Ροδόλφος της Ραιτίας

Ροδόλφος της Ραιτίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Ruadolfus (Λατινικά)
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Γονείς	Ροδόλφος του Ποντιέ
Οικογένεια	Οίκος των Παλαιών Γουέλφων

Ο Ροδόλφος, γερμ. Rudolf (9ος αι.) από τον Οίκος των Παλαιών Γουέλφων ήταν Φράγκος ευγενής, δούκας της Ραιτίας (890-892).

Βιογραφία

Ήταν γιος του Ροδόλφου κόμη του Ποντιέ και της Ρόντουνα. Αν ο πατέρας του αριθμηθεί Ροδόλφος Α΄, τότε ο ίδιος είναι ο Ροδόλφος Β΄.

Το 864 ο εξάδελφός του Κορράδος Β΄ δούκας της Άνω Βουργουνδίας, περιγράφεται ως δούκας της Ραιτίας και μέρους του Γιούρα. Το 890 ο Ροδόλφος περιγράφεται ως δούκας της Ραιτίας. Αν θεωρήσουμε ότι ήταν και μέρους του Γιούρα, τότε διαδέχθηκε τον Κορράδο Β΄.

Το διάστημα 870-885 ήταν κόμης του Τούργκαου και Ζύριχγκαου στη Ραιτία. Ίσως και του Άουγκστγκαου (ανατολικά του Λεχ) στη Βαυαρία το διάστημα 870-891. Είναι πιθανό ο ίδιος Ρούντολφ να ήταν κόμης των περιοχών αυτών και ο ίδιος μετά να έγινε δούκας της Ραιτίας.

Υποστήριξε τον Αρνούλφο των Καρολιδών να γίνει βασιλιάς της Ανατολικής Φραγκίας, όταν εκτοπίστηκε το 887 ο θείος εκείνου Κάρολος Γ΄. Ήταν στενός συγγενής των Αχαλολφιδών, εξέχουσας οικογένειας της Αλεμάννια. Η Ριχάρντις, η σύζυγος που αποκήρυξε ο Κάρολος Γ΄, ήταν από τον Οίκο αυτόν. Είναι πιθανό, μετά από τον τρόπο αυτό που συμπεριφέρθηκε ο Κάρολος Γ΄ στη σύζυγό του, ο Ροδόλφος να πήρε το μέρος του Αρνούλφου.

Το 890 ο νόθος γιος του Καρόλου Γ΄, ο Βερνάρδος εξεγέρθηκε εναντίον του Αρνούφου στην Αλεμμάνια, αλλά αναγκάστηκε να διαφύγει στην Ιταλία. Επέστρεψε τον χειμώνα του 891-892, όμως ο Ροδόλφος (μάλλον ο δούκας της Ραιτίας) τον σκότωσε. Αυτό αναφέρεται στα Αλαμαννικά Πεπραγμένα.

Το 903 τον Ροδόλφο διαδέχθηκε στη Ραιτία ο Μπούρχαρτ Α΄, που επέκτεινε τη δουκική εξουσία. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία του δουκάτου της Σουαβίας. Ο Οίκος του Μπούρχαρτ Α΄, οι Χουνφριτίδες από την Αλεμάννια, ήταν αντίπαλοι των Αχαλολφιδών, συγγενών του Ροδόλφου.

Πηγές

• Borgolte, Michael (1986). Die Grafen Alemanniens in merowingischer und karolingischer Zeit: Eine Prosopographie. Thorbecke.
• Fleckenstein, Josef (1957). "Über die Herkunft der Welfen und ihre Anfänge in Süddeutschland". In Gerd Tellenbach. Studien und Vorarbeiten zur Geschichte des grossfränkischen und frühdeutschen Adels. E. Albert. pp. 7–136.
• Jackman, Donald C. (2008). Ius hereditarium Encountered, II: Approaches to Reginlint. Editions Enlaplage.
• Offergeld, Thilo (2001). Reges pueri: Das Königtum Minderjähriger im frühen Mittelalter. 2 vols. Hanover.
• Reuter, Timothy, ed. (1992). The Annals of Fulda. Manchester University Press.
• Schmid, Karl (1986). "Von Hunfrid zu Burkard: Bemerkungen zur rätischen Geschichte aus der Sicht von Gedenkbucheinträgen". In Ursus Brunold; Lothar Deplazes. Geschichte und Kultur Churrätiens: Festschrift für Pater Iso Müller OSB zu seinem 85. Geburtstag. Disentis. pp. 181–209.
• Schneidmüller, Bernd (2000). Die Welfen: Herrschaft und Erinnerung (819–1252). Kohlhammer.
• Tellenbach, Gerd (1957). "Exkurs über die ältesten Welfen im West- und Ostfrankenreich". In Gerd Tellenbach. Studien und Vorarbeiten zur Geschichte des grossfränkischen und frühdeutschen Adels. E. Albert. pp. 335–40.