Ενίτσι-τζι

Ενίτσι-τζι
Είδος	βουδιστικός ναός
Γεωγραφικές συντεταγμένες	37°34′7″N 139°59′13″E
Θρήσκευμα	Shingon-shu Buzan-ha
Διοικητική υπαγωγή	Bandai
Χώρα	Ιαπωνία
Έναρξη κατασκευής	807
Προστασία	ιστορική τοποθεσία της Ιαπωνίας
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Ενίτσι-τζι (Enichi-ji) (恵日寺) είναι βουδιστικός ναός που ανήκει στη σέκτα Σινγκόν-σου Μπουζάν-χα στην πόλη Μπαντάι, στο νομό Φουκουσίμα στην Ιαπωνία. Ο ναός ιδρύθηκε στην περίοδο Χεϊάν ως Ενίτσι-τζι (慧日寺), και τα ερείπια του προηγούμενου ναού ανακηρύχθηκαν ως εθνικός ιστορικός τόπος της Ιαπωνίας το 1970.

Ιστορία

Το Ενίτσι-τζι άνοιξε το 807 μ.Χ. από τον λόγιο μοναχό Τοκουίτσου, που ανήκε στην αίρεση Χοσσό και ο οποίος είχε έρθει από τη Νάρα, για να διαδώσει την πίστη στην περιοχή Άϊζου. Ξεπέρασε τους οπαδούς των αιρέσεων Τεντάι και Σινγκόν, για να γίνει κυρίαρχος στο Άϊζου, και μέχρι τον θάνατό του το 842, οι ναοί ήταν ένα πλήρες σιτσίντο γκάραν (shichidō garan) με 300 μοναχούς να εγκαταβιώνουν, αρκετούς χιλιάδες σόχεϊ (sōhei) και περισσότερους από 3500 υποναούς. Μέχρι την ύστερη περίοδο Χεϊάν, ο ναός είχε επεκτείνει την περιουσία του στην ανατολική επαρχία Ετσίγκο και είχε δημιουργήσει στενούς δεσμούς με τη φυλή Τάιρα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου Γκένπέϊ, ο ναός έστειλε στρατεύματα προς υποστήριξη του Χέικε στην επαρχία Σινάνο εναντίον του Κίσο Γιοσινάκα. Ωστόσο, ο ηγούμενος του ναού, Τζόταν-μπο, σκοτώθηκε στη μάχη της Γιοκοταγκάβα το 1181 από τις δυνάμεις του Κίσο Γιοσινάκα και οι δυνάμεις του ναού αποσύρθηκαν και ο ναός παρήκμασε.

Μέχρι την περίοδο Σενγκόκου, ο ναός είχε ανακτήσει μεγάλο μέρος της ευημερίας του, αλλά αντιτάχθηκε στις δυνάμεις του Ντάτε Μασαμούνε μετά τη Μάχη της Σουριαγκεχάρα το 1589 και κατεδαφίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, με τον Μασαμούνε να αφήνει άθικτο μόνο το Κόντο. Αυτό το κτήριο κάηκε επίσης το 1626, και παρόλο που ξαναχτίστηκε, ο ναός δεν ξαναβρήκε ποτέ την ακμή του και καταστράφηκε από την πολιτική Σινμπούτσου-σούγκο (Shinbutsu-shūgō) κατά του Βουδισμού μετά την αποκατάσταση του Μεϊτζί. Αποκαταστάθηκε στη σημερινή του μορφή το 1904 ως ένας ναός Σινγκόν.

Ο ναός διαθέτει ένα βάτζρα φτιαγμένο από χαλκονικέλιο το οποίο χρησιμοποιείται ως τελετουργικό αντικείμενο στις τελετές Σινγκόν. Κατασκευάστηκε την περίοδο Χεϊάν και έχει καταχωρηθεί ως Σημαντική Πολιτιστική Περιουσία της Ιαπωνίας. Δεν φυλάσσεται στο ναό, αλλά συνήθως εκτίθεται στο μουσείο στο Κάστρο Αϊζουβακαμάτσου.

Τα ερείπια του ναού έχουν ανασκαφεί από τους αρχαιολόγους αρκετές φορές και ορισμένα από τα αντικείμενα, που αποκαλύφθηκαν, εκτίθενται σε ένα μουσείο στον χώρο του ναού.