Ιταλικός λύκος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Ιταλικός λύκος | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ο Ιταλικός λύκος
| ||||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Τριώνυμο | ||||||||||||||||
| Canis lupus italicus Altobello, 1921 |
Ο ιταλικός λύκος (Canis lupus italicus[1][2][3][4] ή Canis lupus lupus[5]), επίσης γνωστός ως ο Απέννινος λύκος[6][7], είναι υποείδος του γκρίζου λύκου (Canis lupus) που ζει στην Ιταλική χερσόνησο και στις Γαλλικές Άλπεις. Ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των Κυνιδών και στο γένος Κύων. Το είδος αυτό διαφέρει από τους άλλους ευρωπαϊκούς λύκους, γι' αυτό μερικοί το θεωρούν ως διακριτό είδος και όχι υποείδος του Γκρίζου λύκου.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ιταλικός λύκος, ζυγίζει κατά μέσο όρο 25 - 35 κιλά. Έχει μήκος σώματος 110 - 148 εκατοστά και ύψος 50 - 70 εκατοστά. Το τρίχωμα του λύκου έχει χρώμα γκρι - καφέ, το εσωτερικό των ποδιών και της κοιλιάς είναι λευκό και τα μπροστινά πόδια και η πλάτη τους είναι μαύρη. Το μαύρο του χρώμα είναι μοναδικό χαρακτηριστικό του είδους, πράγμα σπάνιο για τα άλλα υποείδη του γκρίζου λύκου. Οι ιταλικοί λύκοι ζουν σε ομάδες 2 - 7 λύκων.
Διατροφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τρέφονται συνήθως με μικρά οπληφόρα. Στην περιοχή της Ιταλίας τρέφεται με ελάφια, κόκκινα ελάφια και αγριογούρουνα και στις Άλπεις με αγριοκάτσικα. Τρέφεται επίσης και με οικόσιτα ζώα όπως τα πρόβατα, οι κατσίκες και σπανιότερα με άλογα και αγελάδες. Λόγω του μικρού του μεγέθους, αποφεύγει να κυνηγήσει μεγάλου μεγέθους θηράματα.
Κατανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παλαιότερα, οι Ιταλικοί λύκοι ζούσαν σε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο και τη Σικελία. Σήμερα, οι Ιταλικοί λύκοι ζουν στα Απέννινα όρη, στην Καλαβρία, στη Λιγουρία, στις Δυτικές Άλπεις και στο Πεδεμόντιο. Παλαιότερα ομάδες Ιταλικών λύκων υπήρχαν και στην Ελβετία. Οι πληθυσμοί τους, υπολογίζονται στα 500 - 1000 άτομα. Ο πληθυσμός τους συνεχίζει να επεκτείνεται ειδικά στις Άλπεις.
Απειλές και προστασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Ιταλικοί λύκοι, όπως και οι υπόλοιποι λύκοι ανέκαθεν έπεφταν θύματα των ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά, οι λύκοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη μυθολογία και στον πολιτισμό των Ρωμαίων (βλέπε Ρωμύλος και Ρώμος) και απολάμβαναν τη συμπάθεια των ανθρώπων. Λόγω του κυνηγιού, οι λύκοι αυτοί βρέθηκαν κοντά στην εξαφάνιση τη δεκαετία του 1970. Το 1976, η Ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε την προστασία του είδους. Εκείνη την περίοδο ζούσαν μόλις 100 λύκοι στην Ιταλία. Τα επόμενα χρόνια, οι λύκοι εξαπλώθηκαν σε διάφορα μέρη της Ιταλίας. Σημαντικός κίνδυνος για τους λύκους, αποτελεί και η ανάμειξή τους με οικόσιτους σκύλους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία υβριδίων.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (in ιταλική) Altobello, G. (1921), Fauna dell'Abruzzo e del Molise. Mammiferi. IV. I Carnivori (Carnivora) Αρχειοθετήθηκε 2016-05-04 στο Wayback Machine., Colitti e Figlio, Campobasso, pp. 38-45
- ↑ Nowak, R. M.; Federoff, N. E. (2002). «The systematic status of the Italian wolf Canis lupus». Acta Theriologica 47 (3): 333–338. doi:.
- ↑ Castelló, J.R. (2018). Canids of the World: Wolves, Wild Dogs, Foxes, Jackals, Coyotes, and Their Relatives. Princeton University Press. σελ. 76. ISBN 978-0-691-18372-5.
- ↑ Πρότυπο:Cite Journal refer to the "Text Summary" near the bottom of the web page
- ↑ Wozencraft, W. C. (2005). «Order Carnivora». Στο: Wilson, D. E.· Reeder, D. M. Mammal Species of the World (3rd έκδοση). Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
- ↑ Salari, Leonardo; Achino, Katia F.; Gatta, Maurizio; Petronio, Carmelo; Rolfo, Mario F.; Silvestri, Letizia; Pandolfi, Luca (2017). «The wolf from Grotta Mora Cavorso (Simbruini mountains, Latium) within the evolution of Canis lupus L., 1758 in the Quaternary of Italy». Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 476: 90–105. doi:.
- ↑ Sardella, Raffaele; Bertè, Davide; Iurino, Dawid Adam; Cherin, Marco; Tagliacozzo, Antonio (2014). «The wolf from Grotta Romanelli (Apulia, Italy) and its implications in the evolutionary history of Canis lupus in the Late Pleistocene of Southern Italy». Quaternary International 328–329: 179–195. doi:.
