Ερωτευμένες γυναίκες (ταινία 1969)

Ερωτευμένες γυναίκες
Σκηνοθεσία	Κεν Ράσελ
Παραγωγή	Λάρι Κρέιμερ ; Μάρτιν Ρόζεν
Σενάριο	Λάρι Κρέιμερ ; Ντ. Χ. Λώρενς (Μυθιστόρημα)
Βασισμένο σε	Ερωτευμένες γυναίκες
Πρωταγωνιστές	Γκλέντα Τζάκσον ; Όλιβερ Ριντ ; Άλαν Μπέιτς ; Τζένι Λίντεν
Μουσική	Τζορτζ Ντέλερου ; Μάικλ Γκάρετ
Φωτογραφία	Μπίλι Ουίλιαμς
Ενδυματολόγος	Shirley Ann Russell
Εταιρεία παραγωγής	Brandywine Productions
Διανομή	United Artists
Πρώτη προβολή	13/9 /1969
Κυκλοφορία	1969
Διάρκεια	131 λεπτά
Προέλευση	Ηνωμένο Βασίλειο
Γλώσσα	Aγγλικά
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία Ερωτευμένες γυναίκες (πρωτότυπος τίτλος Women in Love) είναι βρετανικό ρομαντικό δράμα παραγωγής 1969 σε σκηνοθεσία Κεν Ράσελ. Η ταινία είναι κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντ. Χ. Λώρενς που έχει ως θέμα τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ δυο γυναικών και δυο ανδρών σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.^[1] Η διασκευή του μυθιστορήματος για τη μεγάλη οθόνη έγινε από τον Λάρι Κρέιμερ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Γκλέντα Τζάκσον, Όλιβερ Ριντ, Άλαν Μπέιτς και Τζίνι Λίντεν.

Η ταινία προτάθηκε τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Σκηνοθεσίας και χάρισε στην Γκλέντα Τζάκσον το πρώτο της Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου.

Υπόθεση

Η ταινία βάζει στο μικροσκόπιο την αιώνια διαμάχη μεταξύ των δυο φύλων, μέσω της ιστορίας δυο ζευγαριών που ανήκουν σε ανώτατα κοινωνικά στρώματα της Αγγλίας της δεκαετίας του '20. Ο Τζέραλντ Κριτς (Όλιβερ Ριντ) ιδιοκτήτης ορυχείων και ο Ρούπερτ Μπέρκιν (Άλαν Μπέιτς), σχολικός επιθεωρητής είναι επιστήθιοι φίλοι που ερωτεύονται δυο αδελφές: την Γκούντρουν (Γκλέντα Τζάκσον) που εργάζεται ως γλύπτρια και την Ούρσουλα (Τζένι Λίντεν) που εργάζεται ως δασκάλα. Σύντομα ο Ρούπερτ αφήνει την ερωμένη του, τη ζάπλουτη Ερμάιονι Ρόντις (Έλινορ Μπρον), για την Ούρσουλα, ενώ ο Τζέραλντ χάνει τα μυαλά του για την Γκούντρουν με την οποία συνάπτει μια παθιασμένη σχέση. Παράλληλα, οι δυο φίλοι μεταξύ των οποίων υπάρχει ερωτική έλξη, ορκίζονται αιώνια αγάπη πριν το γάμο του Ρούπερτ με την Ούρσουλα. Ενώ ο Ρούπερτ καταφέρνει να δεσμευτεί με την συγκαταβατική Ούρσουλα, η σχέση του ατίθασου Τζέραλντ με την απαιτητική Γκούντρουν γίνεται ολοένα δυσκολότερη και τον οδηγεί στον θάνατο.

Πληροφορίες παραγωγής

Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λόρενς, που πραγματεύεται τη φύση της δέσμευσης καθώς και τις διαφορετικές μορφές της αγάπης. Ο Σίλβιο Ναριζάνο σχεδίαζε να σκηνοθετήσει την διασκευή του μυθιστορήματος του Λόρενς, μετά την επιτυχία της ταινίας του Τζόρτζι, η αγαπημένη (Georgy Girl, 1966) με την Λιν Ρεντγκρέιβ, τον Άλαν Μπέιτς και τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ. Πρότεινε λοιπόν αυτή του την ιδέα στο φίλο του παραγωγό Λάρι Κρέιμερ, ο οποίος αγόρασε τα δικαιώματα του μυθιστορήματος για να αναλάβει την παραγωγή. Ο Ναριζάνο όμως αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το σκηνοθετικό τιμόνι μετά τον θάνατο του εραστή του, για χάρη του οποίου είχε πρόσφατα εγκαταλείψει τη σύζυγό του.

Ο Κρέιμερ επρόκειτο αρχικά να χρησιμοποιήσει το σενάριο του Ντέιβιντ Μέρσερ, του οποίου η διασκευή διέφερε κατά πολύ από το μυθιστόρημα. Ο Κρέιμερ αποφάσισε να ξαναγράψει το σενάριο και μετά την αποχώρηση του Ναριζάνο έπρεπε να επιλέξει τον κατάλληλο σκηνοθέτη. Οι Τζακ Κλέιτον, Στάνλεϊ Κιούμπρικ και Πίτερ Μπρουκ απέρριψαν την προσφορά, ενώ η τέταρτή του επιλογή Κεν Ράσελ συμφώνησε. Ο Ράσελ μέχρι τότε είχε γυρίσει μόλις δυο ταινίες και έμελλε να γίνει ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες της δεκαετίας του '70, εφόσον οι επιλογές του έσφυζαν από ερωτισμό. Ο Κεν Ράσελ βοήθησε επίσης τον Κρέιμερ να βελτιώσει το σενάριό του.

Διανομή ρόλων

Ο Άλαν Μπέιτς που είχε συμμετάσχει στο Τζόρτζι, η αγαπημένη ενδιαφερόταν από την αρχή για το ρόλο του Μπέρκιν, ο οποίος αποτελεί το alter ego του Λόρενς. Ο ηθοποιός άφησε μούσι για να μοιάσει περισσότερο στο συγγραφέα. Ο Κρέιμερ ήθελε τον Έντουαρντ Φοξ για τον ρόλο του Τζέραλντ, ο οποίος παρουσίαζε ομοιότητες με την περιγραφή του ήρωα από την πένα του Λόρενς (ήταν ξανθός, γαλανομάτης και ψηλός), αλλά η εταιρία United Artists που χρηματοδοτούσε την ταινία, επέβαλε τον Όλιβερ Ριντ, που ήταν εμπορικότερος ηθοποιός παρά το γεγονός ότι δεν έφερε ομοιότητα με την περιγραφή.

Ο Κρέιμερ επέμεινε να δώσει το ρόλο της Γκούντρουν στην Γκλέντα Τζάκσον, ηθοποιό η οποία παρά το νεαρό της ηλικίας της είχε καταφέρει να καθιερωθεί ως σπουδαία σαιξπηρική ερμηνεύτρια στους κύκλους του βρετανικού θεάτρου. Η Τζάκσον είχε ήδη κλέψει τις εντυπώσεις μετά τη συμμετοχή της στην ταινία του Πίτερ Μπρουκ Η δολοφονία του Μαρά (Marat/Sade) το 1967. Η εταιρία παραγωγής δεν θεωρούσε την Τζάκσον αρκετά όμορφη ώστε να μπορεί να οδηγήσει όπως η Γκούντρουν κάποιον στην αυτοκτονία. Όταν όμως ο Κρέιμερ τελικά έδωσε τον ρόλο στην Τζάκσον και οι υπεύθυνοι της εταιρίας είδαν την Τζάκσον να ερμηνεύει το ρόλο κατάλαβαν ότι η ηθοποιός είχε το ταλέντο να προσαρμόζεται στο ρόλο και να τον κάνει δικό της. Ενώ είχαν δοθεί οι ρόλοι στους τρεις από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, έμενε το πρόσωπο που επρόκειτο να αναλάβει το ρόλο της Ούρσουλα. Οι Βανέσα Ρεντγκρέιβ και η Φέι Ντάναγουεϊ απέρριψαν το ρόλο της Ούρσουλα, φοβούμενες ότι η Τζάκσον που είχε τον καλύτερο ρόλο θα τις επισκίαζε με τις ερμηνευτικές της δυνατότητες. Η Τζένι Λίντεν είχε περάσει από αποτυχημένη ακρόαση για κάποιον ρόλο στην ταινία του Άντονι Χάρβεϊ Το λιοντάρι του χειμώνα (Lion in Winter, 1968), στην οποία παρόντες ήταν ο Ράσελ και ο Κρέιμερ που της πρότειναν το ρόλο.

Ο Ράσελ προσπάθησε να μεταφέρει τον ερωτισμό του μυθιστορήματος και ο Όλιβερ Ριντ έπεισε το διστακτικό σκηνοθέτη να γυρίσει την ομοφυλοφιλική σκηνή της γυμνής πάλης μεταξύ του Άλαν Μπέιτς και του ιδίου. Η ταινία φημίζεται για εκείνη την αξιομνημόνευτη σκηνή γυρισμένη με δεξιοτεχνία. Γι' αυτή τη σκηνή η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε στην Τουρκία.

Υποδοχή

Η ταινία προβλήθηκε το 1969 στη Μεγάλη Βρετανία και το 1970 στις Η.Π.Α. και θεωρήθηκε επιτυχημένη μεταφορά του αμφιλεγόμενου μυθιστορήματος του Λόρενς^[2]^[3] κερδίζοντας
4,5 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.^[2]

Βραβεία

Η ερμηνεία της Γκλέντα Τζάκσον έλαβε διθυραμβικές κριτικές και η ηθοποιός βραβεύτηκε με το πρώτο της Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Η Τζάκσον καθιερώθηκε και αποτέλεσε τη σημαντικότερη ερμηνεύτρια της πρώτης πενταετίας της δεκαετίας του '70. Η μεγάλη αυτή ηθοποιός έχει πλέον αποσυρθεί από το χώρο του θεάματος για να αφοσιωθεί στην πολιτική.

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ)

Βράβευση:

Α’ Γυναικείου Ρόλου – Γκλέντα Τζάκσον

Υποψηφιότητα:

Σκηνοθεσίας – Κεν Ράσελ
Διασκευασμένου Σεναρίου – Λάρι Κρέιμερ
Φωτογραφίας – Μπίλι Γουίλιαμς

Παραπομπές

↑ «Movie Reviews» (στα αγγλικά). The New York Times. 2023-07-13. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/reviews/movies. Ανακτήθηκε στις 2023-07-15.
↑ ^2,0 ^2,1 Tino Balio, United Artists: The Company That Changed the Film Industry, University of Wisconsin Press, 1987 p. 246-247
↑ "Big Rental Films of 1970", Variety, 6 January 1971 p 11

Powell, Dilys (1989) The Golden Screen. London: Pavilion; pp 244–45
Taylor, John Russell (1969) Review in The Times 13 November 1969

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ερωτευμένες γυναίκες στην IMDb (Αγγλικά)
Ερωτευμένες γυναίκες στο AllMovie (Αγγλικά)
Ερωτευμένες γυναίκες στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά)
Ερωτευμένες γυναίκες στο TCMDB (Αγγλικά)
Ερωτευμένες γυναίκες στο AlloCine (Γαλλικά)
Ερωτευμένες γυναίκες στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)

[1] «Movie Reviews» (στα αγγλικά). The New York Times. 2023-07-13. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/reviews/movies. Ανακτήθηκε στις 2023-07-15.

[tino-2] 2,0 ^2,1 Tino Balio, United Artists: The Company That Changed the Film Industry, University of Wisconsin Press, 1987 p. 246-247

[3] "Big Rental Films of 1970", Variety, 6 January 1971 p 11

[1]

[2]

[3]