Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μιχαήλ του Μαυροβουνίου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μιχαήλ του Μαυροβουνίου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Михаило Петровић Његош (Σερβικά)
Γέννηση14  Σεπτεμβρίου 1908[1]
Τσέτινιε
Θάνατος24  Μαρτίου 1986[1][2]
Παρίσι
Τόπος ταφήςΠαρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΜαυροβούνιο
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςGenevieve Prigent (από 1941)[3]
ΤέκναΝικόλα Πέτροβιτς-Νιέγκος[4]
ΓονείςΜίρκο του Μαυροβουνίου και Ναταλία Κονσταντίνοβιτς
ΟικογένειαΟίκος των Πέτροβιτς-Νιέγκος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αγίας Άννης, Α΄ Τάξη

Ο Μιχαήλ (σερβικά: Михаило Петровић Његош, 14 Σεπτεμβρίου 1908 - 24 Μαρτίου 1986) από τον Οίκο του Πέτροβιτς-Νιέγκο ήταν πρίγκιπας και διεκδικητής βασιλιάς του Μαυροβουνίου. Επίσης μέγας δούκας (βοεβόδας) του Γκράχοβο και της Ζέτα.

Ήταν ο πρωτότοκος (επιζήσας) γιος του Μίρκο πρίγκιπα του Μαυροβουνίου και της Ναταλίας Κωνσταντίνοβιτς, κόρης του Αλεξάνδρου Κωνσταντίνοβιτς συνταγματάρχη. Ο Αλέξανδρος ήταν γιος της Άνκας Ομπρένοβιτς.

Τιτουλάριος βασιλιάς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Τσέτινγιε. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αυστρο-Ουγγαρία εισέβαλε στο Μαυροβούνιο (1916) και ο Μιχαήλ πήγε με την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια στην Ιταλία με αεροπλάνο. Σπούδασε σε οικοτροφείο στη Νάπολη και μετά μετέβη στη μητέρα του στο Ήστμπουρν του Ανατολικού Σάσσεξ, όπου ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές του. Το 1921 απεβίωσε ο πάππος του Νικόλαος Α΄ του Μαυροβουνίου και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος Ντανίλο Γ΄, αδελφός του πατέρα του, ο οποίος παραιτήθηκε έξι ημέρες αργότερα. Ήταν άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο Μιχαήλ ως διεκδικητής του βασιλείου του Μαυροβουνίου, αν και ήταν 13 ετών. Επίτροπος ανέλαβε ο Άντο Γκβοζντένοβιτς ως την ενηλικίωση του Μιχαήλ. Το 1929 ο Μιχαήλ συμφώνησε με τη Γιουγκοσλαβία να παραιτηθεί της διεκδίκησής του, να συμμαχήσει με το Βελιγράδι και σε αντιστάθμισμα να λάβει σύνταξη από την Πολιτεία.

Η πρόταση του Άξονα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την πτώση της Γαλλίας το 1941, ο πρίγκιπας Μιχαήλ με την οικογένειά του συνελήφθησαν από τους Γερμανούς, που κατέλαβαν τη χώρα. Μεταφέρθηκαν σε ένα κάστρο παρά τη λίμνη Κωνσταντία, στη Γερμανία. Τον Μιχαήλ επισκέφθηκε ο Γκαλεάτσο Τσιάνο και ο Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, που του πρόσφεραν το θρόνο ενός ανεξάρτητου βασιλείου του Μαυροβουνίου υπό την Ιταλο-Γερμανική προστασία και καθοδήγηση. Απέρριψε την προσφορά και με την οικογένειά του έμειναν εκεί φυλακισμένοι, ώσπου η θεία του Έλενα (αδελφή του Μίρκο), σύζυγος του Βίκτωρα-Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, τους εξασφάλισε την ελευθερία το 1943. Επέστρεψαν στη Γαλλία, όπου οι Γερμανοί τους συνέλαβαν και τους μετέφεραν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Τσεχοσλαοβακία. Εκεί γεννήθηκε ο γιος τους Νικόλαος.

Διαμονή στη Γιουγκοσλαβία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με το τέλος του Πολέμου ελευθερώθηκαν, επέστρεψαν στο Παρίσι και ο Μιχαήλ άρχισε συνομιλίες με τον Τίτο της νέας Σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Ο στρατηγός Τίτο τον κάλεσε να επισκεφθεί τη χώρα και το 1947 ο Μιχαήλ με την οικογένειά του διέμεινε στο Βεγράδι και δέχθηκε τη θέση του επικεφαλής του Πρωτοκόλλου στο υπουργείο Εξωτερικών. Μπορούσε να επισκεφθεί το Μαυροβούνιο, που δεν το είχε δει από το 1916, όταν έφυγε 8 ετών. Διαπίστωσε, ότι η μνήμη της οικογένειάς του ήταν ζωντανή μεταξύ των ανθρώπων. Τελικά απογοητεύτηκε με τον Τίτο και επέστρεψε το 1948 στη Γαλλία.

Η αντίσταση των Σέρβων στην Κομμουνιστική Δικτατορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1964 που ιδρύθηκε το Καθεστώς εκεί, ο Μιχαήλ πέρασε τα επόμενα έτη με ενεργό πολιτική διαφωνία με το Κομμουνιστκό Καθεστώς και εργάστηκε για την πτώση του. Έγινε μέλος του επαναστατικού "Σερβικού Κινήματος για την Ελευθερία της Πατρίδας", που είχε σκοπό να συλλέξει τους Σέρβους της διασποράς και τους διαφωνούντες στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας για την καταστροφή των Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών.

Όταν είχε διαφωνήσει με την Κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας, το επίδομά του από αυτήν κόπηκε. Λίγο μετά διαζεύχθηκε τη σύζυγό του· ο γιος τους Νικόλαος ανατράφηκε από τη μητέρα του. Ο Μχαήλ έζησε εξόριστος ως το 1986, που απεβίωσε στο Παρίσι και τάφηκε στο Σερβικό Ορθόδοξο κοιμητήριο στο Ορλύ, Βαλ-ντε-Μαρν[5].

Νυμφεύτηκε το 1941 τη Ζενεβιέβ Πριζάν, κόρη του Φρανσουά Πριζάν οδηγού τραμ, μετέπειτα ιδιωτικού αστυνομικού[6]. Διαζεύχθηκαν το 1949. Η Ζενεβιέβ έγινε ορθο-οπτικός[7][8][9][10]. Είχαν τέκνο:

  • Το παρεκκλήσιο των Νιέγκος στο Λόβτσεβ.
  • "Από τις αναμνήσεις μου", Υπουργείο Αμύνης της Σερβίας, 1961, Ουίνδσορ του Οντάριο (Καναδάς).
  1. 1,0 1,1 1,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p11497.htm#i114968. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000003405. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. p11497.htm#i114968. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2017. 
  6. "Le Petit Gotha"
  7. (Γαλλικά) Geneviève Prigent, citoyenne et princesse, Côtes d'Armor Magazine, Actualité, p. 10 [1] Αρχειοθετήθηκε 2017-03-17 στο Wayback Machine.
  8. (Γαλλικά) Hommage à Geneviève Prigent samedi, Le Télégramme, 24 janvier 2000 Αρχειοθετήθηκε 2018-03-01 στο Wayback Machine.
  9. Geneviève Prigent, pioneering and passionate orthoptist
  10. Dangla, Jacques (2009). «Geneviève Prigent, orthoptiste pionnière et passionnée» (στα γαλλικά). Revue francophone d'orthoptie (Issy-les-Moulineaux, France: Elsevier Masson) 2 (1): 41-42. ISSN 1876-2204. http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=21225165. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]