Οίκος της Σαβοΐας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οίκος της Σαβοΐας
Χώρες: Σαβοΐα
Σικελία
Σαρδηνία
Ιταλία
Ισπανία
Αλβανία
Κροατία
Ακίνητα: Ανάκτορο του Κυριναλίου
Παλάτσο Ρεάλε στο Τορίνο
Παλάτσο Ρεάλε στο Μιλάνο
Παλάτσο Ρεάλε στη Νεάπολη
Παλάτσο Ρεάλε στην Καζέρτα
Παλάτσο Ρεάλε ντι Καποντιμόντε
Βίλα Ρεάλε στη Μόντσα
Παλατσίνα ντι Κάτσα ντι Στουπινίτζι
Παλάτσο Μαντάμα, Τορίνο
Παλάτσο Καρινιάνο
Παλάτσο Μαργκερίτα
Κάστρο του Ρίβολι
κ.α.
Τίτλοι Κόμης της Σαβοΐας
(1003-1416)
Δούκας της Σαβοΐας
(1416-1792), (1814-1860)
Βασιλιάς της Κύπρου
(1485-1946)
Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ
(1485-1946)
Βασιλιάς της Αρμενίας
(1485-1946)
Βασιλιάς της Σικελίας
(1713-1720)
Βασιλιάς της Σαρδηνίας
(1720-1861)
Βασιλιάς της Ιταλίας
(1861-1946)
Βασιλιάς της Ισπανίας
(1870-1873)
Αυτοκράτορας της Αιθιοπίας
(1936-1941)
Βασιλιάς της Αλβανίας
(1939-1943)
Βασιλιάς της Κροατίας
(1941-1943)
Ιδρύθηκε 1003
Ιδρυτής Ουμβέρτος Α΄ της Σαβοΐας
Τελευταίος βασιλιάς Ουμβέρτος Β΄ της Ιταλίας
Σημερινός επικεφαλής Υπό αμφισβήτηση:
Βιτόριο Εμανουέλε της Σαβοΐας
«πρίγκιπας» Αμεντέο, λεγόμενος «δούκας της Αόστας»
Εκθρόνιση 12 Ιουνίου 1946: Ο Ουμβέρτος Β' άφησε την Ιταλία ως αποτέλεσμα του συνταγματικού δημοψηφίσματος
Θυρεός του Οίκου της Σαβοΐας

Ο Οίκος της Σαβοΐας (Casa Savoia) είναι μία από τις παλαιότερες βασιλικές οικογένειες στον κόσμο, έχοντας ιδρυθεί το 1003 στην ιστορική περιοχή της Σαβοΐας. Η ιστορική κομητεία περιλάμβανε μέρη της σημερινής Ιταλίας, Ελβετίας και Γαλλίας και σταδιακά επεκτάθηκε συμπεριλαμβάνοντας το Βασίλειο της Ιταλίας από το 1861 έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Βασίλειο της Κροατίας καθώς και το Βασίλειο της Αλβανίας. Γόνοι του Οίκου υπήρξαν και οι Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄, Ουμβέρτος Α΄, Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ και Ουμβέρτος Β΄, όλοι τους μονάρχες επί ηνωμένης Ιταλίας για πάνω από 85 χρόνια. Ο τελευταίος αυτών βασίλεψε για λίγες μόλις εβδομάδες, αφού κατόπιν δημοψηφίσματος το πολίτευμα άλλαξε σε κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Γόνος από τον κλάδο Καρινιάν-Σουασόν είναι ο πρίγκιπας Ευγένιος της Σαβοΐας (1663-1736), ο περίφημος στρατηγός που ασφάλισε την Αυστρία των Αψβούργων ενάντια στους Τούρκους και τους Γάλλους. Επίσης μέλος του οίκου, από τον κλάδο Καρινιάν-Αόστης, είναι ο Αμεδαίος Λουδοβίκος, Δούκας των Αβρουζίων (1873-1933) εξερευνητής της Αρκτικής και ορειβάτης.

Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οίκος της Σαβοΐας έλκει την καταγωγή του, όπως και άλλες ελεύθερες κοινότητες της Ελβετίας, από την ευρύτερη περιοχή που πλέον ονομάζεται Ελβετία. Το δε όνομα του Οίκου ανάγεται στην ιστορική περιοχή της Σαβοΐας, που βρίσκεται ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία. Συν τω χρόνω, ο Οίκος επεκτάθηκε γεωγραφικά, ηγεμονεύοντας σχεδόν ολόκληρη την ιταλική χερσόνησο, ωστόσο η επικράτησή του δεν οφείλεται σε φαντασμαγορικές μάχες και κατακτήσεις, αλλά στη σταδιακή αναδιάταξη των συνόρων, κάτι που διευκόλυναν οι γάμοι σκοπιμοτήτων καθώς και η μεθοδική επεκτατική πολιτική.

Πρώιμη περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

«Πατέρας» του Οίκου θεωρείται ο Ουμβέρτος Α΄ (1003–1047 ή 1048), λεγόμενος και Ασπροχέρης, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από την περιοχή του Μαγδεβούργου της Σαξωνίας· εκεί καταγράφεται για πρώτη φορά το οικογενειακό όνομα, εμφανιζόμενο τον 10ο αιώνα σε δύο αδελφούς, τον Αμεδαίο και τον Ουμβέρτο. Αν και πτωχή αρχικά χώρα, οι κληρονόμοι του θρόνου κατάφεραν με τη διπλωματία τους να περιέλθουν στον έλεγχό τους σημαντικά Αλπικά περάσματα. Δύο από τους γιους του Ουμβέρτου ακολούθησαν τον κλήρο, και αναρριχώμενοι τα αξιώματα διετέλεσαν επίσκοποι στο Αβαείο του Αγίου Μαυρίκιου στις όχθες του Ροδανού ποταμού, ανατολικά της Λίμνης της Γενεύης· ο δε Άγιος Μαυρίκιος παραμένει και στις μέρες μας προστάτης άγιος του Οίκου της Σαβοΐας.

Κληρονόμος του θρόνου, ο Όθων της Σαβοΐας, ανέλαβε ηγεμόνας το 1051 μετά τον θάνατο του μεγαλύτερού του αδελφού Αμεδαίου Α'. Ο γάμος του με τη μαρκησία Αδελαΐδα εκ Τορίνου αυτομάτως συμπεριέλαβε την Κομητεία της Σούσα, με τις πόλεις του Τορίνου και του Πινερόλο, στην επικράτεια του Οίκου. Η διπλωματική αυτή κίνηση τέθηκε σύντομα υπ´ όψη των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, αποδίδοντας ανάστημα στον Οίκο έναντι της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ισπανίας.

Μήλον της έριδος ήταν η διαφιλονικούμενη περιοχή που εντοπίζεται στο σημερινό Καντόνι του Βω, όπου και είχαν καταλάβει το Κάστρο του Σιγιόν: η επέλαση στο Βω ανακόπηκε από τη Γενεύη κατά τη διάρκεια της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, μετά την οποία το κάστρο περιήλθε στο Καντόνι της Βέρνης. Αργότερα, το Πεδεμόντιο ενώθηκε με την Σαβωδία, από την οποία προέκυψε εκ παραφθοράς το όνομα Σαβοΐα (Savoia). Οι δε Σαβόιοι έλκυαν την καταγωγή τους από τους Κέλτες και τους Ρωμαίους.

Επέκταση, υποχώρηση και ευημερία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη του 14ου αιώνα ο Οίκος της Σαβοΐας είχε επεκταθεί στις παρακείμενες περιοχές και με τις ευλογίες του Αυτοκράτορα Σιγισμούνδου της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Αμεδαίος Η΄ κόμης της Σαβοΐας στέφθηκε το 1416 δούκας της Σαβοΐας.

Εντούτοις την εποχή της Αναγέννησης ο Οίκος έπεσε σε πολεμική κρίση· ο Κάρολος Η΄ της Γαλλίας εισέβαλε στο Πεδεμόντιο της Σαβοΐας και την υπόλοιπη Ιταλία, καταλαμβάνοντας μέχρι το 1494 και τη Νάπολη. Ο Οίκος της Σαβοΐας υπαναχώρησε και κατέστησε το Τορίνο έδρα του, κάτι που διατηρήθηκε μέχρι την ενοποίηση της Ιταλίας.

Το 1553 ανήλθε στον θρόνο ο Εμμανουήλ Φιλιβέρτος. Οι οικογενειακές του εκτάσεις ανήκαν πλέον στο Γαλλικό Στέμμα και ελπίζοντας να τις επανακτήσει, συμμάχησε με την κύρια απειλή της Γαλλίας, τον Οίκο των Αψβούργων. Δήλωσε υποταγή στον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας και του ανατέθηκε η διοίκηση των Κάτω Χωρών (οι οποίες τότε αποτελούντο από 17 επαρχίες, σε σημερινά εδάφη της Ολλανδίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου, της Γαλλίας και της Γερμανίας) από το 1555 έως το 1559. Με αυτήν την ιδιότητα ηγήθηκε της Ισπανικής εισβολής στη βόρεια Γαλλία σημειώνοντας μεγάλη νίκη στο Σαιν-Κεντέν το 1557. Εκμεταλλευόμενος τις διάφορες έριδες του ευρωπαϊκού πολιτικού κόσμου της εποχής, άρχισε να ανακαταλαμβάνει πρώην περιοχές του Οίκου της Σαβοΐας, μεταξύ αυτών και την πόλη του Τορίνου. Η πρωτεύουσα του Δουκάτου μεταφέρθηκε έτσι από το Σαμπερί στο Τορίνο και -καταργώντας τη λατινική- ως επίσημη γλώσσα ορίστηκε η ιταλική.

Η οικονομική άνθηση του 17ου αιώνα στην περιοχή του Τορίνου συμπαρέσυρε τον Οίκο της Σαβοΐας, καθιστώντας τον αναγνωρίσιμη οικονομική δύναμη. Ο Κάρολος Εμμανουήλ Β΄ επένδυσε στις μεταφορές, αναπτύσσοντας το λιμάνι της Νίκαιας και κατασκευάζοντας έναν δρόμο, ο οποίος μέσω των Άλπεων συνέδεε την Ιταλία με τη Γαλλία. Ταυτόχρονα οι πολιτικοί του χειρισμοί και η εστιασμένη του διπλωματία χάρισαν στον Οίκο περαιτέρω εδαφική επέκταση. Στις αρχές του 18ου αιώνα, επί Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής, ο Βίκτωρ Αμεδαίος Β΄ της Σαρδηνίας συμμάχησε με το στρατόπεδο των Αψβούργων και μέσω της Συνθήκης της Ουτρέχτης κέρδισε σημαντικά εδάφη στην ΒΑ Ιταλία, καθώς και το Στέμμα της Σικελίας.

Το Βασίλειο της Ιταλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη βοήθεια του Βασιλείου της Σικελίας, την αναγνώριση του αξιώματος της βασιλείας καθώς και τον πλούτο του Παλέρμο, ο Οίκος της Σαβοΐας αναπτύχθηκε και ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Το 1720 αντάλλαξε μάλιστα τη Σικελία με τη Σαρδηνία, την οποία και έθεσε υπό την ηγεμονία του, ενώ το 1792 συντάχθηκε με την Πρώτη Συμμαχία εναντίον της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας· ο Ναπολέων τους κατέστειλε το 1796, υποχρεώνοντάς τους στην αποδοχή της Συνθήκης των Παρισίων, απόρροια της οποίας ήταν η ελεύθερη διέλευση του Γαλλικού Στρατού μέσω του Πεδεμοντίου. Δυο χρόνια αργότερα, το 1798, ο στρατηγός Μπαρτελεμί Ζουμπέρ κατέλαβε το Τορίνο και υποχρέωσε τον Κάρολο Εμμανουήλ Δ΄ να παραιτηθεί του θρόνου του και να αυτοεξοριστεί στη Σαρδηνία. Με την πτώση του Ναπολέοντα το 1814, το βασίλειο αποκαταστάθηκε και -βάσει του Συνεδρίου της Βιέννης- προσαρτήθηκε σε αυτό η Δημοκρατία της Γένοβας.

Εν τω μεταξύ η λαϊκή γνώμη χρωματίστηκε από εθνικιστικές προσωπικότητες· ο Τζουζέπε Ματσίνι διακήρυττε πως η ενοποίηση της Ιταλίας θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω της λαϊκής εξέγερσης. Ωστόσο μετά την αποτυχία των επαναστάσεων του 1848 οι Ιταλοί εθνικιστές αναγνώρισαν στο Βασίλειο της Σαρδηνίας και τον πρωθυπουργό του Κόμη του Καβούρ την ευκαιρία, να λάβει το όραμά τους για μια ενωμένη Ιταλία σάρκα και οστά. Το 1848 υπό το Αλβερτινό Καθεστώς (Statuto Albertino), ο Κάρολος Αλβέρτος αναγνώρισε το σύνταγμα του Βασιλείου της Σαρδηνίας, το οποίο συμπεριλάμβανε τις περιοχές της βορειοδυτικής Ιταλίας, όπως το Πεδεμόντιο. Το Αλβερτινό Καθεστώς αποτέλεσε έτσι τη νομική βάση του Βασιλείου, ακόμη και μετά την Ιταλική ενοποίηση, καθώς και τη μετατροπή του Βασιλείου της Σαρδηνίας σε Βασίλειο της Ιταλίας το 1861.

Το νεοσύστατο Βασίλειο της Ιταλίας αποτέλεσε το πρώτο ιταλικό κράτος που περιλάμβανε ολόκληρη την ιταλική χερσόνησο, από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο πρώτος του εστεμμένος Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ ωστόσο, δεν είχε υπό την ηγεμονία του τις επαρχίες της Βενετίας και του Λάτιου. Ωστόσο ο Οίκος της Σαβοΐας κυριάρχησε στην Ιταλία για πολλές ακόμη δεκαετίες, επικρατώντας του Ιταλο-Αυστριακού Πολέμου και της συνεχιζόμενης Ιταλικής ενοποίησης, διασχίζοντας ακόμη και το κατώφλι του 20ού αιώνα, οπότε και ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Η σκοτεινή πλευρά της Σαβοΐας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την ιστορία του Οίκου της Σαβοΐας δεν λείπουν τα μελανά σημεία και οι επίμαχες ιστορικές αναφορές· σε αρκετές περιπτώσεις έχει ασκηθεί σφοδρή κριτική για μαζικές σφαγές άοπλων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και γηραιών.

Τον Απρίλη του 1655 γίνεται αναφορά στην αντίσταση των Βαλδένσιων, μια Προτεσταντική μειονότητα, κατά της μετακίνησής τους και περιορισμού τους σε απόμακρα σημεία του βασιλείου. Σε απάντηση, ο Κάρολος Εμμανουήλ Β΄ διέταξε την εξόντωσή τους· το βίαιο του γεγονότος προκάλεσε την αποστροφή της Ευρώπης, με τον Όλιβερ Κρόμγουελ (τότε ηγεμόνα της Αγγλίας) να πρωτοστατεί υπέρ των Βαλδένσιων, μέσα από επιστολές, εράνους, εφαρμόζοντας γενική νηστεία, αλλά και με την απειλή να αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις. Η εν λόγω σφαγή ενέπνευσε τον Τζον Μίλτον να συγγράψει το σονέτο "On the Late Massacre in Piedmont" ("επί της αλησμονήτου σφαγής στο Πεδεμόντιο").

Αιματοβαμμένο θα μείνει και το 1898, όπου σημειώνεται μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των αρχών και διαδηλωτών, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τις υψηλότατες τιμές στο ψωμί. Το συμβάν, όπου χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και κανόνια κατά του πλήθους, θα μείνει στην ιστορία ως «Σφαγή του Μπάβα-Μπεκάρις», ενώ ο βασιλεύς Ουμβέρτος Α΄ θα παρασημοφορήσει τον Φιορέντσο Μπάβα-Μπεκάρις για την επιτυχή εκτέλεση της αποστολής του. Το γεγονός αυτό εξοργίζει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και προκαλεί, τον Ιούλιο του 1900 στη Μόντσα, τη δολοφονία του βασιλέως· εκτελεστής ήταν ο Γκαετάνο Μπρέσι, αδελφός μιας από τις γυναίκες που σκοτώθηκαν στις οδομαχίες, ο οποίος επέστρεψε στην Ιταλία από της ΗΠΑ για να εκδικηθεί τον άδικο χαμό της. Ο βασιλέας είχε ήδη στοχοποιηθεί στο παρελθόν, από τους αναρχικούς Τζοβάννι Πασανάντε και Πιέτρο Ατσιαρίτο.

Άνοδος του φασισμού και τέλος της μοναρχίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με το πέρας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Ιταλία βρέθηκε σε μειονεκτική θέση, σε σχέση τουλάχιστον με αυτά που είχαν συμφωνηθεί κατά τη Συμφωνία του Λονδίνου (1915). Η φθίνουσα πορεία της οικονομίας της έδωσε έρεισμα για την απαξίωση του πολιτικού της κόσμου, αλλά και βήμα στην άνοδο του εθνικισμού· αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε η συμβολική Πορεία προς τη Ρώμη, υπό την ηγεσία του μετέπειτα φασιστικού ηγέτη Μπενίτο Μουσολίνι.

Παρά την προτροπή του στρατηγού και αντιβασιλέα Πιέτρο Μπαντόλιο για την αντιμετώπιση του φασιστικού κινήματος, ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ αποφασίζει να δείξει ανοχή στις κινήσεις του Μουσολίνι, διορίζοντάς τον πρωθυπουργό στις 28 Οκτωβρίου 1922. Η σιωπηρή παρουσία του βασιλέα δεν απέτρεψε την αυξανόμενη δύναμη και καταπάτηση εξουσιών, καθιστώντας τον Μουσολίνι απόλυτο ηγέτη, ο οποίος κατάργησε κάθε δημοκρατικό στοιχείο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1925. Τρία χρόνια αργότερα η απόπειρα του βασιλέα για ανατροπή της φασιστικής ηγεσίας απέτυχε παταγωδώς· η ηττοπαθής στάση του βασιλέα τον κατέστησε αντικείμενο δριμύτατης κριτικής, με δεινές συνέπειες τόσο για την Ιταλία όσο και τη μοναρχία εν γένει.

Το 1936 η Ιταλία καταλαμβάνει την Αιθιοπία, της οποίας ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' στέφεται Αυτοκράτορας, ενώ τρία χρόνια αργότερα στην Αυτοκρατορία προστίθεται το Στέμμα της Αλβανίας. Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μουσολίνι και οι δυνάμεις του άξονα βρίσκονται στη θέση των ηττημένων· οι υποστηρικτές του βασιλέα στρέφονται στις Συμμαχικές Δυνάμεις, οι οποίες θα δώσουν την υποστήριξή τους με την προϋπόθεση της απομάκρυνσης του Μουσολίνι από την ηγεσία. Στις 24 Ιουλίου 1943, κατόπιν αρνητικού ψηφίσματος του Ανώτατου Φασιστικού Συμβουλίου, ο Βίκτωρ Εμμανουήλ αποπέμπει τον Μουσολίνι, αποκαθιστά τα Στέμματα της Αιθιοπίας και Αλβανίας και δίνει το χρίσμα της πρωθυπουργίας στον Πιέτρο Μπαντόλιο. Στις 8 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους η νέα κυβέρνηση ανακοινώνει τον, ήδη από πέντε ημερών, συνασπισμό της στις Συμμαχικές Δυνάμεις· εντούτοις, ο βασιλιάς σε ακόμη μια επίδειξη έλλειψης κρίσεως, καταφεύγει με την κυβέρνηση στο Μπρίντιζι, αφήνοντας τις στρατιωτικές του δυνάμεις χωρίς οδηγίες.

Καθώς οι Σύμμαχοι και οι δυνάμεις της Αντίστασης καταδιώκουν τα ναζιστικά και φασιστικά στοιχεία της χώρας, η κοινή λογική υπαγορεύει την αδυναμία διακυβέρνησης από τον Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ'. Τον Ιούνιο του 1944 η Ρώμη απελευθερώνεται και η βασιλική ηγεσία περνάει στον Πρίγκηπα Ουμβέρτο, ο οποίος λαμβάνει το χρίσμα του Luogotenente (γενικός αντιστράτηγος του βασιλείου). Μέσα στον επόμενο χρόνο η κοινή γνώμη βρίσκει ανακούφιση σε δημοψήφισμα, περί διατήρησης του μοναρχικού καθεστώτος ή της καθιέρωσης δημοκρατικού πολιτεύματος. Σε μια απόπειρα να επηρεάσει την ψήφο, ο Βίκτωρ Εμμανουήλ παραιτείται του θρόνου στις 9 Μαΐου 1946, παραδίδοντας το Στέμμα στον υιό του Ουμβέρτο Β΄· τα αποτελέσματα θα τον διαψεύσουν, καθώς έναν μήνα αργότερα, το 54% των ψηφοφόρων τάσσεται υπέρ της δημοκρατίας. Ο έκπτωτος βασιλέας καταφεύγει στην Αίγυπτο, όπου και απέπνευσε έναν χρόνο μετά.

Το Βασίλειο της Ιταλίας καταργείται επίσημα στις 12 Ιουνίου 1946, με τον Ουμβέρτο Β' να παραδίδει τα σκήπτρα της εξουσίας στον νέο πρωθυπουργό Αλτσίντε ντε Γκάσπερι, και με τη γενική έκκληση για την υποστήριξη της νέας κυβέρνησης. Ο τελευταίος μονάρχης αυτοεξορίζεται ανεπιστρεπτί στην Πορτογαλία, όπου και πεθαίνει το 1983.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ιταλίας, το ισχύον πολίτευμα της δημοκρατίας δεν μπορεί να υποστεί καμία αλλαγή με συνταγματική αναθεώρηση, καθιστώντας έτσι την αναστροφή του σε μοναρχία απολύτως παράνομη. Στο σύνταγμα προβλέπετο η απαγόρευση εισόδου στη χώρα κάθε άρρενος διαδόχου του Οίκου της Σαβοΐας· η άρση του επίμαχου άρθρου τελέστηκε το 2002, ως μέρος μιας συμφωνίας που προβλέπει την ελεύθερη είσοδο του Πρίγκηπα Βίκτωρα Εμμανουήλ, ύστατου διαδόχου του Οίκου, με την καθολική παραίτησή του από όλα του τα δικαιώματα επί του θρόνου[1].

Ο Οίκος της Σαβοΐας σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ανάκτορα του βασιλικού οίκου στο Τορίνο καθώς και παρακείμενα κτήρια αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Οι βασιλικοί τίτλοι και αξιώματα του Οίκου δεν ενέχουν πλέον καμία νομική αναγνώριση από τη Δημοκρατία της Ιταλίας, ωστόσο τα εναπομείναντα μέλη της σειράς διαδοχής του θρόνου (δελφίνοι) διατηρούν σε κάποιον βαθμό τους τίτλους τους, ιδίως ως μέλη δυναστειών και έκπτωτων βασιλικών οικογενειών, όπως αυτούς του Δούκα της Σαβοΐας, του Πρίγκηπα της Νάπολης, του Πρίγκηπα του Πεδεμοντίου και του Δούκα της Αόστης.

Επί του παρόντος, η ηγεμονία του Οίκου διαφιλονικείται από δύο εξαδέλφους: ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ, ο οποίος διεκδικούσε τον τίτλο του Βασιλέα της Ιταλίας και ο Αμεντέο, λεγόμενος «δούκας της Αόστας», ο οποίος ακόμη «διεκδικεί» τον τίτλο του Δούκα της Σαβοΐας. Η «διαμάχη» τους δεν υπήρξε πάντοτε επί ειρηνικοίς όροις: στις 21 Μαΐου 2004 ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ, σε επίσημο δείπνο του βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος Α΄ την παραμονή των γάμων του υιού του Φιλίππου, γρονθοκόπησε δις τον Αμεδαίο στο πρόσωπο[2].

Ορισμένα άλλα εναπομείναντα μέλη του Οίκου έχουν εμπλακεί σε επαίσχυντα περιστατικά: στις 16 Ιουνίου 2006, ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ συνελήφθη στη Βαρέννα και φυλακίστηκε στην Ποτέντσα, με την κατηγορία της πολιτικής διαφθοράς καθώς και την «στρατολόγηση» ιερόδουλων στο καζίνο του Καμπιόνε[3][4][5]. Αρκετές ημέρες μετά, ο άλλοτε υποψήφιος βασιλέας αφέθηκε μερικώς ελεύθερος, κρατούμενος σε κατ' οίκον περιορισμό [6]. Στις 20 Ιουλίου του ιδίου έτους έπαυσαν τα περιοριστικά μέτρα, χωρίς ωστόσο να έχει το δικαίωμα εξόδου από τη χώρα.

Ο υιός του Βίκτωρα Εμμανουήλ, Εμανουέλε Φιλιμπέρτο της Σαβοΐας (1972), πρίγκιπας της Βενετίας, κατοικοεδρεύει στη Γενεύη, όπου εργάζεται ως διαχειριστής ομολογιακών κεφαλαίων (hedge fund). Το 2007 πατέρας και υιός, εκπροσωπούμενοι από ομάδα δικηγόρων, διεκδίκησαν, με επιστολή τους στον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, αποζημιώσεις για τα έτη που πέρασαν εξόριστοι[7]. Σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Εμμανουήλ -Φιλιβέρτος ζήτησε την επιστροφή Ιταλικών μνημείων, όπως το Παλάτι Κουιρινάλε και η Βίλλα Άντα, στην κυριότητα της οικογενείας της Σαβοΐας. Η απάντηση από το κυβερνητικό γραφείο τύπου αποσαφηνίζει πως η πρώην βασιλική οικογένεια δεν δικαιούται καμία αποζημίωση· τουναντίον, η Ιταλία επιφυλάσσεται της αξίωσης αποζημιώσεων, εξαιτίας της επίμαχης συνεργασίας της βασιλικής οικογενείας με τον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Το δε Σύνταγμα της Ιταλίας περιέχει άρθρο, στο οποίο μνημονεύεται η ολοσχερής κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των εξόριστων Σαβόιων.

Το πατρογονικό γενεαλογικό δέντρο του Οίκου της Σαβοΐας έφερε τέσσερις άρρενες απογόνους από το 1996 έως το 2009. Το 2008 Αϊμόνε, που αυτοαποκαλείται «πρίγκηπας» και «δούκας της Απουλίας», ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου με την Όλγα της πρώην βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, δεύτερη εξαδέλφη του, φέρνοντας στον κόσμο τα αγόρια που ονομάστηκαν Ουμπέρτο (2009) και Αμεντέο (2011).

Κόμητες της Σαβοΐας (11ος αιώνας – 1416)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κλάδοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τα αδέλφια Θωμάς Γ' και Αμεδαίος Ε' , αν και μεγαλύτερος ήταν ο πρώτος, ωστόσο κληρονόμησε μόνο το Πεδεμόντιο. Στην κομητεία της Σαβοΐας υπερίσχυσαν οι θείοι του, που την άφησαν στον νεότερο αδελφό του Αμεδαίο Ε'. Δημιουργήθηκε έτσι ο κλάδος του Πεδεμοντίου, που εξέλιπε όμως το 1408 και το Πεδεμόντιο επανενώθηκε με τη Σαβοΐα στο πρόσωπο του Αμεδαίου Η', που από κόμης αναβαθμίστηκε σε δούκας της Σαβοΐας.

Από τα αδέλφια Κάρολος Γ' και Φίλιππος ο πρώτος ως μεγαλύτερος έγινε δούκας της Σαβοΐας. Ο Φίλιππος πήρε δώρο από τον ανιψιό του Φραγκίσκο Α' βασιλιά της Γαλλίας το δουκάτο του Νεμούρ, ιδρύοντας τον κλάδο Σαβοΐας-Νεμούρ, που εξέλιπε όμως το 1659.

Οι απόγονοι του Βίκτορα-Αμεδαίου Α' έγιναν βασιλείς της Σαρδηνίας, ενώ ο αδελφός του Θωμάς-Φραγκίσκος ονομάστηκε πρίγκιπας του Καρινιάνο, ιδρύοντας τον κλάδο Σαβοΐας-Καρινιάνο. Ο Θωμάς-Φραγκίσκος είχε δύο γιους, από τους οποίους ο δεύτερος Ευγένιος-Μαυρίκιος κληρονόμησε από τη μητέρα του την κομητεία του Σουασόν, ιδρύοντας τον κλάδο Σαβοΐας-Καρινιάνο-Σουασόν, που εξέλειψε το 1734.

Το 1831 απεβίωσε ο Κάρολος-Φήλιξ της Σαρδηνίας, τελευταίος του πρεσβύτερου κλάδου και τον διαδέχθηκε ο γιος του 5ου εξαδέλφου του, ο Κάρολος-Αλβέρτος πρίγκιπας του Καρινιάνο που έγινε βασιλιάς της Σαρδηνίας. Έτσι ο ως τώρα νεότερος κλάδος του Καρινιάνο έγινε ο κύριος κλάδος του Οίκου. Ο Κάρολος-Αλβέρτος είχε δύο γιους, τον Βίκτορα-Εμμανουήλ Β' που από βασιλιάς της Σαρδηνίας έγινε βασιλιάς της Ιταλίας και τον Φερδινάνδο που ονομάστηκε δούκας της Γένουας, ιδρύοντας τον πλάγιο κλάδο της Γένουας, που εξέλιπε το 1996.

Από τους δύο γιους του Βίκτορα Εμμανουήλ Β', ο δευτερότοκος Αμεδαίος Α' ονομάστηκε δούκας της Αόστης, ιδρύοντας τον κλάδο της Αόστας, με τωρινό εκπρόσωπο τον Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστας.

Ο πρωτότοκος Ουμβέρτος Α' έχει απόγονο στις ημέρες μας τον Εμανουέλε Φιλιμπέρτο, που όμως δεν έχει άρρενες απογόνους, έτσι μετά από αυτόν ο νεότερος κλάδος της Αόστης θα γίνει ο κύριος κλάδος του Οίκου.

Συνοπτικά έχουμε τους κλάδους:

  • Πεδεμοντίου
  • Νεμούρ
  • Καρινιάνο
    • Σουασόν
    • Βιλαφράνκα
    • Γένουας
    • Αόστης

Δούκες της Σαβοΐας (1416-1860)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως αντάλλαγμα για την βοήθεια της Γαλλίας στην ενοποίηση της Ιταλίας, ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ Β΄ παραχωρεί την Σαβοΐα και την κομητεία της Νίκαιας τα οποία προσαρτώνται στη Γαλλία, σε συνέχεια της Συνθήκης του Τορίνου. Ο Βίκτωρ-Εμμανουήλ Β΄ έπαψε να φέρει τον τίτλο του Δούκα της Σαβοΐας από την Συνθήκη της 24ης Μαρτίου 1860 σχετικής με την Προσάρτηση της Σαβοΐας. Το άρθρο 2 αυτής της συμφωνίας αναφέρει ότι ο Βίκτωρας-Εμμανουήλ Β΄ παραιτείται για τον εαυτό του και όλους τους απογόνους και τους διαδόχους του από όλα τα δικαιώματά του και τους τίτλους του στην Σαβοΐα. Οι διάδοχοί του, οι βασιλείς Ουμβέρτος Α΄, Βίκτωρ-Εμμανουήλ Γ΄ και Ουμβέρτος Β΄ συνέχισαν να χρησιμοποιούν επίσημα τον τίτλο του "δούκα της Σαβοΐας" ως αρχηγοί του Οίκου της Σαβοΐας, όπως και οι αρχηγοί του Οίκου της Αυστρίας συνέχισαν να χρησιμοποιούν τον τίτλο του "δούκα της Λωρραίνης και του Μπαρ" μέχρι τις μέρες μας. Αυτός ο τίτλος αυτό τον καιρό έχει ζητηθεί από τον πρίγκηπα Βίκτορα-Εμμανουήλ της Σαβοΐας, γιο του βασιλιά Ουμβέρτου Β΄, και από τον 3ο εξάδελφό του, τον πρίγκηπα Αμεδαίο Γ' 5ο δούκα της Αόστης.

Γενεαλογία του Οίκου της (11ος - 15ος αι.)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ουμβέρτος Α΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Α΄
κόμης της Σαβοΐας
 
Όθων
κόμης της Σαβοΐας
 
Μπούρχαρντ
επίσκοπος της Αόστας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Πέτρος Α΄
κόμης της Σαβοΐας
 
Αμεδαίος Β΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ουμβέρτος Β΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Γ΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ουμβέρτος Γ΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Θωμάς Α΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Δ΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Θωμάς Β΄
κόμης του Πεδεμοντίου
 
Πέτρος Β΄
κόμης της Σαβοΐας
 
Φίλιππος Α΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βονιφάτιος
κόμης της Σαβοΐας
 
Θωμάς Γ΄
κόμης του Πεδεμοντίου
ΚΛΑΔΟΣ ΠΕΔΕΜΟΝΤΙΟΥ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Ε΄
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Α΄
βαρόνος του Βω
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φίλιππος A΄
κόμης του Πεδεμοντίου
σύζ.Ισαβέλλα Βιλλεαρδουΐνη
πριγκίπισσα Αχαΐας
 
Πέτρος
αρχιεπίσκοπος της Λυών
 
Εδουάρδος
κόμης της Σαβοΐας
 
Αίμων
κόμης της Σαβοΐας
σύζ.Γιολάντα Παλαιολογίνα
του Μομφερράτου
 
Ιωάννα (Άννα)
σύζ.Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος
Αυτοκράτωρ Ρωμαίων
 
Λουδοβίκος Β΄
βαρόνος του Βω
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ιάκωβος
κόμης του Πεδεμοντίου
 
 
 
 
 
Ιωάννα
σύζ.Ιωάννης Γ΄ των Ντρε
δούκας της Βρετάνης
 
Αμεδαίος ΣΤ΄ ο Πράσινος
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φίλιππος Β΄
κόμης του Πεδεμοντίου
 
Αμεδαίος
κόμης του Πεδεμοντίου
 
Λουδοβίκος
κόμης του Πεδεμοντίου
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Ζ΄ ο Κόκκινος
κόμης της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Μαργαρίτα
σύζ.Θεόδωρος Β΄ Παλαιολόγος
μαρκήσιος του Μομφερράτου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Η΄
κόμης, δούκας της Σαβοΐας
αντίπαπας ως Φήλιξ Ε΄
 
Ιωάννα
σύζ.Ιωάννης-Ιάκωβος Παλαιολόγος
μαρκήσιος του Μομφερράτου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος
δούκας της Σαβοΐας
σύζ.Άννα των Πουατιέ-Λουζινιάν
της Κύπρου
 
Φίλιππος
κόμης της Γενεύης
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Θ΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Λουδοβίκος
κόμης της Γενεύης
σύζ.2.Καρλόττα Πουατιέ-
Λουζινιάν
βασ. της Κύπρου
 
Φίλιππος Β΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Μαργαρίτα
σύζ.1.Ιωάννης Δ΄ Παλαιολόγος
μαρκήσιος του Μομφερράτου
2.Πέτρος Β΄ Λουξεμβούργου
κόμης Σαιν-Πολ, Μπριέν
 
Ιάκωβος
κόμης του Ρομόν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φιλιβέρτος Α΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Κάρολος Α΄
δούκας της Σαβοΐας
σύζ.Λευκή Παλαιολογίνα
του Μομφερράτου
 
Φιλιβέρτος Β΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Κάρολος Γ΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Φίλιππος
δούκας του Νεμούρ
ΚΛΑΔΟΣ ΝΕΜΟΥΡ
 
(νόθος) Ρενέ
μαρκήσιος του Βιλάρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος Β΄
δούκας της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
Εμμανουήλ Φιλιβέρτος
δούκας της Σαβοΐας
 
Ιάκωβος
δούκας του Νεμούρ
 
Ονοράτιος
μαρεσάλης της Γαλλίας

Γενεαλογία του Οίκου της Σαβοΐας (16ος - 20 ος αι.)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 
 
 
 
Εμμανουήλ Φιλιβέρτος
δούκας της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ιάκωβος
δούκας του Νεμούρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος-Εμμανουήλ Α΄
δούκας της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος-Εμμανουήλ
δούκας του Νεμούρ
 
Ερρίκος Α΄
δούκας του Νεμούρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Αμεδαίος Α΄
δούκας της Σαβοΐας
 
Εμμανουήλ Φιλιβέρτος
αντιβασιλιάς της Σικελίας
 
Μαυρίκιος
καρδινάλιος
 
 
 
 
 
Θωμάς-Φραγκίσκος
πρίγκιπας του Καρινιάνο
ΚΛΑΔΟΣ ΚΑΡΙΝΙΑΝΟ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος Α΄
δούκας του Νεμούρ
 
Κάρολος-Αμεδαίος
δούκας του Νεμούρ
 
Ερρίκος Β΄
δούκας του Νεμούρ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φραγκίσκος-Υάκινθος
δούκας της Σαβοΐας
 
Κάρολος-Εμμανουήλ Β΄
δούκας της Σαβοΐας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Εμμανουήλ-Φιλιβέρτος
πρίγκιπας του Καρινιάνο
 
 
 
 
 
Ευγένιος-Μαυρίκιος
κόμης του Σουσόν
ΚΛΑΔΟΣ ΣΟΥΑΣΟΝ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Αμεδαίος Β΄
βασ. της Σαρδηνίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Αμεδαίος Α΄
πρίγκιπας του Καρινιάνο
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος-Θωμάς
κόμης του Σουασσόν
 
Ευγένιος της Σαβοΐας
στρατηγός της Αυστρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος-Εμμανουήλ Γ΄
βασ. της Σαρδηνίας
 
(νόθος)
Βίκτωρ-Φραγκίσκος
μαρκήσιος της Σούζα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Λουδοβίκος-Βίκτωρ
πρίγκιπας του Καρινιάνο
 
 
 
 
 
Θωμάς-Εμμανουήλ
κόμης του Σουασσόν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Αμεδαίος Γ΄
βασ. της Σαρδηνίας
 
Βενέδικτος
δούκας του Σαμπλαί
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Αμεδαίος Β΄
πρίγκιπας του Καρινιάνο
 
Ευγένιος
κόμης της Βιλαφράνκα
ΚΛΑΔΟΣ ΒΙΛΑΦΡΑΝΚΑ
 
Ευγένιος-Ιωάννης
κόμης του Σουασόν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος-Εμμανουήλ Δ΄
βασ. της Σαρδηνίας
 
Βίκτωρ-Εμμανουήλ Α΄
βασ. της Σαρδηνίας
 
Κάρολος-Φήλιξ
βασ. της Σαρδηνίας
 
Μαυρίκιος Ιωσήφ
δούκας του Μονφεράτου
 
Ιωσήφ Βενέδικτος
κόμης του Άστι
 
Κάρολος-Εμμανουήλ
πρίγκιπας του Καρινιάνο
 
Ιωσήφ-Μάριος
κόμης της Βιλαφράνκα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Κάρολος-Αλβέρτος
βασ. της Σαρδηνίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Εμμανουήλ Β΄
βασ. της Σαρδηνίας
βασ. της Ιταλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Φερδινάνδος
δούκας της Γένουας
ΚΛΑΔΟΣ ΓΕΝΟΥΑΣ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ουμβέρτος Α΄
βασ. της Ιταλίας
 
 
 
 
 
Αμεδαίος Α΄
βασ. της Ισπανίας
1ος δούκας της Αόστης
ΚΛΑΔΟΣ ΑΟΣΤΗΣ
 
Οντόνε
δούκας του Μομφερράτου
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Θωμάς
δούκας της Γένουας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Εμμανουήλ Γ΄
βασ. της Ιταλίας
 
 
 
 
 
Εμμανουήλ-Φιλιβέρτος
2ος δούκας της Αόστης
 
Βιττόριο Εμανουέλε
κόμης του Τορίνο
 
Αμεδαίος-Λουδοβίκος
δούκας των Αβρουζίων
 
Ουμβέρτος
κόμης του Σαλέμι
 
Φερδινάνδος
δούκας της Γένουας
 
Φιλιβέρτος
δούκας της Γένουας
 
Ανταλμπέρτο
δούκας του Μπέργκαμο
 
Ευγένιος
δούκας της Γένουας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ουμβέρτος Β΄
βασ. της Ιταλίας
 
Αμεντέο Β΄
3ος δούκας της Αόστης
 
Αϊμόνε
4ος δούκας της Αόστης
σύζ.Ειρήνη (κόρη του
Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Βίκτωρ-Εμμανουήλ
πρίγκιπας της Νάπολης
 
 
 
 
 
Αμεντέο Γ΄
λεγόμενος «5ος δούκας της Αόστας»
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Εμανουέλε Φιλιμπέρτο
πρίγκιπας της Βενετίας
 
 
 
 
 
Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστας
αυτοαποκαλούμενος «δούκας της Απουλίας»
σύζ. Όλγα (κόρη του Μιχαήλ
πρίγκιπα της Ελλάδας)
 

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Guardian Newspaper http://www.guardian.co.uk/spain/article/0,2763,1227375,00.html
  2. Right royal punch-up at Spanish prince's wedding
  3. Arrest and jail
  4. Arrested Italy prince goes from palace to jail
  5. «The Prince and the prostitutes». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2012. 
  6. «House arrest». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2012. 
  7. Savoy claim http://rome.wantedineurope.com/news/news.php?id_n=3846

Ξενόγλωσση βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Francesco Cognasso: I Savoia nella politica europea. Milano, 1941 (Storia e politica).
  • Robert Katz: The Fall of the House of Savoy. A Study in the Relevance of the Commonplace or the Vulgarity of History, London 1972.
  • Eugene L. Cox: The Eagles of Savoy. The House of Savoy in thirteenth-century Europe. Princeton, N.J., 1974.
  • Denis Mack Smith: Italy and its Monarchy, New Haven, 1992.
  • Toby Osborne: Dynasty and Diplomacy in the Court of Savoy. Political Culture and the Thirty Years' War (Cambridge Studies in Italian History and Culture), Cambridge 2002.
  • Paolo Cozzo: La geografia celeste dei duchi di Savoia. Religione, devozioni e sacralità in uno Stato di età moderna (secoli XVI-XVII), Bologna, il Mulino, 2006, 370 pp.
  • Enrico Castelnuovo (a cura di): La Reggia di Venaria e i Savoia. Arte, magnificenza e storia di una corte europea. Vol. 1-2. Turin, Umberto Allemandi & C., 2007, 364 + 309 pp.
  • Walter Barberis (a cura di): I Savoia. I secoli d'oro di una dinastia europea. Torino, Giulio Einaudi Editore, 2007, 248 pp.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα House of Savoy στο Wikimedia Commons