Όρη Σουλαϊμάν
| Όρη Σουλαϊμάν | |
|---|---|
 Δορυφορική άποψη της Οροσειράς Σουλαϊμάν | |
 | |
| Ύψος | 3.487 μέτρα |
| Οροσειρά | Χίντου Κους |
| Χώρες | Αφγανιστάν και Πακιστάν |
| wikidata () | |
Η οροσειρά Σουλαϊμάν είναι οροσειρά του κεντρικού Πακιστάν, η οποία εκτείνεται σε έκταση 450 χιλιομέτρων σε διεύθυνση βορρά-νότου από το πέρασμα Γκουμάλ έως βόρεια του Τζακομπαμπάντ, διαχωρίζοντας το Χαϊμπέρ Παχτούνκουα και το Παντζάμπ από το Βαλουχιστάν. Το υψόμετρο της μειώνεται σταδιακά προς τα νότια, με τις κορυφές της να έχουν κατά μέσο όρο υψόμετρο μεταξύ 1.800 και 2.000 μέτρων. Η οροσειρά καταλήγει στις δίδυμες κορυφές (48 χιλιόμετρα από το πέρασμα Γκουμάλ), του αποκαλούμενου Τάχτι Σουλαϊμάν, ή Θρόνο του Σολομώντα, τον οποίο ένας θρύλος συσχετίζει με μία επίσκεψη του Σολομώντα στην Ινδία. Στην υψηλότερη εξ αυτών, με υψόμετρο 3.374 μέτρα, βρίσκεται ναός (ziyārat) τον οποίο αρκετοί πιστοί επισκέπτονται κάθε χρόνο. Η ανατολική πλευρά της οροσειράς καταλήγει απότομα στον Ινδό, ενώ οι δυτικές πλαγιές είναι πιο ομαλές. Στα βόρεια φύονται άρκευθοι και πεύκα, στα κεντρικά ελαιόδενδρα, ενώ στα νότια η βλάστηση είναι σπάνια. Τα κυριότερα περάσματα στον βορρά είναι τα Γκατ, Ζάο, Τσουχάρ Χελ Ντάνα και Σαχί Σαρβάρ. Στα νότια, δυτικά του Ντέρα Γκάζι Χαν, βρίσκεται ο ορεινός σταθμός του οχυρού Μούνρο (1921 μ.).[1][2][3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Istituto Geografico De Agostini. Il Milione, τομ. VII (Regione iranica - Regione indiana), σσ. 547-550. Novara, 1962.
- ↑ Sarina Singh, Pakistan and the Karakoram Highway, Lonely Planet (2008). ISBN 978-88-7063-784-7.
- ↑ Istituto Geografico De Agostini. Enciclopedia geografica, τομ. 8, σσ. 319-326. RCS Quotidiani s.p.a., Milano, 2005. ISSN 1824-9283 Parameter error in {{issn}}: Invalid ISSN..