Όταν θέλουν οι γυναίκες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Όταν θέλουν οι γυναίκες
ΣκηνοθεσίαNadine Labaki
ΠαραγωγήTarak Ben Ammar και Anne-Dominique Toussaint
ΣενάριοNadine Labaki, Bassam Nessim και Thomas Bidegain
ΠρωταγωνιστέςNadine Labaki, Adel Karam, Κάριν Ντορ και Frederick Stafford
ΜουσικήKhaled Mouzanar
ΦωτογραφίαChristophe Offenstein
ΜοντάζVéronique Lange
ΔιανομήEagle Pictures, Netflix, Rotana Media Group, Rotana Studios και Pathé
Πρώτη προβολή2011 και 22  Μαρτίου 2012 (Γερμανία)[1]
Διάρκεια100 λεπτά
ΠροέλευσηΓαλλία, Λίβανος και Ιταλία
ΓλώσσαΑραβικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Όταν θέλουν οι γυναίκες (αραβικά: وهلأ لوين؟‎‎ w halla' la wayn, γαλλικά: Et maintenant, on va où‎‎) είναι λιβανέζικη ταινία του 2011 σε σκηνοθεσία της Ναντίν Λαμπακί. Η ταινία έκανε πρεμιέρα κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών του 2011 ως μέρος της ενότητας Ένα κάποιο βλέμμα[2][3] και επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει τον Λίβανο στα 84α Βραβεία Όσκαρ,[4][5] αλλά δεν μπήκε στην τελική λίστα.[6] Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Επιλογή Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2011.[7] Ήταν η λιβανέζικη ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις καθώς και η αραβική ταινία με τις περισσότερες εισπράξεις,[8] κερδίζοντας 21 εκατομμύρια δολάρια από κινηματογραφικές προβολές σε όλο τον κόσμο, ώσπου να ξεπεραστεί αργότερα από μια άλλη ταινία της Λαμπακί, την Καπερναούμ (2018).

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Όταν θέλουν οι γυναίκες αφηγείται την ιστορία ενός απομακρυσμένου, απομονωμένου λιβανέζικου χωριού που δεν κατονομάζεται. Το χωριό αυτό κατοικείται από μουσουλμάνους και χριστιανούς, περιβάλλεται από νάρκες και είναι προσβάσιμο μόνο από μια μικρή γέφυρα. Καθώς οι εμφύλιες διαμάχες κατακλύζουν τη χώρα, οι γυναίκες στο χωριό προσπαθούν με διάφορα μέσα, καθένα από τα οποία έχει ξεχωριστό βαθμό επιτυχίας, να κρατήσουν τους άνδρες τους στο σκοτάδι, σαμποτάροντας το ραδιόφωνο του χωριού και στη συνέχεια καταστρέφοντας την τηλεόραση του χωριού.

Η ιστορία ξεκινά με ένα αγόρι που ονομάζεται Ρούκοζ, του οποίου η δουλειά –μαζί με τον ξάδερφό του, τον Νασίμ– είναι να βγαίνουν από το χωριό και να φέρνουν τα απαραίτητα εμπορεύματα, όπως σαπούνι, σκεύη, εφημερίδες και ηλεκτρικούς λαμπτήρες. Ο Ρούκοζ ζει με την οικογένεια του Νασίμ και γίνεται σαφές ότι ο Νασίμ έχει χάσει τον πατέρα του. Ο Ρούκοζ προσπαθεί να φτιάξει τα ηχεία της εκκλησίας και πέφτει από τη σκάλα πάνω στον σταυρό σπάζοντάς τον στη μέση. Άλλοι ήρωες της ταινίας είναι ο δήμαρχος του χωριού και η σύζυγός του Ιβόν (χριστιανοί), η ιδιοκτήτρια του καφέ Αμάλ (την υποδύεται η Ναντίν Λαμπακί), ο Ραμπί (ο μπογιατζής του χωριού και το αντικείμενο του πόθου της Αμάλ), η αδερφή του Ραμπί, ο Ισάμ (αδελφός του Νασίμ), η σύζυγός του, η Αΐντα, ο παπάς του χωριού και ο ιμάμης του χωριού. Την επόμενη μέρα, το εκκλησίασμα συγκεντρώνεται στην εκκλησία για να παρακολουθήσει την κυριακάτικη λειτουργία. Ο ιερέας κηρύττει για την ανάγκη επισκευής της εκκλησίας και κατηγορεί τον άνεμο για τον σπασμένο σταυρό, λέγοντας στους εκκλησιαζόμενους να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και ότι οι συμπολίτες τους μουσουλμάνοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Λίγο καιρό αργότερα, ο ιμάμης ανακαλύπτει ότι κάποιες κατσίκες έχουν μπει στο τζαμί και προτρέπει τους μουσουλμάνους να μην κατηγορούν τους χριστιανούς για αυτό που συνέβη. Καθώς όμως ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται, ένας μουσουλμάνος κατηγορεί τους χριστιανούς για αυτό που συνέβη και ακολουθεί μια μικρή συμπλοκή.

Το χωριό παρασύρεται σιγά-σιγά σε μεγαλύτερη βία, αλλά οι γυναίκες τα πάνε καλά και συνωμοτούν μεταξύ τους για να εμποδίσουν τους άντρες τους να πολεμήσουν, προσλαμβάνοντας ακόμη και Ουκρανές χορεύτριες για να διασκεδάσουν τους άνδρες τους. Αλλά καθώς ο Νασίμ σκοτώνεται σε μια αψιμαχία μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων ενώ βρίσκεται σε αποστολή σε μια κοντινή πόλη, οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με μια πραγματική δοκιμασία. Σε μια προσπάθεια να ελέγξουν την κατάσταση, ναρκώνουν τους άνδρες βάζοντας χασίς μέσα σε γλυκά και αφαιρούν τα όπλα τους από το χωριό. Όταν οι άντρες ξυπνούν, βρίσκουν όλες τις χριστιανές ντυμένες με μουσουλμανική ενδυμασία και το αντίστροφο, προκαλώντας ουσιαστικά τους συζύγους και τους γιους τους να χτυπήσουν αυτές πρώτα, αν θέλουν σεχταριστική βία. Στη συνέχεια, η κηδεία του Νασίμ γίνεται ειρηνικά και η ταινία τελειώνει με τους άνδρες να αναζητούν καθοδήγηση από τις γυναίκες.

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα γυρίσματα του Όταν θέλουν οι γυναίκες διήρκεσαν δύο μήνες, από τις 18 Οκτωβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου 2010.[9] Ο Χαλίντ Μουζανάρ, σύζυγος της Λαμπακί, συνέθεσε τη μουσική για την ταινία. Η Τάνια Σαλέχ έγραψε τους στίχους για όλα τα τραγούδια της ταινίας. Η ταινία κυκλοφόρησε στις Κάννες τον Μάιο του 2011.

Ο Σαμ Νεσίμ, ο οποίος βοήθησε τη Λαμπακί στη συγγραφή της ταινίας, γύρισε τα αρχικά στιγμιότυπα για την ταινία και επρόκειτο να είναι διευθυντής φωτογραφίας σε ηλικία μόλις 18 ετών, αλλά δεν ήταν διαθέσιμος τους μήνες παραγωγής λόγω σχολείου. Στη θέση του μπήκε ο Κριστόφ Οφενστάιν.

Η ταινία γυρίστηκε στο Ταϊμπέχ, ένα χωριό κοντά στο Μπάαλμπεκ, επειδή η πόλη έχει εκκλησία που γειτνιάζει με τζαμί. Άλλες πόλεις που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, είναι οι Μασμές, Δούμα και Τζέιτα.

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία ήταν μέρος της επίσημης επιλογής στο Φεστιβάλ Καννών του 2011 στον παράλληλο διαγωνισμό Ένα κάποιο βλέμμα.[10] Η ταινία κυκλοφόρησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2011 στη Γαλλία και στις 22 Σεπτεμβρίου 2011 στον Λίβανο, τη Συρία και την Ιορδανία.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt1772424/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 20  Αυγούστου 2016.
  2. ↑ «Festival de Cannes: Official Selection». Cannes. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2011. 
  3. ↑ «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες | Περιοδικό MOVE IT». www.moveitmag.gr. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2021. 
  4. ↑ Punter, Jennie (9 September 2011). «Lebanon picks Labaki pic for Oscars». Variety. https://www.variety.com/article/VR1118042515?refCatId=13. Ανακτήθηκε στις 2011-09-10. 
  5. ↑ «63 Countries Vie for 2011 Foreign Language Film Oscar». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2011. 
  6. ↑ «9 Foreign Language Films Vie for Oscar». Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2012. 
  7. ↑ "The people’s surprise at TIFF" Αρχειοθετήθηκε 2012-03-23 στο Wayback Machine..
  8. ↑ Fleming, Mike Jr. (11 May 2018). «'Capernaum' Director Nadine Labaki Signs With CAA». Deadline. https://deadline.com/2018/05/capernaum-director-nadine-labaki-signs-caa-1202388485/. Ανακτήθηκε στις 11 May 2019. 
  9. ↑ «News from les tournelles». Tournelles.com. 
  10. ↑ «ET MAINTENANT ON VA OU ?». Festival de Cannes. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Όταν_θέλουν_οι_γυναίκες&oldid=9276951"