Γιεβγκένι Μπαρατίνσκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιεβγκένι Μπαρατίνσκι
Ο Μπαρατίνσκι γύρω στο 1820
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Баратынский, Евгений Абрамович (Ρωσικά)
Γέννηση19 Φεβρουαρίουιουλ. / 2  Μαρτίου 1800γρηγ. (unspecified calendar, assumed Julian και specified date of both Julian and Gregorian calendar)[1][2][3]
Mara Manor[1][4] ή Maryinka[5][6]
Θάνατος11  Ιουλίου 1844 (specified date of both Julian and Gregorian calendar και unspecified calendar, assumed Julian)[1][7][8]
Νάπολη[1][9][5]
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Τίκβιν[10]
ΚατοικίαΚαζάν[11]
Μόσχα[12]
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[13]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής[14][15]
συγγραφέας[16]
φιλόσοφος[17]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑναστασία Μπαρατίνσκαγια (1826–άγνωστη τιμή)
ΤέκναΛεβ Μπαρατίνσκι[18]
Νικολάι Μπαρατίνσκι
ΓονείςAbram Baratynsky[19][5]
ΑδέλφιαΣεργκέι Μπαρατίνσκι
Ηράκλι Μπαρατίνσκι
Βαρβάρα Μπαρατίνσκαγια
ΣυγγενείςL. N. Ėngelʹgardt (πεθερός)[20]
Οικογένειαοικογένεια Μπαρατίνσκι
Ιστότοπος
baratynskiy.lit-info.ru
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Γιεβγκένι Αμπράμοβιτς Μπαρατίνσκι (ρωσικά: Евгений Абрамович Баратынский) (19 Φεβρουαρίου [Γ. Η. 2 Μαρτίου] 1800, Όμπλαστ του Ταμπόφ, Ρωσία — 29 Ιουνίου [Γ. Η. 11 Ιουλίου] 1844, Νάπολη) ήταν Ρώσος ρομαντικός ποιητής της Χρυσής Εποχής της ρωσικής ποίησης, σύγχρονος και φίλος του Αλεξάντρ Πούσκιν. Στην ποίησή του συνδύασε το κομψό ύφος με την πνευματική μελαγχολία.[21]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιεβγκένι Μπαρατίνσκι κατάγονταν από αριστοκρατική οικογένεια και γεννήθηκε στο πατρικό κτήμα στο κυβερνείο του Ταμπόφ, στην δυτική Ρωσία. Ως νέος, εκπαιδεύτηκε στη στρατιωτική ακαδημία της Αυτοκρατορικής Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη, η οποία προετοίμαζε γιους των ευγενών και ανώτερων αξιωματικών για στρατιωτική θητεία. Το 1816, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη σχολή λόγω κλοπής: με συμμαθητές του και υπό την επιρροή των Ληστών του Σίλερ είχαν συστήσει την «Εταιρεία Εκδικητών» και έκαναν αστείες φάρσες, τελικά με έναν συμμαθητή του έκλεψαν την ταμπακέρα και 500 ρούβλια ενός δασκάλου. Του απαγορεύθηκε επίσης να εργαστεί στη δημόσια διοίκηση.[22]

Το σπίτι του Μπαρατίνσκι στο πατρικό κτήμα

Πέρασε τα επόμενα τρία χρόνια στο χωριό της καταγωγής του σε βαθιά συναισθηματική αναταραχή. Το 1819 κατατάχθηκε στο στρατό ως στρατιώτης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου στην Αγία Πετρούπολη γνώρισε τον Αντόν Ντέλβιγκ, τον Αλεξάντρ Πούσκιν και τον Βίλχελμ Κύχελμπεκερ.

Σύμφωνα με τον Πιοτρ Βιάζεμσκι,

Ήταν μια διασκεδαστική παρέα: ψηλός, νευρικός, επιρρεπής στη μελαγχολία ο Μπαρατίνσκι, ευκίνητος, κοντός ο Πούσκιν και χοντρός, επιβλητικός ο Ντέλβιγκ.

Έγινε δεκτός στην «Ελεύθερη κοινωνία φίλων της ρωσικής λογοτεχνίας», λογοτεχνική ένωση που διαλύθηκε το 1826 μετά τη συντριβή της εξέγερσης των Δεκεμβριστών, και δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα. Το 1820 προήχθη σε δεκανέα και πήγε στη Φινλανδία με το σύνταγμά του, όπου το 1825 έγινε αξιωματικός, ανακάλυψε τις ομορφιές των τοπίων της Φινλανδίας και συνέχισε να γράφει. Αυτή ήταν για εκείνον η περίοδος μιας οδυνηρής εξορίας, αλλά η ζωή στη Φινλανδία, μέσα στη σκληρή φύση και μακριά από την κοινωνία, ενίσχυσε τον ρομαντικό χαρακτήρα της ποίησής του.

Η σύζυγός του Αναστασία, 1826

Το 1826 παραιτήθηκε από τον τσαρικό στρατό, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο κτήμα της συζύγου του Μουράνοβο βόρεια της Μόσχας, όπου αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία και τη διαχείριση των κτημάτων του. Με τα λυρικά του έργα, ο Μπαρατίνσκι αναδείχθηκε γρήγορα ανάμεσα στους ρομαντικούς ποιητές.[23]

Η οικογενειακή ζωή του Μπαρατίνσκι φαινόταν ευτυχισμένη - είχε υλική ευημερία, ισχυρή θέση στην κοινωνία της Μόσχας και απέκτησε εννέα παιδιά - αλλά μια βαθιά μελαγχολία κυριαρχούσε τον ίδιο και την ποίησή του. Δημοσίευσε πολλά βιβλία με στίχους τα οποία ο Πούσκιν και άλλοι κριτικοί επαίνεσαν ιδιαίτερα, αλλά τα οποία δεν είχαν ιδιαίτερη επιτυχία στο κοινό και δέχθηκαν βίαιη σάτιρα από την πλευρά νεαρών δημοσιογράφων για τον «υπερβολικό ρομαντισμό του Μπαρατίνσκι».

Καθώς περνούσε ο καιρός, η διάθεση του Μπαρατίνσκι εξελίχθηκε από απαισιοδοξία σε απελπισία. Το 1843 πραγματοποίησε ένα μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό, πέρασε τον χειμώνα του 1843-1844 στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Αλφρέ ντε Βινύ, τον Λαμαρτίνο και άλλους ρομαντικούς συγγραφείς και ποιητές. Ένα χρόνο αργότερα, σε ηλικία 44 ετών, πέθανε στη Νάπολη από καρδιακό επεισόδιο.[24]

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιεβγκένι Μπαρατίνσκι, 1826

Οι πρώτοι ρομαντικοί του στίχοι είναι έντονα προσωπικοί, ονειροπόλοι και έντονο τόνο μυστικής θλίψης. Τα αφηγηματικά του ποιήματά του Έντα (1826), Ο χορός (1828) και Η τσιγγάνα (1831) εκφράζουν συναισθηματικό πάθος και ρομαντισμό. Η Τσιγγάνα, ένα πορτρέτο ερωτικής συμπεριφοράς της υψηλής ρωσικής κοινωνίας, είναι ισάξιο με την ποίηση του φίλου του Πούσκιν όσον αφορά τη λεπτότητα της παρατήρησης και την τρυφερότητα των συναισθημάτων. Η νεκρολογία του Για τον θάνατο του Γκαίτε, τον οποίο θαύμαζε, δημοσιεύτηκε σε περιοδικό της Αγίας Πετρούπολης το 1833 και είναι ένα από τα αριστουργήματά του.

Στη μεταγενέστερη ποίησή του κυριαρχεί η τραγική απαισιοδοξία και αναφέρεται κυρίως σε φιλοσοφικά και αισθητικά θέματα. Είχε την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη φύση και ότι ο μελλοντικός κόσμος, βιομηχανοποιημένος και προορισμένος για επιχειρήσεις, θα φέρει «καθολική ευτυχία και ειρήνη με τίμημα την απώλεια όλων των υψηλότερων αξιών». Το 1842 δημοσίευσε την τελευταία ποιητική συλλογή του Λυκόφως. Μια πλήρης έκδοση της ποίησής του δημοσιεύτηκε σε δύο τόμους στη Μόσχα το 1869. [25]

Το ύφος του αργότερα χρησίμευσε ως πηγή για τους Ρώσους Συμβολιστές. Οι σύγχρονοι κριτικοί εκτίμησαν τη σκέψη του περισσότερο από τους συγχρόνους του.[26]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969.
  2. ↑ 2,0 2,1 Sergei Semyonovich Trubachov, Sergei Adrianov: «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  3. ↑ 3,0 3,1 «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  4. ↑ «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Sergei Semyonovich Trubachov, Sergei Adrianov: «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  6. ↑ «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  7. ↑ Sergei Semyonovich Trubachov, Sergei Adrianov: «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  8. ↑ «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  9. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Μόσχα. Δεκαετία του 1950.
  10. ↑ 10,0 10,1 Sergei Semyonovich Trubachov, Sergei Adrianov: «Баратынский, Евгений Абрамович» (Ρωσικά)
  11. ↑ Yevgeny Bobrov: «А. С. Пушкинъ въ Казани.». d:Q23825849. 1905. σελ. 32.
  12. ↑ Yevgeny Bobrov: «А. С. Пушкинъ въ Казани.». d:Q23825849. 1905. σελ. 38.
  13. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119453132. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  14. ↑ «Baratynski, Jewgenij Abramovich» (Αγγλικά)
  15. ↑ «Баратынскій» (Ρωσικά)
  16. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  17. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  18. ↑ Yevgeny Bobrov: «А. С. Пушкинъ въ Казани.». d:Q23825849. 1905. σελ. 36.
  19. ↑ 19,0 19,1 «Баратынский, Абрам Андреевич» (Ρωσικά)
  20. ↑ Yevgeny Bobrov: «А. С. Пушкинъ въ Казани.». d:Q23825849. 1905. σελ. 38.
  21. ↑ . «britannica.com/biography/Yevgeny-Abramovich-Baratynsky». 
  22. ↑ . «prabook.com/web/yevgeny_abramovich.baratynsky». 
  23. ↑ . «books.google.gr/Evgeny Baratynsky». 
  24. ↑ . «poemhunter.com/yevgeny-baratynsky/». 
  25. ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Baratynski,_Jewgenij_Abramovich». 
  26. ↑ . «ief-usfeu.ru/en/biografiya-baratynskogo-interesnye-fakty-iz-zhizni-evgenii/». 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιεβγκένι_Μπαρατίνσκι&oldid=10045902"