Άννα Λοπούχινα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άννα Λοπούχινα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση8  Νοεμβρίου 1777
Ρωσική Αυτοκρατορία[1]
Θάνατος25  Απριλίου 1805
Τορίνο
Αιτία θανάτουφυματίωση
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςLazarev Cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςPavel Gagarin
ΣύντροφοςΠαύλος Α΄ της Ρωσίας
ΓονείςPyotr Lopukhin και Praskovya Levshina
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ στη Ρωσική Αυτοκρατορία
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η πριγκίπισσα Άννα Πέτροβνα Λοπούχινα (ρωσικά: Анна Петровна Лопухина‎‎, 8 Νοεμβρίου 1777 - 25 Απριλίου 1805) ήταν βασιλική ερωμένη του αυτοκράτορα Παύλου της Ρωσίας. Το 1798, αντικατέστησε την Αικατερίνη Νελίντοβα ως επικεφαλής ερωμένη.[2]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν η κόρη του Πρίγκιπα Πιοτς Βασίλιεβιτς Λοπούχιν, από την οικογένεια Λόπουχιν, μία από τις παλαιότερες οικογένειες της Ρωσικής αριστοκρατίας, η οποία οφείλει τη διάκρισή της στον γάμο της Ευδοξίας Λοπούχινα με τον Μέγα Πέτρο και της οποίας ήταν επίσης μέλος η ατυχής Ναταλία Λοπούχινα. Η μητέρα της ήταν η Πρασκόβια Ιβάνοβνα Λεβσίνα.

Βασιλική ερωμένη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λοπούχινα γνώρισε τον αυτοκράτορα Παύλο κατά τη διάρκεια ενός χορού το 1796. [3] Η τρυφερότητά του απέναντί της επισημάνθηκε από μία ομάδα του παλατιού που ήλπιζε να την χρησιμοποιήσει για να αντισταθμίσει την επιρροή της αυτοκράτειρας Μαρίας Φεοντόροβνα. Στον αυτοκράτορα είπαν ότι το κορίτσι, απελπιστικά ερωτευμένο μαζί του, ήταν στα πρόθυρα να αυτοκτονήσει για αυτόν. Όταν ο Παύλος διέταξε την οικογένειά της να μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη, η αυτοκράτειρα επιχείρησε αναποτελεσματικά να παρέμβει και έστειλε ένα θυμωμένο γράμμα στη Λοπούχινα που την πίεζε να μείνει στο σπίτι. Η επιστολή παρεμποδίστηκε και παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα με το πιο δυσμενές φως, πυροδοτώντας έτσι μία διαμάχη μεταξύ των συζύγων και διασφαλίζοντας την άνοδο της Λοπούχινα στο παλάτι.

Αφού η Άννα μεταφέρθηκε στην πρωτεύουσα, ο Αυτοκράτορας διόρισε τον πατέρα της Γενικό Εισαγγελέα [4] και τον έκανε Πρίγκιπα με τον τίτλο της Γαλήνιας Υψηλότητας. Την ίδια την Άννα την πλημμύρισε βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη. Με την παρότρυνση του Παύλου, η μετάφραση του εβραϊκού της ονόματος - «χάρη» - δόθηκε σε πολεμικά πλοία και γράφτηκε στα πρότυπα των αυτοκρατορικών φρουρών. Γενικά, η επιρροή της Λοπούχινα στον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα του τσάρου θεωρείται ότι ήταν ευεργετική, αν και η συνεχής προσοχή του αυτοκράτορα φάνηκε να την επηρεάζει τόσο πολύ που το 1799 ζήτησε την άδειά του να παντρευτεί έναν παιδικό φίλο, τον πρίγκιπα Πάβελ Γκαγκάριν. Μετά την βασιλική συναίνεση, ο Γκαγκάριν ανακλήθηκε από τον στρατό του Αλεξάντερ Σουβόροφ που τότε πολεμούσε στην Ιταλία και ο γάμος πραγματοποιήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1800. Ο γάμος έγινε, επίσης, για να την προστατεύσει από τη δημόσια κατηγορία. [5] [6]

Μετέπειτα ζωή και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα χρόνο αργότερα, ο αυτοκράτορας δολοφονήθηκε και οι Γκαγκαρίν έφυγαν για το Τορίνο, όπου ο σύζυγός της Πρίγκιπας Γκαγκάριν διορίστηκε πρέσβης. Ο γάμος τους ήταν ένας γάμος ευκολίας και εκείνος φαίνεται να είχε ελάχιστο λόγο για θλίψη όταν η Άννα πέθανε από φυματίωση το 1805 σε ηλικία 27 ετών. Το σώμα της Άννας επανήλθε στη ρωσική πρωτεύουσα, όπου μπορεί να δει τον τάφο της στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου του Αλέξανδρου Νέβσκυ Λάβρα.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 7  Φεβρουαρίου 2015. 500098949. Ανακτήθηκε στις 11  Οκτωβρίου 2018.
  2. Wortman, Richard S. (2006). Scenarios of Power: Myth and Ceremony in Russian Monarchy from Peter the Great to the Abdication of Nicholas II. Chapter 5: Princeton University Press. σελ. 94. ISBN 0691123748. 
  3. Erofeev, Victor (1993). Russian beauty. Viking Adult. σελ. 172. ISBN 0670836060. 
  4. Wortman, Richard (2006). Scenarios of Power: Myth and Ceremony in Russian Monarchy from Peter the Great to the Abdication of Nicholas II. Chapter 5: Princeton University Press; Abridged edition. σελ. 91. ISBN 0691123748. 
  5. Troyat, Henri (2003). Alexander of Russia: Napoleon's Conqueror. Grove Press. σελ. 44. ISBN 0802139493. 
  6. «Tsar-crossed lovers: 4 women who obsessed the Russian emperors». Russia Beyond the Headlines. 2 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2020. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]