Κριστιάν Ντιακονέσκου
| Κριστιάν Ντιακονέσκου | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Cristian Diaconescu (Ρουμανικά) |
| Γέννηση | 2 Ιουλίου 1959 Βουκουρέστι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρουμανία |
| Θρησκεία | Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικαστής διπλωμάτης νομικός πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ρουμανίας και People's Movement Party |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρόεδρος (2021–2022, People's Movement Party) Minister of Justice of Romania (Μάρτιος 2004 – Δεκέμβριος 2004)[1] μέλος της Γερουσίας της Ρουμανίας (2004–2008, Τζουντέτς της Κονστάντσα)[2] μέλος της Γερουσίας της Ρουμανίας (2008–2012)[2] Minister of Foreign Affairs of Romania (2008–2009)[3] Minister of Foreign Affairs of Romania (Ιανουάριος 2012 – Μαΐου 2012)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κριστιάν Ντιακονέσκου (ρουμανική προφορά: kristiˈan di.akoˈnesku ; γεννημένος στις 2 Ιουλίου 1959) είναι Ρουμάνος νομικός και πολιτικός. Προηγουμένως ανήκε στην Εθνική Ένωση για την Πρόοδο της Ρουμανίας (UNPR) και στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD), καθώς και στο Κόμμα του Λαϊκού Κινήματος (PMP), του οποίου ηγήθηκε από το 2021 έως το 2022. Υπηρέτησε στη Ρουμανική Γερουσία από το 2004 έως το 2012, εκπροσωπώντας την κομητεία Κονστάντσα από το 2004 έως το 2008, και στη συνέχεια το Βουκουρέστι. Στο υπουργικό συμβούλιο του Αντριά Ναστάσε, ήταν υπουργός Δικαιοσύνης από τον Μάρτιο έως τον Δεκέμβριο του 2004. Στο υπουργικό συμβούλιο του Εμίλ Μποκ, ήταν υπουργός Εξωτερικών μεταξύ 2008 και 2009. Επέστρεψε στη θέση το 2012, επίσης υπό τον Μποκ, και συνέχισε με αυτή την ιδιότητα υπό τον διάδοχο του Μποκ, Μιχάι Ραζβάν Ουνγκουρεάνου.
Αυτός και η σύζυγός του Μαριάνα έχουν μια κόρη.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δικαστική και διπλωματική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι, όπου ο πατέρας του Μιχάι ήταν δικηγόρος. Είναι νομικός έβδομης γενιάς. Ολοκλήρωσε την υποχρεωτική στρατιωτική του θητεία το 1978-1979 σε μια μονάδα στρατευμάτων που υπαγόταν στη μυστική αστυνομία της Σεκουριτάτε, της κομμουνιστικής Ρουμανίας, τερματίζοντας ως 2ος Ανθυπολοχαγός και αργότερα ανακαλώντας στη μνήμη του έλεγε ότι η εκπαίδευσή του ήταν καθαρά σε επίπεδο κανονικής μάχης. [4] Τον Απρίλιο του 1982, μπήκε στο κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας (PCR), προχωρώντας από τη μαζική του οργάνωση, την Ένωση Κομμουνιστικής Νεολαίας (UTC). [4] Αν και αρνήθηκε ότι κατείχε εκτελεστικές θέσεις εντός του κόμματος, μια έρευνα του 2008 από την εφημερίδα Evenimentul Zilei κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ντιακονέσκου προήχθη σε ηγετικό αξίωμα εντός του Συνδέσμου Κομμουνιστών Φοιτητών και ότι κρίθηκε καλός σπουδαστής του μαρξισμού. [4] Ο Ντιακονέσκου αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου το 1983, αποκτώντας επίσης διδακτορικό στη Νομική το 2007. Ήταν αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Υπερίων το 1993, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας Καρόλου Α' το 1997 και στο Ινστιτούτο Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων από το 1998 έως το 2000 και το 2004 ήταν στο ακαδημαϊκό προσωπικό του Πανεπιστημίου Σπίρου Χάρετ στη Σχολή Διεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκών Σπουδών.[5]
Το 1983, ήταν μαθητευόμενος δικηγόρος στο Γκαέστι. Από το 1983 έως το 1985, εργάστηκε ως δικαστής στο δικαστήριο του Αγροτικού Τομέα Ιλφόβ, και από το 1985 έως το 1989, ήταν δικαστής στο δικαστήριο του Τομέα 4 . Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μερικές φορές ταξίδευε σε χωριά για δίκες. Σύμφωνα με τον Σίλβιου Κουρτιτσεάνου (πρώην υψηλόβαθμο κομμουνιστή), αυτά πραγματοποιήθηκαν πριν έρθουν βίαια εκεί ένα γεμάτο ακροατήριο, με τους δικαστές να επιλέγονται συνήθως βάσει πολιτικών κριτηρίων που συχνά εξέδιδαν ιδιαίτερα σκληρές ποινές για το «προληπτικό-εκπαιδευτικό» αποτέλεσμα που υποτίθεται ότι είχαν.[4] Μετά την Επανάσταση του 1989, από το 1989 έως το 1990, ήταν επιθεωρητής ειδικότητας στο Υπουργείο Δικαιοσύνης,[5] μέλος μιας ομάδας νέων ειδικών που, όπως θυμάται ο ίδιος, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, περιόδευσαν ανεπιτυχώς τη χώρα σε μια προσπάθεια να αναδιαμορφώσουν το κομμουνιστικό - το σύστημα δικαιοσύνης της εποχής. Στη συνέχεια, από το 1990 έως το 1993, ήταν διπλωμάτης στη μόνιμη αντιπροσωπεία της Ρουμανίας στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). Από το 1993 έως το 1995, εργαζόμενος στο Υπουργείο Εξωτερικών, ο Ντιακονέσκου συντόνιζε το τμήμα συνεργασίας στον πολιτικό-στρατιωτικό τομέα του ΟΑΣΕ. Από το 1995 έως το 1996 ήταν και πάλι διπλωμάτης, μέλος της μόνιμης αποστολής της Ρουμανίας σε διεθνείς οργανισμούς στη Βιέννη και αναπληρωτής αρχηγός αποστολής για τους τομείς πολιτικής-στρατιωτικής και ασφάλειας του ΟΑΣΕ. Από το 1996 έως το 1997, ακόμη διπλωμάτης, εργάστηκε στη διεύθυνση του ΟΑΣΕ του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1997–1998, στο ίδιο υπουργείο, διηύθυνε τη διεύθυνση για τον ΟΑΣΕ και τη συνεργασία με υποπεριφερειακές δομές. Συνεχίζοντας στο υπουργείο, από το 1998 έως το 2000 ήταν επικεφαλής της γενικής νομικής και προξενικής διεύθυνσης. Μεταξύ των χαρακτηριστικών του ήταν αυτό του επικεφαλής διαπραγματευτή για διμερείς συνθήκες για τα σύνορα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Από τον Μάιο έως τον Δεκέμβριο του 2000, ήταν αναπληρωτής γενικός γραμματέας του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας της Μαύρης Θάλασσας. [5]
Στην κυβέρνηση και την εκλογική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Δεκέμβριο του 2000, όταν το PDSR (PSD από το 2001) επέστρεψε στην εξουσία, ο Ντιακονέσκου έγινε υπουργός Εξωτερικών για Διμερείς Υποθέσεις στο Υπουργείο Εξωτερικών. Υπηρέτησε μέχρι τον Ιανουάριο του 2004, ήταν επικεφαλής διαπραγματευτής για τη συνοριακή συνθήκη με την Ουκρανία, για τη βασική πολιτική συνθήκη με τη Ρωσία και για το νόμο για τους Ούγγρους σε κράτη που συνορεύουν με την Ουγγαρία. Εντάχθηκε επίσης στο PSD το 2002. Από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο του 2004 διετέλεσε Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο ίδιο υπουργείο. Από τον Μάρτιο έως τον Δεκέμβριο του 2004 διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης. Ως εκ τούτου, ήταν υπεύθυνος για τη διεξαγωγή και την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το κεφάλαιο Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις του κοινοτικού κεκτημένου. Εκείνον τον Νοέμβριο, ανέφερε στην κυβέρνηση ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν ολοκληρωθεί, βοηθώντας τη Ρουμανία πιο κοντά στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις εκλογές του 2004, τις οποίες έχασε το PSD, κέρδισε μια έδρα στη Γερουσία και προήδρευσε της επιτροπής άμυνας, δημόσιας τάξης και εθνικής ασφάλειας αυτού του σώματος. Το 2005 έγινε αντιπρόεδρος του PSD. [5] Εκείνον τον Ιούνιο, ονομάστηκε εκπρόσωπος του PSD, θέση που διατήρησε μέχρι τον Ιανουάριο του 2009, εκτός από την εκστρατεία του για τη δημαρχία. (Επιπλέον, το 2006, λίγο πριν η Εθνική Διεύθυνση Καταπολέμησης της Διαφθοράς ανακοινώσει ότι θα ανακρίνει τη σύζυγό του στην έρευνά της για απώλεια 1 εκατομμυρίου ευρώ σε κρατικά ταμεία ενώ ήταν πρόεδρος τράπεζας, ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί εν μέρει από τις κομματικές του θέσεις σε σχέση με αυτό, αλλά άλλαξε γνώμη αρκετές ημέρες αργότερα. ) Ο Ντιακονέσκου συμφώνησε απρόθυμα να θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος του Βουκουρεστίου τον Ιούνιο του 2008, υποσχόμενος διπλασιασμό του κατώτατου μηνιαίου μισθού και πρόσθετη σύνταξη ετησίως. Έχασε στον πρώτο γύρο, έρχεται τρίτος με 13,2% των ψήφων. Επανεξελέγη ως γερουσιαστής τον Νοέμβριο του 2008, και τον επόμενο μήνα, διορίστηκε στο υπουργικό συμβούλιο του Μποκ.
Μόλις κέρδισε την επιβεβαίωση ως υπουργός, μεταξύ των προτεραιοτήτων που ανακοίνωσε ο Ντιακονέσκου ήταν η εδραίωση της θέσης της Ρουμανίας εντός της ΕΕ, μεταξύ άλλων μέσω της πίεσης για επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας, την περιφερειακή πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της Μολδαβίας και της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των Ρουμάνων της Σερβίας. Αργότερα, σε συνέντευξή του, πρόσθεσε ότι η βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα ήταν επίσης στην ατζέντα του, καθώς και η εστίαση της ΕΕ στην ενεργειακή ασφάλεια. Επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Μάιο του 2009, συναντώντας την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και σχολίασε ότι η Ρουμανία συνέχισε να είναι ένας «αξιόπιστος εταίρος» για τις ΗΠΑ, με τη σειρά του «ουσιώδης σύμμαχος» της Ρουμανίας. Το θέμα της Μολδαβίας εμφανίστηκε έντονα στην ημερήσια διάταξη κατά τη διάρκεια της εμφύλιας αναταραχής του Απριλίου 2009, όταν ο Ντιακονέσκου σχολίασε ότι οι αρχές εκεί είχαν «ξεπεράσει τα όρια» συλλαμβάνοντας διαδηλωτές χωρίς εξήγηση, απαιτώντας βίζα από τους Ρουμάνους που επιθυμούσαν να εισέλθουν στη χώρα, εκδιώκοντας όλους τους Ρουμάνους δημοσιογράφους και «προκαλώντας» τη ρουμανική κυβέρνηση κατηγορώντας την για εμπλοκή στα γεγονότα. Σύντομα ανακοίνωσε ότι οι Μολδαβοί θα μπορούσαν να αποκτήσουν πιο εύκολα τη ρουμανική υπηκοότητα. Επιπλέον, έπρεπε να αντιμετωπίσει την ενίοτε τεταμένη κατάσταση που αντιμετώπιζαν οι Ρουμάνοι πολίτες που ζούσαν στην Ιταλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μαζί με τους συναδέλφους του στο PSD, ο Ντιακονέσκου παραιτήθηκε από το υπουργικό συμβούλιο την 1η Οκτωβρίου 2009, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόλυση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εσωτερικών Νταν Νίκα.
Απόσχιση από το PSD και επακόλουθες εξελίξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Φεβρουάριο του 2010, ο Ντιακονέσκου ζήτησε να εκλεγεί πρόεδρος του PSD, αλλά αποχώρησε από την κούρσα αρκετές ώρες πριν από το συνέδριο του κόμματος, που θα έκρινε τον νικητή. Στη συνέχεια, η δημοσιογράφος Φλοριάνα Τζουκάν ισχυρίστηκε ότι ο Ντιακονέσκου παρακολουθείτο όλο το εικοσιτετράωρο για δέκα ημέρες πριν από το συνέδριο και ότι συνάδελφοι του κόμματος είχαν πραγματοποιήσει την παρακολούθηση, για να τον εκβιάσουν. Κοντά στο τέλος του μήνα, παραιτήθηκε από το κόμμα και από την αντιπροεδρία του, καταθέτοντας επίσης δικαστική μήνυση ζητώντας να διερευνηθεί η παρακολούθηση του. Αρχικά ήταν ανεξάρτητος στην ομάδα του Γαβριήλ Οπρέα, ακολούθησε τον τελευταίο στο νεοϊδρυθέν UNPR, εκλεγόμενος επίτιμος πρόεδρος τον Μάιο. Τον Φεβρουάριο του 2011 εξελέγη ένας από τους αντιπροέδρους της Γερουσίας.
Μετά την απόλυση του Τέοντορ Μπακόνσκι κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, ο Ντιακονέσκου διορίστηκε και πάλι υπουργός Εξωτερικών τον Ιανουάριο του 2012. Μετά την παραίτηση του Μποκ και του υπουργικού του συμβουλίου τον επόμενο μήνα, ο Ντιακονέσκου διατηρήθηκε στη θέση του από τον επερχόμενο πρωθυπουργό Ουνγκουρεάνου. Εγκατέλειψε τα καθήκοντά του τον Μάιο λόγω της απόλυσης του υπουργικού συμβουλίου της Ουγκουρεάνου με πρόταση δυσπιστίας. Ονομάστηκε γρήγορα σύμβουλος του Προέδρου Τραϊάν Μπασέσκου, οπότε έφυγε από τη Γερουσία, καθώς και παραιτήθηκε από το UNPR, απολύθηκε τον Αύγουστο από τον προσωρινό Πρόεδρο Κριν Αντονέσκου, αλλά ανέλαβε ξανά τη θέση του μόλις ο Μπασέσκου επέστρεψε ως πρόεδρος. Έφυγε από τη διοίκηση του Μπασέσκου τον Απρίλιο του 2014, προσχωρώντας στο Κόμμα Λαϊκού Κινήματος (PMP) τον επόμενο μήνα. Τον Ιούνιο, ονομάστηκε υποψήφιος του κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Τον Αύγουστο, πριν από την κίνηση της προέδρου του κόμματος Έλενα Ουντρέα να πάρει τη θέση του ως υποψήφια του PMP, παραιτήθηκε από το κόμμα και ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει την εκστρατεία του ως ανεξάρτητος. Δέκα μέρες αργότερα, εγκατέλειψε την υποψηφιότητά του και υποστήριξε την Ουντρέα.
Στις αρχές του 2020, ο Ντιακονέσκου επανήλθε στο PMP. Ένα χρόνο αργότερα, εξελέγη ομόφωνα πρόεδρος του κόμματος και ταυτόχρονα ανακηρύχθηκε υποψήφιος για Πρόεδρος της Ρουμανίας το 2024. Η εντεκάμηνη θητεία του έληξε, όταν οι υποστηρικτές του πρώην ηγέτη του PMP Εουτζέν Τόμακ συγκάλεσε συνέδριο του κόμματος. Παρά τον ισχυρισμό του Ντιακονέσκου ότι η συνάντηση ήταν άκυρη, οι εκπρόσωποι εξέλεξαν τον Τόμακσε νέα θητεία. Ο Ντιακονέσκου αργότερα θα διαγραφόταν από το PMP από τη νεοεκλεγείσα ηγεσία του κόμματος. [6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 (in Romanian) "Cristian Diaconescu, judecător pe uliță" ("Cristian Diaconescu, Judge on the Road"), Evenimentul Zilei, 15 February 2008. Retrieved 29 June 2009.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 (in Romanian) Profile at the Romanian Government site Αρχειοθετήθηκε 17 January 2014 at Archive.is. Retrieved 29 June 2009.
- ↑ «Cristian Diaconescu a fost exclus din PMP / El a condus partidul până în urmă cu o lună». www.hotnews.ro (στα Ρουμανικά). Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2022.
|