Γαβριήλ Μαρινάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 16:52, 25 Φεβρουαρίου 2015

Ο Γαβριήλ Μαρινάκης (περ. 1826 - 1866) ήταν ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου και αγωνιστής της Κρητικής Επανάστασης του 1866. Σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του 1866 κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της μονής από ισχυρές οθωμανικές δυνάμεις.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στις Μαργαρίτες Ρεθύμνης γύρω στο 1826^[1] και κατά το 1856 εκλέχθηκε ηγούμενος της ιεράς Μονής Αρκαδίου. Ήδη από το ξεκίνημα της ηγουμενίας του έλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότησή της μονής. Είχε ενεργή παρουσία στο ζήτημα της διαχείρισης της μοναστηριακής περιουσίας, μερίμνησε για τη σύνταξη κτηματολογίου του μοναστηριού και παράλληλα δώρισε σε αυτή 69 ελαιόδεντρα^[2].

Όταν ξέσπασε στην Κρήτη η Επανάσταση του 1866, ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά σε αυτή. Την 1η Οκτωβρίου 1866 συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση των επαναστατών στο Φρε Χανίων, μέσω της οποίας έγινε έκκληση προς τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κρήτη, ώστε να μεριμνήσουν για την αποφυγή γενικής σφαγής των γυναικόπαιδων από τα οθωμανικά στρατεύματα, όντας παράλληλα πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής Ρεθύμνου^[3]. Κατά τα τέλη του ίδιου μήνα, συμμετείχε σε πολεμικό συμβούλιο που έλαβε χώρα στη μονή Αρκαδίου. Εκεί, από κοινού με τους υπόλοιπους μοναχούς και τον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη διαφώνησε με την πρόταση του Πάνου Κορωναίου να εγκαταλειφθεί το Αρκάδι διότι δεν προσφερόταν για αποτελεσματική άμυνα σε ενδεχόμενη τουρκική επίθεση. Παράλληλα, απέρριψε και έτερη πρόταση του Κορωναίου για καταστροφή των στάβλων και του νερόμυλου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν προγεφύρωμα για τις εχθρικές δυνάμεις, πράξη που αποδείχτηκε σημαντικό σφάλμα καθώς οι φόβοι του Κορωναίου επιβεβαιώθηκαν^[4].

Στις 6 Νοεμβρίου, η μονή κυκλώθηκε από ισχυρά οθωμανικά στρατεύματα, τη στιγμή που εντός αυτής βρίσκονταν περίπου 950 άτομα, εκ των οποίων οι ένοπλοι υπολογίζονταν γύρω στους 300^[5]. Δύο ημέρες μετά ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες που οδήγησαν στην άλωση της μονής στις 9 Νοεμβρίου. Ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά στη μάχη μεταφέροντας πολεμοφόδια αλλά, ενθαρρύνοντας τους μαχητές αλλά και συμπολεμώντας στο πλευρό τους^[6]. Από τους περισσότερους ερευνητές εικάζεται πως ο Γαβριήλ σκοτώθηκε κατά την τελευταία ημέρα της πολιορκίας. Ο θάνατός του φέρεται να προήλθε είτε από αυτοκτονία για να μην πιαστεί αιχμάλωτος είτε από πυροβολισμό στη κοιλιά κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών^[7]. Το πτώμα του κακοποιήθηκε από τους αντίπαλους στρατιώτες, οι οποίοι το γύμνωσαν και το αποκεφάλισαν μεταφέροντας το κεφάλι ως τρόπαιο σε διάφορες περιοχές της Κρήτης. Την επόμενη ημέρα της άλωσης, θάφτηκε στον αυλόγυρο του ναού της μονής^[8].

Παραπομπές

↑ Στυλιανός Καλλονάς, Η Κρήτη Ολοκαύτωμα (1866 - 1869), 1963, σ. 119.
↑ Θεοχάρης Ευστρατίου Δετοράκης - Αλέξης Καλοκαιρινός (επιμ.), Πεπραγμένα του Θ' διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου, Εταιρεία Κρητικών Μελετών, 2005, τ. 2, Νεότερη περίοδος - Λαογραφία, γλώσσα και λογοτεχνία, σύμμεικτα κείμενα, σ. 167, 170, 175.
↑ «Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869», Ένθετο εφημερίδας Πστρίς, Δεκέμβριος 2008, Α΄, σ. 42, 52.
↑ Κάρολος Ε. Μωραΐτης, Ιωάννης Δημακόπουλος ( 1833-1866 ) - Ο ηρωικός φρούραρχος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, εκδόσεις Πελασγός, 2007, σ. 14 - 15.
↑ Μωραΐτης, 2007, σ. 20.
↑ Ιωάννου Π. Λιονή, Απομνημονεύματα Παρθενίου Περίδου - Η Κρητική Επανάστασις του 1866, Εν Αθήναις 1900, σελ. 120
↑ Μωραΐτης, 2007, σ. 40 - 42.
↑ Μωραΐτης, 2007, σ. 44.

[1] Στυλιανός Καλλονάς, Η Κρήτη Ολοκαύτωμα (1866 - 1869), 1963, σ. 119.

[2] Θεοχάρης Ευστρατίου Δετοράκης - Αλέξης Καλοκαιρινός (επιμ.), Πεπραγμένα του Θ' διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου, Εταιρεία Κρητικών Μελετών, 2005, τ. 2, Νεότερη περίοδος - Λαογραφία, γλώσσα και λογοτεχνία, σύμμεικτα κείμενα, σ. 167, 170, 175.

[3] «Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869», Ένθετο εφημερίδας Πστρίς, Δεκέμβριος 2008, Α΄, σ. 42, 52.

[4] Κάρολος Ε. Μωραΐτης, Ιωάννης Δημακόπουλος ( 1833-1866 ) - Ο ηρωικός φρούραρχος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου, εκδόσεις Πελασγός, 2007, σ. 14 - 15.

[5] Μωραΐτης, 2007, σ. 20.

[6] Ιωάννου Π. Λιονή, Απομνημονεύματα Παρθενίου Περίδου - Η Κρητική Επανάστασις του 1866, Εν Αθήναις 1900, σελ. 120

[7] Μωραΐτης, 2007, σ. 40 - 42.

[8] Μωραΐτης, 2007, σ. 44.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

@@ Γραμμή 1: / Γραμμή 1: @@
-Ο '''Γαβριήλ Μαρινάκης''' ( περ. [[1826]] - [[1866]] ) ήταν ηγούμενος της [[Μονή Αρκαδίου|μονής Αρκαδίου]] και αγωνιστής της [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|Κρητικής Επανάστασης του 1866]]. Σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του [[1866]] κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της μονής από ισχυρές [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|οθωμανικές]] δυνάμεις.
+Ο '''Γαβριήλ Μαρινάκης''' (περ. [[1826]] - [[1866]]) ήταν [[ηγούμενος]] της [[Μονή Αρκαδίου|Μονής Αρκαδίου]] και αγωνιστής της [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|Κρητικής Επανάστασης του 1866]]. Σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του [[1866]] κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της μονής από ισχυρές [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|οθωμανικές]] δυνάμεις.
 ==Βιογραφία==
-Γεννήθηκε στις [[Μαργαρίτες Ρεθύμνης]] γύρω στο [[1826]]<ref>[https://books.google.gr/books?ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&hl=el&id=pBEsAQAAMAAJ&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&focus=searchwithinvolume&q=%CE%AE%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82+%27%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85 Στυλιανός Καλλονάς, ''Η Κρήτη Ολοκαύτωμα (1866 - 1869)'', 1963, σ. 119.]</ref> και κατά το [[1856]] εξελέγη ηγούμενος της ιεράς μονής Αρκαδίου. Ήδη από το ξεκίνημα της ηγουμενίας του έλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότησή της μονής. Είχε ενεργή παρουσία στο ζήτημα της διαχείρισης της μοναστηριακής περιουσίας, μερίμνησε για τη σύνταξη κτηματολογίου του μοναστηριού και παράλληλα δώρισε σε αυτήν 69 ελαιόδεντρα<ref>[https://books.google.gr/books?id=xEtoAAAAMAAJ&q=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&hl=el&sa=X&ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&ved=0CCoQ6AEwAg Θεοχάρης Ευστρατίου Δετοράκης - Αλέξης Καλοκαιρινός (επιμ.), ''Πεπραγμένα του Θ' διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου'', Εταιρεία Κρητικών Μελετών, 2005,  τ. 2, Νεότερη περίοδος - Λαογραφία, γλώσσα και λογοτεχνία, σύμμεικτα κείμενα, σ. 167, 170, 175.]</ref>.
+Γεννήθηκε στις [[Μαργαρίτες Ρεθύμνης]] γύρω στο [[1826]]<ref>[https://books.google.gr/books?ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&hl=el&id=pBEsAQAAMAAJ&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&focus=searchwithinvolume&q=%CE%AE%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82+%27%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85 Στυλιανός Καλλονάς, ''Η Κρήτη Ολοκαύτωμα (1866 - 1869)'', 1963, σ. 119.]</ref> και κατά το [[1856]] εκλέχθηκε ηγούμενος της ιεράς Μονής Αρκαδίου. Ήδη από το ξεκίνημα της ηγουμενίας του έλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότησή της μονής. Είχε ενεργή παρουσία στο ζήτημα της διαχείρισης της μοναστηριακής περιουσίας, μερίμνησε για τη σύνταξη κτηματολογίου του μοναστηριού και παράλληλα δώρισε σε αυτή 69 ελαιόδεντρα<ref>[https://books.google.gr/books?id=xEtoAAAAMAAJ&q=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&hl=el&sa=X&ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&ved=0CCoQ6AEwAg Θεοχάρης Ευστρατίου Δετοράκης - Αλέξης Καλοκαιρινός (επιμ.), ''Πεπραγμένα του Θ' διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου'', Εταιρεία Κρητικών Μελετών, 2005, τ. 2, Νεότερη περίοδος - Λαογραφία, γλώσσα και λογοτεχνία, σύμμεικτα κείμενα, σ. 167, 170, 175.]</ref>.
-Όταν ξέσπασε στην [[Κρήτη]] η [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|επανάσταση του 1866]], ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά σε αυτή. Την [[1 Οκτωβρίου|1η Οκτωβρίου]] του [[1866]] συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση των επαναστατών στο Φρε Χανίων, μέσω της οποίας έγινε έκκληση προς τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κρήτη ώστε να μεριμνήσουν για την αποφυγή γενικής σφαγής των γυναικόπαιδων από τα οθωμανικά στρατεύματα, όντας παράλληλα πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής Ρεθύμνου<ref>''Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869'', Ένθετο εφημερίδας Πστρίς, Δεκέμβριος 2008, Α', σ. 42, 52.</ref>. Κατά τα τέλη του ίδιου μήνα, συμμετείχε σε πολεμικό συμβούλιο που έλαβε χώρα στη μονή Αρκαδίου. Εκεί, από κοινού με τους υπόλοιπους μοναχούς και τον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη διαφώνησε με την πρόταση του [[Πάνος Κορωναίος|Πάνου Κορωναίου]] να εγκαταλειφθεί το Αρκάδι διότι δεν προσφερόταν για αποτελεσματική άμυνα σε ενδεχόμενη τουρκική επίθεση. Παράλληλα, απέρριψε και έτερη πρόταση του Κορωναίου για καταστροφή των στάβλων και του νερόμυλου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν προγεφύρωμα για τις εχθρικές δυνάμεις, πράξη που αποδείχτηκε σημαντικό σφάλμα καθώς οι φόβοι του Κορωναίου επιβεβαιώθηκαν<ref>Κάρολος Ε. Μωραΐτης, ''Ιωάννης Δημακόπουλος ( 1833-1866 )  - Ο ηρωικός φρούραρχος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου'', εκδόσεις Πελασγός, 2007, σ. 14 - 15.</ref>.
+Όταν ξέσπασε στην [[Κρήτη]] η [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|Επανάσταση του 1866]], ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά σε αυτή. Την [[1 Οκτωβρίου|1η Οκτωβρίου]] [[1866]] συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση των επαναστατών στο Φρε Χανίων, μέσω της οποίας έγινε έκκληση προς τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κρήτη, ώστε να μεριμνήσουν για την αποφυγή γενικής σφαγής των γυναικόπαιδων από τα οθωμανικά στρατεύματα, όντας παράλληλα πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής Ρεθύμνου<ref>«Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869», Ένθετο εφημερίδας ''Πστρίς'', Δεκέμβριος 2008, Α΄, σ. 42, 52.</ref>. Κατά τα τέλη του ίδιου μήνα, συμμετείχε σε πολεμικό συμβούλιο που έλαβε χώρα στη μονή Αρκαδίου. Εκεί, από κοινού με τους υπόλοιπους μοναχούς και τον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη διαφώνησε με την πρόταση του [[Πάνος Κορωναίος|Πάνου Κορωναίου]] να εγκαταλειφθεί το Αρκάδι διότι δεν προσφερόταν για αποτελεσματική άμυνα σε ενδεχόμενη τουρκική επίθεση. Παράλληλα, απέρριψε και έτερη πρόταση του Κορωναίου για καταστροφή των στάβλων και του νερόμυλου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν προγεφύρωμα για τις εχθρικές δυνάμεις, πράξη που αποδείχτηκε σημαντικό σφάλμα καθώς οι φόβοι του Κορωναίου επιβεβαιώθηκαν<ref>Κάρολος Ε. Μωραΐτης, ''Ιωάννης Δημακόπουλος ( 1833-1866 )  - Ο ηρωικός φρούραρχος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου'', εκδόσεις Πελασγός, 2007, σ. 14 - 15.</ref>.
 Στις [[6 Νοεμβρίου]], η μονή κυκλώθηκε από ισχυρά οθωμανικά στρατεύματα, τη στιγμή που εντός αυτής βρίσκονταν περίπου 950 άτομα, εκ των οποίων οι ένοπλοι υπολογίζονταν γύρω στους 300<ref>Μωραΐτης, 2007, σ. 20.</ref>. Δύο ημέρες μετά ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες που οδήγησαν στην άλωση της μονής στις 9 Νοεμβρίου. Ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά στη μάχη μεταφέροντας πολεμοφόδια αλλά, ενθαρρύνοντας τους μαχητές αλλά και συμπολεμώντας στο πλευρό τους<ref>Ιωάννου Π. Λιονή, ''Απομνημονεύματα Παρθενίου Περίδου - Η Κρητική Επανάστασις του 1866'', Εν Αθήναις 1900, σελ. 120</ref>. Από τους περισσότερους ερευνητές εικάζεται πως ο Γαβριήλ σκοτώθηκε κατά την τελευταία ημέρα της πολιορκίας. Ο θάνατός του φέρεται να προήλθε είτε από αυτοκτονία για να μην πιαστεί αιχμάλωτος είτε από πυροβολισμό στη κοιλιά κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών<ref>Μωραΐτης, 2007, σ. 40 - 42.</ref>. Το πτώμα του κακοποιήθηκε από τους αντίπαλους στρατιώτες, οι οποίοι το γύμνωσαν και το αποκεφάλισαν μεταφέροντας το κεφάλι ως τρόπαιο σε διάφορες περιοχές της Κρήτης. Την επόμενη ημέρα της άλωσης, θάφτηκε στον αυλόγυρο του ναού της μονής<ref>Μωραΐτης, 2007, σ. 44.</ref>.
@@ Γραμμή 10: / Γραμμή 10: @@
 ==Παραπομπές==
 {{παραπομπές|2}}
 {{DEFAULTSORT:Γαβριηλ Αρκαδιου}}
 [[Κατηγορία:Έλληνες επαναστάτες]]
 [[Κατηγορία:Έλληνες μοναχοί]]