Μοναρχία του Βελγίου
Το Βέλγιο είναι μια συνταγματική και κληρονομική μοναρχία. Ο μονάρχης φέρει τον τίτλο του Βασιλιά των Βέλγων και αποτελεί τον αρχηγό του κράτους. Από την ανεξαρτησία του Βελγίου το 1830 έχουν υπάρξει επτά βασιλείς. Ο νυν μονάρχης, Φίλιππος, ανέβηκε στον θρόνο στις 21 Ιουλίου 2013, μετά την παραίτηση του πατέρα του.[1][2][3]
Δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν το Βέλγιο απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1830, η Εθνοσυνέλευση επέλεξε ως μορφή διακυβέρνησης τη συνταγματική μοναρχία. Η Εθνοσυνέλευση πραγματοποίησε ψηφοφορία επί του θέματος στις 22 Νοεμβρίου 1830, με αποτέλεσμα 174 ψήφους υπέρ της μοναρχίας και 13 κατά. Τον Φεβρουάριο του 1831 η Εθνοσυνέλευση πρότεινε για τον θρόνο τον Λουδοβίκο, Δούκα του Νεμούρ, και γιο του Γάλλου Βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου, όμως οι διεθνείς συγκυρίες ανάγκασαν τον Λουδοβίκο Φίλιππο να αρνηθεί την τιμή αυτή για τον γιο του.[4]
Μετά από αυτήν την άρνηση, η Εθνοσυνέλευση διόρισε στις 25 Φεβρουαρίου 1831 τον Εράσμ Λουί Σουρλέ ντε Σοκί ως Αντιβασιλέα του Βελγίου. Ο Λεοπόλδος της Σαξονίας-Κοβούργου-Γκότα ορίστηκε τελικώς Βασιλιάς των Βέλγων από την Εθνοσυνέλευση και ορκίστηκε πίστη στο βελγικό σύνταγμα μπροστά στην Εκκλησία του Αγίου Ιακώβου του Κούντενμπεργκ των Βρυξελλών στις 21 Ιουλίου του ίδιου έτους.[5] Αυτή η ημέρα από τότε αποτελεί την Εθνική Εορτή για το Βέλγιο και τους πολίτες του.[6]
Κληρονομικό και συνταγματικό καθεστώς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Βασίλειο του Βελγίου δεν αποτέλεσε ποτέ μία απόλυτη μοναρχία. Σε μια κληρονομική και συνταγματική μοναρχία, όπως συμβαίνει στο Βέλγιο, ο ρόλος και η λειτουργία του Βασιλιά καθορίζεται ρητά από το Σύνταγμα. Το βασιλικό αξίωμα του προορίζεται αποκλειστικά για τους άμεσους απογόνους του πρώτου Βασιλιά των Βέλγων, Λεοπόλδου Α΄.
Δεδομένου ότι ο μονάρχης δεσμεύεται από το Σύνταγμα (ανεξάρτητα από ιδεολογικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, πολιτικές απόψεις και διαμάχες ή οικονομικά συμφέροντα), προορίζεται να ενεργεί ως διαιτητής και θεματοφύλακας της βελγικής εθνικής ενότητας και ανεξαρτησίας.[7] Οι μονάρχες του Βελγίου αναλαμβάνουν τα καθήκοντά τους έπειτα από τη δημόσια ορκωμοσία τους να τηρούν πιστά το Σύνταγμα.
Λεοπόλδος Α΄, Λεοπόλδος Β΄ και Αλβέρτος Α΄[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βασιλιάς Λεοπόλδος Α΄ καθόρισε την εξωτερική πολιτική της χώρας, όπως συνέβαινε στις μοναρχίες των «παλαιών καθεστώτων».[8] Κύριος στόχος του ήταν η διατήρηση της βελγικής ουδετερότητας, παρά τις πιέσεις από τις Μεγάλες Δυνάμεις, ειδικά κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1853-1856).[9][10]
Ο γιος του Λεοπόλδου Α΄, Βασιλιάς Λεοπόλδος Β΄, έχει στιγματιστεί για την ίδρυση και την κεφαλαιοποίηση του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό, που το διαχειρίστηκε ως «προσωπικό φέουδο». Με τη δημοσιοποίηση των θηριωδιών που συνέβησαν στο Κονγκό, η βελγική κυβέρνηση ανέλαβε τη διακυβέρνησή του.[11][12][13]
Σε διάφορες περιπτώσεις ο Λεοπόλδος Β΄ εξέφρασε δημόσια τη διαφωνία του με την πολιτική που ακολουθούσε η κυβέρνηση της χώρας (όπως συνέβη το 1887 και το 1905 εναντίον του πρωθυπουργού Ωγκύστ Μπερνάρτ), ενώ κατηγορήθηκε για μη συμμόρφωση με το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας.[14][15]
Ο Λεοπόλδος Β΄ απεβίωσε χωρίς να έχει αποκτήσει νόμιμους απογόνους. Έτσι, ο θρόνος πέρασε στον ανιψιό του Αλβέρτο, ο οποίος βασίλευσε από το 1909 μέχρι το 1934. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίπου το 90% του Βελγίου κατελήφθη από τα γερμανικά στρατεύματα, με αποτέλεσμα στη Συνθήκη των Βερσαλλιών να βρίσκεται ανάμεσα στους νικητές. Διατήρησε τον έλεγχο του Βελγικού Κονγκό και απέκτησε την εντολή διοίκησης της Ρουάντα-Ουρούντι. Το 1934, ο Αλβέρτος τραυματίστηκε θανάσιμα, υπό μυστηριώδεις συνθήκες, κατά τη διάρκεια μιας ορειβασίας.
Λεοπόλδος Γ΄ και Βαλδουίνος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λεοπόλδος Γ΄ βασίλευσε από το 1934 έως το 1951. Κατά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου προσπάθησε να διατηρήσει τη βελγική ουδετερότητα, αποτυγχάνοντας να αποτρέψει τη γερμανική εισβολή και κατοχή της χώρας τον Μάιο του 1940. Ο Λεοπόλδος απέρριψε τη συνεργασία με την κυβέρνηση που τοποθέτησε η Ναζιστική Γερμανία και αρνήθηκε να διοικήσει το Βέλγιο σύμφωνα με τις επιταγές της. Αντιθέτως, προσπάθησε να διεκδικήσει την εξουσία του ως μονάρχης και επικεφαλής της βελγικής κυβέρνησης, αν και αποτελούσε αιχμάλωτος των Γερμανών. Παρά την περιφρόνησή του προς τους Γερμανούς, η βελγική εξόριστη κυβέρνηση στο Λονδίνο υποστήριξε ότι ο βασιλιάς δεν εκπροσωπούσε τη νόμιμη βελγική κυβέρνηση και δεν ήταν σε θέση να βασιλέψει. Τον Ιούλιο του 1951 παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του γιου του Βαλδουίνου. Ο Βαλδουίνος παρέμεινε στον θρόνο μέχρι τον θάνατό του το 1993. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του το Βέλγιο αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, ενώ το Βελγικό Κονγκό απέκτησε την ανεξαρτησία του. Το 1990 προκλήθηκε κρίση με την κυβέρνηση, όταν ο Βαλδουίνος αρνήθηκε να υπογράψει το νομοσχέδιο σχετικά με τις αμβλώσεις, που είχε προηγουμένως υπερψηφίσει το Κοινοβούλιο.
Κατάλογος Βασιλέων του Βελγίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι μονάρχες του Βελγίου ανήκαν αρχικά στον Οίκο της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα. Το όνομα της δυναστείας άλλαξε από τον Αλβέρτο Α΄ το 1920 σε Οίκο του Βελγίου, ως αποτέλεσμα του αντιγερμανικού κλίματος.
| Φραγκίσκος Δούκας της Σαξονίας- Κοβούργου-Σάαλφελντ 1750–1806 βασ.1800–1806 | Αυγούστα Ρόις του Έμπερσντορφ 1757–1831 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Καρλότα της Ουαλίας 1796–1817 | Λεοπόλδος Α΄.svg){kind=small} .svg){kind=small} Βασιλιάς των Βέλγων 1790–1865 βασ.1831-1865 .svg){kind=small} .svg){kind=small}  | Λουίζα της Ορλεάνης 1812–1850 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Λουδοβίκος Φίλιππος 1833–1834 | Λεοπόλδος Β΄ Βασιλιάς των Βέλγων 1835–1909 βασ.1865-1909  | Μαρία Ερριέττα της Αυστρίας 1836–1902 | Φίλιππος Κόμης της Φλάνδρας  .svg){kind=small} 1837–1905 | Μαρία του Χοεντσόλερν- Σιγκμαρίνγκεν 1845–1912 | Καρλότα του Μεξικό 1840–1927 | Μαξιμιλιανός Α΄ Αυτοκράτορας του Μεξικό 1832–1867 βασ.1863–1867 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Φίλιππος της Σαξονίας-Κοβούργου και Γκότα 1844–1921 | Λουίζα του Βελγίου 1858–1924 | Λεοπόλδος Δούκας της Βραβάντης 1859-1869 | Ροδόλφος Διάδοχος της Αυστρίας 1858–1889 | Στεφανία του Βελγίου 1864–1945 | Αλβέρτος Α΄ Βασιλιάς των Βέλγων 1875–1934 βασ.1909-1934 .svg){kind=small}  | Ελισάβετ της Βαυαρίας 1876–1965 | Βαλδουίνος της Φλάνδρας 1869-1891 .svg){kind=small} | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Άστριντ της Σουηδίας 1905–1935 | Λεοπόλδος Γ΄ Βασιλιάς των Βέλγων 1901–1983 βασ.1934-1951 | Λίλιαν Πριγκίπισσα του Ρέτι 1916–2002 | Κάρολος της Φλάνδρας Αντιβασιλέας 1903–1983 βασ.1944–1950  .svg){kind=small} | Μαρία Ιωσηφίνα του Βελγίου 1906–2001 | Ουμβέρτος Β΄ Βασιλιάς της Ιταλίας 1904–1983 βασ.1946 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ιωάννης Μέγας Δούκας του Λουξεμβούργου 1921–2019 βασ.1964–2000 | Ιωσηφίνα Καρλότα του Βελγίου 1927–2005 | Φαμπιόλα δε Μόρα ι Αραγόν 1928–2014 | Βαλδουίνος Βασιλιάς των Βέλγων 1930–1993 βασ.1951-1993 | Αλβέρτος Β΄.svg){kind=small} Βασιλιάς των Βέλγων 1934– βασ.1993–2013 | Πάολα Ρούφο της Καλαβρίας 1937- | Αλέξανδρος του Βελγίου 1942–2009 | Λέα Βόλμαν 1951- | Μαρία Χριστίνα του Βελγίου 1951- | Μαρία Εσμεράλδα του Βελγίου 1956- | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ματθίλδη ντ΄ Ουντεκέμ ντ΄ Ακόζ 1973- | Φίλιππος Βασιλιάς των Βέλγων 1960– βασ.2013–present | Άστριντ του Βελγίου 1962- Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστης  | Λαυρέντιος Αρχιδούκας της Αυστρίας-Έστης 1955- | Λαυρέντιος του Βελγίου 1963- | Κλαίρη Κουμπς 1974- | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Λουίζα του Βελγίου 2004- | Νικολάς του Βελγίου 2005- | Αιμερίκ του Βελγίου 2005- | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ελισάβετ Δούκισσα της Βραβάντης 2001-  | Γαβριήλ του Βελγίου 2003- | Εμμανουήλ του Βελγίου 2005- | Ελεονώρα του Βελγίου 2008- | Αμεδαίος του Βελγίου Αρχιδούκας της Αυστρίας-Έστε 1986-  | Μαρία Λάουρα Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε 1988-  | Ιωακείμ του Βελγίου Αρχιδούκας της Αυστρίας-Έστε 1991- | Λουίζα Μαρία Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε 1995- | Λετίσια Μαρία Αρχιδούκισσα της Αυστρίας-Έστε 2003- | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ https://www.monarchie.be/en/royal-family/history
- ↑ https://www.belgium.be/en/about_belgium/government/federal_authorities/king/role_monarchy
- ↑ https://www.monarchie.be/en/royal-family/the-king
- ↑ https://www.lachambre.be/kvvcr/pdf_sections/pri/fiche/en_07_00.pdf
- ↑ «History». Monarchy of Belgium. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016.
- ↑ https://www.vrt.be/vrtnws/en/2019/07/21/why-does-belgium-celebrate-its-national-day-on-21-july/
- ↑ «La Constitution Belge» [The Belgian Constitution] (PDF). Belgian Federal Parliament. Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016.
- ↑ Van Kalken, Frans (1950). La Belgique contemporaine (1780-1949)
(στα Γαλλικά). Paris: Armand Colin. σελ. 43. ...dirigeant personnellement les Affaires étrangères, comme un souverain d'Ancien Régime, en discutant toutes les questions importantes avec ses ministres, ceux-ci n'ayant d'autorité que pour autant qu'ils étaient ministres du roi...
- ↑ https://blogs.kent.ac.uk/munitions-of-the-mind/2018/12/17/belgian-neutrality-and-its-reinterpretation-ahead-of-the-first-world-war/
- ↑ https://www.journalbelgianhistory.be/fr/system/files/article_pdf/006_Anckaer_Jan_2014_4_reduit.pdf
- ↑ Forbath, Peter (1977). The River Congo: The Discovery, Exploration and Exploitation of the World's Most Dramatic Rivers. Harper & Row. σελ. 278. ISBN 978-0061224904.
- ↑ Wertham, Frederic (1969). A Sign For Cain: An Exploration of Human Violence. Paperback Library.[Χρειάζεται σελίδα]
- ↑ Hochschild, Adam (1998). King Leopold's Ghost: A Story of Greed, Terror, and Heroism in Colonial Africa
. Houghton Mifflin. ISBN 978-0618001903. King Leopold's Ghost: A Story of Greed, Terror, and Heroism in Colonial Africa.
- ↑ Raymond Fusilier, Les monarchies parlementaires en Europe Editions ouvrières, Paris, 1960, p. 399.
- ↑ Yvon Gouet, De l'unité du cabinet parlementaire, Dalloz, 1930, p. 232, quoted by Raymond Fusilier, p. 400.
| ||||||||