Σι ελάσσονα

Σι ελάσσονα
Σχετική κλίμακα	Ρε μείζονα
Ομώνυμη κλίμακα	Σι μείζονα
Δεσπόζουσα κλίμακα	Φα δίεση ελάσσονα
Υποδεσπόζουσα	Μι ελάσσονα
Ολόκληρη κλίμακα
	Σι, Ντο δίεση, Ρε, Μι, Φα δίεση, Σολ, Λα

Η Σι ελάσσονα είναι ελάσσονα κλίμακα που αρχίζει από σι και αποτελείται από τις νότες σι, ντο δίεση, ρε, μι, φα δίεση, σολ και λα. Έχει οπλισμό δύο διέσεις. Η σχετική της είναι η Ρε μείζονα και η ομώνυμή της η Σι μείζονα.

Η Σι φυσική ελάσσονα είναι:

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c' { \clef treble \key b \minor \time 7/4 b4^\markup "B natural minor scale" cis d e fis g a b a g fis e d cis b2 \clef bass \key b \minor } }$

Για τις αλλαγές που απαιτούνται για να γίνει η κλίμακα μελωδική ή αρμονική, χρησιμοποιούνται οι κατάλληλες αλλοιώσεις. Η Σι ελάσσονα αρμονική και μελωδική είναι:

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c' { \clef treble \key b \minor \time 7/4 b4^\markup "B harmonic minor scale" cis d e fis g ais b ais g fis e d cis b2 } }$

${ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c' { \clef treble \key b \minor \time 7/4 b4^\markup "B melodic minor scale (ascending and descending)" cis d e fis gis ais b a! g! fis e d cis b2 } }$

Ο Κρίστιαν Φρίντριχ Ντάνιελ Σούμπαρτ (1739–1791) θεωρούσε τη Σι ελάσσονα ως κλίμακα που εκφράζει μια ήσυχη αποδοχή της μοίρας και πολύ ευγενικό παράπονο, κάτι για το οποίο έχει σχολιαστεί ότι συμβαδίζει με τη χρήση της από τον Μπαχ στα Κατά Ιωάννην Πάθη. ^[1] Μέχρι το τέλος της Μπαρόκ εποχής, ωστόσο, ο συνθέτης και θεωρητικός Φραντσέσκο Γκαλεάτσι (1758–1819) ^[2] γνωμοδότησε ότι η Σι ελάσσονα δεν ήταν κατάλληλη για μουσική με καλό γούστο. Ο Μπετόβεν χαρακτήρισε τη Σι ελάσσονα στα τετράδιά του ως "μαύρη κλίμακα". ^[1]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

↑ ^1,0 ^1,1 Tusa 1993.
↑ Galeazzi 1817, σελ. ^{[Χρειάζεται σελίδα]}.

Πηγές

Galeazzi, Francesco (1817). Elementi teorico-pratici di musica con un saggio sopra l'arte di suonare il violino analizzata, ed a dimostrabili principi ridotta. Ascoli. Δείτε επίσης Φραντσέσκο Γκαλεάτσι, Τα Θεωρητικά-Πρακτικά Στοιχεία της Μουσικής, Μέρη Γ΄ και Δ΄· αγγλική μετάφραση, με εισαγωγή και σχόλια από την Ντεμπόρα Μπάρτον και τον Γκρέγκορι Γ. Χάργουντ (Σαμπέιν, Ιλινόι: Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, 2012); (ISBN 978-0-252-03708-5).
Tusa, Michael C. (1993). «Beethoven's 'C-Minor Mood': Some Thoughts on the Structural Implications of Key Choice». Στο: Christoph Reynolds. Beethoven Forum. 2. Lincoln: University of Nebraska Press. ISBN 978-0803239098.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons

[FOOTNOTETusa1993-1] 1,0 ^1,1 Tusa 1993.

[FOOTNOTEGaleazzi1817[[Κατηγορία:Λήμματα_που_χρειάζονται_αναφορά_αριθμού_σελίδας_]]<sup_class="noprint_Inline-Template_"_style="white-space:nowrap;">&#91;<i>[[Βικιπαίδεια:Παράθεση_πηγών|<span_title="Η_συγκεκριμένη_παραπομπή_χρειάζεται_αναφορά_σε_συγκεκριμένη_σελίδα_ή_σειρά_σελίδων,_στις_οποίες_εμφανίζεται_το_κείμενο_που_χρησιμοποιήθηκε.">Χρειάζεται&nbsp;σελίδα</span>]]</i>&#93;</sup>-2] Galeazzi 1817, σελ. ^{[Χρειάζεται σελίδα]}.

[1]

[2]