Όριο διαρροής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 09:33, 7 Ιανουαρίου 2016

διαρροής καλείται η κρίσιμη τιμή εφαρμοζόμενης τάσης σε ένα στερεό σώμα πέρα από την οποία μέρος της παραμόρφωση παύει να είναι ελαστική και γίνεται πλαστική. διαρροής είναι συνήθως η μέγιστη τάση που επιτρέπεται να παραλάβει μια κατασκευή, διότι πέρα από αυτό υπάρχει μόνιμη παραμόρφωση. ο μηχανικός χρησιμοποιεί το λεγόμενο συντελεστή ασφαλείας, ο οποίος είναι πάντοτε μεγαλύτερος της μονάδας, ώστε να υποβαθμίσει το όριο διαρροής κατά συγκεκριμένο ποσοστό, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. αυτό το τρόπο ελαττώνεται η πιθανότητα αστοχίας υλικού σε περίπτωση καταπόνησης που θα ξεπεράσει τη μέγιστη επιτρεπτή λόγω βλάβης, λάθους ή ατυχήματος.

Το όριο διαρροής δεν πρέπει να συγχέεται με το όριο καταστροφικής αστοχίας ενός υλικού. Ορισμένες φορές η υπέρβαση του ορίου διαρροής, τοπικά σε κάποιες θέσεις μιας κατασκευής, μπορεί να είναι αποδεκτή/επιτρεπτή. Πρέπει όμως να εξασφαλίζεται η ασφάλεια, ευστάθεια και λειτουργικότητα ολόκληρης της κατασκευής ως προς το μέγιστο φορτίο σχεδιασμού (πχ σεισμική φόρτιση).

Το όριο διαρροής εξαρτάται από τη φύση του υλικού και παίρνει διάφορες τιμές από πολύ μικρές για κάποια πλαστικά έως πολύ μεγάλες για υλικά όπως το τιτάνιο και διάφορα κράματα χάλυβα. Μόνο τα σχετικά όλκιμα υλικά όπως τα μέταλλα, τα κράματα μετάλλων και τα πολυμερή έχουν όριο διαρροής, ενώ αντίθετα, πολλά άλλα υλικά δεν έχουν καθόλου όριο διαρροής. Συγκεκριμένα, τα λεγόμενα ψαθυρά υλικά, όπως τα κεραμικά και τα μεγάλης σκληρότητας κράματα είναι δυνατόν να παρουσιάζουν ταχεία διάδοση ρωγμών και ψαθυρή αστοχία με θραύση αμέσως μόλις η τάση ξεπεράσει την ελαστική περιοχή. Δηλαδή δεν διαθέτουν καθόλου περιοχή πλαστικής παραμόρφωσης και ως εκ τούτου δεν διαθέτουν όριο διαρροής (που είναι το σημείο μετάβασης από την ελαστική στην πλαστική περιοχή παραμόρφωσης).

Juvinal, Robert C. & Marshek, Kurt M.; Fundamentals of machine component design. -2nd ed., ISBN 0-471-62281-8.

Αυτό το λήμμα σχετικά με την Μηχανική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
 [[file:Stress v strain A36 2.svg|250px|thumb|Διάγραμμα τάσης παραμόρφωσης χάλυβα Α36. Το '''όριο διαρροής''' είναι η τάση που αντιστοιχεί στο σημείο 2. Στο σημείο 3. έχουμε την τελική θραύση του δοκιμίου.]]
 [[File:Traction cylindrique.jpg|250px|thumb|Δοκίμια χάλυβα μετά από πλαστική επιμήκυνση με δημιουργία λαιμού και τελική θραύση.]]
-'''διαρροής''' καλείται η κρίσιμη τιμή εφαρμοζόμενης [[Τάση (μηχανική)|τάσης]] σε ένα [[στερεό]] σώμα πέρα από την οποία μέρος της παραμόρφωση παύει να είναι [[ελαστική παραμόρφωση|ελαστική]] και γίνεται [[πλαστική παραμόρφωση|πλαστική]].
+'''διαρροής''' καλείται η κρίσιμη τιμή εφαρμοζόμενης [[Τάση (μηχανική)|τάσης]] σε ένα [[στερεό]] σώμα πέρα από την οποία μέρος της παραμόρφωση παύει να είναι [[ελαστική παραμόρφωση|ελαστική]] και γίνεται [[πλαστική παραμόρφωση|πλαστική]]. διαρροής είναι συνήθως η μέγιστη τάση που επιτρέπεται να παραλάβει μια κατασκευή, διότι πέρα από αυτό υπάρχει μόνιμη παραμόρφωση.  ο [[Επιστήμη Μηχανικού|μηχανικός]] χρησιμοποιεί το λεγόμενο συντελεστή ασφαλείας, ο οποίος είναι πάντοτε μεγαλύτερος της [[μονάδα|μονάδας]], ώστε να υποβαθμίσει το όριο διαρροής κατά συγκεκριμένο ποσοστό, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.  αυτό το τρόπο ελαττώνεται η πιθανότητα αστοχίας υλικού σε περίπτωση καταπόνησης που θα ξεπεράσει τη μέγιστη επιτρεπτή λόγω βλάβης, λάθους ή ατυχήματος.
-Το όριο διαρροής είναι συνήθως η μέγιστη τάση που επιτρέπεται να παραλάβει μια κατασκευή, διότι πέρα από αυτό υπάρχει μόνιμη παραμόρφωση. Για ασφάλεια ο [[Επιστήμη Μηχανικού|μηχανικός]] χρησιμοποιεί το λεγόμενο συντελεστή ασφαλείας, ο οποίος είναι πάντοτε μεγαλύτερος της [[μονάδα|μονάδας]], ώστε να υποβαθμίσει το όριο διαρροής κατά συγκεκριμένο ποσοστό, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Κατά αυτό το τρόπο ελαττώνεται η πιθανότητα αστοχίας υλικού σε περίπτωση καταπόνησης που θα ξεπεράσει τη μέγιστη επιτρεπτή λόγω βλάβης, λάθους ή ατυχήματος.
 Το όριο διαρροής δεν πρέπει να συγχέεται με το όριο καταστροφικής αστοχίας ενός υλικού. Ορισμένες φορές η υπέρβαση του ορίου διαρροής, τοπικά σε κάποιες θέσεις μιας κατασκευής, μπορεί να είναι αποδεκτή/επιτρεπτή. Πρέπει όμως να εξασφαλίζεται η ασφάλεια, ευστάθεια και λειτουργικότητα ολόκληρης της κατασκευής ως προς το μέγιστο φορτίο σχεδιασμού (πχ σεισμική φόρτιση).
 Το όριο διαρροής εξαρτάται από τη φύση του υλικού και παίρνει διάφορες τιμές από πολύ μικρές για κάποια πλαστικά έως πολύ μεγάλες για υλικά όπως το [[τιτάνιο]] και διάφορα κράματα [[χάλυβας|χάλυβα]]. Μόνο τα σχετικά [[ολκιμότητα|όλκιμα]] υλικά όπως τα [[μέταλλο|μέταλλα]], τα κράματα μετάλλων και τα [[πολυμερές|πολυμερή]] έχουν όριο διαρροής, ενώ αντίθετα, πολλά άλλα υλικά δεν έχουν καθόλου όριο διαρροής. Συγκεκριμένα, τα λεγόμενα [[Ψαθυρότητα|ψαθυρά υλικά]], όπως τα [[κεραμικό|κεραμικά]] και τα μεγάλης [[σκληρότητα]]ς κράματα είναι δυνατόν να παρουσιάζουν ταχεία διάδοση ρωγμών και ψαθυρή αστοχία με θραύση αμέσως μόλις η τάση ξεπεράσει την ελαστική περιοχή. Δηλαδή δεν διαθέτουν καθόλου περιοχή πλαστικής παραμόρφωσης και ως εκ τούτου δεν διαθέτουν όριο διαρροής (που είναι το σημείο μετάβασης από την ελαστική στην πλαστική περιοχή παραμόρφωσης).
+*Juvinal, Robert C. & Marshek, Kurt M.; Fundamentals of machine component design. -2nd ed., ISBN 0-471-62281-8.
-==Πηγές==
-*Juvinal, Robert C. & Marshek, Kurt M.; Fundamentals of machine component design. -2nd ed., ISBN 0-471-62281-8
 {{μηχανική-επέκταση}}