α. Ν. Οστρόφσκι, πρεμιέρα Μόσχα 2/1/1891)
  • Ραφαήλ, έργο 37, μονόπρακτη (λιμπρέτο Α. Κριούκοφ, Μόσχα,18/3/1894)
  • Νάλας και Νταμαγιάντη, έργο 47 (εμπνευσμένο από ένα γνωστό επεισόδιο του ινδικού έπους Μαχαμπαράτα, Μόσχα 22/5/1904)

Μπαλέτα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Αιγυπτιακές Νύχτες, μονόπρακτο (λιμπρέτο Φοκίν, χορογραφία Λ. Ιβανόφ, 1901)

Σκηνική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Τρικυμία, του Σαίξπηρ (1905), Op. 75

Μουσική δωματίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 1 σε Σολ μείζονα,, Op. 11 (1888)
  • Σερενάτα, Op. 30, Νο. 2, για βιολί και πιάνο
  • Πιάνο Τρίο Νο. 1 σε Ρε ελάσσονα, Op. 32 (1894)
  • Κουαρτέτο Εγχόρδων Νο. 2 σε Λα ελάσσονα, Op. 35 (1894), επίσης για βιολί, βιόλα και δύο βιολοντσέλα
  • Πιάνο Κουιντέτο σε Ρε μείζονα, Op. 51 (1900)
  • Δύο κομμάτια, Op. 12, για βιολοντσέλο και πιάνο
  • Τέσσερα κομμάτια, Op. 56, για τσέλο και πιάνο
  • Πιάνο Τρίο αρ 2, σε Ρε ελάσσονα Op. 73 (1905)

Πιάνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Σουίτα για δύο πιάνα Νο. 1 σε Φα μείζονα, Op. 15 (1888)
  • Σουίτα για δύο Πιάνα Νο. 2, Op. 23, («Σιλουέτες» 1892), επίσης ορχηστρική εκδοχή
  • Τέσσερα Μουσικά Κομμάτια (Morceaux), Op. 25 (1893)
  • Έξι Δοκίμια σε Ρυθμούς Ξεχασμένους (Essais sur des rythmes oubliés), Op. 28 (περίπου 1893)
  • Σουίτα για δύο πιάνα αρ. 3 σε Ντο μείζονα, Op. 33, («Παραλλαγές» περ. 1894), επίσης ορχηστρική έκδοση
  • 24 Χαρακτηριστικά Μουσικά Κομμάτια (Morceaux Caractéristiques), Op. 36 (που καλύπτει και τις 24 μείζονες και ελάσσονες τονικότητες, 1894)
  • Τέσσερις Σπουδές, Op. 41 (1896)
  • Τρία Μουσικά Κομμάτια, Op. 42 (1898)
  • Έξι Καπρίτσια, Op. 43 (1898)
  • Κοντά στη Θάλασσα (Prés de la mer), Έξι esquisses (σκίτσα), Op. 52 (1901)
  • Έξι κομμάτια, Op. 53 (1901)
  • Σουίτα για δύο πιάνα αριθ. 4, Op. 62 (1903)
  • Δώδεκα πρελούδια, Op. 63 (1903)
  • Δώδεκα κομμάτια για πιάνο τέσσερα χέρια, Op. 66 (1903)
  • Arabesques (σουίτα), Op. 67 (1903)
  • Δώδεκα Σπουδές, Op. 74 (1905)

Χορωδιακά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Καντάτα για την Δέκατη Επέτειο της Ιερής Στέψης της Αυτού Μεγαλειότητάς των, Op. 25 (1893)
  • Η Πηγή του Μπαχτσέσαράι, Op. 46, πάνω στο ομώνυμο έργο του Πούσκιν (1899)
  • Ο Δύτης, Op. 61
  • Τρία φωνητικά κουαρτέτα, με συνοδεία βιολοντσέλου, Οp. 57

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Аренский, Антон Степанович» (Ρωσικά)
  2. 2,0 2,1 «Аренский» (Ρωσικά)
  3. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 13  Δεκεμβρίου 2014.
  4. 4,0 4,1 «Arensky, Anton Stephanovitch»
  5. «Arensky, Anton Stephanovitch»
  6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  7. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13890859p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. «Arensky, Anton Stephanovitch»
  9. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13890859p. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. CONOR.SI. 82534755.
  11. «Who's Who in Music» (Αγγλικά) Λονδίνο, Νέα Υόρκη. 1915. σελ. 6.
  12. 12,0 12,1 «Аренский, Антон Степанович» (Ρωσικά)
  13. «Who's Who in Music» (Αγγλικά) Λονδίνο, Νέα Υόρκη. 1915.
  14. Λεωτσάκος
  15. Λεωτσάκος
  16. Λεωτσάκος
  17. Nikolai A. Rimski-Korsakov, Moei muzikal'noy zhizni, 1844-1906. St. Petersburg 1909
  18. Λεωτσάκος
  19. Kennedy

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880)
  • Baker’s biographical dictionary of musicians, on line
  • Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7
  • Γιώργος Λεωτσάκος, επιμέλεια λήμματος στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα», έκδοση 1981, τόμος 10, σ. 392-3
  • Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985)
  • Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988)