Αλεξάντρ Γκριν

Αλεξάντρ Γκριν
Γέννηση	11 Αυγούστου 1880 Slobodskoy
Θάνατος	8 Ιουλίου 1932 Στάρυ Κριμ
Επάγγελμα/ ιδιότητες	συγγραφέας, ποιητής, μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος και πεζογράφος
Υπηκοότητα	Ρωσική Αυτοκρατορία, Σοβιετική Ρωσία και Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Σύζυγος(οι)	Νίνα Γκριν (7  Μαρτίου 1921, 8  Ιουλίου 1932)
Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
δεδομένα ()

O Αλεξάντρ Στεπάνοβιτς Γκρινέβσκι (ρωσικά: Александр Грин‎‎, 23 Αυγούστου 1880 – 8 Ιουλίου 1932) ήταν Ρώσος συγγραφέας, που έγραψε αξιοσημείωτα ρομαντικά μυθιστορήματα και διηγήματα, που ως επί το πλείστον διαδραματίζονται σε μια άγνωστη φανταστική γη με ευρωπαϊκή ή λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα (Οι αναγνώστες του συχνά αναφέρονται στη γη αυτή ως Γκρινλάντια ή Γή του Γκρίν). Τα περισσότερα από τα έργα του αφορούν τη θάλασσα, περιπέτειες, και την αγάπη. Το καλλιτεχνικό του όνομα ήταν Αλεξάντρ Γκριν.

Βιογραφία

Ο Αλεξάντρ Γκριν γεννήθηκε με το πλήρες όνομα Αλεξάντρ Στεπάνοβιτς Γκρινέβσκι (ρωσικά: Александр Степанович Гриневский‎‎) σε ένα προάστιο του Κίροφ το 1880, ως γιος του Πολωνού Στέφαν Γκρινέβσκι, που απελάθηκε μετά την Εξέγερση του Ιανουαρίου του 1863, και της ρωσίδας νοσοκόμας Άννα Λιάπκοβα. Το 1896, μετά την αποφοίτησή του από ένα σχολείο του Κίροφ, ο Γκρινέβσκι πήγε στην Οδησσό και έζησε τη ζωή ενός μπαγαπόντη. Εργάστηκε ως ναυτικός, χρυσός ανθρακωρύχος, εργάτης οικοδομών, αλλά συχνά βρισκόταν άνεργος και συντηρούταν με επαιτεία και με χρήματα που του έστελνε ο πατέρας του.

Μετά την ένταξή του στον ρωσικό στρατό, έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος, συνελήφθη και πέρασε χρόνο στη φυλακή για "επαναστατική προπαγάνδα". Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύθηκε σε μια εφημερίδα το 1906. Την ίδια χρονιά συνελήφθη στην Αγία Πετρούπολη και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια εξορίας σε μια απομακρυσμένη περιοχή του Τομπόλσκ. Ωστόσο, λίγο μετά την άφιξή του στο Τομπόλσκ, ο Γκριν δραπέτευσε και επέστρεψε στην Πετρούπολη για να ζήσει παράνομα. Το 1910 συνελήφθηκ και πάλι και τον έστειλαν να ζήσει στο Κυβερνείο Αρχάγγελσκ. Στο μικρό χωριό Κεγκοστροφ, ο Γκριν και η πρώτη σύζυγός του Βέρα Πάβλοβνα Αμπράμοβα (την οποία παντρεύτηκε το 1910) έζησαν από το 1910 έως το 1912.

Το 1912 επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη και χώρισε την γυναίκα του. Τότε ο Γκριν δημοσίευε κυρίως διηγήματα. Τα περισσότερα από τα μεγαλύτερα έργα του γράφτηκαν μετά την οκτωβριανή επανάσταση και γνώρισαν σημαντική δημοσιότητα κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1920. Το 1921, παντρεύτηκε την Νίνα Νικολαέβνα Γκριν. Το 1924, μετακόμισαν στη Θεοδοσία για να ζήσουν κοντά στη θάλασσα. Στα τελευταία του χρόνια, τα ρομαντικά οράματα του Γκριν βρίσκονταν σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη Σοβιετική λογοτεχνία. Οι εκδότες στη Μόσχα και το Λένινγκραντ αρνήθηκαν να εξετάσουν τα ρομαντικά του γραπτά, και ο Γκριν και η γυναίκα του έζησαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Ο Γκριν υπέφερε από αλκοολισμό και φυματίωση που τελικά κατέστρεψαν την υγεία του. Πέθανε από καρκίνο του στομάχου το 1932 στο Στάρυ Κριμ.

Στο βιβλίο του" Γλυπτική στο Χρόνο, ο σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ο Γκρίν, όταν πέθαινε από την πείνα, «πήγαινε στα βουνά με ένα αυτοσχέδιο τόξο και βέλη για να κυνηγήσει κάποιο θήραμα.» Παρουσιάζει τον Γκριν ως ένα παραδειγματικό ποιητή με τη βαθύτερη έννοια του όρου: έναν με «συνείδηση του κόσμου, έναν ιδιαίτερο τρόπο να σχετίζεται με την πραγματικότητα... μια φιλοσοφία για να προσανατολίσει τον άνθρωπο σε όλη του τη ζωή.»

Έργα

Ένα πλοίο με πορφυρά ιστία είναι το μασκότ των εορτασμών για το «Πορφυρά ιστία» στην Αγία Πετρούπολη

Τα περισσότερα από τα έργα του Αλεξάντρ Γκριν δεν έχουν καμία άμεση σχέση με την πραγματικότητα της Αυτοκρατορικής και της Σοβιετικής Ρωσίας στην οποία ζούσε. Η τοποθέτηση των περισσότερων από τα μυθιστορήματα και διηγήματα του είναι μια άγνωστη γη δίπλα στη θάλασσα, προφανώς μακριά από την Ευρώπη αλλά με όλους τους χαρακτήρες να είναι δυτικοευρωπαϊκοί στο όνομα και την εμφάνιση.

Τα έργα του Γκριν από ορισμένους κριτικούς περιγράφονται ως "εφηβική φαντασία", και έχουν πολλά κοινά με την πραγματικότητα των αρχών του 20ου αιώνα (όπως τα αυτοκίνητα και τις τράπεζες). Με πληθυσμό από θαλάσσιους καπετάνιους, ναυτικούς, επιστήμονες, ταξιδιώτες, εγκληματίες, εξωφρενικούς αριστοκράτες, παιδικά κορίτσια, κομψούς κακοποιούς, και ήρωες με δυνατό πνεύμα που μένουν πάντα πιστοί στα όνειρά τους. Πρόκειται για τη Γη του Γκριν. Ορισμένα από τα μυθιστορήματά του περιέχουν ένα στοιχείο της μαγείας – όχι ως ένα καθιερωμένο μέρος του κόσμου του, αλλά πάντα ως θαύμα που αλλάζει τις ζωές εκείνων που τη συναντούν.

Βιβλιογραφία

Στα πιο αξιοσημείωτα από τα μυθιστορήματά του περιλαμβάνονται:

• Πορφυρά Ιστία (Scarlet Sails, Алые паруса, 1923), μια απλή αλλά δυνατή ιστορία αγάπης, ίσως το πιο διάσημο έργο του Γκριν. Το 1961 έγινε ταινία.
• Ο λαμπερός Κόσμος (Блистающий мир, 1923)
• Η Χρυσή Αλυσίδα (Золотая цепь, 1925)
• Αυτή Που Τρέχει στα Κύματα (Бегущая по волнам, 1928)
• Ο Τζέσι και η Μοργκιάνα (1929, η Βικιθήκη: Джесси и Моргиана). Το 1972 έγινε η Τσεχοσλοβαική ταινία Μοργκιάνα.
• Στο Δρόμο για το Πουθενά (Дорога никуда, 1930)

Βιβλία

• Επιλεγμένα Διηγήματα. Μεταφράστηκε από τον Νίκολας Λούκερ. 184 pp. Ann Arbor, Μιχ.: Ardis Εκδότες.

Ταινίες

• Ακουαρέλα (1958), σε σκηνοθεσία Όταρ Ιοσσελιάνιi
• Πορφυρά Ιστία (1961), σε σκηνοθεσία Αλεξάντρ Πτούσκο
• Η Αποικία Λανφιερ (1969), σε σκηνοθεσία Jan Schmidt
• Μοργκάνια (1972), σε σκηνοθεσία: Juraj Herz
• Ο Αρουραίος Σωτήρας (1976), σκηνοθετημένο από Krsto Papić
• Ο Λαμπερός Κόσμος (1984), σε σκηνοθεσία Μπουλάτ Μανσούροφ
• Κύριος Σχεδιαστής (1988), σκηνοθεσία: Όλεγκ Τέπτσοφ
• Αυτή Που Τρέχει στα Κύματα (2007), σε σκηνοθεσία Βαλερί Πεντρακόφσκι