Μάχη της Οχρίδας
| Μάχη της Οχρίδας | |||
|---|---|---|---|
| Χρονολογία | 14 ή 15 Σεπτεμβρίου 1464 | ||
| Τόπος | κοντά στην Οχρίδα, σημερινή Βόρεια Μακεδονία | ||
| Έκβαση | Αλβανοβενετική νίκη | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
Η Μάχη της Οχρίδας έλαβε χώρα στις 14 ή 15 Σεπτεμβρίου 1464 μεταξύ των δυνάμεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των δυνάμεων του Σκεντέρμπεη από την Αλβανία. Μια Σταυροφορία είχε σχεδιαστεί από τον Πάπα Πίο Β΄ με τον Σκεντέρμπεη ως ένα από τους κύριους ηγέτες της. Η μάχη κοντά στην Οχρίδα έγινε ως αποτέλεσμα της Αλβανικής εισβολής στην Οθωμανική επικράτεια.
Οι Τούρκοι που στάθμευαν στην περιοχή δέχθηκαν την επίθεση από άνδρες του Σκεντέρμπεη και 1000 Βενετούς στρατιώτες υπό τον Κιμαρόστο. Οι Τούρκοι άφησαν την προστασία τους στην Οχρίδα και έπεσαν σε ενέδρα από το Αλβανικό ιππικό. Ο Σκεντέρμπεης κέρδισε την μάχη και οι άντρες του εισέπραξαν 40.000 δουκάτα από τα λύτρα για τους Οθωμανούς αξιωματικούς. Ωστόσο, ο Πίος πέθανε πριν ξεκινήσει η σχεδιασμένη σταυροφορία, αφήνοντας τον Σκεντέρμπεη να πολεμήσει τις μάχες του σχεδόν μόνος.
Προοίμιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η σταυροφορία του Πάπα Πίου Β' κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κηρύχθηκε το Νοέμβριο 1463. Ο Σκεντέρμπεης, ο ηγέτης των Αλβανών, ήταν ένας ζωτικής σημασίας σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια και θα είχε γίνει ένας από τους κύριους ηγέτες.[1] Οι Ενετοί, οι οποίοι επίσης θα συμμετείχαν στη Σταυροφορία, δεν μπορούσαν να πείσουν τον Λέκε Δουκατζίνι, τον χλιαρό σύμμαχο του Σκεντέρμπεη στη βόρεια Αλβανία να συμμετέχει, μέχρι να παρέμβει ο Πάπας. Επιπλέον, οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν απρόθυμες να συμμετάσχουν σταυροφορία του Πάπα. Μεταξύ αυτών που ρωτήθηκαν ήταν η πόλη της Φλωρεντίας, ο Φραντσέσκο Σφόρτσα του Μιλάνου, ο Λουδοβίκος ΙΑ' της Γαλλίας, και ο Φερδινάνδος Α' της Νάπολης, και όλοι αρνήθηκαν για τους δικούς τους λόγους.[2] Η Δημοκρατία της Βενετίας, όμως, αποφάσισε να βοηθήσει τον Σκεντέρμπεη από την αποστολή 500 ιππέων και 500 πεζικού υπό τον Κοντοτιέρο Αντόνιο ντα Κοζέντσα, επίσης γνωστό ως Κιμαρόστο.[3]
Όταν η άρχισε η εκστρατεία, ο Ματθίας Κορβίνος της Ουγγαρίας ανέκτησε πολλά από τα Βοσνιακά φρούρια, συμπεριλαμβανομένης της Γιάϊτσε, οι οποία είχαν αφαιρεθεί από το Βασίλειο της Βοσνίας από του Οθωμανούς. Ο Μωάμεθ Β' εκστράτευσε στη Βοσνία, λεηλατώντας την ύπαιθρο, ελπίζοντας ότι οι εχθροί του θα παραδοθούν. Η ουγγρική αντίσταση, όμως, ήταν πολύ σκληρή.[4] Και πάλι όμως, οι Οθωμανοί κατάφεραν να αντεπεξέλθουν εναντίον των Ούγγρων οι οποίοι είχαν προσπαθήσει να άρουν την Οθωμανική πολιορκία της Γιάϊτσε με ένα τέχνασμα. Ο σουλτάνος συνέχισε την πολιορκία του, ενώ ο Ματθίας δραπέτευσε από το φρούριο με μια δύναμη ανδρών, αλλά ο υποχωρών στρατός καταστράφηκε και διακόσιοι στρατιώτες συνελήφθησαν και στάλθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για εκτέλεση. Παρά την οπισθοδρόμηση, η Γιάιτσε κράτησε και ο Μωάμεθ υποχώρησε από τη Βοσνία.[5]
Εκστρατεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την επιδρομή του Σκεντέρμπεη στη Μακεδονία το προηγούμενο έτος, ο Σουλτάνος αποφάσισε να ενισχύσει οχυρά του στην περιοχή.[6] Στη συνέχεια έστειλε τον Σερεμέτ μπέη στην Οχρίδα, μια πόλη κοντά στις κτήσεις του Σκεντέρμπεη, με 14.000 ιππικό για να αποφευχθεί μια άλλη αλβανική εισβολή. Αφού έμαθε αυτό, ο Σκεντέρμπεης προετοιμάστηκε για να προελάσει εναντίον του Σερεμέτ. Άνδρες του πασά, ωστόσο, είχαν τοποθετηθεί τόσο μέσα όσο και έξω από την πόλη, γεγονός που κατέστησε δύσκολο να νικηθούν.[7] Πριν προελάσει, ο Σκεντέρμπεης έλαβε είδηση ότι ο Πίος είχε φθάσει στην Ανκόνα και πέθανε βλέποντας τον σταυροφορικό στόλο.[8] Άφησε τον Κιμαρόστο με μια ιταλική δύναμη στην Βαλικαρντέ κοντά στη σύγχρονη Μπουλκίζα στην ανατολική Αλβανία.[9] Ο Σκεντέρμπεης, στη συνέχεια, αποφάσισε να βαδίσει εναντίον του Σερεμέτ ούτως ή άλλως και ξεκίνησε με 12.000 ιππικό τρεις ώρες μετά το σούρουπο. Μετά από μία ημέρα προέλασης, ο Σκεντέρμπεη έφτασε στη Μακεδονία και άρχισε να λεηλατεί την ύπαιθρο.
Μόλις έφτασε στην Οχρίδα, ο Σκεντέρμπεης έκανε μια ομιλία προς τους άνδρες του ενθαρρύνοντάς τους για την ερχόμενη μάχη.[10] Στη συνέχεια διόρισε τον Πεκέ Εμμανουάλι και τον Πέτερ Ενγκέλλι, τον αδελφό του Παλ Ενγκέλλι, ως διοικητές ενός στρατεύματος 500 ιππέων που επρόκειτο να προσεγγίσει τις πύλες της Οχρίδας και να προκαλέσει τους Τούρκους να επιτεθούν.[11] Θα έριχναν καπνό και σκόνη στον αέρα για να ερεθίσουν τη φρουρά.[12] Στη συνέχεια, επρόκειτο να υποκριθούν υποχώρηση και το οθωμανικό ιππικό που θα τους καταδίωκε θα έπεφτε σε ενέδρα από την κύρια αλβανική δύναμη. Στις 14 ή 15 Σεπτεμβρίου όλα πήγαν όπως έχαν προγραμματιστεί και η παγίδα πέτυχε. Η επίθεση του Σκεντέρμπεη πραγματοποιήθηκε και σκότωσε 10.000 Τούρκους και αιχμαλώτισε δώδεκα αξιωματικούς, μεταξύ των οποίων και τον γιο του Σερεμέτ. Οι τουρκικές δυνάμεις καταδιώχθηκαν και από τις Ενετικές δυνάμεις μαζί με τους Αλβανούς. Οι αλβανοβενετσιάνικες απώλειες ήταν λίγες.
Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με το μύθο, ο Σκεντέρμπεης γιόρτασε το γεγονός με ένα δείπνο με λετνίτσα (πέστροφα της Οχρίδας), ένα ψάρι που βρίσκεται στην λίμνη της Οχρίδας, και που στέλνονταν στους Βυζαντινούς αυτοκράτορες κάθε Παρασκευή για το δείπνο τους.[13] Οι δώδεκα αιχμάλωτοι αξιωματικοί εξαγοράστηκαν για 40.000 δουκάτα. Ο Σκεντέρμπεης διένειμε αυτό το ποσό στο στράτευμά του, όπου κάθε άνδρας έλαβε ένα δίκαιο μερίδιο.[14][15] Στη συνέχεια πολιόρκησε την Οχρίδα για ένα μικρό χρονικό διάστημα πριν από την επιστροφή στην Αλβανία.
Η Γερουσία της Βενετίας (Σινιορία) χαιρέτισε την εκστρατεία ως μια νίκη παρά το γεγονός ότι δεν ήταν σε θέση να αλώσουν την Οχρίδα.[16] Η σταυροφορία φαινόταν να έχει πάει καλά για τη χριστιανική πλευρά, αλλά, μετά το θάνατο του Πίου, οι υπόλοιποι καρδινάλιοι έχασαν την ελπίδα τους και παρέδωσαν τα χρήματα που συγκέντρωσαν για τη σταυροφορία στους Ενετούς.[17] Ο Μωάμεθ είδε την αδυναμία του Σκεντέρμπεη και έστειλε τον Μπαλαμπάν Μπαντέρα, έναν Αλβανό γενίτσαρο, στην Αλβανία όπου έδωσε μάχη στην Βαϊκάλ και νικήθηκε.[14] Ο Μπαλαμπάν είχε αντικαταστήσει τον Σερεμέτ ως διοικητής στην Οχρίδα αφότου ο τελευταίος έπεσε στη δυσμένεια του σουλτάνου.[18] Ο Μπαλαμπάν συνάντησε τον Σκεντέρμπεη αρκετές φορές σε μάχη πριν τραυματιστεί θανάσιμα σε δράση κατά τη δεύτερη πολιορκία της Κρούγια.[19]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Hodgkinson p. 190.
- ↑ Hodgkinson p. 191.
- ↑ Frashëri p. 417.
- ↑ Hodgkinson p. 192.
- ↑ Hodgkinson p. 193.
- ↑ Franco σ. 335
- ↑ Franco σ. 336.
- ↑ Francione σ. 168.
- ↑ Frashëri σ. 418.
- ↑ Franco σ. 336-337.
- ↑ Franco σ. 337.
- ↑ Francione σ.169.
- ↑ Hodgkinson p. 193.
- ↑ 14,0 14,1 Franco p. 337.
- ↑ Francione p. 169.
- ↑ Frashëri p. 419.
- ↑ Hodgkinson p. 194.
- ↑ Frashëri p. 418.
- ↑ Frashëri p. 455.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Francione, Gennaro (2003), Skenderbeu: Një hero modern, Shtëpia botuese "Naim Frashëri", ISBN 978-99927-38-75-7
- Franco, Demetrio (1480), Comentario de le cose de' Turchi, et del S. Georgio Scanderbeg, principe d' Epyr, Altobello Salkato, ISBN 99943-1-042-9
- Frashëri, Kristo (2002), Gjergj Kastrioti Skënderbeu: jeta dhe vepra, 1405–1468, Botimet Toena, ISBN 99927-1-627-4, http://books.google.com/books?id=vwR3PQAACAAJ&dq=kristo+frasheri+skenderbeu&hl=en&ei=vD6aTMPAFoPGlQeau_HZDw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CCsQ6AEwAA
- Hodgkinson, Harry (1999), Scanderbeg: From Ottoman Captive to Albanian Hero, Centre for Albanian Studies, ISBN 978-1-873928-13-4