Έρευνα ανεξαρτησίας του Μπαχρέιν (1970)
Μια έρευνα ανεξαρτησίας πραγματοποιήθηκε στο Μπαχρέιν κατά τη διάρκεια του 1970. Η έρευνα, γνωστή και ως δημοψήφισμα[1], είχε μορφή δημοσκόπησης των Ηνωμένων Εθνών όπου οι πολίτες ερωτήθηκαν αν προτιμούν ανεξαρτησία ή ένωση με το Ιράν.[2] Η έκθεση του Προσωπικού Αντιπροσώπου του Γενικού Γραμματέα δήλωσε ότι "η συντριπτική πλειοψηφία του λαού του Μπαχρέιν επιθυμούν να αποκτήσουν την αναγνώριση της ταυτότητάς τους σε ένα πλήρως ανεξάρτητο και κυρίαρχο Κράτος ελεύθερο να αποφασίσει για τις σχέσεις με άλλα Κράτη".[3]
Ως αποτέλεσμα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ομόφωνα το Ψήφισμα 278 στις 11 Μαΐου 1970,[3] ενώ τον ίδιο μήνα το Ιράν παραιτήθηκε από κάθε αξίωση του στο νησί.[4] Η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο τον Αύγουστο του 1971.[2]
Η ανάμειξη των Ηνωμένων Εθνών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1969, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και του Ιράν συμφώνησαν να ζητήσουν την βοήθεια της Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών για την επίλυση της αντιπαράθεσης για τη κυριαρχία του Μπαχρέιν. Ενώ οι βρετανοί ισχυρίζονται ότι η ανάμειξη του ΟΗΕ ήταν δική τους πρωτοβουλία, τα στοιχεία δείχνουν ο κύριος λόγος της ανάμειξης ήταν η επιθυμία του ιρανού Σάχη να λύσει τις εδαφικές διαφορές με τους Βρετανούς πριν από την αποχώρησή τους από τον περσικό Κόλπο το 1971.[5] Σε ομιλία του στο Νέο Δελχί το 1969, ο Σάχης σχολίασε:
Θέλω να πω ότι αν ο λαός του Μπαχρέιν δεν θέλει να ενταχθεί στην χώρα μας, εμείς δεν πρέπει ποτέ να καταφύγουμε στα όπλα, επειδή είναι κατά της πολιτικής της κυβέρνησής μας η χρήση όπλων για την κατάληψη αυτής της επικράτειας... Η πολιτική και η φιλοσοφία μας είναι η αντίθεση μας στην κατοχή άλλων περιοχών με όπλα.
— Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί, σάχης του Ιράν, [5]
Στις αρχές του 1970, η Ιρανική κυβέρνηση ζήτησε από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ να αξιολογήσει τη βούληση του λαού του Μπαχρέιν όσον αφορά την κυριαρχία τους. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θαντ αποδέχθηκε την αποστολή στις 20 Μαρτίου 1970 και όρισε τον Σινιόρ Βιτόριο Ουίνσπηρ Γκιτσιάρντι (γενικό διευθυντή του γραφείου του ΟΗΕ στη Γενεύη) ως προσωπικό απεσταλμένο του στο Μπαχρέιν κατά τη διάρκεια της αποστολής. Οι κυβερνήσεις του Ιράν και της Βρετανίας δήλωσαν ότι θα αποδεχθούν τα αποτελέσματα της έρευνας εφόσον εγκριθεί και από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η αποστολή του ΟΗΕ ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου του 1970 και διήρκεσε δύο εβδομάδες, οδηγώντας στην δημοσίευση του εγγράφου 9772 του ΟΗΕ. Η παράγραφος 57 της έκθεσης του Σινιόρ Γκιτσιάρντι σχετικά με το Μπαχρέιν δήλωναν ότι: "τα αποτελέσματα της έρευνας με έπεισαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού του Μπαχρέιν είναι υπέρ της επίσημης αναγνώρισης της περιοχής τους ως ανεξάρτητο κράτος με πλήρη κυριαρχία, έχοντας την ελευθερία που καθορίζει τη σχέση τους με άλλα έθνη".[5] Η έκθεση διανεμήθηκε στο Συμβούλιο Ασφαλείας και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε ομόφωνα το Ψήφισμα 278 στις 11 Μαΐου 1970.[3]
Η έκθεση και το ψήφισμα του ΟΗΕ συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν στον κατώτερο και ανώτερο θάλαμο του Ιρανικού κοινοβουλίου έως τις 14 Μαΐου 1970. Ύστερα το Ιράν παραιτήθηκε από οποιαδήποτε αξίωση για το Μπαχρέιν. Οι Βρετανοί ανέκλησαν τις ειδικές συμφωνίες με το Μπαχρέιν τον Αύγουστο του 1971, επιτρέποντας στο Μπαχρέιν να γίνει ανεξάρτητο. Στις 29 Αυγούστου του 1971, το Μπαχρέιν και το Ιράν εγκατέστησαν διπλωματικές σχέσεις. [5]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Kenneth Katzman (21 March 2011). "Bahrain: Reform, Security, and U.S. Policy". Congressional Research Service. Retrieved 2 July 2012
- ↑ 2,0 2,1 Bahrain: Reform, Security, and U.S. Policy Αρχειοθετήθηκε 2018-12-01 στο Wayback Machine. CRS Report for Congress
- ↑ 3,0 3,1 3,2 The Question of Bahrain United Nations
- ↑ Bahrain profile BBC News
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Mojtahed-Zadeh, Pirouz (5 Νοεμβρίου 2013). Security and Territoriality in the Persian Gulf: A Maritime Political Geography. Routledge. σελίδες 134–6. ISBN 9781136817243.