Κωνσταντίνος Δούκας (γιος Μιχαήλ Ζ΄)
| Κωνσταντίνος Δούκας | |
|---|---|
 Ιστάμενον του πάππου του Κωνσταντίνου, του Κωνσταντίνου Ι΄ με επιγρ. IΗS ΧRS REX REGNANTΙUM / KΩN. BACΛ. O ΔΟΥΚΑC. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1074 |
| Θάνατος | 1095 Σέρρες |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας και Μαρία η Αλανή |
| Οικογένεια | Δυναστεία Δουκών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βυζαντινός Αυτοκράτορας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κωνσταντίνος ο πορφυρογέννητος (τέλη 1074 - π. 1095), από τη Δυναστεία των Δουκών, ήταν συν-Αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, πρώτα μαζί με τον πατέρα του Μιχαήλ Ζ΄ και μετά μαζί με τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό. Ήταν από τη στιγμή που γεννήθηκε (1074), ώσπου εκτοπίστηκε ο πατέρας του (1078) και από την ανάληψη της βασιλείας από τον Αλέξιο Α΄ (1081), ώσπου αυτός απέκτησε γιο τον Ιωάννη Β΄ Κομνηνό (1087). Όταν ακυρώθηκε ο αρραβώνας του με την κόρη τού Ροβέρτου Γυισκάρδου, αυτός εισέβαλε στη Ρωμανία.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε το 1074 στη Πορφύρα, γιος του Μιχαήλ Ζ΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων [1][2] και της Μαρίας των Βαγρατιδών, κόρης του Βαγράτιος Δ΄ της Γεωργίας και της Μπορένα της Αλανίας. Το ίδιο έτος αναγορεύτηκε συμβασιλιάς (συν-Αυτοκράτορας) του πατέρα του για να εξασφαλιστεί η διαδοχή.[3]
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους αρραβωνιάστηκε την Ολυμπιάδα, κόρη του Ροβέρτου Γυισκάρδου δούκα της Σικελίας. Όμως το 1078 ο Μιχαήλ Ζ΄ παραιτήθηκε και η Μαρία με τον γιο της Κωνσταντίνο αποσύρθηκαν στη μονή του Πετρίου.[4][5] Ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, θείος του Μιχαήλ Ζ΄ παρότρυνε τον Νικηφόρο Γ΄ Βοτανειάτη να σπεύσει να καταλάβει την εξουσία· ο νέος Αυτοκράτορας νυμφεύτηκε τη Μαρία. Ο Καίσαρας Ιωάννης δεν μπόρεσε να πείσει τον Νικηφόρο Γ΄ να χρίσει τον Κωνσταντίνο συμβασιλιά και έτσι ακυρώθηκε ο αρραβώνας του.[6][7][8] Με πρόφαση αυτό ο Ροβέρτος ξεκίνησε μία Νορμανδική εισβολή στη Ρωμανία.[9][10]
Με σκοπό να καταπολεμηθεί η εισβολή, δόθηκε στον στρατηγό Αλέξιο Κομνηνό μεγάλο στράτευμα για να αποκρούσει τους Νορμανδούς. Ο Καίσαρας Ιωάννης συνωμότησε κατά του Νικηφόρου Γ΄ με σκοπό να εγκαταστήσει τον Αλέξιο Κομνηνό, ο οποίος ήταν μικρανιψιός του Καίσαρα.[11] Ο Βοτανειάτης, ανίκανος να συμμαχήσει με τον Νικηφόρο Μελισσηνό, αναγκάστηκε να παραιτηθεί[12] και τον διαδέχθηκε ο Κομνηνός ως Αλέξιος Α΄ το 1081. Αυτός έκανε συμβασιλιά τον Κωνσταντίνο[13] και τον αρραβώνιασε με το πρώτο τέκνο του, την Άννα Κομνηνή μόλις αυτή γεννήθηκε το 1083.[13] Όταν όμως το 1087 γεννήθηκε ο γιος του Ιωάννης Β΄ Κομνηνός, τον έκανε συμβασιλιά, απομακρύνοντας τον Κωνσταντίνο.[13]
Έτσι ο Κωνσταντίνος έχασε τη διαδοχή. Ο Αλέξιος Α΄ δεν χρειαζόταν άλλο δεσμό με την προηγούμενη δυναστεία: ήταν μικρανιψιός του Καίσαρα Ιωάννη Δούκα και η σύζυγός του Ειρήνη Δούκαινα ήταν εγγονή του Καίσαρα. Ο Κωνσταντίνος απεβίωσε π. το 1095 σε ηλικία 21 ετών.[14]. Ήταν δύο φορές συμβασιλιάς, όμως δεν βασίλευσε και δύο φορές αρραβωνιάστηκε, όμως τελικά δεν νυμφεύτηκε.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αρραβωνιάστηκε πρώτα την Ελένη των Ωτβίλ, κόρη του Ροβέρτου Γυισκάρδου δούκα της Σικελίας και της Καλαβρίας-Απουλίας[15].
Έπειτα αρραβωνιάστηκε την Άννα Κομνηνή, κόρη του Αλεξίου Α΄ Κομνηνού. Και οι δύο του αρραβώνες του ακυρώθηκαν.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Hill 2014, σελ. 218.
- ↑ Kazhdan 1991, σελ. 657.
- ↑ Canduci 2010, σελ. 277.
- ↑ Hill 2014, σελ. 33.
- ↑ Buckley 2014, σελ. 68.
- ↑ Finlay 1844, σελ. 57.
- ↑ Norwich 1996, σελ. 3.
- ↑ Neville 2012, σελ. 53.
- ↑ Canduci 2010, σελ. 276.
- ↑ Norwich 1996, σελ. 15.
- ↑ Finlay 1844, σελ. 60.
- ↑ Kazhdan 1991, σελ. 1479.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 Buckley 2014, σελ. 30.
- ↑ Classen 2013, σελ. 271.
- ↑ Αλεξιάς, 1.15.4 [...] τοῦ Βοτανειάτου τὰς ἀρχὰς δεδωκότος τῆς ἀδικίας καὶ τὴν θυγατέρα τὴν σὴν Ἑλένην τῶν Ῥωμαϊκῶν σκήπτρων ἀποστερήσαντος [...]
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Buckley, Penelope (2014). The Alexiad of Anna Komnene: Artistic Strategy In The Making Of A Myth. Cambridge University Press. ISBN 9781107037229.
- Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1-74196-598-8
- Classen, Albrecht (2013). East Meets West in the Middle Ages and Early Modern Times Transcultural Experiences in the Premodern World. De Gruyter. ISBN 9783110321517.
- Finlay, George (1844), History of the Byzantine and Greek Empires from 1057–1453, 2, William Blackwood & Sons, OCLC 25020128
- Hill, Barbara (2014). Imperial Women in Byzantium 1025-1204: Power, Patronage and Ideology. Routledge. ISBN 9781317884668.
- Kazhdan, Alexander, ed. (1991), Oxford Dictionary of Byzantium, III, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-504652-6
- Neville, Leonora (2012). Heroes and Romans in Twelfth-Century Byzantium: the Material for the History of Nikephoros Bryennios. Cambridge University Press. ISBN 9781107009455.
- Norwich, John Julius (1996), Byzantium: The Decline and Fall, Penguin, ISBN 0-14-011449-1