Λίντια Ρουσλάνοβα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λίντια Ρουσλάνοβα
Πληροφορίες
Όνομα γέννησηςΠρασκόβια Αντριάνοβνα Λέικινα-Γκορσένινα
Γέννηση14ιουλ. / 27  Οκτωβρίου 1900γρηγ.[1]
Chernavka[2]
Θάνατος21  Σεπτεμβρίου 1973[3]
Μόσχα
EίδοςΡωσική παραδοσιακή μουσική
ΙδιότητεςΤραγουδίστρια
Μουσικά όργαναφωνή
Παρουσία1916-1972

Η Λίντια Αντρέγιεβνα Ρουσλάνοβα (ρωσικά: Лидия Андреевна Русланова‎‎, γεννηθείσα Πρασκόβια Αντριάνοβνα Λέικινα-Γκορσένινα, ρωσικά: Прасковья Андриановна Лейкина-Горшенина‎‎, 27 Οκτωβρίου 190021 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν μία από τις σπουδαιότερες και πιο αγαπημένες τραγουδίστριες της παραδοσιακής ρωσικής μουσικής.[4] Ένας κρατήρας της Αφροδίτης, πήρε το όνομά του από τη Ρουσλάνοβα.

Πρώιμα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε το 1900, στο Τσερνάβκα, ένα χωριό κοντά στο Σαράτοφ, σε οικογένεια χωρικών.[5] Σε ηλικία 5 ετών χάνει και τους δύο γονείς της, ο πατέρας της είχε πεθάνει στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο, ενώ η μητέρα της λίγο αργότερα. Έτσι, εκείνη μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, από όπου όμως ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική, αρχικά ως μέλος χορωδίας και αργότερα ως σολίστ.[6]

Ο θείος, αργότερα, την κάλεσε να εργαστεί σε εργοστάσιο επίπλων. Ένας από τους ιδιοκτήτες του εργοστασίου, την άκουσε να τραγουδά, και της πρότεινε να πάει να σπουδάσει στο Ωδείο του Σαράτοφ.[7] Ωστόσο, η Λίντια, δεν ενδιαφερόταν για ακαδημαϊκές σπουδές.[4] Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε σε νοσοκομείο. Κατά την περίοδο εκείνη, γνωρίζει τον Βιτάλι Σεπάνοβ, με τον οποίο αποκτά έναν παιδί, το οποίο γεννιέται τον Μάιο του 1917. Ο Βιτάλι την άφησε, παρόλα αυτά, έναν χρόνο αργότερα, εξ αιτίας του εκκεντρικού τρόπου ζωής της. Σύμφωνα με μία πηγή από το Σαράτοφ, η Λίντια παντρεύτηκε κι άλλον άντρα, ο οποίος πέθανε κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, από τον οποίον πήρε και το επώνυμό της.[8]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ρουσλάνοβα έδωσε την πρώτη της συναυλία σε ηλικία 16 ετών, μπροστά σε στρατιωτικό κοινό, όπου τραγούδησε ό,τι τραγούδι ήξερε.[7] Αρχικά, ξεκίνησε να τραγουδά για τους Ρώσους στρατιώτες, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Το ντεμπούτο της ως επαγγελματίας πια τραγουδίστρια το έκανε στο Ροστόβ, το 1923.[6] Αξιοσημείωτη ήταν η ιδιόμορφη φωνή της και η ποιότητα του τόνου της. Η Λίντια αναζωογόνησε παλιά παραδοσιακά τραγούδια, τα οποία συνήθιζαν να τραγουδούν σόλο οι γυναίκες σε διάφορες εκδηλώσεις.[4] Έως και το 1929, έζησε με έναν Cheka αξιωματικό, ενώ αργότερα παντρεύτηκε ξανά, αυτήν τη φορά τον Βλαντίμιρ Κριούκοφ.[9]

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, η Ρουσλάνοβα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Έγινε μία αρτίστα, η οποία συμμετείχε σε διάφορες μουσικές εκδηλώσεις, μέχρι και σε παραστάσεις τσίρκου, το 1933, τραγουδώντας τελικά σε όλη τη Ρωσία, έως το τέλος της δεκαετίας.[4] Όταν πια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεσπάσει, σταμάτησε τις περιοδείες της, και ξεκίνησε νέες, πηγαίνοντας από το ένα μέτωπο στο άλλο, ώστε να εξυψώσει το ηθικό των στρατιωτών, με τα πατριωτικά της τραγούδια.[10] Δύο από τα πιο γνωστά τραγούδια που ερμήνευσε είναι το Βάλενκι και το Κατιούσα. Κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου, τραγούδησε μπροστά στο καιόμενο Reichstag.

Η Ρουσλάνοβα έγινε μία από τις πλουσιότερες γυναίκες της Σοβιετικής Ρωσίας, χρηματοδοτώντας μέχρι και την κατασκευή ρουκετών Katyusha, τις οποίες η ίδια παρουσίασε στον Κόκκινο Στρατό, το 1942. Την ίδια χρονιά, έγινε Καλλιτέχνης της Τιμής της Σοβιετικής Ρωσίας.[4] Οι σκληροί της τρόποι και ελεύθερη γλώσσα της άρεσε πολύ στους στρατιώτες, σε βαθμό τόσο ώστε οι Σοβιετικές Αρχές να τη θεωρούν εν δυνάμει απειλή του καθεστώτος. Το 1948, κατά τη διάρκεια της συνεργασίας του άνδρα της με τον Στρατηγό Γκεόργκι Ζούκοφ, ο Βλαντίμιρ Κρίουκοφ, συνελήφθη μαζί με τη Ρουσλάνοβα, μετά από δύο χρόνια. Τότε, η Ρουσλάνοβα αναγκάστηκε να υπογράψει δήλωση στην οποία αναφέρεται ότι ο σύζυγός της ήταν ένοχος για προδοσία, πράγμα που αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να δικαστεί με δεκαετής κάθειρξη σε στρατόπεδο εργασίας.[6]

Όταν στάλθηκε στη Γκουλάγκ, η Ρουσλάνοβα έγινε μεγάλο αστέρι ανάμεσα στους κρατούμενος και στη διαχείριση. Έπειτα μεταφέρθηκε σε κελί στα Κεντρικά του Βλαντιμιρίσκι. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, αφέθηκε ελεύθερη στις 4 Αυγούστου του 1953. Όταν βγήκε είχε αδυνατίσει αισθητά, ενώ περπάταγε με δυσκολία. Ωστόσο, επέστρεψε αμέσως στο τραγούδι. Η περίοδος φυλάκισής της δεν είχε αναφερθεί στον τύπο, παρά δεκαετίας αργότερα.[11] Αργότερα, συμμετείχε και στο πρώτο Σοβιετικό Φεστιβάλ Τραγουδιού, μαζί με τους Λεονίντ Ουτίοσοφ, Μαρκ Μπέρνες και την Κλαβίντιγα Σουλζένκο. Συνέχισε να τραγούδα έως και το τέλος της ζωής της, το 1973.[6]

Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 1996: Поёт Лидия Русланова[12]
  • 2001: Великие исполнители России XX века
  • 2002: Русские народные песни[13]
  • 2007: Имена на все времена[14]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0750849. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2015.
  2. «Л.А. Русланова». Local Museum of Saratov Oblast. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28  Αυγούστου 2007.
  3. (Αγγλικά) Find A Grave. 30016780. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 «Ruslanova Lidia singer :: people :: Russia-InfoCentre». Russia-InfoCentre. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2008. 
  5. MacFadyen, David (2002). Songs for Fat People. McGill-Queen's Press. σελ. 201. ISBN 0-7735-2441-X. 
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 Ferrero, Ángel. «Katiusha is 70 years old». Cubanow.net. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2008.  [νεκρός σύνδεσμος]
  7. 7,0 7,1 MacFadyen, p.202
  8. MacFadyen, pp.202–3
  9. MacFadyen, p.203
  10. MacFadyen, p.204
  11. MacFadyen, p.208
  12. «альбом "Поёт Лидия Русланова"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2009. 
  13. «Поёт Лидия Русланова. Русские народные песни. Записи 1930-40-х годов». Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2009. 
  14. «Имена на все времена. Лидия Русланова (mp3)». 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Лидия Русланова в воспоминаниях современников / сост. Л.Г. Булгак, Ф.В. Мишин.. — М.: Искусство, 1981. — 238 с.
  • Вардугин В. И. Легенды и жизнь Лидии Руслановой : Документальная повесть. — Саратов: Приволжское книжное издательство, 1999. — 240 с.
  • MacFadyen, David (2002). Songs for Fat People. McGill-Queen's Press. ISBN 0-7735-2441-X. 
  • Сафошкин В.Д. Лидия Русланова. Валенки, валенки, не подшиты, стареньки. Биография и репертуар великой певицы. — М.: Эксмо, 2003. — 416 с. — (ISBN 5-699-04408-6)
  • Стронгин В. Л. Тюрьма и воля Лидии Руслановой. — М.: Молодая Гвардия, 2005. — 239 с. — (ISBN 5-235-02725-6)
  • Михеенков С. Е. Лидия Русланова. Душа-певица. — М.: Молодая гвардия, 2014. — 318 с. — (Жизнь замечательных людей). — 3000 экз. — (ISBN 978-5-235-03688-8)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]