Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις
Περίοδος1940 - 1η Αυγούστου 1943
ΧώραΓαλλία και Γαλλική αποικιακή αυτοκρατορία
ΠροσχώρησηΣημαία της Ελεύθερης Γαλλίας Ελεύθερη Γαλλία
Δυναμικό73.300 άτομα
ΠόλεμοιΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
ΜάχεςΕκστρατεία της Συρίας
Μάχη του Μπιρ Χακέιμ
Μάχη του Ελ Αλαμέιν
Ιστορικός
Διοικητής
Σαρλ ντε Γκωλ

Οι Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις (FFL) ήταν η ονομασία που δόθηκε στις ένοπλες δυνάμεις που πρόσκειντο στην Ελεύθερη Γαλλία.

Επιθεώρηση των στρατευμάτων από τον Ντε Γκωλ.
Φωτογραφία του 1942 ενός στρατιώτη από το Τσαντ ο οποίος υπηρετούσε στον Γαλλικό Στρατό. Οι FFL μετρούσαν ένα ποσοστό περίπου 60 % επί του συνόλου των στρατιωτών τους που προερχόταν από τη Γαλλική Αποικιακή Αυτοκρατορία (σύμφωνα με τον Φρανσουά Μπρος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος της Ελεύθερης Γαλλίας).

Σύμβολό τους ήταν ο Σταυρός της Λωρραίνης. Υπήρχε, εντός των FFL, ένας διαχωρισμός μεταξύ των Ελεύθερων Γαλλικών Αεροπορικών Δυνάμεων (FAFL) και των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων (FNFL), αν και οι Επίγειες Δυνάμεις της Ελεύθερης Γαλλίας δεν διέθεταν άλλη ονομασία πέραν αυτής των FFL.

Οι Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις δημιουργήθηκαν την 1η Ιουλίου 1940 με τη δημιουργία « στα χαρτιά », για τις επίγειες δυνάμεις, ενός « πρώτου σώματος της Γαλλικής Λεγεώνας » στην οποία περιλαμβάνονταν 1.300 άτομα του εκστρατευτικού σώματος της Νορβηγίας καθώς και απλοί πολίτες που επιθυμούσαν την προσχώρησή τους στην Ελεύθερη Γαλλία — με δυναμικό 1.994 ανδρών εκ των οποίων οι 101 αξιωματικοί στις 8 Ιουλίου, 2.721 ανδρών εκ των οποίων οι 123 αξιωματικοί στις 15 Αυγούστου — και ο διορισμός του ναυάρχου Μυζελιέ ως διοικητή των Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων — με δυναμικό 882 ανδρών εκ των οποίων οι 30 αξιωματικοί στις 15 Ιουλίου — και προσωρινού διοικητή των Ελεύθερων Γαλλικών Αεροπορικών Δυνάμεων — περίπου 200 πιλότοι μετέβησαν στην Αγγλία μεταξύ της 15ης και της 30ής Ιουνίου, μετρούσαν περίπου 300 πιλότους στη Μεγάλη Βρετανία και περίπου 100 στην Εγγύς Ανατολή στα τέλη του 1940[1].

Μια από τις κυριότερες στρατιωτικές τους επιτυχίες ήταν η Μάχη του Μπιρ Χακέιμ, από τις 26 Μαΐου έως τις 11 Ιουνίου 1942, στη Λιβύη, όπου το 1ο Ελεύθερο Γαλλικό Σώμα, υπό τις διαταγές του στρατηγού Κένιγκ, σταμάτησε για διάστημα 14 ημερών την ξέφρενη πορεία της Afrika Korps προς το Σουέζ, δίνοντας, έτσι, τον απαραίτητο χρόνο στην υποχωρούσα 8η Βρετανική Στρατιά να συγκεντρωθεί στην οχυρωμένη γραμμή του Ελ Αλαμέιν, όπου και σταμάτησε οριστικά την πορεία του Ρόμελ προς τη Διώρυγα του Σουέζ. Η νίκη αυτή απέδειξε στους Συμμάχους ότι ο γαλλικός στρατός είχε μόλις αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Πράγματι, στη διάρκεια αυτών των 14 ημερών, ήταν συνολικά 3.700 στρατιώτες που αντιστάθηκαν σθεναρά στους 40.000 άνδρες του Ρόμελ. Ακόμη και με τα άρματα μάχης τους, τα αεροπλάνα τους και την ανωτερότητά τους σε επίπεδο στρατιωτικής τεχνολογίας και οπλισμού, καθώς και σε αριθμό, δεν κατάφεραν να περάσουν. Από αυτούς τους συνολικά 3.700 άνδρες, υπήρξαν 800 νεκροί ή αγνοούμενοι.

Μια λιγότερο γνωστή πολεμική επιχείρηση είναι ο πόλεμος που διεξήχθη στη Συρία και τον Λίβανο ενάντια στις δυνάμεις του Βισύ, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 1941.

Οι δυνάμεις αυτές αποτελούνταν από εθελοντές με την ονομασία Ελεύθεροι Γάλλοι, οι οποίοι προέρχονταν από διάφορες περιοχές και χώρες και αρνούνταν την ανακωχή η οποία είχε υπογραφεί από την Κυβέρνηση του Βισύ.

Η παρακάτω ιστορία, όπως τη διηγείται ο Πιέρ Κλοστερμάν[2], δίνει μια ιδέα για την κατάσταση και τα συναισθήματα που επικρατούσαν εκείνη την εποχή: σε έναν διοικητή που έκανε παρατηρήσεις σε έναν συμπολεμιστή του Κλοστερμάν για το γεγονός ότι φορούσε κίτρινες κάλτσες και ένα κίτρινο πουλόβερ κάτω από τη στρατιωτική στολή του, ο συγκεκριμένος συμπολεμιστής απάντησε : "Διοικητά μου, είμαι απλώς ένας πολίτης που έρχεται ως εθελοντής να πολεμήσει σε έναν πόλεμο τον οποίον οι στρατιωτικοί δεν επιθυμούν να λάβουν μέρος !"

Οι FFL έπαψαν να υφίστανται την 1η Αυγούστου 1943 έπειτα από τη συγχώνευσή τους με τη Στρατιά της Αφρικής υπό την ηγεσία του Ανρί Ζιρώ, συνεχίζοντας τον αγώνα τους εντός των τάξεων του Γαλλικού Απελευθερωτικού Στρατού.

Σύμφωνα με μία έκθεση που συγγράφηκε από το αρχηγείο των FFL στο Λονδίνο στις 30 Οκτωβρίου 1942, δηλαδή πριν από την προσχώρηση από τη Βόρεια Αφρική και των Γάλλων που κατάφεραν να ξεφύγουν από την Ισπανία την Άνοιξη του 1943 (περίπου 10.000 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Ζαν-Νοέλ Βενσάν), γίνεται λόγος για 61.670 στρατιώτες γα τον μοναδικό στρατό ξηράς, ανάμεσά τους 20.200 σκοπευτές προερχόμενοι από τις Αποικίες και 20.000 μέλη ειδικών δυνάμεων προερχόμενων από τον Λεβάντα (μη-μέλη των FFL)[3].

Έχοντας ως πηγή το Joint Planning Staff, Ζαν-Λουί Κρεμιέ-Μπριλάκ κάνει λόγο, τον Μάιο του 1943, για 79.600 άνδρες ως στρατό ξηράς, συμπεριλαμβανομένων 21.500 ανδρών από ειδικές δυνάμεις από τη Συρία και τον Λίβανο, 2.000 έγχρωμους οι οποίοι πλαισιώνονταν από αξιωματικούς των FFL στη Βόρεια Παλαιστίνη και 650 στρατιώτες που είχαν μετατεθεί στα αρχηγεία του Λονδίνου[4].

Από την πλευρά του, ο Ανρί Εκοσάρ, παλιό στέλεχος των Γαλλικών Ελεύθερων Δυνάμεων, δίνει ως αριθμό τουλάχιστον 54.500[5].

Σύμφωνα με τον Φρανσουά Μπρος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος της Ελεύθερης Γαλλίας, επί των 53.000 FFL (μέγιστος αριθμός κατά τη διάλυση των FFL το καλοκαίρι του 1943), μετρούσαν περίπου 32.000 « αποικιακούς », οι οποίοι δεν ήταν Γάλλοι πολίτες το 1940, 16.000 Γάλλους και περίπου 5.000 ξένους, οι οποίοι προέρχονταν από σώματα της Λεγεώνας των Ξένων τα οποία είχαν προσχωρήσει στις FFL[6].

Το 2009, στο βιβλίο του με θέμα του Ελεύθερους Γάλλους, ο Ζαν Φρανσουά Μουρατσιόλ, ιστορικός ειδικός της Ελεύθερης Γαλλίας, επαναχρησιμοποίησε τον κατάλογο του Ανρί Εκοσάρ, υποστηρίζοντας, ωστόσο, ότι υποτιμά σε σημαντικό βαθμό την αριθμητική δύναμη των αποικιακών στρατιωτικών σωμάτων. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, 73.300 άνδρες (39.300 Γάλλοι πολίτες, 30.000 αποικιακοί, σχεδόν αποκλειστικά από τη "μαύρη" Αφρική, και 3.800 ξένοι και λεγεωνάριοι) — υπολογιζόμενη εκτίμηση με βάση τον πλέον έγκυρο αριθμό των προηγούμενων εκτιμήσεων — εντάχθηκαν στις FFL, από την ίδρυσή τους το καλοκαίρι του 1940 μέχρι και τη συγχώνευσή τους με τη Στρατιά της Αφρικής το καλοκαίρι του 1943. Χωρίστηκαν όπως ακολουθεί[7][8] :

  • επίγειος στρατός : 50.000
  • ναυτικό : 12.500
  • αεροπορία : 3.200
  • δίκτυα στη Γαλλία : 5.700
  • επιτροπές της Ελεύθερης Γαλλίας : 1.900

Γενικοί αξιωματικοί των Γαλλικών Ελεύθερων Δυνάμεων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ναύαρχος Μυζελιέ.
Ο στρατηγός Λεκλέρ.

Οι FFL μετρούσαν αρκετούς γενικούς αξιωματικούς.

Γενικοί αξιωματικοί που εντάχθηκαν στην Ελεύθερη Γαλλία
Άλλοι γενικοί αξιωματικοί

Οι γυναίκες στις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. Crémieux-Brilhac, Jean-Louis. La France libre. σελίδες 86–88 και 91–95. ISBN JLCB1996 Check |isbn= value: invalid character (βοήθεια). 
  2. Pierre Clostermann, Une vie pas comme les autres, éd. Flammarion, 2005
  3. Jean-François Muracciole, Les Français libres, p.34-35
  4. Jean-Louis Crémieux-Brilhac, La France libre, p.548
  5. Κατάλογος των εθελοντών των Γαλλικών Ελεύθερων Δυνάμεων του Ανρί Εκοσάρ Αρχειοθετήθηκε 2011-06-16 στο Wayback Machine., διαθέσιμος στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος της Ελεύθερης Γαλλίας Αρχειοθετήθηκε 2011-11-10 στο Wayback Machine. και του Ιδρύματος Σαρλ ντε Γκωλ Αρχειοθετήθηκε 2015-02-28 στο Wayback Machine., καθώς και στην ιστοσελίδα francaislibres.net
  6. François Broche, Georges Caïtucoli et Jean-François Muracciole, La France au combat, p.149
  7. Jean-François Muracciole, Les Français libres,p.36
  8. Δείτε τις διαφορετικές εκτιμήσεις των FFL Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]