Λεύκιος Ιούλιος Καίσαρ (ύπατος το 64 π.Χ.)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λεύκιος Ιούλιος Καίσαρ V
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		L.Iulius L.f.L.n. Caesar (Λατινικά)
Γέννηση110 π.Χ. ή 110 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος40 π.Χ.[1]
Ρώμη
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
ΘρησκείαΘρησκεία στην αρχαία Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιερέας της αρχαίας Ρώμης
Ρωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΤέκναLucius Julius Caesar[2][3][4]
Gnaeus Julius[2]
Σέξτος Ιούλιος Καίσαρ V (κυβερνήτης της Συρίας)[5][6]
ΓονείςΛεύκιος Ιούλιος Καίσαρ IV[2][5][7] και Φουλβία[2][3][8]
ΑδέλφιαΙουλία[2][3][9]
ΟικογένειαJulii Caesares
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΓαλατικός Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός (77 π.Χ.–40 π.Χ.)[10]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (64 π.Χ.)[10]
Ταμίας (Quaestor) (77 π.Χ.)
Πραίτορας (από άγνωστη τιμή)
Κήνσορας (61 π.Χ.)
πολίαρχος (47 π.Χ.)
Λεγάτος (43 π.Χ.)
augur (79 π.Χ.–40 π.Χ.)
Λεγάτος (52 π.Χ.–49 π.Χ.)
δεδομένα

Ο Λεύκιος Ιούλιος Καίσαρας V, λατιν.: Lucius Julius Caesar (1ος αι. π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός και συγκλητικός, που εξελέγη ύπατος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας το 64 π.Χ. Υποστηρικτής του 3ου εξαδέλφου του Ρωμαίου δικτάτορα Γαΐου Ιουλίου Καίσαρα, ο Λεύκιος Ι. Κ. ήταν βασικό μέλος της συγκλητικής φατρίας, που προσπάθησε να αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Ρωμαϊκής Συγκλήτου και του ανιψιού του Μάρκου Αντωνίου μετά τη δολοφονία του Δικτάτορα.

Πρώιμη σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέλος του Ιουλίου γένους των πατρικίων, ο Λεύκιος ήταν γιος του υπάτου του 90 π.Χ., που ονομάζεται επίσης Λεύκιος Ιούλιος Καίσαρας ΙΙΙ. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία υπηρετώντας ως quaestor (ταμίας) στη Ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας το 77 π.Χ., πιθανότατα υπό τον Tερέντιο Βάρρο. [11] Μέχρι το 69 π.Χ. ο Λεύκιος είχε εκλεγεί στην ιερατική θέση του augur (οινοσκόπου) [11] και μέχρι το τέλος τού 67 π.Χ. είχε υπηρετήσει στο αξίωμα του πραίτορα [11].

Ο Λεύκιος στη συνέχεια εκλέχθηκε ύπατος το 64 π.Χ., με συνύπατο τον Γάιο Mάρκιο Φίγουλο. Κατά τη διάρκεια της υπατείας του ψηφίστηκαν συγκλητικά διατάγματα, που περιόριζαν τον αριθμό των συνοδών, που θα μπορούσαν να συνοδεύουν τους υποψηφίους κατά τη διάρκεια προεκλογικών εκστρατειών, καθώς και να καταστήσουν τις συντεχνίες και τoυς συλλόγους παράνομα. [11] Το επόμενο έτος (63 π.Χ.), μαζί με τον 3ο εξάδελφό του μελλοντικό Ρωμαίο δικτάτορα Γ. Ιούλιο Καίσαρα, διορίστηκε σε Διμελή επιτροπή Ποινής (Duumviri Perduellionis), με σκοπό να φέρει τον γερουσιαστή Γάιο Ραβίριο σε δίκη για το Perduellio (θανατική ποινή ένεκα εσχάτης προδοσίας). [11]

Αργότερα την ίδια χρονιά, μετά τη Δεύτερη συνωμοσία του Κατιλίνα, όταν η Σύγκλητος συζήτησε τις μορφές τιμωρίας για τον συνωμότη Κατιλίνα, ο Λεύκιος ήταν μεταξύ των πρώην υπάτων, που ψήφισαν τη θανατική ποινή, αν και ο δικός του αδελφός Πόπλιος Κορνήλιος Λέντουλος (Σούρα) ήταν μεταξύ των κατηγορουμένων. Μετά από αυτό, το 61 π.Χ. ο Λεύκιος Καίσαρας διορίστηκε στη τιμητής, πιθανότατα υπηρετώντας με τον Γάιο Σκριβόνιο Κούριο Βουρβούλιο. [12]

Συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο και τα επακόλουθά του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 52 π.Χ. ο Λεύκιος υπηρέτησε ως αντιπρόσωπος (legatus) υπό τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος μέχρι τότε βρισκόταν στη Γαλατία. Καθώς ταίριαζε στη θέση του ως πρώην υπάτου, ο Λεύκιος τέθηκε στη διακυβέρνηση της Ναρβωνικής Γαλατίας [11] διοικώντας 10.000 άνδρες· ήταν υπεύθυνος να διασφαλίσει ότι η εξέγερση τού Βερκιγκετόριγα δεν θα εξαπλωνόταν στη Ναρβωνική Γαλατία. [13] Μετά την καταστολή της εξέγερσης, παρέμεινε αντιπρόσωπος μέχρι το 49 π.Χ. Ο Λεύκιος ενεπλάκη στη συνέχεια στα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου του Ι. Καίσαρα, καθώς η Σύγκλητος, υπό την επιρροή του Μ. Π. Κάτωνα, ζήτησε από τον Ι. Καίσαρα να εγκαταλείψει τους στρατούς του και το Imperium Αυτοκρατορικό δικαίωμα, όταν έληξε η ανθυπατική του διοίκηση. Ο Kαίσαρας αρνήθηκε και, μαζί με τον Λεύκιο, διέσχισε τον Ρουβίκωνα. Στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, ο Λεύκιος υποστήριξε τον Ι. Καίσαρα στον αγώνα του εναντίον της συγκλητικής φατρίας, γνωστής ως optimates. Όταν η πλειοψηφία της Συγκλήτου εγκατέλειψε τη Ρώμη, ο Λεύκιος παρέμεινε στην πρωτεύουσα, ενώ ο Ι. Καίσαρας πολέμησε ενάντια στις συγκλητικές δυνάμεις με επικεφαλής τον Γναίο Πομπήιο Μάγκνο.

Κατά τα επόμενα δύο χρόνια παρέμεινε στη Ρώμη, ενισχύοντας την πολιτική υποστήριξη για τον Ι. Καίσαρα, ενώ έκανε εκστρατεία στην Ισπανία και την Ελλάδα. Μετά τη Μάχη των Φαρσάλων, ο Ι. Καίσαρας διορίστηκε δικτάτορας και προχώρησε στη μεταφορά μερικών από τις βετεράνες λεγεώνες του στην Ιταλία. Ωστόσο οι λεγεώνες εξεγέρθηκαν, αναγκάζοντας τον Μάρκο Αντώνιο αρχηγό του Ιππικού να εγκαταλείψει τη Ρώμη για να τις αντιμετωπίσει (47 π.Χ.). Σε μία άνευ προηγουμένου διαδικασία, ο Μ. Aντώνιος διόρισε τον Λεύκιο ως Praefectus urbi (έπαρχο της πόλης), [11] με την εντολή να διατηρήσει τη Ρώμη ασφαλή, ενώ ο Αντώνιος θα απουσίαζε. Δυστυχώς ο Λεύκιος αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει την πόλη από το να πέσει σε αναταραχή. [13]

Η δολοφονία του Ι. Καίσαρα το 44 π.Χ. δημιούργησε μία ασταθή ατμόσφαιρα σε όλη τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Απελπισμένος να παραμείνει ουδέτερος, καθώς οι διαφορές μεταξύ της καισαρικής φατρίας και των απελευθερωτών επιδεινώνοντο, ο Λεύκιος αποσύρθηκε στη Νεάπολη. Αυτή η απόσυρση ήταν σύντομη, καθώς ο Λεύκιος επέστρεψε στη Ρώμη πριν από το τέλος τού έτους. Συμμετείχε ανοιχτά στη συγκλητική ομάδα του M. Τ. Κικέρωνα, οδηγώντας τη Σύγκλητο στην κατάργηση τού αγροτικού νόμου τού Aντωνίου. Ωστόσο δεν εγκατέλειψε εντελώς τον ανιψιό του, καθώς αρνήθηκε να επιτρέψει την κήρυξη εμφυλίου πολέμου εναντίον του Αντωνίου. [14] Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, προσπάθησε να αποφύγει έναν άλλο εμφύλιο πόλεμο και εργάστηκε για να συμφιλιώσει τις διάφορες φατρίες. Στις αρχές Μαρτίου του 43 π.Χ., ήταν ένας από τους πέντε πρώην υπάτους, που διορίστηκαν από τη Σύγκλητο για να σχηματίσουν μία δεύτερη αντιπροσωπεία προς τον Αντώνιο, που θα επεδίωκε να διευθετήσει μία ανακωχή μεταξύ του Μάρκου Αντωνίου και του Δέκιμου Ιούνιου Βρούτου Αλβίνου. Ωστόσο, όταν δύο από τους πρώην υπάτους αποφάσισαν να αποσυρθούν από την αντιπροσωπεία (ο Κικέρων και Πόπλιος Σερβίλιος Βάτια Ισαυρικός), η πρεσβεία διαλύθηκε. [11]

Αργότερα, αφού ο Aντώνιος υπέστη μία σειρά από στρατιωτικές αποτυχίες, ο Λεύκιος ήταν ένας από τους πρώτους, που δήλωσε ότι ο ανιψιός του πρέπει να κηρυχθεί εχθρός του κράτους. Ωστόσο θα το μετάνιωσε, όταν σχηματίστηκε η Δεύτερη Τριανδία: ως συνέπεια των ενεργειών του, ο Aντώνιος τον είχε προγράψει. Τότε ο Λεύκιος διέφυγε στο σπίτι της αδελφής του (της μητέρας τού Αντωνίου), και παρέμεινε εκεί, μέχρι που η Ιουλία Αντωνία έλαβε χάρη γι' αυτόν από τον γιο της. Ο Λεύκιος ήταν ακόμη ζωντανός το 40 π.Χ., όταν καταγράφηκε ως ενεργός augur. [15]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λεύκιος Ιούλιος Καίσαρας είχε τουλάχιστον έναν γιό:

  • Λεύκιος Ι. Κ. VI o Nεότερος. Επέλεξε να συμμετάσχει στη φατρία των ευγενών (optimates) και αντιτάχθηκε στον πατέρα του (Λεύκιο) και τον θείο του (Ι. Κ. Στράβωνα) στον εμφύλιο πόλεμο. Μετά τη Μάχη της Θάψου το 46 π.Χ., ο Λεύκιος VI ο Νεότερος σκοτώθηκε από τους νικητές στρατιώτες.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2044. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 www.strachan.dk/family/iulius_patrician.htm.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2044. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2559. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2044. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2374. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1825. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  8. ↑ 8,0 8,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3993. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3878. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  10. ↑ 10,0 10,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 11,7 Broughton (1952).
  12. ↑ Broughton (1986).
  13. ↑ 13,0 13,1 Holmes (1923).
  14. ↑ Syme (1939). The Roman Revolution. σελ. 170. 
  15. ↑ Broughton, p. 385


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λεύκιος_Ιούλιος_Καίσαρ_(ύπατος_το_64_π.Χ.)&oldid=9341098"