Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εκτελέσεις Ιρανών πολιτικών κρατουμένων το 1988

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μια σειρά από μαζικές εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων με εντολή του Αγιατολάχ Χομεϊνί και πραγματοποιήθηκαν από Ιρανούς αξιωματούχους σε ολόκληρο το Ιράν, ξεκινώντας από τις 19 Ιουλίου 1988 και συνεχίστηκαν για περίπου πέντε μήνες. [1] [2] [3][4] [5] [6] Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα σε τουλάχιστον 32 πόλεις σε όλη τη χώρα, [7] και οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των νεκρών κυμαίνονται από 2.500 έως 30.000, [8] πολλοί από τους οποίους υπέστησαν επίσης βασανιστήρια. [9][10]

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των πολιτικών αντιφρονούντων, η πλειονότητα αυτών που σκοτώθηκαν ήταν υποστηρικτές των Λαϊκών Μουτζαχεντίν του Ιράν (MeK), αλλά και υποστηρικτές άλλων αριστερών φατριών, συμπεριλαμβανομένου του Φενταϊάν και του Κόμματος Τούντεχ του Ιράν (Κομμουνιστικό Κόμμα), εκτελέστηκαν επίσης. [11] [12]:209-228

Οι δολοφονίες διαπράχθηκαν χωρίς καμία νομοθετική βάση και οι δίκες δεν αφορούσαν τη διαπίστωση της ενοχής ή της αθωότητας των κατηγορουμένων. [13] Δόθηκε μεγάλη προσοχή για την απόκρυψη των δολοφονιών και η κυβέρνηση του Ιράν αρνείται επί του παρόντος το γεγονός. [14] Οι σφαγές έχουν χαρακτηριστεί «το μεγαλύτερο έγκλημα του Ιράν κατά της ανθρωπότητας», [15] χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ιρανική ιστορία τόσο ως προς το εύρος όσο και ως προς τη συγκάλυψη [12] και έχουν καταδικαστεί από τον αναπληρωτή Ανώτατο Ηγέτη του Ιράν την εποχή εκείνη Αγιατολάχ Μονταζερί, [16] το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, [17] και πολλές χώρες όπως η Σουηδία, [18] ο Καναδάς, [1] και η Ιταλία.

Διάφορα κίνητρα έχουν προταθεί για τις εκτελέσεις των θυμάτων, συμπεριλαμβανομένου ότι τα θύματα εκτελέστηκαν ως αντίποινα για την επίθεση του 1988 στα δυτικά σύνορα του Ιράν από το MeK, (αν και μέλη άλλων αριστερών ομάδων που ποτέ δεν υποστήριξαν ή συμμετείχαν στην επίθεση των Μουτζαχεντίν ήταν επίσης στόχος για εκτέλεση). [12]:218Οι επιζώντες του έχουν κάνει πολλές εκκλήσεις για αποκατάσταση και έχουν επίσης ζητήσει τη δίωξη όσων διέπραξαν την επίθεση. [2]

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κύρια θύματα της σφαγής του 1988, η ισλαμιστική μοντερνιστική ομάδα Λαϊκοί Μουτζαχεντίν του Ιράν (ή MeK) είχαν γεμάτη ιστορία με τους νικητές της Ιρανικής Επανάστασης - το δίκτυο κληρικών του Αγιατολάχ Χομεϊνί και τους υποστηρικτές του. Οι δυνάμεις ανταρτών τους (μαζί με άλλα θύματα οι μαρξιστές Φενταγίν) πιστεύεται ότι παρείχαν κρίσιμη βοήθεια στην ανατροπή της μοναρχίας — έστω και μόνο με την πρόκληση καταστολής και την απαξίωση του σάχη. [19] (Επίσης, πιστεύεται ότι βοήθησαν τον Χομεϊνί διαδίδοντας μια φήμη ότι ήταν ο αναμενόμενος 12ος ιμάμης που επέστρεφε.) [19] Αλλά είχαν πολύ διαφορετικές απόψεις από την ομάδα του Χομεϊνί ως προς το πώς θα έμοιαζε ένα ισλαμικό πολιτικό σύστημα—αντιτιθέμενο σύστημα διακυβέρνησης από ισλαμιστές κληρικούς και ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν τη δημοκρατία, την ελευθερία, τον φεμινισμό και μια αταξική κοινωνία. [20]

Καθώς ο αγώνας για τη δημιουργία μιας μεταεπαναστατικής κοινωνίας πήρε σάρκα και οστά και οι παλιοί φιλελεύθεροι, αριστεροί και μετριοπαθείς σύμμαχοι του Χομεϊνί καταστέλλονταν, το MeK ήταν ο ισχυρότερος εχθρός των καθεστώτων και το μεγαλύτερο θύμα. Το 1980, ο Χομεϊνί άρχισε να επιτίθεται στο MeK χαρακτηριζόντας τους ως εκλεκτικοί, μολυσμένοι με την δυτική πανούκλα και ως υποκριτές και άπιστοι. [21] Τον Φεβρουάριο του 1980 άρχισαν συγκεντρωμένες επιθέσεις από τους σκληρούς της Χεζμπολάχ στους χώρους συναντήσεων, στα βιβλιοπωλεία, στα περίπτερα των Μουτζαχεντίν και άλλων αριστερών. [22] Οι βάσεις υποστήριξης της αντιπολίτευσης δέχθηκαν επίθεση ανάμεσα τους 20.000 δασκάλοι και σχεδόν 8.000 στρατιωτικοί που εκκαθαρίστηκαν επειδή ήταν υπερβολικά δυτικοποιημένοι. [23] Τα γραφεία της MeK έκλεισαν, οι εφημερίδες τους τέθηκαν εκτός νόμου, οι διαδηλώσεις τους απαγορεύτηκαν και εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για τους ηγέτες τους. [24]

Η κρίση κορυφώθηκε όταν ένας σύμμαχος του MeK, ο ισλαμιστής μοντερνιστής Πρόεδρος Αμπουλχασάν Μπανί-Σαντρ —άλλοτε υποστηρικτής του Χομεϊνί [25] [26] — δέχθηκε επίθεση από τον Χομεϊνί, παραπέμφθηκε από το Ματζλίς/κοινοβούλιο και έφυγε από τη χώρα καλώντας σε «αντίσταση στη δικτατορία». [27]

Τα υπόλοιπα μέλη του MeK κατέφυγαν πέρα από τα σύνορα στο Ιράκ, το οποίο διεξήγαγε πόλεμο εναντίον του Ιράν. Περίπου έξι χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 1988, σε μια επιχείρηση γνωστή ως Επιχείρηση Μερσάντ, οι ιρακινές δυνάμεις και 7.000 μαχητές από το MeK εισέβαλαν από το Ιράκ στο Ιρανικό Κουρδιστάν, ελπίζοντας να καταλάβουν το Κερμανσάχ και τελικά να οδηγήσουν σε μια εξέγερση. [28] Οι μαχητές του MeK εξοπλίστηκαν και έλαβαν αεροπορική υποστήριξη από τον ιρακινό στρατό. Ωστόσο ηττήθηκαν γρήγορα, αλλά το γεγονός ότι αυτή η επίθεση έγινε αφοτού ο Αγιατολάχ Χομεϊνί ανακοίνωσε επίσημα την αποδοχή του ψηφίσματος κατάπαυσης του πυρός με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν και το Ιράν πίστευε ότι ο αιματηρός πόλεμος είχε τελειώσει, είναι πιθανό να εξόργισε πολύ την Ισλαμική κυβέρνηση. Θεωρείται επίσης ότι δεν είναι τυχαίο ότι οι δολοφονίες ξεκίνησαν περίπου την ίδια περίοδο. [29] [30] [9] [31] [32] [3] [33]

Το 2016, αναρτήθηκε στο διαδίκτυο μια ηχογράφηση μιας επίσημης συνάντησης υψηλού επιπέδου που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1988 μεταξύ του Χοσεΐν Αλί Μονταζερί και των αξιωματούχων που ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες στην Τεχεράνη. [34] Στην ηχογράφηση αυτή, ο Μονταζερί ακούγεται να λέει ότι το υπουργείο Πληροφοριών χρησιμοποίησε την ένοπλη εισβολή των ΜεΚ ως πρόσχημα για να πραγματοποιήσει τις μαζικές δολοφονίες, οι οποίες «εξετάζονταν εδώ και αρκετά χρόνια». Οι ιρανικές αρχές απέρριψαν το περιστατικό ως «προπαγάνδα», παρουσιάζοντας τις εκτελέσεις ως νόμιμη απάντηση σε μια μικρή ομάδα φυλακισμένων που είχαν συνωμοτήσει με το MeK για να υποστηρίξουν την εισβολή του στις 25 Ιουλίου 1988. [3] [31]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Akhlaghi, Reza (14 Ιουνίου 2013). «Canada Recognizes Iran's 1988 Massacre as Crime against Humanity». Foreign Policy Blog. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2017. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «More Than 100 Prominent Iranians Ask UN to Declare 1988 Massacre 'Crime Against Humanity'». Center for Human Rights in Iran. 7 Σεπτεμβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2017. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Blood-soaked secrets: Why Iran's 1998 Prison Massacres are ongoing crimes against humanity» (PDF). Amnesty International. 4 Δεκεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2018. 
  4. ↑ «1988 massacre of political prisoners in Iran». National Council of Resistance of Iran. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2017. 
  5. ↑ Naderi, Mostafa (22 Αυγούστου 2013). «I was lucky to escape with my life. The massacre of Iranian political prisoners in 1988 must now be investigated». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2017. 
  6. ↑ «Iran still seeks to erase the '1988 prison massacre' from memories, 25 years on». Amnesty International. 29 Αυγούστου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2017. 
  7. ↑ «Iran's 1988 Mass Executions». Human Rights Watch. 8 Ιουνίου 2022. 
  8. ↑ Christina Lamb (4 Φεβρουαρίου 2001). «Khomeini fatwa 'led to killing of 30,000 in Iran'». The Telegraph. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Blood-soaked secrets with Iran's 1998 Prison Massacres are ongoing crimes against humanity». Amnesty International. 4 Δεκεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 15 Δεκεμβρίου 2018. 
  10. ↑ «Families Of Prisoners Killed In 1988 Mass Executions Demand Answers». Radio Farda. 5 Οκτωβρίου 2020. 
  11. ↑ «Iranian party demands end to repression». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2005. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Abrahamian, Ervand (1999). Tortured Confessions: Prisons and Public Recantations in Modern Iran. Berkeley: University of California Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. 
  13. ↑ «Iran: Top government officials distorted the truth about 1988 prison massacres». 12 Δεκεμβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2018. 
  14. ↑ «احمد خاتمی: امام خمینی با اعدام‌های ۶۷ خدمت بزرگی به ملت کرد». Deutsche Welle persian. 19 Αυγούστου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  15. ↑ «Trend in Prosecution of Human Rights Abusers Should Extend to Iran's President». IntPolicyDigest. https://intpolicydigest.org/trend-in-prosecution-of-human-rights-abusers-should-extend-to-iran-s-president/. 
  16. ↑ Basmenji, Kaveh (2005). Tehran Blues: Youth Culture in Iran. Saqui Books. ISBN 978-0863565823. 
  17. ↑ «United Nations High Commissioner for Human Rights and NGOs condemned human rights violations in Iran». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2017. 
  18. ↑ «Sweden Jails Iranian Prosecutor Implicated In Mass Execution In Prisons». RFE/RL (στα Αγγλικά). 13 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2020. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Ruthven, Malise (2000). Islam in the World. Oxford University Press. σελ. 348-9. ISBN 978-0-19-513841-2. 
  20. ↑ Zabih, Sepehr (1988). «The Non-Communist Left in Iran: The Case of the Mujahidin». Στο: Chelkowski. Ideology and Power in the Middle East. Duke University Press. σελίδες 252–254. ISBN 978-0-8223-8150-1. 
  21. ↑ Moin, Khomeini, 2001, p. 234, 239
  22. ↑ Bakhash, The Reign of the Ayatollahs, (1984) p. 123.
  23. ↑ Arjomand, Said Amir, Turban for the Crown: The Islamic Revolution in Iran, Oxford University Press, 1988 p. 144.
  24. ↑ Abrahamian, Ervand (1989). Radical Islam: The Iranian Mojahedin. I.B. Tauris. σελ. 206. ISBN 978-1-85043-077-3. 
  25. ↑ Bakhash, The Reign of the Ayatollahs, (1984) p. 153
  26. ↑ Moin Khomeini, 2001, p. 238
  27. ↑ Kepel, Jihad, 2002, p. 115
  28. ↑ Farrokh, Kaveh (20 Δεκεμβρίου 2011). Iran at War: 1500–1988. Oxford, England: Osprey Publishing. ISBN 978-1-78096-221-4. 
  29. ↑ Kaveh, Shahrooz (2007). «With revolutionary rage and rancor: a preliminary report on the 1988 massacre of Iran's political prisoners». Harvard Human Rights Journal 20. https://harvardhrj.com/wp-content/uploads/sites/14/2020/06/20HHRJ227-Shahrooz.pdf. «"The letter from Khomeini to the judiciary is explicit in its demand that the Islamic Republic's political opponents be rapidly eliminated."». 
  30. ↑ M, Behrooz. «REFLECTIONS ON IRAN'S PRISON SYSTEM DURING THE MONTAZERI YEARS (1985-1988)». Iran Analysis Quarterly. https://www.iranian.com/News/2005/May/IAQWinter05.pdf#page=11. 
  31. ↑ 31,0 31,1 «Iran: Top government officials distorted the truth about 1988 prison massacres». 12 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2018. 
  32. ↑ Siavoshi, Sussan (2017). Montazeri: The Life and Thought of Iran's Revolutionary Ayatollah. Cambridge University Press. σελ. 131. ISBN 978-1316509463. 
  33. ↑ Merat, Arron (9 November 2018). «Terrorists, cultists – or champions of Iranian democracy? The wild wild story of the MeK». News agency. theguardian (theguardian.com). https://www.theguardian.com/news/2018/nov/09/mek-iran-revolution-regime-trump-rajavi. Ανακτήθηκε στις 9 February 2019. 
  34. ↑ Karami, Arash (10 Αυγούστου 2016). «New audio file sheds light on 1980s executions in Iran». Al-Monitor. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2021. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εκτελέσεις_Ιρανών_πολιτικών_κρατουμένων_το_1988&oldid=10637836"