Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χέλμουτ Σμιτ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χέλμουτ Σμιτ
Καγκελάριος της Γερμανίας
Περίοδος
16 Μαΐου 1974 – 1 Οκτωβρίου 1982
ΠρόεδροςΓκούσταφ Χάινεμαν
Βάλτερ Σέελ
Καρλ Κάρστενς
ΑναπληρωτήςΧανς-Ντίτριχ Γκένσερ
Έγκον Φράνκε
ΠροκάτοχοςΒίλλυ Μπραντ
ΔιάδοχοςΧέλμουτ Κολ
Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας
Περίοδος
7 Ιουλίου 1972 – 16 Μαΐου 1974
ΚαγκελάριοςΒίλλυ Μπραντ
ΔιάδοχοςΧανς Άπελ
Υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας
Περίοδος
7 Ιουλίου 1972 – 15 Δεκεμβρίου 1972
ΚαγκελάριοςΒίλλυ Μπραντ
ΠροκάτοχοςΚαρλ Σίλερ
ΔιάδοχοςΧανς Φρίντριχς
Υπουργός Άμυνας της Γερμανίας
Περίοδος
22 Οκτωβρίου 1969 – 7 Ιουλίου 1972
ΚαγκελάριοςΒίλλυ Μπραντ
ΠροκάτοχοςΓκέρχαρντ Σρέντερ
ΔιάδοχοςΓκέοργκ Λέμπερ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση23 Δεκεμβρίου 1918 (1918-12-23)
, Αμβούργο, Γερμανία
Θάνατος10 Νοεμβρίου 2015 (96 ετών)
Αμβούργο, Γερμανία
ΥπηκοότηταΓερμανία
Πολιτικό κόμμαSPD
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Αμβούργου (έως 1949)
Klindworth-Scharwenka Conservatory
Lichtwarkschule (έως 1937)
ΒραβεύσειςOrden wider den tierischen Ernst (1972)[1]
Financial Times Person of the Year (1975)
Theodor Heuss Award (1978)[2]
επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου Χάρβαρντ (Ιουνίου 1979)[3]
Honorary doctor of the Paris-Sorbonne University (5  Φεβρουαρίου 1981)[4][5]
επίτιμος πολίτης του Αμβούργου (1983)
επίτιμος πολίτης (1983)
επίτιμος πολίτης της Βόννης (1983)
Βραβείο των τεσσάρων ελευθεριών - μετάλλιο Ελευθερίας (1988)
Επίτιμος πολίτης του Βερολίνου (1989)
επίτιμος πολίτης (1995)
επίτιμος διδάκτωρ (Δεκέμβριος 2003)
Oswald-von-Nell-Breuning Award (2005)
Global Economy Prize (2007)[6][7]
honorary doctor of the University of Marburg (2007)
Osgar (2008)
Διεθνές βραβείο Μέντελσον Λειψίας (2009)[8]
Point Alpha Prize (2010)
Eric M. Warburg Award (2012)
Βραβείο Χανς Μάρτιν Σλάγιερ (2012)
Βραβείο Έβαλντ Φον Κλάιστ (2014)
Σιδηρούς Σταυρός Β΄ Τάξης
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χάιφα
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ
επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
επίτιμος διδάκτωρ του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβένης
Μεγαλόσταυρος 1ης κλάσης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
ΘρήσκευμαΛουθηρανισμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Χέλμουτ Χάινριχ Βάλντεμαρ Σμιτ (Helmut Heinrich Waldemar Schmidt, 23 Δεκεμβρίου 1918 - 10 Νοεμβρίου 2015) ήταν Γερμανός πολιτικός του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) που κατέλαβε υπουργικά αξιώματα ενώ διετέλεσε και καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας από το 1974 έως το 1982.

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χέλμουτ Σμιτ, γιος δύο δασκάλων, γεννήθηκε στο Αμβούργο. Ο πατέρας του Χέλμουτ Σμιτ ήταν γιος ενός Εβραίου επιχειρηματία, αν και αυτό κρατήθηκε μυστικό στην οικογένεια. Αυτό επιβεβαιώθηκε δημόσια από τον Σμιτ το 1984.

Στις 27 Ιουνίου 1942 παντρεύτηκε την Χανελόρε «Λόκι» Γκλάσερ με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Χέλμουτ Βάλτερ (26 Ιουνίου 1944 - Φεβρουάριος 1945, πέθανε σε βρεφική ηλικία από μηνιγγίτιδα), και την Σουζάν (1947), η οποία εργάζεται στο Λονδίνο. Προς το τέλος του πολέμου, από τον Δεκέμβριο του 1944 και μετά, υπηρέτησε ως υπαξιωματικός πυροβολικού στο δυτικό μέτωπο. Συνελήφθη από τους Βρετανούς τον Απρίλιο του 1945 στο Λύνεμπουργκ και ήταν αιχμάλωτος πολέμου μέχρι τον Αύγουστο.

Μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στο Αμβούργο, μελετώντας τα οικονομικά και την πολιτική επιστήμη. Το 1949 έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας ενώ, νωρίτερα, στο διάστημα 1947-1948 ήταν ηγέτης της Sozialistische Deutsche Studentenbund (SDS), της οργάνωσης σπουδαστών της SPD. Εργάστηκε για την κυβέρνηση του κρατιδίου του Αμβούργου στο τμήμα οικονομικής πολιτικής. Αρχίζοντας το 1952 υπό τον Κάρλ Σίλερ (Karl Schiller), ήταν υπουργός Οικονομίας και Μεταφορών του Αμβούργου. Από το 1953 έως το 1962 εργάστηκε για το SPD στην Ομοσπονδιακή Βουλή.

Εκλέχτηκε στην Ομοσπονδιακή Βουλή το 1953 και το 1958 ένωσε το εθνικό συμβούλιο της SPD (Bundesvorstand) για την εκστρατεία ενάντια στα πυρηνικά όπλα και τον εξοπλισμό του γερμανικού στρατού με τέτοια όπλα. Το 1958 παραχώρησε την έδρα του στο κοινοβούλιο για να επικεντρωθεί στους στόχους του στο Αμβούργο. Από τις 27 Φεβρουαρίου 1958 μέχρι τις 29 Νοεμβρίου 1961 ήταν μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο δεν εκλέχτηκε άμεσα αυτό το χρόνο. Το 1961 έγινε υπουργός Εσωτερικών του Αμβούργου. Το 1965 επανεκλέχθηκε στην Ομοσπονδιακή Βουλή και τον Οκτώβριο του 1969 έγινε υπουργός Άμυνας υπό τον Βίλλυ Μπραντ.

Ως Καγγελάριος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανέλαβε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας στις 16 Μαΐου 1974 μετά την παραίτηση του Μπραντ. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στη βελτίωση των σχέσεων με τη Γαλλία και τον τότε πρόεδρό της Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εσταίν. Το 1975 υπογράφτηκε στο Ελσίνκι η τελική πράξη, με την οποία δημιουργήθηκε η Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασίας στην Ευρώπη (γνωστή και ως ΔΑΣΕ), η οποία εξελίχθηκε στον ΟΑΣΕ.[9] Παρέμεινε καγκελάριος μετά από τις εκλογές του 1976 σε κυβέρνηση συνασπισμού με το FDP.

Η πολιτική εναντίον της τρομοκρατικής Φράξια Κόκκινος Στρατός ήταν αντίσταση με καμία γραμμή συμβιβασμού. Συγκεκριμένα, επέτρεψε στην αντιτρομοκρατική μονάδα GSG 9 να τελειώσει την πειρατεία του αεροσκάφους Landshut της Lufthansa το φθινόπωρο του 1977. Συνέδεσε το πολιτικό μέλλον του έντονα με την επέκταση του ΝΑΤΟ μετά από τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν.

Ήταν ο σημαντικότερος υποστηρικτής της ένταξης της Ελλάδος στην ΕΟΚ, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά το 1981. Τον συνέδεε στενή φιλία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Τον Φεβρουάριο του 1982 κέρδισε ψήφο εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο, εντούτοις τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους τέσσερις υπουργοί της FDP απομακρύνθηκαν από τον συνασπισμό. Μετά από άκαρπες προσπάθειες να παραμείνει με μια κυβέρνηση μειοψηφίας (που αποτελούνταν μόνο από τα μέλη της SPD), αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν την 1η Οκτωβρίου, μετά από ψηφοφορία, δεν ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη της Βουλής. Αποσύρθηκε από την Ομοσπονδιακή Βουλή το 1986 αλλά παρέμεινε πολιτικά ενεργός. Τον Δεκέμβριο του 1986 ήταν ένας από τους ιδρυτές της επιτροπής που υποστηρίζει την ΟΝΕ και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 2015 στο Αμβούργο της Γερμανίας.[10]

Λοιπές πληροφορίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια λιγότερο γνωστή πτυχή της προσωπικότητας του Χέλμουτ Σμιτ ήταν η σχέση του με την κλασική μουσική. Είχε σπουδάσει πιάνο και ήταν αξιόλογος σολίστας. Σε συνεργασία, μάλιστα, με το συμπατριώτη του και διάσημο βιρτουόζο Κριστόφ Έσενμπαχ (Christoph Eschenbach) είχε ηχογραφήσει κοντέρτα για πιάνο του Μότσαρτ[11] και του Μπαχ.[12]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.akv.de/alle-ritter/. Ανακτήθηκε στις 6  Απριλίου 2019.
  2. ↑ www.theodor-heuss-stiftung.de/das-archiv/. Ανακτήθηκε στις 16  Ιουνίου 2018.
  3. ↑ «Schmidt, Friedman, Cousteau, 8 Others Receive Honoraries at Commencement». Schmidt, Friedman, Cousteau, 8 Others Receive Honoraries at Commencement. 7  Ιουνίου 1979.
  4. ↑ «Le Monde» (Γαλλικά) Societe Editrice Du Monde. Παρίσι. 6  Φεβρουαρίου 1981.
  5. ↑ www.lemonde.fr/archives/article/1981/02/11/une-lettre-du-president-de-paris-sorbonne_2708654_1819218.html.
  6. ↑ www.ifw-kiel.de/konfer/wwp.
  7. ↑ www.ifw-kiel.de/de/institut/veranstaltungen/preisverleihungen/weltwirtschaftlicher-preis/.
  8. ↑ www.mendelssohn-stiftung.de/en/internationaler-mendelssohn-preis/verleihung/. Ανακτήθηκε στις 22  Νοεμβρίου 2018.
  9. ↑ «Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ)». Υπουργείο Εξωτερικών Ελληνικής Δημοκρατίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2011. 
  10. ↑ «Πέθανε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ». in.gr. 10 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2015. 
  11. ↑ «Helmut Schmidt has died aged 96: tribute to a political visionary & music-lover». Warner Classics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. 
  12. ↑ «J.S. Βach: Konzerte für 2, 3 und 4 Klaviere». Deutsche Grammophon. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2015. 

Βιβλιογραφία στα Ελληνικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Η Γερμανία μετά τον ψυχρό πόλεμο και η Ευρώπη, Εκδόσεις: Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1997, ISBN 960-08-0097-9
  • Η αυτοδυναμία της Ευρώπης (Προοπτικές για τον 21ο αιώνα), Εκδόσεις: Παπαζήση, Αθήνα 2003, ISBN 978-960-02-1663-9
  • Παγκοσμιοποίηση, Εκδόσεις: Αφοί Κυριακίδη, Αθήνα 2005, ISBN 978-960-343-809-0
  • Συμμετοχή σε συλλογικό έργο: Μετά το σεισμό (Οικονομική κρίση και θεσμική επιλογή), Εκδόσεις: Παπαζήση, Αθήνα 2010, ISBN 978-960-02-2494-8


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χέλμουτ_Σμιτ&oldid=10805486"