Ανισέ Σαρλ Γκαμπριέλ Λεμονιέ
| Ανισέ Σαρλ Γκαμπριέλ Λεμονιέ | |
|---|---|
 Ο ζωγράφος Λεμονιέ με δεμένο το κεφάλι, Μουσείο Καλών Τεχνών της Μασσαλίας, πίνακας του Φρανσουά-Αντρέ Βενσάν, 1774-1775 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Anicet Charles Gabriel Lemonnier (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 6 Ιουνίου 1743[1][2][3] Ρουέν |
| Θάνατος | 17 Αυγούστου 1824[1][3][4] Παρίσι |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[5] και Grave of Lemonnier |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[6] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[7] |
| Σπουδές | École supérieure d'art et design Le Havre-Rouen |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
| Αξιοσημείωτο έργο | In the Salon of Madame Geoffrin in 1755 First Reading of L'Orphelin de la Chine by Voltaire in Madame Geoffrin's Salon |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | André-Hippolyte Lemonnier |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | βραβείο της Ρώμης (1772) Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1814) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ανισέ Σαρλ Γκαμπριέλ Λεμονιέ (γαλλικά: Anicet Charles Gabriel Lemonnier (6 Ιουνίου 1743-17 Αυγούστου 1824) ήταν Γάλλος ζωγράφος ιστορικών θεμάτων και πορτρέτων που δραστηριοποιήθηκε πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη Γαλλική Επανάσταση.[8]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λεμονιέ γεννήθηκε στη Ρουέν στις 6 Ιουνίου 1743, γιος οικογένειας ευκατάστατων εμπόρων. Υπήρξε μαθητής του Ζαν-Μπατίστ Ντεκάν στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρουέν, στη συνέχεια του Ζοζέφ-Μαρί Βιέν, όπου είχε συμμαθητές και φίλους τον Ζακ-Λουί Νταβίντ και τον Φρανσουά-Αντρέ Βενσάν.
Με ευχάριστη εμφάνιση, φυσική εξυπνάδα και εξαιρετικές συστάσεις, σύντομα έγινε δεκτός στην καλύτερη κοινωνία του Παρισιού και σύχναζε στα λογοτεχνικά σαλόνια, ειδικά στο σαλόνι της κυρίας Ζοφρέν. Το 1772 εξέθεσε τον πίνακα Τα παιδιά της Νιόβης σκοτώνονται από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, έργο που του χάρισε το βραβείο της Ρώμης.
Έζησε στη Ρώμη με υποτροφία από το 1774 έως το 1784, όπου αφοσιώθηκε με ενθουσιασμό στη μελέτη των αριστουργημάτων των μεγάλων ζωγράφων, από τα οποία άντλησε έμπνευση για τα σχέδια και τις συνθέσεις που δημιούργησε αργότερα.[9]
Επιστρέφοντας στη Γαλλία, ο Λεμονιέ επέστρεψε στη γενέτειρά του Ρουέν, όπου φιλοτέχνησε ένα από τους καλύτερα έργα του, Την πανούκλα του Μιλάνου, για το παρεκκλήσι του Σεμιναρίου του Σαιν-Βιβιάν. Το 1786, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στη Ρουέν, ο Λεμονιέ ανέλαβε έναν πίνακα με θέμα την παρουσίαση των μελών του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Ρουέν στον μονάρχη. Λίγο αργότερα, το 1791 δημιούργησε έναν μεγάλο αλληγορικό πίνακα, το Πνεύμα του εμπορίου και η ανακάλυψη της Αμερικής.[10] Το 1789, ο Λεμονιέ έγινε δεκτός στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής με το έργο του Ο θάνατος του Αντώνιου.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ο Λεμονιέ κλήθηκε να συμμετάσχει στην Επιτροπή Μνημείων και το 1794 απέκτησε τον τίτλο του ζωγράφου της Ιατρικής Σχολής. Το 1792 έλαβε μια θέση στο Λούβρο στην Επιτροπή Τεχνών, όπου παρείχε εξαιρετική υπηρεσία. Στη Ρουέν ανέλαβε να εξετάσει έργα τέχνης που απομακρύνθηκαν από τα καταργημένα θρησκευτικά ιδρύματα της περιοχής και να επιλέξει τα έργα που έπρεπε να αποφύγουν την καταστροφή. Εκτέλεσε αυτήν τη σημαντική αποστολή με μεγάλο ζήλο και οφείλεται στον Λεμονιέ που αρκετές εκκλησίες και το μουσείο της Ρουέν διαθέτουν σήμερα πολλούς από τους καλύτερους πίνακες που κατάφερε να σώσει.
Το 1810 έγινε διευθυντής του εργοστασίου των Γκομπλέν, θέση που έχασε το 1816. Έλαβε επίσης ενεργό μέρος στην ίδρυση του Μουσείου Καλών Τεχνών της Ρουέν. Πέθανε στο Παρίσι στις 17 Αυγούστου 1824.
Ο γιος του ήταν άνθρωπος των γραμμάτων και έγραψε, μεταξύ άλλων, μια ιστορική καταγραφή της ζωής και των έργων του ζωγράφου. Το πορτρέτο του Λεμονιέ βρίσκεται στη συλλογή της Βιβλιοθήκης Ρουέν.[11]
Το πιο γνωστό από τα έργα του είναι ο πίνακας Μια βραδυά στο σαλόνι της μαντάμ Ζοφρέν, που φιλοτέχνησε το 1812 για την αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα. Αυτός ο πίνακας, που εκτίθεται στο μουσείο του κάστρου του Μαλμαιζόν, είναι μια φανταστική αναπαράσταση του λογοτεχνικού σαλονιού της Μαρί Τερέζ Ροντέ Ζοφρέν γύρω στο 1755 που απεικονίζει, μεταξύ άλλων, τον υπουργό ντε Σουαζέλ, τον Φοντενέλ, τον Μοντεσκιέ, τον Ντενί Ντιντερό, τον Μαρμοντέλ, την οικοδέσποινα και μια προτομή του Βολταίρου σε μια σκηνή όπου ο ηθοποιός Λεκαίν διαβάζει το έργο του Βολταίρου Το ορφανό της Κίνας.[12]
Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
Ο θάνατος του Αντώνιου -
Η πανούκλα του Μιλάνου -
Άγγελος εξολοθρευτής -
Πορτρέτο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄
_-_Saint_Charles_Borromeo_Bringing_the_Assistance_of_Religion_to_the_Plague_Victims_of_Milan_-_NG_2593_-_National_Galleries_of_Scotland.jpg)
.jpg)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /49307. Ανακτήθηκε στις 23 Αυγούστου 2017. - ↑ 2,0 2,1 «Anicet Charles Gabriel Lemonnier». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//1583/50.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00107507. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w690543h. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 5,0 5,1 Jules Moiroux: «Le cimetière du Père-Lachaise». (Γαλλικά) Le cimetière du Père-Lachaise. Παρίσι. 1908. σελ. 227.
- ↑ (Ολλανδικά) RKDartists. rkd
.nl /explore /artists /49307. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2020. - ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2020.
- ↑ . «cairn.info/revue-d-histoire-moderne-et-contemporaine-Christine Le Bozec, Lemonnier, un peintre en Révolution, Rouen, Publications de l'Université de Rouen, 2000, 180 p».
- ↑ . «wahooart.com/Anicet-Charles-Gabriel-Lemonnier».
- ↑ . «latribunedelart.com/Anicet Charles Gabriel Lemonnier (1743-1824)/L'Esprit du Commerce, 1791».
- ↑ . «cths.fr/an/LEMONNIER Anicet Charles Gabriel».
- ↑ . «histoire-image.org/fr/etudes/salons-xviiie-siecle».
|
