Ντιμίτριγιε Νταβίντοβιτς
| Ντιμίτριγιε Νταβίντοβιτς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Димитрије Давидовић (Σερβικά) |
| Γέννηση | 23 Οκτωβρίου 1789[1] ή 12 Οκτωβρίου 1789[2] Ζέμουν |
| Θάνατος | 6 Απριλίου 1838[1] ή 24 Μαρτίου 1838[2] Σμεντέρεβο[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πριγκιπάτο της Σερβίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο Έτβες Λόραντ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης δημοσιογράφος[2] συγγραφέας[3] ιστορικός[2] πολιτικός[2] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργείο εσωτερικών |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ντιμίτριγιε Νταβίντοβιτς (σερβικά: Димитрије Давидовић) (Ζεμούν, 23 Οκτωβρίου 1789 - Σμεντέρεβο, 6 Απριλίου 1838), ήταν Σέρβος πολιτικός και διπλωμάτης, ιατρός, εκδότης εφημερίδων, δημοσιογράφος και αρθρογράφος. Ξεκίνησε την καριέρα του σαν ιδιωτικός γιατρός, έπειτα έγινε γραμματέας του πρίγκιπα και συνέχισε ως γραμματέας του κράτους, πήγε στην Κωνσταντινούπολη ως διπλωμάτης και αργότερα κέρδισε τη θέση του υπουργού και πρωθυπουργού. Είχε καταφέρει να γίνει το δεξί χέρι του πρίγκιπα Μίλος Ομπρένοβιτς, μιλούσε πολλές γλώσσες σλαβικά, ρωσικά, λατινικά, γερμανικά και γαλλικά.
Η Οικογένεια του και τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Γαβριήλ Τζόρτζεβιτς και της Μαρίας, το σπίτι όπου γεννήθηκε διασώζεται ακόμα σήμερα, διατηρημένο. Γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του τελευταίου Αυστρο-τουρκικού πολέμου (1788-1791), κατά την περίοδο αυτή τα αυστριακά στρατεύματα είχαν καταλάβη ακόμα και το Βελιγράδι (το 1789). Ο πατέρας του ήταν ιερέας και εφημέριος της ελληνικής εκκλησίας στη Βιέννη και για την υπηρεσία αυτή τιμήθηκε με ένα ειδικό σταυρό. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Ζεμούν όπου εγκατέλειψε την ιεροσύνη και ασχολήθηκε με το εμπόριο.
Το όνομα του παππού του ήταν Νταβίντ Τζόρτζεβιτς και ήταν ένας από τους πιο διάσημους δασκάλους της Λατινικής στο σχολείο του Κάρλοβιτς, λόγω του ονόματος του παππού οφείλεται και επώνυμο που επέλεξε αργότερα ο Νταβίνοβιτς. Σπούδασε στο Σρεμ Καρλόβτσι κι έπειτα πήγε να σπουδάση φιλοσοφία στη Βουδαπέστη, αλλά στο δεύτερο έτος τα παράτησε και γράφτηκε στην ιατρική σχολή του ιδίου Πανεπιστημίου, έπειτα πήγε στη Βιέννη όπου παράτησε τέλος και την ιατρική.
Δημοσιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.jpg)
Στη Βουδαπέστη ήταν συμφοιτητής με τον Ντιμίτρι Frusic που του πρότεινε να εκδώσουν μια εφημερίδα και δέχτηκε. Η αστυνομία της Βιέννης δεν έδωσε άδεια για την έκδοσή της, μετά από πολλές προσπάθειες πήραν βασιλική έγκριση. Η πρώτη έκδοση τυπώθηκε στις 23 Αυγούστου 1813 κάτω από τον τίτλο "carstvujusceg serbske". Αρχικά ήταν καθημερινή εκτός Κυριακής και αργιών, από το 1817 εκδιδόταν δύο φορές την εβδομάδα. Μετά την κατάρρευση της πρώτης σερβικής εξέγερσης στη Βιέννη έφτασαν ο Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς και ο Ματέια Νενάντοβιτς που αρθρογράφησαν στην εφημερίδα. Το 1816 ο Frusic αποχώρησε από την εφημερίδα και πήγε να συνεχίσει την ιατρική στη Βιέννη. Ο Νταβίνοβιτς τότε στράφηκε στις εκδόσεις και πρώτα άρχισε να μαθαίνει την τέχνη με σκοπό να τυπώνει μελλοντικά μόνος του την εφημερίδα. Το 1819 αγόρασε τυπογραφικό πιεστήριο, αλλά έλαβε μόνο την άδεια να τυπώνει βιβλία στις ανατολικές γλώσσες. Η εφημερίδα ανάμεσα σε άλλες στήλες είχε και στήλες με την ιστορία της Σερβίας και των Σέρβων.
Πολιτικός βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1821 επέστρεψε στη Σερβία για να γίνει γραμματέας του γραφείου του πρίγκηπα. Την περίοδο 1826 - 1829 ήταν εκπρόσωπος του πρίγκιπα, σημερινός πρωθυπουργός της Σερβίας. Από το 1829 έως το 1833 ήταν μέλος της αντιπροσωπείας για τις διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους. Το 1834 -1835 επανακυκλοφόρησε την εφημερίδα του αυτή τη φορά στη Σερβία, και το 1835 διορίσθηκε υπουργός εσωτερικών και παιδείας. Αργότερα έπεσε σε δυσμένεια από τον Ομπράντοβιτς και εν ασχολήθηκε πάλι με την πολιτική.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Оријентални новинар, европски политичар - Димитрије Давидовић (1789 - 1938), Радош Љушић, Политика, Танјуг, Београд, 2006.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- „Димитрије Давидовић“ Αρχειοθετήθηκε 2014-10-03 στο Wayback Machine., Драган Ђорђевић, Српско наслеђе, историјска свеска, број 7, 1998.
- „Портрет Димитрија Давидовића“, Народни музеј у Београду, рад Уроша Кнежевића из 1834.
- „Манастир Жича у првој половини 19. века“, Живорад Јанковић, Православље - новине Српске Патријаршије, фељтон, број 948.
- „Први српски устав“, Д. И., Република.
- „Награда Димитрије Давидовић“, Удружење новинара Србије
- „Димитрије Давидовић - врхунски професионалац“, Даворин Дарко Рибникар, Фонд Рибникар, Београд, 29. април 2009.
- Обележена 170. годишњица смрти Димитрија Давидовића („Политика“, 24. април 2008.)
|