Ιούλιος των Έστε
| Ιούλιος | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 13 Ιουλίου 1478 |
| Θάνατος | 24 Μαρτίου 1561 (82 ετών) |
| Οίκος | Έστε |
| Πατέρας | Έρκολε Α΄ |
| Μητέρα | Ελεονόρα Ιβρέας-Τρασταμάρα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Ιούλιος, ιταλ. Giulio, (13 Ιουλίου 1478 – 24 Μαρτίου 1561) από τον Οίκο των Έστε ήρθε σε έριδα με τους αδελφούς του καρδινάλιο Ιππόλυτο Α΄ και Αλφόνσο Α΄ δούκα της Φερράρα. Επειδή τον αδίκησαν, συνωμότησε εναντίον τους, αλλά φυλακίστηκε.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν τρίτος γιος του Έρκολε Α΄ δούκα της Φερράρα, από την ερωμένη του Ιζαμπέλλα Αρντουίν, που ήταν στην υπηρεσία της γυναίκας του[1]. Είχε μεγαλύτερους αδελφούς τον Αλφόνσο Α΄ και τον Φερδινάνδο και μικρότερους τον Ιππόλυτο Α΄ και τον Σιγισμούνδο. Οι τέσσερις αδελφοί του ήταν γνήσια τέκνα του Έρκολε Α΄ από τη σύζυγό του Ελεονόρα της Ιβρέας-Τρασταμάρα, κόρη του Φερδινάνδου Α΄ της Νάπολης[1].
Οι δύο αντιπαραθέσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ανατράφηκε στην Αυλή της Φεράρα και όταν μεγάλωσε έμενε στο παλάτσο του στη βία ντέλι Άντζελι[2]. Φιλονίκησε δύο φορές με τον Ιππόλυτο Α΄. Αφορμή για την πρώτη διένεξη ήταν ο μουσικός δον Ραϊνάλντο του Σασουόλο, που ήταν στην υπηρεσία του Ιουλίου. Ο Ιππόλυτος Α΄ τον ήθελε για το παρεκκλήσιό του[3][4] και όταν το 1504 ο πατέρας τους ασθένησε, πήγε στη Φερράρα, απήγαγε τον Ραϊνάλντο και τον κρατούσε στο φρούριο Ρόκα ντελ Τζέσο. Σε μερικούς μήνες ο Ιούλιος ανακάλυψε που βρισκόταν ο μουσικός του και με τον αδελφό του Φερδινάνδο και άλλους οπλισμένους άνδρες πήρε πίσω τον Ραϊνάλντο. Το ίδιο έτος ο Αλφόνσος Α΄ διαδέχθηκε τον πατέρα τους και ο σύμβουλός του Ιππόλυτος Α΄ του παραπονέθηκε για το συμβάν. Ο νέος δούκας εξόρισε τον Ιούλιο και τον Φερδινάνδο. Η αδελφή τους Ισαβέλλα έπεισε τον Αλφόνσο Α΄ να τους συγχωρήσει[3][4].
Ο Ιούλιος και ο καρδινάλιος Ιππόλυτος Α΄ ανακάλυψαν ότι ήταν θαυμαστές μίας κυρίας της Αυλής, της Άντζελα Μπόρτζα, ξαδέλφης της Λουκρητίας Μπόρτζα συζύγου του Αλφόνσου A΄. Η Άντζελα φαινόταν να ευνοεί τον όμορφο Ιούλιο[3][4]· o Ιππόλυτος Α΄ είχε ελευθεριάζοντα ήθη και προσπαθούσε να κατακτήσει τις γυναίκες με την κομψότητά του, μάταια όμως. Όταν η Άντζελα του είπε ότι τα μάτια του Ιουλίου αξίζουν περισσότερο από το δικό του πρόσωπο, οργίστηκε ανεξέλεγκτα και έβαλε τους υπηρέτες του να περιμένουν τον Ιούλιο για να τον σκοτώσουν. Αυτός επέστρεψε μόνος από ένα ταξίδι το 1505 και οι υπηρέτες τον ξυλοκόπησαν τόσο, που τον σημάδεψαν και μαχαίρωσαν τα μάτια του. Έχασε το ένα και έβλεπε θολά από το άλλο[5]. Ο Ιππόλυτος Α΄ έσπευσε να στείλει στο δικαστήριο τη δική του έκδοση για το συμβάν και επέτυχε να μην τιμωρηθεί. Ο Αλφόνσο Α΄ τους συμφιλίωσε[6].
Η συνωμοσία και η φυλάκιση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ιούλιος μνησικάκησε εναντίον του Ιππολύτου Α΄, διότι έχασε την όραση και την ωραία του εμφάνιση και εναντίον του αδελφού του δούκα, που δεν τιμώρησε τον υπαίτιο[4]. Το επόμενο έτος οργάνωσε ένα σχέδιο με στόχο την εξόντωσή τους, μαζί με τον αδελφό του Φερδινάνδο, που θα διαδεχόταν τον δούκα και άλλους άνδρες, εχθρούς του Αλφόνσου Α΄. Οι άνδρες περίμεναν με δηλητηριασμένα εγχειρίδια τη νύχτα να περάσει ο δούκας από το δρόμο, αλλά δεν ήταν καλά οργανωμένοι και αστόχησαν και τις δύο φορές[3][4]. Οι κατάσκοποι του Ιππολύτου Α΄ μάζεψαν στοιχεία του σχεδίου[3]. Η αδελφή του Ιουλίου, η Ισαβέλλα τον συμβούλευσε να φύγει στη Μάντοβα, στον άνδρα της[3][4]. Πράγματι ο Φραγκίσκος Β΄ Γκοντζάγκα δεν τον έδινε, παρά τα αιτήματα του δούκα.
Παρά την απουσία του η δίκη έγινε στο σπίτι του αδελφού τους Σιγισμούνδου. Ο Ιούλιος, ο Φερδινάνδος και τρεις άνδρες βρέθηκαν ένοχοι θανάτου. Όταν ο Αλφόνσος Α΄ απείλησε πως θα πάει με το στρατό του να πάρει τον Ιούλιο, ο Φραγκίσκος Β΄ τον παρέδωσε[4]. Η ποινή εκτελέστηκε για τους τρεις άνδρες, αλλά των δύο αδελφών μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη και η περιουσία τους κατασχέθηκε. Ο Φερδινάνδος, έπειτα από 34 έτη φυλάκισης, απεβίωσε. Ο Ιούλιος, έπειτα από 53 έτη φυλάκισης, ελευθερώθηκε στα 81 έτη του από τον εγγονό του Αλφόνσου Α΄, τον Αλφόνσο Β΄. Όταν περπατούσε στο δρόμο έκανε εντύπωση για το ότι ντυνόταν με τη μόδα που ήταν 50 έτη πριν, αλλά κυρίως για το παράστημα και τη γοητεία του, παρά τη μακρόχρονη εγκάθειρξή του[7].
Υποσημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Tuohy, Thomas (2002). Herculean Ferrara : Ercole d'Este, 1471-1505, and the invention of a Ducal capital (1st pbk. έκδοση). Cambridge: Cambridge University Press, published with the assistance of the Istituto di Studi Rinascimentali, Ferrara. σελ. 16. ISBN 0521522633.
- ↑ Tuohy, Thomas (2002). Herculean Ferrara : Ercole d'Este, 1471-1505, and the invention of a Ducal capital (1st pbk. έκδοση). Cambridge: Cambridge University Press, published with the assistance of the Istituto di Studi Rinascimentali, Ferrara. σελίδες xxx–xxxi, 133, 141, 188. ISBN 0521522633.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Maria Bellonci. Lucrezia Borgia, 1939, Mondadori Editore
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 Sarah Bradford. Lucrezia Borgia, Mondadori Editore
- ↑ Bradford pp. 245–247
- ↑ L. Chiappini, Gli Estensi, Milano, Dall'Oglio, 1967, pp. 218-220
- ↑ L. Chiappini, cit., pp. 220-222
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bradford, Sarah (2004): Lucrezia Borgia: Life, Love and Death in Renaissance Italy. Viking.
- Maria Bellonci, Lucrezia Borgia, Mondadori Editore, Milan, 1998, ISBN 88-04-51658-5
- Sarah Bradford, Lucrezia Borgia, Mondadori Editore,Milan, 2005, ISBN 88-04-55627-7
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Treccani dictionary of Biography (Ιταλικά)