Αναστάσιος Ταβουλάρης
| Αναστάσιος Ταβουλάρης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Αναστάσιος Ταβουλάρης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1882 |
| Θάνατος | 1945 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κόμμα Φιλελευθέρων |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Συγκοινωνιών της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Ζακύνθου) |
Ο Αναστάσιος Ταβουλάρης (1882 - 1945)[1] ήταν Έλληνας αξιωματικός που χρημάτισε κατοχικός υπουργός και μέλος δικτατορικών κυβερνήσεων.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στρατιωτική σταδιοδρομία και υπουργός σε δικτατορική κυβέρνηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα. Μετά την αποστρατεία του αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική. Ήταν επικεφαλής των Φιλελευθέρων.[2]
Στην κυβέρνηση Πάγκαλου ήταν υπουργός Συγκοινωνίας από τις 26 Ιουνίου 1925 έως το 1926.[3] Το 1930 παραπέμφθηκε σε δίκη για μια υπόθεση με ταχυδρομικά οχήματα, αλλά αθωώθηκε.[4]
Βουλευτής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ζακύνθου στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση το 1923 και μετά επανεξελέγη το 1928 με τους Ανεξάρτητους Δημοκρατικούς (Α.Δ.). και το 1932 με το Κόμμα Φιλελευθέρων.[5] Το 1936 επανεκλέχθηκε βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων.[6]
Ρόλος στη Ναζιστική Κατοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την περίοδο της Κατοχής έγινε υπουργός Εσωτερικών των δοσιλογικών κυβερνήσεων, απέκτησε πολλές εξουσίες και φρόντισε να επανδρώσει την Ειδική Ασφάλεια με άτομα του υποκόσμου και κακοποιούς, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ως χωροφύλακες «άνευ θητείας».[7]
Φανατικός φίλος των Γερμανών, ο Ταβουλάρης απολάμβανε της εμπιστοσύνης του αντιστράτηγου των Ες Ες και αρχηγού της Γερμανικής Αστυνομίας στην Ελλάδα, Βάλτερ Σιμάνα και του διοικητή της Υπηρεσίας Ασφάλειας (SIPO-SD), συνταγματάρχη Βάλτερ Μπλούμε.[8] Στην κατοχική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου ήταν υπουργός Εσωτερικών από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 ως τις 7 Απριλίου 1943[9] και ξανά στην διορισμένη από τους Γερμανούς κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από τις 7 Απριλίου 1943 έως τις 12 Οκτωβρίου 1944.[10]
Στο εξωτερικό και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατόπιν εγκατέλειψε τη χώρα και κατέφυγε στην Αυστρία το 1945, χρονιά κατά την οποία πέθανε.[11] Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο Έκτωρ Τσιρονίκος και δημοσιεύτηκαν στον Τύπο του 1946, ο Ταβουλάρης προσβλήθηκε από πνευμονία που εξελίχθηκε σε φυματίωση, αιτία του θανάτου του.[12]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου, τ, 17, σελ, 549.
- ↑ 1865 – 2015: Εκατόν πενήντα χρόνια εκλογές – Οι βουλευτές της Ζακύνθου, κατ’ εντολή του λαού Αρχειοθετήθηκε 2015-08-25 στο Wayback Machine., Η Ημέρα τση Ζάκυθος, ηλεκτρονική έκδοση, 25-1-2015.
- ↑ ««Κυβέρνησις Θεόδωρου Πάγκαλου Από 26.6.1925 έως 19.7.1926»». Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2015.
- ↑ Πρακτικά[νεκρός σύνδεσμος] και αποφάσεις (υπ' αριθμούς 1 και 2 του 1930) : επί της υποθέσεως ταχυδρομικών οχημάτων, δι'ην εκρίθησαν αθώοι οι Θεόδωρος Δημητρίου Πάγκαλος, Αναστάσιος Διονυσίου Ταβουλάρης και Δημήτριος Λεωνίδου Τανταλίδης, κατά τα εν τη οικεία αποφάσει εκτιθέμενα.
- ↑ Μητρώο πληρεξουσίων, γερουσιαστών και βουλευτών 1822-1935, Αθήνα 1986, Βουλή των Ελλήνων, σελ. 142 (αριθμ. 1564)
- ↑ Μητρώο Γερουσιαστών και Βουλευτών 1929-1974 Βουλή των Ελλήνων, Εθνικό Τυπογραφείο, 1977 (σελ. 38, αρ. 428).(pdf)
- ↑ Χανδρινός Ιάσων: «Το τιμωρό χέρι του Λαού». Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη Αθήνα (1942-1944). Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Αθήνα 2009
- ↑ Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ του εγκλήματoς, enet.gr, 16-3-2014.
- ↑ Ελληνικές Κυβερνήσεις 1940-1974[νεκρός σύνδεσμος], Τραχαλιού Αντιγόνη (Συνταγματικό Δίκαιο, Ανδρέας Δημητρόπουλος, 2005)
- ↑ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ (Κατά την διάρκειαν της Εχθρικής Κατοχής της Χώρας) Από 30.4.1941 έως 10.10.1944». Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2015.
- ↑ ΦΙΠΠΑΚ Αρχειοθετήθηκε 2015-07-11 στο Wayback Machine., Έλληνες δωσίλογοι και φιλοναζιστές. Λίστα ατόμων και οργανώσεων.
- ↑ Το Βήμα, φύλλο 27-8-1946, σελ. 3.