Τιμοφέι Σαπρόνοφ

Τιμοφέι Σαπρόνοφ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1887; Yefremov Uyezd
Θάνατος	28 Σεπτεμβρίου 1937; Verkhneuralsk
Χώρα πολιτογράφησης	Ρωσική Αυτοκρατορία; Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ρωσικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	κυβερνητικός υπάλληλος; οικονομολόγος; πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης, Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων και Αριστερή Αντιπολίτευση
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Συντακτικής Συνέλευσης της Ρωσίας το 1918
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Τιμοφέι Βλαντιμίροβιτς Σαπρόνοφ (Ρωσικά: Тимофе́й Влади́мирович Сапро́нов, 1887 – 28 Σεπτεμβρίου 1937) ήταν Ρώσος επαναστάτης, Παλαιός Μπολσεβίκος και σοσιαλιστής αγωνιστής.

Ζωή και σταδιοδρομία

Ο Σαπρόνοφ γεννήθηκε στην Μοστάουσκα, του Κυβερνείου Τούλα από οικογένεια Ρώσων. Ενώ εργαζόταν ως βαφέας ο Σαπρόνοφ προσχώρησε στην Μπολσεβίκικη μερίδα του Ρωσικού Σοσιαλ-Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος το 1912. Συμμετείχε στην Ρωσική Επανάσταση και τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο στο Επαρχιακό Σοβιέτ Μόσχας. Ο Σαπρόνοφ ήταν αριστερός κομμουνιστής της ομάδας Μπουχάριν το 1918. Λίγο αργότερα, με άλλους αριστερούς του Κομμουνιστικού Κόμματος Μόσχας, τον Βλαντιμίρ Σμιρνόφ και τον Βαλεριάν Ομπολένσκι-Οσίνσκι, ίδρυσαν την εσωκομματική ομάδα, γνωστή ως Ομάδα Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, η οποία παρουσίασε τα επιχειρήματά της στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος το 1919, ότι “το κόμμα δεν πρέπει να επιβάλει την θέλησή του στα σοβιέτ”.^[2] Ωστόσο, έλαβε μόνο έναν ασήμαντο αριθμό ψήφων και καταγγέλθηκε ως ημι-συνδικαλιστική από τον Βλαντιμίρ Λένιν.

Οι της ομάδας του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού συνέχισαν να κάνουν καμπάνια κατά των γραφειοκρατικών μεθόδων του κόμματος στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920 σαν μέρος της λεγόμενης αντιπολίτευσης του 1923. Παρά το γεγονός αυτό, ο Σαπρόνοφ παρέμεινε μια ηγετική φυσιογνωμία του κόμματος και πρόεδρος της Επιτροπής Δημοσίων Έργων, μέλος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής και ήταν από αυτούς που μετέφεραν το φέρετρο του Λένιν στην κηδεία του. Αυτός, μαζί με τους Οσίνσκι, Σμιρνόφ και Ντρομπνίς, υπέγραψαν την Διακήρυξη των 46 και αργότερα προσχώρησαν στην Αριστερή Αντιπολίτευση, αν και σαν ξεχωριστή ομάδα θεωρούνταν υπερ-αριστεροί μέσα σε αυτήν. Ο Σαπρόνοφ βοήθησε να μπουν τα θεμέλια για την Ενωμένη Αντιπολίτευση της Τροτσκιστικής και της Ζινοβιεφικής φράξιας το 1926, όμως αυτός και οι πρώην οπαδοί της ομάδας του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού παρέμειναν υπερ-αριστεροί, δηλώνοντας στην Διακήρυξη της Ομάδας των 15 ότι η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν πλέον εργατικό κράτος και ότι ο καπιταλισμός είχε παλινορθωθεί. Επίσης “αρνούνταν την ανάγκη υπεράσπισης της Σοβιετικής Ένωσης” σύμφωνα με την ομιλία^[3] του Λέοντος Τρότσκι στην Επιτροπή Dewey.

Ο Σαπρόνοφ διαγράφηκε από το κόμμα στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος τον Δεκέμβριο του 1927 μαζί με τους υπόλοιπους της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και απελάθηκε στην Κριμαία. Οι συνθήκες της συνθηκολόγησής του στον Ιωσήφ Στάλιν το 1928 παραμένουν ασαφείς, όμως τον συνέλαβαν εκ νέου το 1932 και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στην φυλακή, κυρίως στο περιβόητο απομονωτήριο Βερκνεουράλσκ. Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28 Σεπτεμβρίου 1937 και εκτελέστηκε την ίδια ημέρα.

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 172704537. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.
↑ “Στην απόφασή του “Για το οργανωτικό ζήτημα” το συνέδριο αντέκρουσε την οπορτουνιστική ομάδα Σαπρόνοφ – Οσίνσκι, που αρνούνταν τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος στο Σοβιετικό κράτος. Η απόφαση παρατηρούσε πως με την γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά των Σοβιέτ, με την ανάδειξη στα σοβιετικά αξιώματα αφοσιωμένων κομμουνιστών, το κόμμα πρέπει να αποκτήσει την απόλυτη πολιτική κυριαρχία μέσα στα Σοβιέτ. Σ’ όλες τις σοβιετικές υπηρεσίες δημιουργούνταν κομματικές ομάδες, που υποτάσσονταν αυστηρά στην κομματική πειθαρχία. “Το Κόμμα φροντίζει, - έλεγε η απόφαση – να καθοδηγεί τη δράση των Σοβιέτ, κι όχι να τα υποκαθιστά”. (Αποφάσεις του ΚΚΣΕ, ρωσ. έκδ., τόμ. 2ος, σελ. 77)”, Ιστορία του ΚΚΣΕ, Σύγχρονη Εποχή, 4η εκδ., 1976, σελ. 330).
↑ «1936: Οι Δίκες της Μόσχας - Οι Διεθνής Αντίδραση στις Δίκες». Σοσιαλιστική Έκφραση. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016. ^{[νεκρός σύνδεσμος]} Το 1937 σχηματίσθηκε μία αμερόληπτη Επιτροπή Έρευνας από φιλελεύθερους δημοκράτες, υπό τον Καθηγητή John Dewey για να ερευνήσει τις κατηγορίες ενάντια στον Τρότσκι και τον γιο του Λέοντα Σεντόφ – τους δύο κυριότερους κατηγορούμενους των δικών της Μόσχας. Ύστερα από μία εξονυχιστική έρευνα η Επιτροπή εξέδωσε αθωωτική απόφαση και δήλωσε ότι οι δίκες ήταν μία σκευωρία. Σε ομιλία του στην Επιτροπή Dewey, τον Απρίλιο του 1937 ο Τρότσκι έδινε τη δική του απάντηση: "Γιατί η Μόσχα φοβάται τόσο πολύ τη φωνή ενός ανθρώπου; Γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια. Γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω. Γιατί είμαι έτοιμος να παρουσιαστώ δημόσια σε μια αμερόληπτη επιτροπή με ντοκουμέντα, γεγονότα και καταθέσεις στα χέρια μου και να αποκαλύψω την αλήθεια μέχρι το τέλος. Δηλώνω ότι εάν η επιτροπή αποφασίσει ότι είμαι ένοχος στον παραμικρό βαθμό για τα εγκλήματα που ο Στάλιν μου καταλογίζει, δεσμεύομαι προκαταβολικά να θέσω τον εαυτό μου οικειοθελώς στα χέρια των δήμιων της GPU. Όμως, αν η επιτροπή αποδείξει ότι οι Δίκες της Μόσχας είναι μία συνειδητή και προσχεδιασμένη σκευωρία, δε θα ζητήσω από τους κατηγόρους μου να στηθούν εθελοντικά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Όχι! Η αιώνια ντροπή στη συνείδηση των ανθρώπινων γενιών θα είναι αρκετή γι' αυτούς! Με ακούν οι κατήγοροι του Κρεμλίνου; Τους πετάω αυτή την πρόκληση στα μούτρα. Και περιμένω την απάντησή τους!"

Πηγές

[ Documents of the 1923 opposition]
The Case of Leon Trotsky Report of Hearings on the Charges Made Against Him in the Moscow Trials by the Preliminary Commission of Inquiry into the Charges Made Against Trotsky in the Moscow Trials 1937
Pierre Broue 1971: The History of the Bolshevik Party (CP) of the U.S.S.R
Ante Ciliga The Russian Enigma
V. I. Lenin, Collected Works: Telegram from V. I. Lenin To G. D. Tsyurupa 1921, Telegram To T.V Sapronov 1919, Tenth Congress of the R.C.P.(B.)1921, Ninth Congress of the R.C.P.(B.) 1920, The Party Crisis 1920
Max Shachtman 1937: [ Introduction to The Stalinist School of Falsification by Leon Trotsky]

Leon Trotsky (1930). «My Life» (PDF). : 2000 by Chris Russell for Marxists Internet Archive. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016.

«Fifteenth Congress of the All-Union Communist Party (Bolshevik)». The Great Soviet Encyclopedia, 3rd Edition (1970-1979. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016.

[0cf70d256e2691416b477af465c8693526f4c423-1] 1,0 ^1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 172704537. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.

[2] “Στην απόφασή του “Για το οργανωτικό ζήτημα” το συνέδριο αντέκρουσε την οπορτουνιστική ομάδα Σαπρόνοφ – Οσίνσκι, που αρνούνταν τον ηγετικό ρόλο του Κόμματος στο Σοβιετικό κράτος. Η απόφαση παρατηρούσε πως με την γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά των Σοβιέτ, με την ανάδειξη στα σοβιετικά αξιώματα αφοσιωμένων κομμουνιστών, το κόμμα πρέπει να αποκτήσει την απόλυτη πολιτική κυριαρχία μέσα στα Σοβιέτ. Σ’ όλες τις σοβιετικές υπηρεσίες δημιουργούνταν κομματικές ομάδες, που υποτάσσονταν αυστηρά στην κομματική πειθαρχία. “Το Κόμμα φροντίζει, - έλεγε η απόφαση – να καθοδηγεί τη δράση των Σοβιέτ, κι όχι να τα υποκαθιστά”. (Αποφάσεις του ΚΚΣΕ, ρωσ. έκδ., τόμ. 2ος, σελ. 77)”, Ιστορία του ΚΚΣΕ, Σύγχρονη Εποχή, 4η εκδ., 1976, σελ. 330).

[3] «1936: Οι Δίκες της Μόσχας - Οι Διεθνής Αντίδραση στις Δίκες». Σοσιαλιστική Έκφραση. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2016. ^{[νεκρός σύνδεσμος]} Το 1937 σχηματίσθηκε μία αμερόληπτη Επιτροπή Έρευνας από φιλελεύθερους δημοκράτες, υπό τον Καθηγητή John Dewey για να ερευνήσει τις κατηγορίες ενάντια στον Τρότσκι και τον γιο του Λέοντα Σεντόφ – τους δύο κυριότερους κατηγορούμενους των δικών της Μόσχας. Ύστερα από μία εξονυχιστική έρευνα η Επιτροπή εξέδωσε αθωωτική απόφαση και δήλωσε ότι οι δίκες ήταν μία σκευωρία. Σε ομιλία του στην Επιτροπή Dewey, τον Απρίλιο του 1937 ο Τρότσκι έδινε τη δική του απάντηση: "Γιατί η Μόσχα φοβάται τόσο πολύ τη φωνή ενός ανθρώπου; Γιατί γνωρίζω όλη την αλήθεια. Γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω. Γιατί είμαι έτοιμος να παρουσιαστώ δημόσια σε μια αμερόληπτη επιτροπή με ντοκουμέντα, γεγονότα και καταθέσεις στα χέρια μου και να αποκαλύψω την αλήθεια μέχρι το τέλος. Δηλώνω ότι εάν η επιτροπή αποφασίσει ότι είμαι ένοχος στον παραμικρό βαθμό για τα εγκλήματα που ο Στάλιν μου καταλογίζει, δεσμεύομαι προκαταβολικά να θέσω τον εαυτό μου οικειοθελώς στα χέρια των δήμιων της GPU. Όμως, αν η επιτροπή αποδείξει ότι οι Δίκες της Μόσχας είναι μία συνειδητή και προσχεδιασμένη σκευωρία, δε θα ζητήσω από τους κατηγόρους μου να στηθούν εθελοντικά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Όχι! Η αιώνια ντροπή στη συνείδηση των ανθρώπινων γενιών θα είναι αρκετή γι' αυτούς! Με ακούν οι κατήγοροι του Κρεμλίνου; Τους πετάω αυτή την πρόκληση στα μούτρα. Και περιμένω την απάντησή τους!"

[1]

[2]

[3]