Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ούγκο Πρατ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{πηγές|8|09|2016}}
{{Πληροφορίες καλλιτέχνη
{{Πληροφορίες καλλιτέχνη
|όνομα = {{PAGENAME}}
|όνομα = {{PAGENAME}}
Γραμμή 34: Γραμμή 33:
Η σταδιοδρομία του Πρατ στα κόμικς ξεκίνησε το 1945, έχοντας πια επιστρέψει για τα καλά στη Βενετία. Μαζί με τους [[Μάριο Φαουστινέλι]], [[Αλμπέρτο Όνγκαρο]], [[Ντίνο Μπατάλια]], [[Νταμιάνο Νταμιάνι]] και άλλους σχημάτισε την επονομαζόμενη «Ομάδα της Βενετίας» (''Gruppo di Venezia''),<ref name=":1" /> ενώ ήταν ο συνιδρυτής, με τους Φαουστινέλι και Όνγκαρο, του περιοδικού ''Asso di Picche'', το οποίο εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 1945.<ref>{{Cite book|title=Il desiderio di essere inutile: Ricordi e riflessioni|last=Pratt|first=Hugo|last2=Petitfaux|first2=Dominique|publisher=Lizard|year=1996|isbn=9788886456166|location=Roma|page=79|id=}}</ref> Ήταν μέρος της ομάδας που δημιούργησε τον ομώνυμο χαρακτήρα, έναν μασκοφόρο ήρωα επηρεασμένο από τα ''[[Φάντομ]]'' του [[Λι Φολκ]] και ''[[The Spirit]]'' του [[Γουίλ Άισνερ]].<ref>Marchese (2006), σελ. 9-10.</ref> Δουλειές του Πρατ δημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα της εποχής.
Η σταδιοδρομία του Πρατ στα κόμικς ξεκίνησε το 1945, έχοντας πια επιστρέψει για τα καλά στη Βενετία. Μαζί με τους [[Μάριο Φαουστινέλι]], [[Αλμπέρτο Όνγκαρο]], [[Ντίνο Μπατάλια]], [[Νταμιάνο Νταμιάνι]] και άλλους σχημάτισε την επονομαζόμενη «Ομάδα της Βενετίας» (''Gruppo di Venezia''),<ref name=":1" /> ενώ ήταν ο συνιδρυτής, με τους Φαουστινέλι και Όνγκαρο, του περιοδικού ''Asso di Picche'', το οποίο εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 1945.<ref>{{Cite book|title=Il desiderio di essere inutile: Ricordi e riflessioni|last=Pratt|first=Hugo|last2=Petitfaux|first2=Dominique|publisher=Lizard|year=1996|isbn=9788886456166|location=Roma|page=79|id=}}</ref> Ήταν μέρος της ομάδας που δημιούργησε τον ομώνυμο χαρακτήρα, έναν μασκοφόρο ήρωα επηρεασμένο από τα ''[[Φάντομ]]'' του [[Λι Φολκ]] και ''[[The Spirit]]'' του [[Γουίλ Άισνερ]].<ref>Marchese (2006), σελ. 9-10.</ref> Δουλειές του Πρατ δημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα της εποχής.


=== Στο εξωτερικό ===
=== Τα αργεντίνικα χρόνια ===
[[Αρχείο:Oesterheld joven.jpg|μικρογραφία|246x246εσ|Ο Οέστερχλεντ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Πρατ]]
[[Αρχείο:Oesterheld joven.jpg|μικρογραφία|246x246εσ|Ο Οέστερχλεντ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Πρατ]]
Αποδεχόμενος μια πρόσκληση του ομίλου Editorial Abril, ο Πρατ έφυγε για την [[Αργεντινή]] το 1950.<ref name=":1" /> Ο Τσέζαρε Τσίβιτα, ο Ιταλός διευθυντής της εκδοτικής,<ref name=":10">Marchese (2006), σελ. 10.</ref> ενδιαφερόταν να εκδώσει κόμικς της «Ομάδας της Βενετίας» και πρότεινε στα μέλη της να μετοικήσουν στο [[Μπουένος Άιρες]], ώστε να παράγουν ιστορίες απευθείας για την εγχώρια αγορά.<ref>{{Cite book|title=Magica America - Hugo Pratt e non solo: L'apporto italiano al fumetto argentino del dopoguerra|last=Brunoro|first=Gianni|last2=Reali|first2=Roberto|publisher=ANAFI|year=2004|isbn=|location=Rovigo|page=}}</ref> Το καλοκαίρι του 1959, ο Πρατ μετακόμισε στο [[Λονδίνο]], όπου και σχεδίαζε πολεμικά κόμικς και επέστρεψε στην Αργεντινή το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς.
Αποδεχόμενος μια πρόσκληση του ομίλου Editorial Abril, ο Πρατ έφυγε για την [[Αργεντινή]] το 1950.<ref name=":1" /> Ο Τσέζαρε Τσίβιτα, ο Ιταλός διευθυντής της εκδοτικής,<ref name=":10">Marchese (2006), σελ. 10.</ref> ενδιαφερόταν να εκδώσει κόμικς της «Ομάδας της Βενετίας» και πρότεινε στα μέλη της να μετοικήσουν στο [[Μπουένος Άιρες]], ώστε να παράγουν ιστορίες απευθείας για την αργεντίνικη αγορά.<ref>{{Cite book|title=Magica America - Hugo Pratt e non solo: L'apporto italiano al fumetto argentino del dopoguerra|last=Brunoro|first=Gianni|last2=Reali|first2=Roberto|publisher=ANAFI|year=2004|isbn=|location=Rovigo|page=}}</ref> Εκτός από την παραγωγική διαδικασία, ο Πρατ δίδασκε κόμικς στην Escuela Panamericana de Arte του Μπουένος Άιρες.<ref name=":12" />

Κατά την παραμονή του στην Αργεντινή, ο Πρατ γνωρίστηκε με τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της [[Αργεντίνικα κόμικς|εγχώριας σκηνής]] και πέρασε μία από τις πλέον παραγωγικές φάσης της καριέρας του. Αρχικά, συνεργάστηκε με το περιοδικό ''Misterix''. Πιο συγκεκριμένα, σε κείμενα του Αλμπέρτο Όνγκαρο σχεδίασε το ''El Cacique Blanco'' (1951), ενώ με τον [[Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ]], ενός από τους κορυφαίους σεναριογράφους της Αργεντινής και της [[Λατινική Αμερική|Λατινικής Αμερικής]] εν γένει,<ref name=":11">{{Cite book|title=Redrawing the Nation: National identity in Latin/o American Comics|last=Fernández L'Hoeste|first=Héctor|last2=Poblete|first2=Juan|publisher=Palgrave Macmillan|year=2009|isbn=9780230103184|location=New York|page=200}}</ref><ref>{{Cite book|title=Comics & Memory in Latin America|last=Catalá-Carrasco|first=Jorge|last2=Drinot|first2=Paulo|publisher=University of Pittsburgh Press|year=2017|isbn=9780822981589|location=Pittsburgh, Pa.|page=|last3=Scorer|first3=James}}</ref> δημιούργησε το γουέστερν ''El Sargento Kirk'' (1953). Για ένα διάστημα, από το 1953 έως το 1954, ο Πρατ έμεινε στην πατρίδα του, αλλά επέστρεψε στην Αργεντινή.<ref>Gaumer (2006), σελ. 133-134.</ref>

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έπειτα, συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις Editorial Frontera που είχε ιδρύσει το 1957 ο Οέστερχελντ,<ref name=":11" /> ο Πρατ σχεδίασε δύο από τα πιο γνωστά του κόμικς, πάλι σε σενάρια του Οέστερχελντ. Επρόκειτο για τις σειρές ''Ticonderoga'' (1957) και ''[[Έρνι Πάικ]]'' (''Ernie Pike'' – 1957). Το μεν είναι μια περιπέτεια στο ύφος των μυθιστορημάτων του [[Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ]],<ref name=":13">Gaumer (2006), σελ. 134.</ref> το δε είναι μια συλλογή ιστοριών στην οποία ο πρωταγωνιστής έχει εμπνευστεί από τον βραβευμένο με [[Βραβείο Πούλιτζερ|Πούλιτζερ]] πολεμικό ανταποκριτή [[Έρνι Πάιλ]].<ref>{{Cite book|title=At Home with Ernie Pyle|last=Pyle|first=Ernie|publisher=Indiana University Press|year=2016|isbn=9780253019110|location=Bloomington|page=389}}</ref> Το 1959, ο Πρατ δημιούργησε το ''Ann y Dan'', την πρώτη του προσωπική δουλειά.<ref>Marchese (2006), σελ. 13.</ref> Θεωρείται δε, ότι ένας από τους χαρακτήρες που εμφανίζεται στο κόμικ αυτό, προμηνύει τον Κόρτο Μαλτέζε.<ref name=":13" />

Λίγο αργότερα, το ίδιο έτος, ο Πρατ εγκαταστάθηκε στο [[Λονδίνο]].<ref name=":10" /> Εκεί διδάχθηκε την τεχνική της [[Υδατογραφία|ακουαρέλας]].<ref name=":6" /> Παράλληλα, εργάστηκε για την Fleetway Publications.


=== Επιστροφή στην Ιταλία ===
=== Επιστροφή στην Ιταλία ===
[[Αρχείο:Corto Maltese.JPG|μικρογραφία|270x270εσ|Τοιχογραφία του Κόρτο Μαλτέζε από τη [[Διαδρομή των κόμικς]] στις [[Βρυξέλλες]]]]
[[Αρχείο:Corto Maltese.JPG|μικρογραφία|270x270εσ|Τοιχογραφία του Κόρτο Μαλτέζε από τη [[Διαδρομή των κόμικς]] στις [[Βρυξέλλες]]]]
Το 1962, ο Πρατ γύρισε στην Ιταλία και άρχισε να σχεδιάζει κόμικς στο δημοφιλές παιδικό περιοδικό ''Corriere dei Piccoli''.<ref name=":3" /> Το 1967 έγραψε και δημοσίευσε το διασημότερο έργο του, το Κόρτο Μαλτέζε, Για την συγγραφή του Κόρτο Μαλτέζε, μάλιστα, έκανε εκτεταμένες έρευνες σχετικά με ιστορικά γεγονότα. Το 1976, ''Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας'' τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Ρεαλιστικού Κόμικ στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ]].
Το 1962, ο Πρατ γύρισε στην Ιταλία και άρχισε να σχεδιάζει κόμικς στο δημοφιλές παιδικό περιοδικό ''Corriere dei Piccoli''.<ref name=":3" /> Το 1967 έγραψε και δημοσίευσε το διασημότερο έργο του, το Κόρτο Μαλτέζε, Για την συγγραφή του Κόρτο Μαλτέζε, μάλιστα, έκανε εκτεταμένες έρευνες σχετικά με ιστορικά γεγονότα. Το 1976, ''Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας'' τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Ρεαλιστικού Κόμικ στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ]].

[[Αρχείο:Hugo Pratt (1989) by Erling Mandelmann.jpg|αριστερά|μικρογραφία|250x250εσ|Ο Ούγκο Πρατ το 1989]]
Το 1983 ο Πρατ εγκαταστάθηκε στην [[Ελβετία]].<ref>{{Cite news|url=http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/4633089/?iid=2|title=Ο άγνωστος Ούγκο Πρατ|last=Πολιτάκης|first=Δημήτρης|date=2011-05-28|work=|newspaper=Τα Νέα|language=el|first5=|accessdate=2017-10-21|via=}}</ref> Πέθανε στην πόλη του [[Γκρανβό]] το 1995.
Το 1983 ο Πρατ εγκαταστάθηκε στην [[Ελβετία]].<ref>{{Cite news|url=http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/4633089/?iid=2|title=Ο άγνωστος Ούγκο Πρατ|last=Πολιτάκης|first=Δημήτρης|date=2011-05-28|work=|newspaper=Τα Νέα|language=el|first5=|accessdate=2017-10-21|via=}}</ref> Πέθανε στην πόλη του [[Γκρανβό]] το 1995.


Γραμμή 47: Γραμμή 52:
Το σχεδιαστικό στυλ του Πρατ έχει χαρακτηριστεί [[Εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονιστικό]].<ref name=":7">{{Cite book|title=La parodie dans la bande dessinée franco-belge: Critique ou esthétisme?|last=Huard|first=Pierre|publisher=Presses de l'Université du Québec|year=2016|isbn=9782760545069|location=|page=48}}</ref> Η βασικότερη επιρροή στην τέχνη του ήταν ο Αμερικανός [[Μίλτον Κάνιφ]].<ref name=":0">Castaldi (2010), σελ. 24.</ref> Μάλιστα, ήταν μετά την ανάγνωση του ''Terry and the Pirates'', το οποίο έγραφε και σχεδίαζε ο Κάνιφ, που αποφάσισε να γίνει δημιουργός κόμικς.<ref name=":1">Gaumer (2006), σελ. 133.</ref> Μεγάλη επίδραση στο έργο του είχαν κλασικοί πεζογράφοι, όπως ο [[Τζακ Λόντον]],<ref>Marchese (2006), σελ. 22.</ref> ο [[Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον]], ο [[Τζόζεφ Κόνραντ]], ο [[Χέρμαν Μέλβιλ]], ο [[Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ]],<ref name=":0" /> αλλά και πολλοί ποιητές, από τον [[Όμηρος|Όμηρο]], με τον οποίο ήρθε σε επαφή σε παιδική ηλικία,<ref name=":1" /> μέχρι τους [[Ράινερ Μαρία Ρίλκε]]<ref>Marchese (2006), σελ. 23.</ref> και [[Αρθούρος Ρεμπώ|Αρθούρο Ρεμπώ]].<ref name=":4" />
Το σχεδιαστικό στυλ του Πρατ έχει χαρακτηριστεί [[Εξπρεσιονισμός|εξπρεσιονιστικό]].<ref name=":7">{{Cite book|title=La parodie dans la bande dessinée franco-belge: Critique ou esthétisme?|last=Huard|first=Pierre|publisher=Presses de l'Université du Québec|year=2016|isbn=9782760545069|location=|page=48}}</ref> Η βασικότερη επιρροή στην τέχνη του ήταν ο Αμερικανός [[Μίλτον Κάνιφ]].<ref name=":0">Castaldi (2010), σελ. 24.</ref> Μάλιστα, ήταν μετά την ανάγνωση του ''Terry and the Pirates'', το οποίο έγραφε και σχεδίαζε ο Κάνιφ, που αποφάσισε να γίνει δημιουργός κόμικς.<ref name=":1">Gaumer (2006), σελ. 133.</ref> Μεγάλη επίδραση στο έργο του είχαν κλασικοί πεζογράφοι, όπως ο [[Τζακ Λόντον]],<ref>Marchese (2006), σελ. 22.</ref> ο [[Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον]], ο [[Τζόζεφ Κόνραντ]], ο [[Χέρμαν Μέλβιλ]], ο [[Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ]],<ref name=":0" /> αλλά και πολλοί ποιητές, από τον [[Όμηρος|Όμηρο]], με τον οποίο ήρθε σε επαφή σε παιδική ηλικία,<ref name=":1" /> μέχρι τους [[Ράινερ Μαρία Ρίλκε]]<ref>Marchese (2006), σελ. 23.</ref> και [[Αρθούρος Ρεμπώ|Αρθούρο Ρεμπώ]].<ref name=":4" />


Ο Πρατ θεωρείται ο πιο φημισμένος δημιουργός των [[Ιταλικά κόμικς|ιταλικών κόμικς]]<ref name=":3">{{Cite book|title=Encyclopedia of Contemporary Italian Culture|last=Watson|first=Dave|publisher=Routledge|year=2002|isbn=9781134758777|editor-last=Moliterno|editor-first=Gino|location=|page=666|chapter=Pratt, Hugo}}</ref> και πλήθος συμπατριωτών του, όπως οι [[Μίλο Μανάρα]]<ref>{{Cite news|url=http://www.comicdom.gr/2012/04/10/interview-corner-88-milo-manara/|title=Interview Corner #88: Milo Manara|last=Παπαδημητρόπουλος|first=Θωμάς|date=2012-04-10|work=|newspaper=Comicdom|language=en-US|first5=|accessdate=2017-10-19|via=}}</ref> και [[Λορέντσο Ματότι]],<ref>{{Cite web|url=http://www.tcj.com/into-the-forest-with-lorenzo-mattotti/|title=Into the Forest with Lorenzo Mattotti|last=Nadel|first=Dan|date=2014-11-06|website=www.tcj.com|publisher=|language=en-US|accessdate=2017-10-19}}</ref> έχουν επηρεαστεί από αυτόν. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζεται στην Ιταλία, καθώς πολλοί καλλιτέχνες των κόμικς απ' όλο τον κόσμο τον αναφέρουν ως επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι ο [[Βέλγιο|Βέλγος]] [[Ντιντιέ Κομές]], που υπήρξε μαθητής του,<ref name=":9">{{Cite news|url=http://www.lefigaro.fr/bd/2013/03/07/03014-20130307ARTFIG00612-didier-comes-adieu-l-enchanteur.php|title=Didier Comès, adieu l'enchanteur|last=Delcroix|first=Olivier|date=2013-03-07|work=|newspaper=Le Figaro|language=fr-FR|first5=|accessdate=2017-10-21|via=}}</ref> ο Αργεντινός [[Χοσέ Μουνιόθ]]<ref>{{Cite web|url=http://www.tcj.com/an-interview-with-jose-munoz/|title=An Interview with José Muñoz|last=Dueben|first=Alex|date=2017-09-02|website=www.tcj.com|publisher=|language=en-US|accessdate=2017-10-19}}</ref> και οι [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|αμερικανοί]] [[Φρανκ Μίλλερ]], [[Μάικ Μίνιολα]] και [[Γκάι Ντέιβις]].<ref>{{Cite news|url=https://www.bleedingcool.com/2011/02/05/hugo-pratts-corto-maltese-back-in-print-after-fifteen-years/|title=Hugo Pratt's Corto Maltese Back In Print After Fifteen Years|last=Johnston|first=Rich|date=2011-02-05|work=|newspaper=Bleeding Cool|language=en-US|first5=|accessdate=2017-10-19|via=}}</ref>
Ο Πρατ θεωρείται ο πιο φημισμένος δημιουργός των [[Ιταλικά κόμικς|ιταλικών κόμικς]]<ref name=":3">{{Cite book|title=Encyclopedia of Contemporary Italian Culture|last=Watson|first=Dave|publisher=Routledge|year=2002|isbn=9781134758777|editor-last=Moliterno|editor-first=Gino|location=|page=666|chapter=Pratt, Hugo}}</ref> και πλήθος συμπατριωτών του, όπως οι [[Μίλο Μανάρα]]<ref>{{Cite news|url=http://www.comicdom.gr/2012/04/10/interview-corner-88-milo-manara/|title=Interview Corner #88: Milo Manara|last=Παπαδημητρόπουλος|first=Θωμάς|date=2012-04-10|work=|newspaper=Comicdom|language=en-US|first5=|accessdate=2017-10-19|via=}}</ref> και [[Λορέντσο Ματότι]],<ref>{{Cite web|url=http://www.tcj.com/into-the-forest-with-lorenzo-mattotti/|title=Into the Forest with Lorenzo Mattotti|last=Nadel|first=Dan|date=2014-11-06|website=www.tcj.com|publisher=|language=en-US|accessdate=2017-10-19}}</ref> έχουν επηρεαστεί από αυτόν. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζεται στην Ιταλία, καθώς πολλοί καλλιτέχνες των κόμικς απ' όλο τον κόσμο τον αναφέρουν ως επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι ο [[Βέλγιο|Βέλγος]] [[Ντιντιέ Κομές]], που υπήρξε μαθητής του,<ref name=":9">{{Cite news|url=http://www.lefigaro.fr/bd/2013/03/07/03014-20130307ARTFIG00612-didier-comes-adieu-l-enchanteur.php|title=Didier Comès, adieu l'enchanteur|last=Delcroix|first=Olivier|date=2013-03-07|work=|newspaper=Le Figaro|language=fr-FR|first5=|accessdate=2017-10-21|via=}}</ref> ο Αργεντινός [[Χοσέ Μουνιόθ]]<ref name=":12">{{Cite web|url=http://www.tcj.com/an-interview-with-jose-munoz/|title=An Interview with José Muñoz|last=Dueben|first=Alex|date=2017-09-02|website=www.tcj.com|publisher=|language=en-US|accessdate=2017-10-19}}</ref> και οι [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|αμερικανοί]] [[Φρανκ Μίλλερ]], [[Μάικ Μίνιολα]] και [[Γκάι Ντέιβις]].<ref>{{Cite news|url=https://www.bleedingcool.com/2011/02/05/hugo-pratts-corto-maltese-back-in-print-after-fifteen-years/|title=Hugo Pratt's Corto Maltese Back In Print After Fifteen Years|last=Johnston|first=Rich|date=2011-02-05|work=|newspaper=Bleeding Cool|language=en-US|first5=|accessdate=2017-10-19|via=}}</ref>


== Προσωπική ζωή ==
== Προσωπική ζωή ==

Έκδοση από την 15:15, 21 Οκτωβρίου 2017

Ούγκο Πρατ
Ο Ούγκο Πρατ το 1989.
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Hugo Pratt (Ιταλικά)
ΨευδώνυμοHugo Pratt
Γέννηση15 Ιουνίου 1927
Ρίμινι, Ιταλία
Θάνατος20 Αυγούστου 1995 (68 ετών)
Γκρανβό, Ελβετία
Αιτία θανάτουκαρκίνος εντέρου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςGrandvaux
ΚατοικίαGrandvaux (1984–1995)
Εθνικότητα Ιταλική
Ιδιότηταδημιουργός κόμικς[1]
Είδος τέχνηςΚόμικς
Σημαντικά έργαΚόρτο Μαλτέζε
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ούγκο Εουτζένιο Πρατ (ιταλικά: Hugo Eugenio Pratt, 15 Ιουνίου 1927 - 20 Αυγούστου 1995), γνωστός απλά ως Ούγκο Πρατ, ήταν Ιταλός σχεδιαστής και σεναριογράφος κόμικς. Πολλά από τα κόμικς του, με διασημότερη τη σειρά Κόρτο Μαλτέζε, διακρίνονται από τον συνδυασμό κινηματογραφικής αφήγησης με εκτεταμένη ιστορική έρευνα. Άλλα σημαντικά έργα του είναι τα Έρνι Πάικ, σε σενάριο του Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ, Οι σκορπιοί της ερήμου και Ινδιάνικο καλοκαίρι, σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα.

Ο Πρατ συγκαταλέγεται στους σπουδαιότερους δημιουργούς παγκοσμίως[2][3] και θεωρείται ένας από τους πρώτους που έφεραν λογοτεχνική αύρα στο μέσο των κόμικς.[4][5] Οι σημαντικότερες διακρίσεις που είχε λάβει, είναι το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 1988[6] και η μετά θάνατον εισαγωγή στο Will Eisner Hall of Fame το 2005.[7]

Βιογραφία

Πρώτα χρόνια

Ο Ούγκο Πρατ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1927 στο Ρίμινι, στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής, γιος των Ρολάντο Πρατ και Εβελίνα Τζένερο. Και οι δύο γονείς του κατάγονταν από τη Βενετία,[8] αλλά είχαν ξένες ρίζες. Ο παππούς από τη μεριά του πατέρα του ήταν Αγγλονορμανδός που είχε αρχικά εγκατασταθεί στη Λυών και μετά στη Βενετία.[9] Ο διάσημος ηθοποιός Μπορίς Καρλόφ (πραγματικό όνομα Ουίλιαμ Χένρι Πρατ) ήταν μακρινός ξάδελφος του Ούγκο Πρατ.[10] Οι πρόγονοι της μητέρας της Εβελίνα είχαν έρθει από την Τουρκία τον 14ο αιώνα,[11] ενώ ο πατέρας της, γνωστός ποιητής που έγραφε στην βενετσιάνικη διάλεκτο, ήταν το νόθο παιδί μιας πλούσιας γυναίκας σεφαρδίτικης καταγωγής από τη Βενετία και ενός βοηθού μάγειρα στα καράβια.[9]

Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του γιου τους, η οικογένεια μετακόμισε στη Βενετία.[8] Το 1937 εγκαταστάθηκαν στην Αιθιοπία, καθώς ο πατέρας του, φανατικός υποστηρικτής του Μπενίτο Μουσολίνι,[3] υπηρετούσε στον ιταλικό στρατό που πρόσφατα είχε κατακτήσει τη χώρα.[12] Εκεί, έμαθε την αμχαρική γλώσσα[9] και στα δεκατέσσερά του εντάχθηκε στην αποικιακή αστυνομία.[3]

Το 1942, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδή, ο πατέρας του Πρατ αιχμαλωτίστηκε από τους Γάλλους και πέθανε το ίδιο έτος, ενώ ο Πρατ και η μητέρα του βρίσκονταν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολίτες.[11] Το 1943 επαναπατρίστηκαν με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.[12] Ο Πρατ φοίτησε σε μια στρατιωτική σχολή στην κεντρική Ιταλία και αργότερα επέστρεψε στην Βενετία, η οποία βρισκόταν υπό την κατοχή των Ναζιστικών στρατευμάτων. Ο Πρατ συνελήφθη ως Νοτιοαφρικανός κατάσκοπος[12] και αναγκάστηκε να ενταχθεί στη ναυτική αστυνομία. Παρέμεινε εκεί για τρεις περίπου εβδομάδες[11] και, μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια να φύγει από τη χώρα, προσχώρησε στις Συμμαχικές Δυνάμεις.[8] Προς το τέλος του πολέμου ήταν υπεύθυνος για την ψυχαγωγία των Αμερικανικών στρατιωτών.[11]

Αρχή της καριέρας

Η σταδιοδρομία του Πρατ στα κόμικς ξεκίνησε το 1945, έχοντας πια επιστρέψει για τα καλά στη Βενετία. Μαζί με τους Μάριο Φαουστινέλι, Αλμπέρτο Όνγκαρο, Ντίνο Μπατάλια, Νταμιάνο Νταμιάνι και άλλους σχημάτισε την επονομαζόμενη «Ομάδα της Βενετίας» (Gruppo di Venezia),[9] ενώ ήταν ο συνιδρυτής, με τους Φαουστινέλι και Όνγκαρο, του περιοδικού Asso di Picche, το οποίο εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 1945.[13] Ήταν μέρος της ομάδας που δημιούργησε τον ομώνυμο χαρακτήρα, έναν μασκοφόρο ήρωα επηρεασμένο από τα Φάντομ του Λι Φολκ και The Spirit του Γουίλ Άισνερ.[14] Δουλειές του Πρατ δημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα της εποχής.

Στο εξωτερικό

Ο Οέστερχλεντ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Πρατ

Αποδεχόμενος μια πρόσκληση του ομίλου Editorial Abril, ο Πρατ έφυγε για την Αργεντινή το 1950.[9] Ο Τσέζαρε Τσίβιτα, ο Ιταλός διευθυντής της εκδοτικής,[15] ενδιαφερόταν να εκδώσει κόμικς της «Ομάδας της Βενετίας» και πρότεινε στα μέλη της να μετοικήσουν στο Μπουένος Άιρες, ώστε να παράγουν ιστορίες απευθείας για την αργεντίνικη αγορά.[16] Εκτός από την παραγωγική διαδικασία, ο Πρατ δίδασκε κόμικς στην Escuela Panamericana de Arte του Μπουένος Άιρες.[17]

Κατά την παραμονή του στην Αργεντινή, ο Πρατ γνωρίστηκε με τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της εγχώριας σκηνής και πέρασε μία από τις πλέον παραγωγικές φάσης της καριέρας του. Αρχικά, συνεργάστηκε με το περιοδικό Misterix. Πιο συγκεκριμένα, σε κείμενα του Αλμπέρτο Όνγκαρο σχεδίασε το El Cacique Blanco (1951), ενώ με τον Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ, ενός από τους κορυφαίους σεναριογράφους της Αργεντινής και της Λατινικής Αμερικής εν γένει,[18][19] δημιούργησε το γουέστερν El Sargento Kirk (1953). Για ένα διάστημα, από το 1953 έως το 1954, ο Πρατ έμεινε στην πατρίδα του, αλλά επέστρεψε στην Αργεντινή.[20]

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έπειτα, συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις Editorial Frontera που είχε ιδρύσει το 1957 ο Οέστερχελντ,[18] ο Πρατ σχεδίασε δύο από τα πιο γνωστά του κόμικς, πάλι σε σενάρια του Οέστερχελντ. Επρόκειτο για τις σειρές Ticonderoga (1957) και Έρνι Πάικ (Ernie Pike – 1957). Το μεν είναι μια περιπέτεια στο ύφος των μυθιστορημάτων του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ,[21] το δε είναι μια συλλογή ιστοριών στην οποία ο πρωταγωνιστής έχει εμπνευστεί από τον βραβευμένο με Πούλιτζερ πολεμικό ανταποκριτή Έρνι Πάιλ.[22] Το 1959, ο Πρατ δημιούργησε το Ann y Dan, την πρώτη του προσωπική δουλειά.[23] Θεωρείται δε, ότι ένας από τους χαρακτήρες που εμφανίζεται στο κόμικ αυτό, προμηνύει τον Κόρτο Μαλτέζε.[21]

Λίγο αργότερα, το ίδιο έτος, ο Πρατ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.[15] Εκεί διδάχθηκε την τεχνική της ακουαρέλας.[12] Παράλληλα, εργάστηκε για την Fleetway Publications.

Επιστροφή στην Ιταλία

Τοιχογραφία του Κόρτο Μαλτέζε από τη Διαδρομή των κόμικς στις Βρυξέλλες

Το 1962, ο Πρατ γύρισε στην Ιταλία και άρχισε να σχεδιάζει κόμικς στο δημοφιλές παιδικό περιοδικό Corriere dei Piccoli.[24] Το 1967 έγραψε και δημοσίευσε το διασημότερο έργο του, το Κόρτο Μαλτέζε, Για την συγγραφή του Κόρτο Μαλτέζε, μάλιστα, έκανε εκτεταμένες έρευνες σχετικά με ιστορικά γεγονότα. Το 1976, Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Ξένου Ρεαλιστικού Κόμικ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Ανγκουλέμ.

Το 1983 ο Πρατ εγκαταστάθηκε στην Ελβετία.[25] Πέθανε στην πόλη του Γκρανβό το 1995.

Επιρροές και κληρονομιά

Το σχεδιαστικό στυλ του Πρατ έχει χαρακτηριστεί εξπρεσιονιστικό.[26] Η βασικότερη επιρροή στην τέχνη του ήταν ο Αμερικανός Μίλτον Κάνιφ.[27] Μάλιστα, ήταν μετά την ανάγνωση του Terry and the Pirates, το οποίο έγραφε και σχεδίαζε ο Κάνιφ, που αποφάσισε να γίνει δημιουργός κόμικς.[9] Μεγάλη επίδραση στο έργο του είχαν κλασικοί πεζογράφοι, όπως ο Τζακ Λόντον,[28] ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, ο Τζόζεφ Κόνραντ, ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ,[27] αλλά και πολλοί ποιητές, από τον Όμηρο, με τον οποίο ήρθε σε επαφή σε παιδική ηλικία,[9] μέχρι τους Ράινερ Μαρία Ρίλκε[29] και Αρθούρο Ρεμπώ.[10]

Ο Πρατ θεωρείται ο πιο φημισμένος δημιουργός των ιταλικών κόμικς[24] και πλήθος συμπατριωτών του, όπως οι Μίλο Μανάρα[30] και Λορέντσο Ματότι,[31] έχουν επηρεαστεί από αυτόν. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζεται στην Ιταλία, καθώς πολλοί καλλιτέχνες των κόμικς απ' όλο τον κόσμο τον αναφέρουν ως επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι ο Βέλγος Ντιντιέ Κομές, που υπήρξε μαθητής του,[32] ο Αργεντινός Χοσέ Μουνιόθ[17] και οι αμερικανοί Φρανκ Μίλλερ, Μάικ Μίνιολα και Γκάι Ντέιβις.[33]

Προσωπική ζωή

Ο Ούγκο Πρατ είχε γράψει: «Έχω δεκατρείς τρόπους να λέω την ιστορία της ζωής μου, αλλά δεν ξέρω καν αν ένας από αυτούς είναι ο αληθινός ή αν είναι πιο αληθινός από τους άλλους. Ο Πεσσόα έλεγε ότι έχουμε δύο ζωές, αυτή που νομίζουμε ότι είναι η αληθινή και αυτή που ζούμε στα όνειρά μας».[3]

Γάμοι και παιδιά

Ταξίδια και φιλίες

Ο Πρατ έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής εκτός της Ιταλίας, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο.[24] Ανάμεσα στα μέρη που επισκέφτηκε συμπεριλαμβάνονται η Αυστρία,[15] τα νησιά του Ειρηνικού, η Ιρλανδία, η Νορβηγία, η Καραϊβική,[12] ο Καναδάς, η Παταγονία,[34] η Ανγκόλα και το Τζιμπουτί.[10] Σαν αποτέλεσμα, ακόμα και οι σχέσεις που σχημάτισε, είχαν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Ανάμεσα στους φίλους του ήταν ο Ντίζι Γκιλέσπι, μουσική του οποίου έπαιξε στην κηδεία του Πρατ,[35] και ο Ουμπέρτο Έκο.[36] Από τον χώρο των κόμικς, ο Πρατ είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους Μίλο Μανάρα[37] και Ντιντιέ Κομές.[32]

Εργογραφία

Πρωτότυπος τίτλος Ελληνικός τίτλος Έτος αρχικής έκδοσης0 Σημειώσεις
Asso di piche 1945-1949 Σε σενάριο του Αλμπέρτο Όνγκαρο
El Sargento Kirk 1953-1959 Σε σενάριο του Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ
Ernie Pike Έρνι Πάικ 1957-1959 Σε σενάριο του Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ
Ticonderoga 1957-1958 Σε σενάριο του Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ
Ann y Dann 1959-1960
Capitan Cormoran 1962 Σε σενάριο του Στέλιο Φέντσο
Wheeling 1962-1995
Una ballata del mare salato Η μπαλάντα της αλμυρής θάλασσας 1967-1969
Gli Scorpioni del deserto Οι σκορπιοί της ερήμου 1969-1992
Corto Maltese Κόρτο Μαλτέζε 1970-1991
L'uomo dei Caraibi 1977 Σε σενάριο του Ντέτσιο Κάντσιο

Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura

L'uomo del Sertao 1978 Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura
L'uomo della Somalia 1979 Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura
L'uomo del grande nord 1980 Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura
Tutto ricominciò con un'estate indiana Ινδιάνικο καλοκαίρι 1983 Σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα
Cato Zulú 1984-1988 Με βοήθεια στο σχέδιο από τον Λέλε Βιανέλο
El Gaucho 1991 Σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα
Saint-Exupéry - Le dernier vol 1994
Morgan Μόργκαν 1995 Δημοσιεύτηκε μετά θάνατον

Παραπομπές

  1. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/129784. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  2. ↑ Gaumer, Patrick (2006). La BD - Η Γαλλική Ματιά στα Κόμικς. Αγάθη Πεπεράκη (μτφρ.). Αθήνα: Μαμουθκόμιξ. σελ. 135. ISBN 9789603214502. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Kirkup, James (1995-08-31). «Obituary: Hugo Pratt» (στα αγγλικά). The Independent. http://www.independent.co.uk/news/people/obituary-hugo-pratt-1598750.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  4. ↑ Castaldi, Simone (2010). Drawn and Dangerous: Italian Comics of the 1970s and 1980s. Jackson: University Press of Mississippi. σελ. 31. ISBN 9781604737776. 
  5. ↑ Marchese, Giovanni (2006). Leggere Hugo Pratt: L'autore di Corto Maltese tra fumetto e letteratura. Latina: Tunué. σελ. 4. ISBN 9788889613177. 
  6. ↑ «45e Festival de la Bande Dessinée d'Angoulême – Du 25 au 28 janvier 2018 - 40 ans de Grands Prix». www.bdangouleme.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2017. 
  7. ↑ «2005 Eisner Award Winners» (στα αγγλικά). CBR. 2005-07-18. http://www.cbr.com/2005-eisner-award-winners/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-18. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Marchese (2006), σελ. 9.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Gaumer (2006), σελ. 133.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Guilbert, Jean-Claude (2015). Hugo Pratt, la traversée du labyrinthe. edi8. ISBN 9782259248501. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Hugo Pratt». www.ubcfumetti.com (στα 2008). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Θεοδωροπούλου, Βανέσσα (2011-06-26). ««H περιπέτειά μου με τον Κόρτο Μαλτέζε»». Η Καθημερινή. http://www.kathimerini.gr/430390/article/politismos/arxeio-politismoy/h-peripeteia-moy-me-ton-korto-malteze. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  13. ↑ Pratt, Hugo· Petitfaux, Dominique (1996). Il desiderio di essere inutile: Ricordi e riflessioni. Roma: Lizard. σελ. 79. ISBN 9788886456166. 
  14. ↑ Marchese (2006), σελ. 9-10.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Marchese (2006), σελ. 10.
  16. ↑ Brunoro, Gianni· Reali, Roberto (2004). Magica America - Hugo Pratt e non solo: L'apporto italiano al fumetto argentino del dopoguerra. Rovigo: ANAFI. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Dueben, Alex (2 Σεπτεμβρίου 2017). «An Interview with José Muñoz». www.tcj.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Fernández L'Hoeste, Héctor· Poblete, Juan (2009). Redrawing the Nation: National identity in Latin/o American Comics. New York: Palgrave Macmillan. σελ. 200. ISBN 9780230103184. 
  19. ↑ Catalá-Carrasco, Jorge· Drinot, Paulo· Scorer, James (2017). Comics & Memory in Latin America. Pittsburgh, Pa.: University of Pittsburgh Press. ISBN 9780822981589. 
  20. ↑ Gaumer (2006), σελ. 133-134.
  21. ↑ 21,0 21,1 Gaumer (2006), σελ. 134.
  22. ↑ Pyle, Ernie (2016). At Home with Ernie Pyle. Bloomington: Indiana University Press. σελ. 389. ISBN 9780253019110. 
  23. ↑ Marchese (2006), σελ. 13.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Watson, Dave (2002). «Pratt, Hugo». Στο: Moliterno, Gino. Encyclopedia of Contemporary Italian Culture. Routledge. σελ. 666. ISBN 9781134758777. 
  25. ↑ Πολιτάκης, Δημήτρης (2011-05-28). «Ο άγνωστος Ούγκο Πρατ». Τα Νέα. http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/4633089/?iid=2. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  26. ↑ Huard, Pierre (2016). La parodie dans la bande dessinée franco-belge: Critique ou esthétisme?. Presses de l'Université du Québec. σελ. 48. ISBN 9782760545069. 
  27. ↑ 27,0 27,1 Castaldi (2010), σελ. 24.
  28. ↑ Marchese (2006), σελ. 22.
  29. ↑ Marchese (2006), σελ. 23.
  30. ↑ Παπαδημητρόπουλος, Θωμάς (2012-04-10). «Interview Corner #88: Milo Manara» (στα αγγλικά). Comicdom. http://www.comicdom.gr/2012/04/10/interview-corner-88-milo-manara/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-19. 
  31. ↑ Nadel, Dan (6 Νοεμβρίου 2014). «Into the Forest with Lorenzo Mattotti». www.tcj.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Delcroix, Olivier (2013-03-07). «Didier Comès, adieu l'enchanteur» (στα γαλλικά). Le Figaro. http://www.lefigaro.fr/bd/2013/03/07/03014-20130307ARTFIG00612-didier-comes-adieu-l-enchanteur.php. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  33. ↑ Johnston, Rich (2011-02-05). «Hugo Pratt's Corto Maltese Back In Print After Fifteen Years» (στα αγγλικά). Bleeding Cool. https://www.bleedingcool.com/2011/02/05/hugo-pratts-corto-maltese-back-in-print-after-fifteen-years/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-19. 
  34. ↑ «De l'autre côté de Corto». France Culture (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  35. ↑ «L' Ultimo Saluto a Hugo Pratt tra le Note di Dizzie Gillespie» (στα ιταλικά). La Repubblica. 1995-08-25. http://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/1995/08/25/ultimo-saluto-hugo-pratt-tra-le.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-20. 
  36. ↑ Gravett, Paul (29 Οκτωβρίου 2006). «Hugo Pratt: The Call of the Sea». www.paulgravett.com. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2017. 
  37. ↑ «Ούγκο Πρατ». Tο Βήμα. 21 Απριλίου 2002. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2017. 

Πηγές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Καθιερωμένοι όροι
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Hugo Pratt της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ούγκο_Πρατ&oldid=6694096"