Ποβέλια

Ποβέλια

Γεωγραφία
Συντεταγμένες	45.381944°N 12.331111°E / 45.381944; 12.331111
Χώρα
Ιταλία
Σχετικά πολυμέσα

Η Ποβέλια ( /poʊˈvɛliə/ poh-VEL-ee-ə ; Ιταλικά: [poˈveʎʎa]) είναι μικρό νησί, που βρίσκεται ανάμεσα στη Βενετία και το Λίντο στην Λιμνοθάλασσα της Βενετίας, στη βόρεια Ιταλία. Ένα μικρό κανάλι χωρίζει το νησί σε δύο ξεχωριστά μέρη. Το νησί εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορική καταγραφή το 421 και κατοικήθηκε έως ότου οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν εξαιτίας του πολέμου το 1379. Για περισσότερα από 100 χρόνια ξεκινώντας από το 1776, το νησί χρησιμοποιήθηκε ως σταθμός καραντίνας για όσους έπασχαν από πανώλη και άλλες ασθένειες, και αργότερα ως ψυχιατρείο. Το ψυχιατρείο έκλεισε το 1968 και από τότε το νησί δεν κατοικείται. Λόγω της ιστορίας του, το νησί προβάλλεται συχνά σε εκπομπές με μεταφυσικά θέματα.

Οι επισκέψεις στο νησί απαγορεύονται, αλλά διάφορα βιβλία και άρθρα αναφέρουν επισκέψεις συγγραφέων ή/και φωτογράφων. Όσοι πιστεύουν σε μεταφυσικά φαινόμενα έχουν ισχυριστεί ότι η Ποβέλια είναι το πιο στοιχειωμένο νησί ή το πιο στοιχειωμένο μέρος στον κόσμο. Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος στο νησί.

Ιστορία

Το νησί αναφέρεται για πρώτη φορά στα χρονικά του 421, όταν άνθρωποι από την Πάντοβα και το Έστε κατέφυγαν εκεί για να γλιτώσουν από τις επιδρομές των βαρβάρων. Τον 9ο αιώνα ο πληθυσμός του νησιού άρχισε να αυξάνεται και στους επόμενους αιώνες η σημασία του αυξήθηκε σταθερά, μέχρι που κυβερνήθηκε από έναν αφοσιωμένο Podestà. Το 1379 η Βενετία δέχτηκε επίθεση από τον στόλο της Γένοβας. Οι κάτοικοι της Ποβέλια μεταφέρθηκαν στη Τζιουντέκκα.

Το νησί παρέμεινε ακατοίκητο στους επόμενους αιώνες. Το 1527 ο δόγης πρόσφερε το νησί στους καμαλδολέζους μοναχούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την προσφορά. Από το 1645 και μετά, η βενετική κυβέρνηση έχτισε πέντε οκταγωνικά οχυρά για την προστασία και τον έλεγχο των εισόδων στη λιμνοθάλασσα. Το οκτάγωνο της Ποβέλια είναι ένα από τα τέσσερα, που σώζονται ακόμη.

Το 1776 το νησί περιήλθε στη δικαιοδοσία του Magistrato alla Sanità (Γραφείο Δημόσιας Υγείας) και έγινε σημείο ελέγχου για όλα τα αγαθά και τους ανθρώπους, που πηγαινοέρχονταν από τη Βενετία με πλοίο. Το 1793, υπήρξαν πολλά κρούσματα πανώλης σε δύο πλοία, και κατά συνέπεια το νησί μετατράπηκε σε έναν προσωρινό σταθμό κράτησης των ασθενών (lazaretto). Αυτός ο ρόλος έγινε μόνιμος το 1805, υπό την κυριαρχία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο οποίος είχε επίσης καταστρέψει την παλιά εκκλησία του Σαν Βιτάλε. Το παλιό καμπαναριό μετατράπηκε σε φάρο. Το lazaretto έκλεισε το 1814.

Το νησί χρησιμοποιήθηκε ως σταθμός καραντίνας από το 1793 έως το 1814. Το 1922 τα υπάρχοντα κτήρια μετατράπηκαν σε άσυλο ψυχικά ασθενών και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ως οίκος ευγηρίας/εγκατάσταση μακροχρόνιας φροντίδας, μέχρι το κλείσιμό του το 1968. Στη συνέχεια, το νησί χρησιμοποιήθηκε για λίγο για τη γεωργία και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Το 2014 το ιταλικό κράτος δημοπράτησε τη μίσθωση της Ποβέλια για 99 έτη, η οποία θα παρέμενε κρατική περιουσία, για να αυξήσει τα έσοδα του κράτους, ελπίζοντας ότι ο αγοραστής θα μετέτρεπε το νοσοκομείο σε πολυτελές ξενοδοχείο. Η υψηλότερη προσφορά (513.000 €) ήταν από τον Ιταλό επιχειρηματία Λουίτζι Μπρουνιάρο. Σχεδίαζε να επενδύσει 20 εκατ. ευρώ σε ένα σχέδιο αποκατάστασης. Η μίσθωση δεν προχώρησε, γιατί το έργο του κρίθηκε ότι δεν πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Άλλες πηγές πρότειναν ότι η συμφωνία ακυρώθηκε, επειδή η προσφορά ήταν πολύ χαμηλή. Ο Μπρουνιάρο αρχικά έκανε αρκετές προσπάθειες, για να μην ακυρωθεί η μίσθωση, αλλά αφού έγινε δήμαρχος της Βενετίας, απαρνήθηκε κάθε πρόθεση για το νησί.

Το 2015, ένας ιδιωτικός όμιλος, ο Poveglia per Tutti, ήλπιζε να συγκεντρώσει 25–30 εκατομμύρια ευρώ για ένα νέο σχέδιο, που θα περιλάμβανε «ένα δημόσιο πάρκο, μια μαρίνα, ένα εστιατόριο, έναν ξενώνα [και] ένα κέντρο μελέτης», σύμφωνα με την The Telegraph. Ως τα μέσα του 2019, ωστόσο, το νησί παρέμενε ακατοίκητο.

Κτήρια και κατασκευές

Τα σωζόμενα κτήρια στο νησί αποτελούνται από μια καβάνα, μια εκκλησία, ένα νοσοκομείο, ένα άσυλο, ένα καμπαναριό και κτήρια στέγασης και διοίκησης για το προσωπικό. Το καμπαναριό είναι το πιο ορατό κτίσμα του νησιού και χρονολογείται από τον 12ο αιώνα. Ανήκε στην εκκλησία του Σαν Βιτάλε, η οποία κατεδαφίστηκε το 1806. Ο πύργος επαναχρησιμοποιήθηκε ως φάρος.

Η ύπαρξη ασύλου στην Ποβέλια φαίνεται να επιβεβαιώνεται από μια πινακίδα για το "Reparto Psichiatria" (Ψυχιατρικό Τμήμα) που είναι ακόμα ορατό ανάμεσα στα ερειπωμένα κτήρια, όπως φωτογραφήθηκε από τον Ransom Riggs στη φωτογραφία του τον Μάιο του 2010 που τεκμηριώνει την επίσκεψή του στην Ποβέλια. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχουν στοιχεία για υποτιθέμενη φυλακή.

Μια γέφυρα συνδέει το νησί στο οποίο βρίσκονται τα κτήρια με το νησί, που είναι γεμάτο με δέντρα και χωράφια. Το οκταγωνικό φρούριο βρίσκεται σε ένα τρίτο, ξεχωριστό νησί, δίπλα στο νησί με τα κτήρια, αλλά ασύνδετο με αυτό. Το ίδιο το οχυρό σήμερα αποτελείται αποκλειστικά από ένα χωμάτινο προμαχώνα, που περιβάλλεται εξωτερικά με τούβλα.

Το νησί περιέχει έναν ή περισσότερους λάκκους πανώλης. Μια εκτίμηση, που δημοσιεύτηκε από το National Geographic δείχνει ότι πάνω από 100.000 άνθρωποι πέθαναν στο νησί κατά τη διάρκεια των αιώνων και θάφτηκαν σε λάκκους πανώλης. Μια άλλη πηγή, το Atlas Obscura, παρέχει μια εκτίμηση 160.000 ατόμων.

Δημοσιεύματα ειδήσεων, που δημοσιεύθηκαν το 2014/2015 επιβεβαίωσαν ότι το κτήριο και τα τεχνουργήματα σκουριάς εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Το νησί περιείχε ερειπωμένα κτήρια, όπως η εκκλησία του Σαν Βιτάλε, ένα νοσοκομείο, ένα άσυλο και φυλακή καθώς και κατοικίες και γραφεία.

Η Ποβέλια, όπως φαίνεται από το Λίντο.