Αρεταίος ο Καππαδόκης

Ο Αρεταίος ο Καππαδόκης ήταν ονομαστός Έλληνας ιατρός από την Καππαδοκία. Έζησε πιθανώς στη Συρία, Αίγυπτο και Ρώμη κατά το δεύτερο ήμισυ του 2ου αιώνα (μ.Χ.). Ελάχιστα όμως είναι περί αυτού γνωστά. Έδωσε πολύ μεγάλη σημασία στην ανατομική.

Κύριο έργο του υπήρξε το σύγγραμμά του στην ιωνική διάλεκτο "Περί αιτίων και σημείων οξέων και χρονίων παθών". Αξιόλογο επίσης και το συνέχεια του προηγουμένου "Περί θεραπείας οξέων και χρονίων παθών". Μερικές από τις νόσους τις οποίες πραγματεύεται στα συγγράμματά του είναι η επιληψία, ο τέτανος, η πλευρίτις, διάφορα έλκη, η πνευμονία, η συγκοπή, η χολέρα, ο ειλεός, η φθίση, ο ίκτερος, και η αρθρίτις.

Ο Αρεταίος Καππαδόκης έδινε μεγάλη σημασία, όπως ο Ιπποκράτης, στη ζωτικότητα του οργανισμού στη φύση. Μεταχειριζόταν το "μητροσκόπιο". Για τη κλινική του πείρα και την έξοχη περιγραφή των νόσων που πραγματεύτηκε θεώρειται άξιος στη κατάταξή του αμέσως μετά τον Ιπποκράτη στην "Ιστορία της Ιατρικής".

Πηγές

• Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου τ.3ος, σ.485.