Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα
Σκηνοθεσία	Ρομπέρτο Φαέντσα
Παραγωγή	Elda Ferri
Σενάριο	Ρομπέρτο Φαέντσα
Βασισμένο σε	Pereira Maintains
Πρωταγωνιστές	Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Χοακίμ Ντε Αλμέιντα, Ντανιέλ Ωτέιγ, Νικολέτα Μπράσκι, Στέφανο Ντιονίσι, Marthe Keller, Teresa Madruga, Nicolau Breyner και Mário Viegas
Μουσική	Έννιο Μορρικόνε
Φωτογραφία	Μπλάσκο Τζουράτο
Μοντάζ	Ρουτζέρο Μαστρογιάννι
Πρώτη προβολή	1995 και 19  Νοεμβρίου 1998 (Γερμανία)
Διάρκεια	103 λεπτά
Προέλευση	Πορτογαλία, Ιταλία και Γαλλία
Γλώσσα	Ιταλικά
δεδομένα ()

Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα είναι ο τίτλος ιταλικής δραματικής ταινίας του 1995 που σκηνοθέτησε ο Ρομπέρτο Φαέντσα.

Πλοκή

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Πορτογαλία του 1938, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Σαλαζάρ. Ο Περέιρα είναι ένας δημοσιογράφος με μεγάλη εμπειρία στην συγγραφή νεκρολογιών, ωστόσο για μικρό διάστημα εργάζεται ως υπεύθυνος της πολιτιστικής στήλης στην φιλοκαθεστωτική εφημερίδα Lisboa, γράφοντας νεκρολογίες σημαντικών προσώπων της λογοτεχνίας, πριν ακόμη πεθάνουν. Είναι μία προσωπικότητα μετριοπαθής, ένας ήσυχος άνθρωπος, χωρίς πολιτικές θέσεις, αφοσιωμένος μόνο στη λογοτεχνία-ιδίως τη γαλλική- και στην σύζυγό του, η οποία έχει πεθάνει από φυματίωση, στο πορτρέτο της οποίας μιλά καθημερινά. Ο Περέιρα είναι επιπλέον, καρδιοπαθής, παχύσαρκος και άνθρωπος της συνήθειας (περνά τα πρωινά του στο café «Ορχιδέα», παραγγέλνοντας πάντα λεμονάδα και ομελέτα βοτάνων).

Μία μέρα ο Περέιρα, διαβάζοντας ένα φιλοσοφικό δοκίμιο σχετικό με τον θάνατο σε ένα περιοδικό, αποφασίζει να επικοινωνήσει με τον συντάκτη του προκειμένου να του προτείνει μια θέση εσωτερικού συνεργάτη στην πολιτιστική σελίδας που διευθύνει. Ο συγγραφέας, ένας νέος ονόματι Francesco Monteiro Rossi, ιταλικής καταγωγής, δέχεται την πρόταση χωρίς δισταγμούς. Ο Περέιρα τον προσλαμβάνει δοκιμαστικά, ζητώντας του να γράψει νεκρολογίες διάσημων ζώντων προσώπων, ώστε η εφημερίδα να είναι προετοιμασμένη σε περίπτωση αιφνίδιου θανάτου τους. Ο Rossi, παρ’ όλα αυτά, αντί να ετοιμάσει τις νεκρολογίες που του είχαν ανατεθεί, γράφει άλλες, όπως αυτή του Gabriele D’ Annunzio, τον οποίο και κατηγορεί για την εφαρμογή του φασισμού. Οι νεκρολογίες αυτές επικρίνονται από τον Pereira αδημοσίευτες, εξαιτίας του πολιτικού περιεχομένου και της εναντίωσής τους στο καθεστώς, γεγονός που θα τις καθιστούσε εύκολα λογοκρινόμενες, αν όχι επικίνδυνες.

Ο Pereira διακρίνοντας τις δυσκολίες του νέου, ο οποίος έχει επηρεαστεί από το επαναστατικό πνεύμα της συντρόφου του Marta, βρίσκεται σε δίλημμα μεταξύ της επιθυμίας του να τον βοηθήσει, βλέποντας στο πρόσωπό του το γιο που δεν είχε, και εκείνης να μην αναμειχθεί σε πολιτικά ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να του δημιουργήσουν προβλήματα. Λίγο αργότερα ,γνωρίζει το γιατρό Cardoso, διευθυντή της κλινικής θαλασσοθεραπείας του Parede, στην οποία και καταφεύγει για να θεραπεύσει την καρδιοπάθειά του. Ο Cardoso τον συμβουλεύει να εγκαταλείψει την Πορτογαλία και να πάει στη Γαλλία, χώρα στην οποία εκείνη την εποχή η ελευθερία ήταν αξία διαφυλαγμένη. O Περέιρα εκφράζει στο γιατρό του το αίσθημα της ανησυχίας που τον διακατέχει εδώ και λίγο καιρό, κι εκείνος του εξηγεί μία θεωρία ψυχολογίας, εμπνευσμένη από Γάλλους ψυχολόγους: τη θεωρία της συνομοσπονδίας των ψυχών. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι μία συνομοσπονδία διαφόρων ψυχών κάτω από ένα κυρίαρχο εγώ. Αν εμφανιστεί κάποιο ισχυρότερο εγώ, αντικαθιστά το αδύναμο κι έτσι επέρχεται η πραγματική εξέλιξη. Η ανησυχία αυτή θα μπορούσε να αποτελεί το πρελούδιο μιας μεγάλης εξέλιξης για το γηραιό δημοσιογράφο.

Σταδιακά, ο Περέιρα, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα του καθεστώτος στο οποίο ζει: τις βιαιότητες, τους εκφοβισμούς και την πιεστική λογοκρισία στην οποία έχει υποβληθεί ο Τύπος. Απομακρυσμένος από την πραγματική ζωή, εστιάζοντας μόνο στη λογοτεχνία, την πεθαμένη σύζυγό του και τον φόβο του θανάτου, δεν έχει συνειδητοποιήσει την φρικαλεότητα της κατάστασης. Από την άλλη πλευρά, ο Monteiro Rossi, αναζητά καταφύγιο στο σπίτι του Περέιρα, ο οποίος θα τον υποθάλψει μαζί με πλαστά διαβατήρια των συντρόφων του. Ο νεαρός στο σπίτι του Περέιρα θα ανακριθεί και θα ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου από τρεις οπλισμένους άντρες, που ισχυρίζονται ότι είναι αστυνομικοί.

Μετά την φυγή των ανδρών, ο Περέιρα μένει μόνος στο διαμέρισμά του παίρνοντας τελικά θέση στα γεγονότα. Κάνει χρήση ενός επικίνδυνου τεχνάσματος: ζητά από το δόκτορα Cardoso να προσποιηθεί τον αρχηγό της λογοκρισίας, ο οποίος δίνει την έγκριση της δημοσίευσης ενός άρθρου του Περέιρα, υπογεγραμμένο με το όνομά του. Στο άρθρο καταγγέλλονται η δολοφονία του Rossi και η φρικαλεότητα του καθεστώτος, με λεπτό- ειρωνικό ύφος. Γρήγορα, ο Περέιρα ετοιμάζει τη βαλίτσα του και δραπετεύει από την Πορτογαλία. Έτσι ο μεσήλικας δημοσιογράφος μεταμορφώνεται από ένα νωθρό διανοούμενο σε έναν πραγματικό επαναστάτη κατά του δικτατορικού καθεστώτος.