Αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας
| Αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θρησκεία | Ισλάμ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Μαρουάν Α΄ Al-Harith ibn Al-Hakam ibn Abi al-'As Yahya ibn al-Hakam Al-Harith ibn al-Hakam Ubayd Allah ibn al-Hakam |
| Γονείς | Αμπού αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά |
| Αδέλφια | Safiyyah bint Abi al-'As Uthman ibn Abi al-'As Αφφάν ιμπν Αμπί αλ-Ας |
Ο αλ-Χακάμ ιμπν Αμπί αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά, αραβικά: الحكم بن أبي العاص بن أمية π(απεβ. το 655/56), ήταν ο πατέρας τού ιδρυτή τού κύριου κλάδου (των Μαρουανιδών) της δυναστείας των Ομεϋαδών, 4ου χαλίφη των Ομεϋαδών Μαρουάν Α΄ (βασ. 684-685), και θείος του 3ου χαλίφη Ρασιντούν, Οθμάν ιμπν Αφφάν (βασ. 644-656). Ήταν γνωστός ως ένας ένθερμος αντίπαλος τού Μωάμεθ Προφήτη τού Ισλάμ, και συνεπώς εξορίστηκε, όταν εκείνος κατέλαβε την πατρίδα τους τη Μέκκα το 630. Αργότερα συγχωρήθηκε από τον Οθμάν.
Καταγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλ-Χακάμ ήταν ο γιος του Αμπού αλ-Ας ιμπν Ουμαγιά της οικογένειας (banu) Αμπντ Σαμς και της Ρουκαγιά μπίντ αλ-Χαρίθ της οικογένειας (banu) Μαχζούμ, που και των δύο γονέων οι γενιές ανήκαν στη φυλή Κουραΰς της Μέκκας.[1] Ο εκ πατρός παππούς του Ουμαγιά ήταν ο γενάρχης της οικογένειας των Ομεϋαδών.
Ο Αλ-Χακάμ νυμφεύτηκε την Αμινά μπιντ Αλκαμά ιμπν Σαφβάν αλ-Κινανιγιά, μετά από το διαζύγιό της από τον ετεροθαλή αδελφό του Αφάν ιμπν Αμπί αλ-Ας.[2] Γέννησε τον γιο τού αλ-Χακάμ, τον Μαρουάν Α΄, ο οποίος έγινε 4ος χαλίφης των Ομεϋαδών το 684-685 και πρόγονος όλων των επόμενων χαλιφών της Δαμασκού.[2] Ο αλ-Χακάμ είχε τουλάχιστυον είκοσι παιδιά, αλλά πιθανότατα περισσότερα από τριάντα παιδιά, από τέσσερις διαφορετικές συζύγους και μια σειρά από σκλάβες παλλακίδες. [3] Εκτός από τον Μαρουάν Α΄, η Αμινά μπιντ Αλκαμά ήταν μητέρα τού μεγαλύτερου γιου του αλ-Χακάμ, Ουθμάν αλ-Αζράκ, και του αλ-Χαρίθ, του Αμπντ αλ-Ραχμάν, του Σαλίχ και των θυγατέρων Ουμ αλ-Μπονίν και Ζαϋνάμπ. Η δεύτερη σύζυγός του, η Μουλαϋκά μπιντ Αουφά τού γένους banu Μουρά της φυλής Γκαταφάν, ήταν μητέρα των γιων του Γιαγιά, Αμπάν, Ουθμάν αλ-Ασχάρ, Χαμπίμπ, Αμρ και των θυγατέρων του Ουμ Γιαχγιά, Ζαϋνάμπ, Ουμ Σαϋμπά, Ουμ Ουθμάν και Ουμ Σαλμά.[1] Η τρίτη σύζυγός του, Ουμ αλ-Νουαμάν μπιτν αλ-Χαρίθ ιμπν Αμπί Αμρ τού γένους της banu Θακίφ, του έκανε γιους τους Νουμάν, Αβς, Σουχαΰλ και Αμρ, και κόρες τις Οθμ Αμπάν, Ουμαμά, Ουμ Αμρ και Ουμ αλ-Χακάμ. Η Κουραϋσιτική σύζυγός του, η αλ-Μπαϊθά μπιντ Χασίμ ιμπν Ουτμπά ιμπν Ραμπλά της οικογένειας (banu) Aμπντ Σαμς, ήταν η μητέρα τού γιου του Γιουσούφ.[1]
Η σταδιοδρομία του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλ-Χακάμ ήταν γνωστός ότι αντιτάχθηκε αποφασιστικά στον Ισλαμιστή προφήτη Μωάμεθ, και έτσι εξορίστηκε από τον τελευταίο από τη Μέκκα στην κοντινή πόλη Ταΐφ. [4] Σύμφωνα με την ιστορία τού λόγιου του 9ου αι. αλ-Ταμπαρί, ο Μωάμεθ αργότερα συγχώρεσε τον αλ-Χακάμ και του επιτράπηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του. [5] Ωστόσο, στην ιστορία του 9ου αι. τού λόγιου αλ-Γιακουμπί, ο αλ-Χακάμ επιτράπηκε να επιστρέψει στη Μέκκα από τον ανιψιό του, τον 3ο χαλίφη Ρασιντούν, Οθμάν (βασ. 644-656), αφού οι αιτήσεις του για επιστροφή απορρίφθηκαν από τους δύο προηγούμενους χαλίφες, τον 1ο χαλίφη Ρασιντούν, Αμπού Μπακρ (βασ. 632-634) και 2ο χαλίφη Ρασιντούν, Ομάρ (βασ. 634-644).[6] Ο Οθμάν έδειξε ιδιαίτερη ευγένεια στους συγγενείς του και τίμησε συμβολικά τον αλ-Χακάμ, μαζί με τους συγγενείς του Αμπού Σουφυάν και τον αλ-Βαλίντ ιμπν Ουκμπά και το μέλος της οικογένειας Χασίμ αλ-Αμπάς ιμπν Αμπντ αλ-Μουταλίμπ, επιτρέποντάς τους να καθίσουν στον θρόνο του στη Μεδίνα.[7] Ο αλ-Χακάμ απεβίωσε το 655/56.[8]
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Marsham 2022.
- ↑ 2,0 2,1 Donner 2014, σελ. 106.
- ↑ Marsham 2022, σελ. 23.
- ↑ Humphreys 1990, σελ. 227, note 48.
- ↑ Humphreys 1990, σελ. 227.
- ↑ Gordon 2018, σελ. 799.
- ↑ Madelung 1997, σελ. 109.
- ↑ Sears 2003, σελ. 10.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Donner, Fred (2014). «Was Marwan ibn al-Hakam the First "Real" Muslim». Στο: Savant, Sarah Bowen· de Felipe, Helena. Genealogy and Knowledge in Muslim Societies: Understanding the Past. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-4497-1.
- Humphreys, R. Stephen, επιμ. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume 15: The Crisis of the Early Caliphate: The Reign of ʿUthmān, A.D. 644–656/A.H. 24–35. SUNY series in Near Eastern studies. (στα Αγγλικά). Ώλμπανυ, Νέα Υόρκη: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0154-5.
- Madelung, Wilferd (1997). The Succession to Muhammad: A Study of the Early Caliphate. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-56181-7.
- Sears, Stuart D. (March 2003). «The Legitimation of al-Hakam b. al-'As: Umayyad Government in Seventh-Century Kirman». Iranian Studies (Taylor & Francis) 36 (1): 5–25. doi:.
- Gordon, Michael (2018). The Works of Ibn Wāḍiḥ al-Yaʿqūbī (Volume 3): An English Translation. Brill. ISBN 978-90-04-35619-1.
- Marsham, Andrew (2022). «Kinship, Dynasty, and the Umayyads». The Historian of Islam at Work: Essays in Honor of Hugh N. Kennedy. Leiden: Brill. σελίδες 12–45. ISBN 978-90-04-52523-8.