Νικολάι Νεκράσοφ
| Νικολάι Νεκρασόφ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1 Νοεμβρίου 1879 ή 1 Φεβρουαρίου 1879[1] ή 11 Νοεμβρίου 1879[2] Αγία Πετρούπολη[3] |
| Θάνατος | 7 Μαΐου 1940[1][4][2] Μόσχα |
| Αιτία θανάτου | τραύμα από πυροβολισμό |
| Συνθήκες θανάτου | θάνατος από μη φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | κοιμητήριο Ντονσκόι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | St. Petersburg State Transport University |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός μηχανικός |
| Εργοδότης | Πολυτεχνείο του Τομσκ |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας |
| Βραβεύσεις | τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Νικολάι Βισαριόνοβιτς Νεκρασόφ (Никола́й Виссарио́нович Некра́сов, 1 Νοεμβρίου [20 Οκτωβρίου] 1871, Αγία Πετρούπολη – 7 Μαΐου 1940, Μόσχα) ήταν Ρώσος φιλελεύθερος πολιτικός και ο τελευταίος Γενικός Διοικητής της Φινλανδίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κοινοβουλευτική καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννημένος σε οικογένεια ιερέα, ο Νεκράσοφ αποφοίτησε με πτυχίο στη μηχανολογία των μεταφορών το 1902 και πήγε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1904, έγινε καθηγητής στο Ινστιτούτο Μηχανολογίας Τομσκ. Στα τέλη του 1905, στο αποκορύφωμα της Ρωσικής Επανάστασης του 1905, βοήθησε να ιδρυθεί το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα (γνωστό ως το κόμμα Καντέτ) και ήταν επικεφαλής του περιφερειακού του γραφείου στη Γιάλτα της Κριμαίας. Εξελέγη στην 3η (1907) και 4η (1912) Κρατική Δούμα.
Μεταξύ των ετών 1909 και 1915, ο Νεκράσοφ ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής των Καντέτ, όπου ήταν σταθερά Αριστερά του κέντρου. Εκφώνησε την επερώτηση των Καντέτ της 9ης Απριλίου 1912, μετά τη σφαγή στον Λένα,[5] καταγγέλλοντας αυτό που περιέγραψε ως την παράνομη παρέμβαση της κυβέρνησης σε μια οικονομική διαφορά μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, από την πλευρά του τελευταίου. Αργότερα το 1912, ο Νεκράσοφ υποστήριξε ότι το “εποικοδομητικό έργο” μέσα στη Δούμα είχε γίνει αδύνατο από την Τσαρική κυβέρνηση και ότι το κόμμα θα έπρεπε να είναι περισσότερο επιθετικό και να χρησιμοποιεί τη Δούμα για αντι-κυβερνητική προπαγάνδα αντί της νομοθεσίας.[6] Στις 11 Ιουνίου 1915, παραιτήθηκε από την Κεντρική Επιτροπή πάνω σε αυτό που είδε σαν προθυμία της πλειοψηφίας να δώσει στην κυβέρνηση λευκή επιταγή κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στις 6 Νοεμβρίου 1916, ο Νεκράσοφ εξελέγη αναπληρωτής πρόεδρος της Δούμας. Ταυτόχρονα, πεπεισμένος ότι ο Αυτοκράτορας Νικόλαος Β΄ και η αυλή του οδηγούσαν τη χώρα σε στρατιωτική ήττα και επανάσταση, ο Νεκράσοφ άρχισε να μηχανορραφεί με τον πρώην Πρόεδρο της Δούμα Οκτωβριστή Αλεξάντρ Γκουτσκόφ, τον Κερένσκι, τον Αλεξάντρ Κονοβάλοφ και τον βιομήχανο Μιχαήλ Τερεσένκο για να αναγκάσουν τον Νικόλαο Β΄ να παραιτηθεί.[7] Ο 13 ετών γιος του Νικολάου, Αλεξέι, θα αναλάμβανε τότε τον θρόνο και ο πιο φιλελεύθερος αδελφός του Νικολάου, Μέγας Δούκας Μιχαήλ, θα γινόταν Αντιβασιλέας.[8] Τα σχέδιά τους ήταν ακόμη σε εξέλιξη όταν η Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917 τα έκανε αμφισβητήσιμα.
Υπουργός στην Κυβέρνηση (Μάρτιος – Αύγουστος 1917)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νεκράσοφ έγινε μέλος της Προσωρινής Επιτροπής της Κρατικής Δούμας στις 27 Φεβρουαρίου 1917. Στις 2 Μαρτίου διορίστηκε υπουργός μεταφορών στη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τη Δούμα. Υποστήριξε τη συμπερίληψη των μετριοπαθών σοσιαλιστών (Μενσεβίκων και Σοσιαλ-Επαναστατών) στην κυβέρνηση[9] και διατήρησε τη θέση του στη φιλελεύθερο-σοσιαλιστική κυβέρνηση συνασπισμού που σχηματίστηκε στις 5 Μαΐου. Στα τέλη Ιουνίου ο Νεκράσοφ ήταν ένας από τους εκπροσώπους της Προσωρινής Κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με την Ουκρανική Ράντα (κοινοβούλιο), η οποία χορήγησε στην Ουκρανία ένα είδος αυτονομίας μέσα στη Ρωσία. Η συμφωνία καταπολεμήθηκε ανυποχώρητα από την ηγεσία των Καντέτ, η οποία ήθελε να αναστείλει κάθε απόφαση σχετικά με τις εθνικές μειονότητες, μέχρι τη σύγκληση της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης. Όταν οι άλλοι υπουργοί των Καντέτ έφυγαν από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας στις 2 Ιουλίου, ο Νεκράσοφ παραιτήθηκε από το κόμμα και έγινε αναπληρωτής πρωθυπουργός στις 8 Ιουλίου, αφού ο Αλέξανδρος Κερένσκι αντικατέστησε τον Γκεόργκι Λβοβ ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Όταν ο συνασπισμός ανασχηματίστηκε υπό τον Κερένσκι στις 24 Ιουλίου, ο Νεκράσοφ παρέμεινε αναπληρωτής πρωθυπουργός και έγινε επίσης υπουργός οικονομικών, εκπροσωπώντας το Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό Κόμμα. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Κορνίλοφ στα τέλη Αυγούστου, ο Νεκράσοφ στην αρχή στήριξε τον Κερένσκι, αλλά κάποια στιγμή εισηγήθηκε ότι η παραίτηση Κερένσκι ίσως παρουσιάσει μια διέξοδο από την κρίση, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του από την επόμενη κυβέρνηση συνασπισμού τον Σεπτέμβριο.
Τελευταίος Κυβερνήτης της Φινλανδίας (Σεπτέμβριος – Νοέμβριος 1917)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 17 Σεπτεμβρίου (νέο ημερολόγιο από αυτό σημείο και μετά) ο Νεκράσοφ διορίστηκε Γενικός Διοικητής της Φινλανδίας, αφού ο Μιχαήλ Αλεξανδρόβιτς Σταχόβιτς παραιτήθηκε από τη θέση του. Το έργο του Νεκράσοφ ήταν να κάνει τη διαπραγμάτευση μεταξύ Φινλανδικής Γερουσίας και Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Η Γερουσία ήθελε να εξασφαλίσει τη Φινλανδική αυτονομία με μια συνθήκη. Αυτό εγκρίθηκε από τον Κερένσκι τον Σεπτέμβριο, αλλά τον Οκτώβριο η Γερουσία ήρθε με νέα πρόταση, η οποία θα διεύρυνε κι άλλο τη Φινλανδική ανεξαρτησία.
Το πρωί της 7ης Νοεμβρίου ο Νεκράσοφ, στον δρόμο του προς την Αγία Πετρούπολη για να παραδώσει στην πρόταση στον Κερένσκι, ανακάλυψε ότι η Προσωρινή Κυβέρνηση είχε ανατραπεί από τους Μπολσεβίκους κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ενημέρωσε τη Γερουσία ότι δεν θα επέστρεφε στη Φινλανδία.
Μετά την Επανάσταση του 1917
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νεκράσοφ κράτησε χαμηλό προφίλ στη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου και δεν αντιστάθηκε στους Μπολσεβίκους, μετακομίζοντας στο Καζάν το 1919. Αφού τελείωσε ο πόλεμος, συνελήφθη τον Μάρτιο του 1921 και έμεινε στη φυλακή για δύο μήνες. Απελευθερώθηκε τον Μάιο και έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Συνεταιρισμών Καταναλωτών, όπου παρέμεινε μέχρι την επόμενη σύλληψή του στις 3 Νοεμβρίου 1930. Κατηγορήθηκε ότι είχε αναμιχθεί στο πλασματικό Μενσεβίκικο Κέντρο και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση. Μετά από πρόωρη απελευθέρωση τον Μάρτιο του 1933, συνελήφθη και πάλι στις 13 Ιουνίου 1939, καταδικάστηκε σε θάνατο και τουφεκίστηκε στις 7 Μαΐου 1940.
Βραβεύσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Παράσημο της Ερυθράς Σημαίας Εργασίας (1938)
Έργα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Perspektivy razvitiia potrebitel'skoi kooperatsii na piat' let (with M. L. Maksimov), [?], 1927, 207p.
- General'nye dogovory vo vzaimootnosheniiah gosudarstvennoi promyshlennosti i poterbitel'skoi kooperatsii (with Abram Anan'evich Kissin), Moscow, 1928, xi, 174p.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Историческая энциклопедия Сибири». (Ρωσικά) Historical Encyclopedia of Siberia. Νοβοσιμπίρσκ. 2009. ISBN-10 5-8402-0230-4.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Leopold H. Haimson (2005). «in Russia's Revolutionary Experience, 1905-1917: Two Essays». The Workers' Movement after Lena: The dynamics of labor unrest in the wake of the Lena goldfield massacre (April 1912-July 1914). Columbia University Press. σελίδες 122. ISBN 0-231-13282-4.
- ↑ Melissa Stockdale (1999). «in Russia Under the Last Tsar, edited by Anna Geifman». The Constitutional Democratic Party. Blackwell Publishers Ltd. σελίδες 164–169. ISBN 1-55786-995-2.
- ↑ Fedor Aleksandrovich Gaida (2014). «Governments, Parliaments and Parties (Russian Empire)». Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2016.
- ↑ Δες: Rosemary A. Crawford and Donald Crawford (1997). Michael and Natasha: The Life And Love Of Michael II, The Last Of The Romanov Tsars. New York: Avon Books. σελίδες 252–254. ISBN 0-380-73191-6., για τη συζήτηση για τις διάφορες συνωμοσίες για την απομάκρυνση του Νικολάου Β΄ στα τέλη 1916, 1917.
- ↑ Για τον ρόλο κλειδί που έπαιξαν ο Νεκράσοφ, ο Πρίγκιπας Λβοφ και οι Προοδευτικοί ηγέτες Α.Ι. Κονοβαλόφ και Ι.Ν. Εφρέμοφ στη δημιουργία της πρώτης κυβέρνησης συνασπισμού τον Μάιο του 1917, δες Rex A. Wade (2005). The Russian Revolution, 1917. Cambridge University Press. σελ. 292. ISBN 0-521-84155-0.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ed. Pavel Volobuev (1993). Politicheskie deyateli Rossii 1917: Biograficheskij slovar'. Moscow. ISBN 5-85270-137-8.