Αλίνα Πιενκόφσκα
| Αλίνα Πιενκόφσκα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Alina Pienkowska (Πολωνικά) |
| Γέννηση | 12 Ιανουαρίου 1952 Γκντανσκ |
| Θάνατος | 17 Οκτωβρίου 2002 Γκντανσκ |
| Τόπος ταφής | Srebrzysko Cemetery |
| Χώρα πολιτογράφησης | Πολωνία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Πολωνικά |
| Σπουδές | 9th Secondary School in Gdańsk[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | νοσηλεύτρια συνδικαλίστρια πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Δημοκρατική Ένωση (Πολωνία) και Ένωση Ελευθερίας (Πολωνία) |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μπόγκνταν Μπορουσέβιτς (1984–2002)[1] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Γερουσίας της Πολωνίας (1991–1993) |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (18 Οκτωβρίου 2002)[2] Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (3 Μαΐου 2006)[3] επίτιμος πολίτης του Γκντανσκ (2000)[4] Ιππότης του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας (11 Νοεμβρίου 1990)[5] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Αλίνα Μπαρμπάρα Πιενκόφσκα (πολωνικά: Alina Barbara Pienkowska) (12 Ιανουαρίου 1952 - 17 Οκτωβρίου 2002) ήταν Πολωνή ακτιβίστρια ελεύθερων συνδικάτων και Γερουσιαστής για το Γκντανσκ (1991-1993, Κοινοβουλευτική Ομάδα Αλληλεγγύης). Συμμετείχε στη δημιουργία της Αλληλεγγύης, της οποίας ήταν μέλος της οργανωτικής επιτροπής της.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πατέρας της Πιενκόφσκα εργάστηκε στο ναυπηγείο Λένιν και είχε συμμετάσχει στη διαμαρτυρία των εργαζομένων στα ναυπηγεία το Δεκέμβριο του 1970. Το 1980 ήταν μια νεαρή, χήρα μητέρα (του Σεμπάστιαν) που εργαζόταν ως νοσηλεύτρια του ναυπηγείου. Ήταν μίας από τους ιδρυτές των υπόγειων Ελεύθερων Συνδικάτων της Ακτής τη δεκαετία του 1970. Έγραψε άρθρα σχετικά με την υγεία για το υπόγειο περιοδικό The Coastal Worker, που αφορούσε κυρίως την ασφάλεια των ναυπηγείων και την αύξηση των ποσοστών ατυχημάτων. Η απεργία του Αυγούστου 1980 ξεκίνησε στις 14 του μήνα με την απόλυση της Άννα Βαλεντινόβιτς. Όλες οι τηλεφωνικές γραμμές στο ναυπηγείο κόπηκαν εκτός από την κλινική και ως νοσηλεύτρια, η Πιενκόφσκα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο σχετικά με την απεργία που τελικά εξαπλώθηκε στις ακτές της Βαλτικής και το τεράστιο κύμα απεργιών στην Πολωνία. Το πρώτο της κάλεσμα ήταν στον Γιάτσεκ Κούρον της Επιτροπής Άμυνας των Εργαζομένων στη Βαρσοβία. Ο Τύπος την περιέγραψε ως «υποδαυλίστρια» και η ίδια παραδέχτηκε ότι μετριάστηκε από τον Κουρόν για να αποφευχθεί η σοβιετική επέμβαση.
Την τρίτη ημέρα της απεργίας, στις 16 Αυγούστου 1980, η διοίκηση παραχώρησε στους εργαζομένους του ναυπηγείου Λένιν τις απαιτήσεις εργασίας και αμοιβής τους. Ο Λεχ Βαλέσα και άλλοι ανακοίνωσαν το τέλος της απεργίας. Η Πιενκόφσκα ήταν εξοργισμένη λόγω της στενής σύνδεσής της με τους πολλούς εργαζόμενους έξω από το ναυπηγείο που απεργούσαν με αλληλεγγύη προς τους εργάτες του ναυπηγείου. Είπε στον Βαλέσα, «Τους προδώσατε. Τώρα οι αρχές θα μας συντρίψουν σαν κοριούς».[6]
Καθώς οι εργάτες άρχισαν να φεύγουν, η Πιενκόφσκα άρπαξε ένα μεγάφωνο και έκανε μια παθιασμένη ομιλία σχετικά με την ευθύνη να συνεχιστεί η απεργία για να βεβαιωθεί ότι τα άλλα εργοστάσια που εν τω μεταξύ ξεκίνησαν απεργίες αλληλεγγύης με το ναυπηγείο δεν θα αφήνονταν εκτεθειμένα. Εκείνη και η Βαλεντινόβιτς κατάφεραν να κλείσουν τις πύλες, αλλά πολλοί εργάτες πήγαν σπίτι, μόνο για να επιστρέψουν την επόμενη μέρα (συχνά με την επιμονή των συζύγων τους). Η απεργία διασώθηκε. Η Πιενκόφσκα ήταν τότε μεταξύ των συγγραφέων των 21 αιτημάτων της Διακρατικής Επιτροπής Απεργίας, στις 17 Αυγούστου 1980, η οποία οδήγησε στη Συμφωνία του Γκντανσκ, της οποίας ήταν υπογράφουσα.
Η Πιενκόφσκα παντρεύτηκε κρυφά τον Μπόγκνταν Μπορουσέβιτς κατά την περίοδο του στρατιωτικού νόμου. Πέρασε πέντε χρόνια κρυμμένος και την επισκέπτονταν κατά καιρούς. Ενώ ακόμα κρυβόταν, ο Μπόγκνταν, μεταμφιεσμένος ως γυναίκα, παρακολούθησε το βάπτισμα της κόρης τους, Κίνγκα. Ο Βαλέσα φίλησε το χέρι «της» όπως ήταν συνηθισμένο για έναν Πολωνό άνδρα, είτε να ακολουθήσει το ψέμα είτε επειδή δεν αναγνώρισε τον Μπορουσέβιτς.
Η Πιενκόφσκα εργάστηκε ως νοσηλεύτρια του ναυπηγείου μέχρι το 1991, όταν εξελέγη Γερουσιαστής για μια θητεία. Αυτή και ο σύζυγός της προσχώρησαν αργότερα στην Ένωση Ελευθερίας, το κόμμα με επικεφαλής τον πρώτο ελεύθερα εκλεγμένο πρωθυπουργό της μετακομμουνιστικής Πολωνίας, τον Ταντέους Μαζοβιέτσκι.
Το 1998, έγινε μέλος του δημοτικού συμβουλίου του Γκντανσκ και ήταν ενεργή στην τοπική πολιτική και σε θέματα υγείας μέχρι το τέλος της ζωής της.
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Πιενκόφσκα πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 2002, σύμφωνα με πληροφορίες από καρκίνο.[7]
Στις 3 Μαΐου 2006, απονεμήθηκε μετά θάνατον με το Μεγάλο Σταυρό του Τάγματος της Αναγέννησης της Πολωνίας, στην ίδια τελετή όπου η Βαλεντινόβιτς έλαβε το Τάγμα του Λευκού Αετού.
Ο Άντζεϊ Βάιντα είπε ότι η Πιενκόφσκα ήταν το μοντέλο ενός χαρακτήρα στην ταινία του Ο άνθρωπος από σίδερο, με βάση τα γεγονότα στο ναυπηγείο, που μιλά τα λόγια της:
Εδώ στο ναυπηγείο σταμάτησα να φοβάμαι, σταμάτησα να τρέχω και έγινα πραγματικός άνθρωπος.
Ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας Strike του 2006 αναδημιουργεί πολλές από τις δράσεις και τα λόγια της Πιενκόφσκα.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- «Θέλουμε μια αξιοπρεπή ζωή» Αρχειοθετήθηκε 2013-08-25 στο Wayback Machine., του Στέφεν Σμιθ, Time, Δευτέρα, 29 Δεκεμβρίου 1980.
- Ορόσημα Αρχειοθετήθηκε 2013-08-24 στο Wayback Machine. (νεκρολογία), Ώρα, Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2002.
- Η θρυλική ακτιβίστρια της Εργασίας Αλίνα Πιενκόφσκα πέθανε Αρχειοθετήθηκε 2008-10-20 στο Wayback Machine., 24 Οκτωβρίου 2002, Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
- Αλίνα Πιενκόφσκα, μια δύναμη πίσω από την Αλληλεγγύη, πεθαίνει στα 50 από τον Μάικλ Τ. Κάουφμαν, New York Times, 28 Οκτωβρίου 2002.
- Νεκρολογία: Alina Pienkowska[νεκρός σύνδεσμος], του Γιαν Ρέπα, The Independent, 4 Νοεμβρίου 2002.
- Alina Pienkowska, The Times, 30 Οκτωβρίου 2002.
- Alina Pienkowska, Klub Parlamentarny NSZZ "Solidarność", Senat II kadencji, ιστότοπος της Γερουσίας της Δημοκρατίας της Πολωνίας
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2023.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2023.
- ↑ "A Politics of Experience", του Λόρενς Γκούντγουιν, First of the Year: 2008 (Routledge, 2017)
- ↑ Κάουφμαν, Μάικλ Τ. (2002-10-28). «Alina Pienkowska, a Force Behind Solidarity, Dies at 50» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2002/10/28/world/alina-pienkowska-a-force-behind-solidarity-dies-at-50.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-31.