Βερνάρδος του Τιρόν
| Άγιος Βερνάρδος του Τιρόν | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 1046 Αμπβίλ, Γαλλία |
| Κοίμηση | 14 Απριλίου 1117 Αββαείο του Τιρόν, Τιρόν-Γκαρντέ, Γαλλία |
| Τιμάται από | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εορτασμός | 27 Απριλίου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Βερνάρδος του Τιρόν, γνωστός και ως Βερνάρδος του Ποντιέ και Βερνάρδος του Αμπβίλ, ήταν ο ιδρυτής του Αββαείου του Τιρόν και του Τάγματος του Τιρόν.[1]
Γεννήθηκε κοντά στο Αμπβίλ το 1046. Σε ηλικία 19 ετών έγινε δεκτός στο Μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού, κοντά στο Πουατιέ. Παρέμεινε εκεί για δέκα χρόνια, πριν μεταφερθεί στο Αββαείο του Σε Σαβέ για να καλύψει τη θέση του προηγουμένου. Όταν ο ηγούμενος καταδικάστηκε για σιμωνία, το 1082, ο Βερνάρδος ανέλαβε τα καθήκοντά του.[1] Το 1101 ο Βερνάρδος άφησε το Σε Σαβέ όταν η υποψηφιότητά του για νέος ηγούμενος απορρίφθηκε από το Αββαείο του Κλυνύ και τον Πάπα Πασχάλη Β΄.[2]
Ο Βερνάρδος πήγε πρώτα κοντά στον ερημίτη Πέτρο του Λετουάλ και έπειτα έφθασε στην κοινότητα ερημιτών που είχε ιδρύσει ο Βιτάλιος του Σαβινί κοντά στο Πασαί, όπου ακολουθώντας το παράδειγμα των Πατέρων της Ερήμου έζησε αποκομμένος από τον κόσμο, σε μεγάλη φτώχεια και αυστηρή μετάνοια. Ως ερημίτης, μπόρεσε να ανταπεξέλθει με την τέχνη της ξυλουργικής. Στη συνέχεια μετέβη στο Σεν Μεντάρντ, όπου συνέχισε να ζει ως ερημίτης για μικρό χρονικό διάστημα, πριν ανακαλυφθεί από αδελφούς μοναχούς από το Σε Σαβέ. Απρόθυμος να επιστρέψει στην προηγούμενη θέση του, ο Βερνάρδος διέφυγε στο νησί Σοζέ, μεταξύ του Τζέρσεϊ και του Σεν Μαλό. Εκεί αψήφησε τις σκληρές συνθήκες και έζησε σε μια σπηλιά, ώσπου αποφάσισε να επιστρέψει στην ηπειρωτική χώρα.[3]
Βρισκώμενος στο Φοντέν-Τζεάρ, κοντά στο Σατιγιόν-σουρ-Κολμόν, απέκτησε πολλούς οπαδούς εξαιτίας του τρόπου ζωής του, συμπεριλαμβανομένου του Αδελέλμου της Φλάνδρας. Η κοινότητα εξελίχθηκε σε κέντρο ερημιτών, με πολλά οικοδομικά κτίσματα γύρω από εκείνο του Βερνάρδου. Η φήμη του αυξήθηκε, κερδίζοντας την προσοχή της Μονής του Αγίου Κυπριανού. Στη συνέχεια, ο ηγούμενος Ρενό κάλεσε τον Βερνάρδο να επιστρέψει στο μοναστήρι φέρνοντας μαζί του τους νέους του οπαδούς. Ο Βερνάρδος επέστρεψε και συνέχισε τον τρόπο ζωής του, ενώ διορίστηκε διάδοχος του Ρενό.[4]
Το 1100, ο Βερνάρδος εξελέγη ηγούμενος της Μονής του Αγίου Κυπριανού. Παρευρέθηκε στο Συμβούλιο του Πουατιέ, στο οποίο ο Βερνάρδος και ο Ροβέρτος του Αρμπρισέλ αφόρισαν τον Φίλιππο Α΄, Bασιλιά των Φράγκων. Την ίδια χρονιά ο Πασχάλης Β΄ έκανε το Μοναστήρι του Αγίου Κυπριανού υποδεέστερο από το Κλυνύ. Τον επόμενο χρόνο, ο Βερνάρδος, ο Ροβέρτος του Αρμπρισέλ και ο Βιτάλιος του Σαβινί ανέλαβαν ιεραποστολικό έργο στη Νορμανδία.[3]
Το 1102 ο Βερνάρδος πήγε στη Ρώμη για να αναβαθμίσει το καθεστώς του Αγίου Κυπριανού έναντι του Κλυνύ. Έπειτα αποσύρθηκε εκ νέου στο νησί Σοζέ για ένα μικρό διάστημα. Στο Σενεντέ σχημάτισε μια κοινότητα ερημιτών, η οποία διαχωρίστηκε από την προηγούμενη κοινότητα του Βιτάλιου του Σαβινί. Επιθυμώντας να ζήσει μια ζωή μεγαλύτερης λιτότητας, το 1107 αυτός και ο φίλος του Ζοφρέ (μετέπειτα ηγούμενος του Τιρόν), χτίζουν ένα μικρό σπίτι σε ένα μοναχικό μέρος κοντά στο Φουγκερέ. Εκεί άρχισε να σχηματίζεται μια νέα κοινότητα.[5]
Η επιτυχία της κοινότητας προκάλεσε τη ζήλια των μοναχών του Σεν Ντενί του Νοζέν-λε-Ροτρού που απαίτησαν την καταβολή φόρων. Στη συνέχεια, ο Βερνάρδος οργάνωσε ένα ακίνητο στο Τιρόν-Γκαρντέ, που του παραχώρησε ο επίσκοπος Ίβο της Σαρτρ.[5] Με τη βοήθεια δωρεών από τους βασιλείς και τους ευγενείς της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Σκωτίας, ο Βερνάρδος ίδρυσε το Αββαείο της Αγίας Τριάδας του Τιρόν το 1114. Από εκεί θα ιδρυθεί από τον ίδιο το Τάγμα του Τιρόν, βασισμένο στην αυστηρή τήρηση του Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου και στην έμφαση στη χειρωνακτική εργασία. Ο Βερνάρδος παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του το 1117.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Friedrich Wilhelm Bautz (1975). «Βερνάρδος του Τιρόν». Στο: Bautz, Friedrich Wilhelm. Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL) (στα Γερμανικά). 1. Hamm: Bautz. col. 536. ISBN 3-88309-013-1.
- ↑ "Tironensian", Monastic Wales
- ↑ 3,0 3,1 Geoffrey Grossus The Life of Blessed Bernard of Tiron The Catholic University of America Press (2009)
- ↑ History of Tiron Abbey
- ↑ 5,0 5,1 "S. Bernard and his Foundation", The Benedictines of Caldey, The Abbey, Isle of Caldey, 1912
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Bernard de Tiron, dans Alphonse-Victor Angot, Ferdinand Gaugain, Dictionnaire historique, topographique et biographique de la Mayenne, Goupil, 1900–1910
- Geoffrey Grossus The Life of Blessed Bernard of Tiron The Catholic University of America Press (2009)